พิสูจน์รัก นายบ้านไร่
To_oNg0909
22) ตอนที่ 22
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"ไอ้โมะ"
โทโมะหันไปตามเสียงเรียกของป็อปปี้ ก่อนจะยิ้มเย็นๆของมา เมื่อเห็นป็อปปี้ลากคอใครมากับเขาด้วย
"หมวดกั้ง ผมเอาพยานปากเองมาให้"
โยนวินที่โดนชายหนุ่มซ้อมจนหมดแรงจะตอบโต้ ให้นั่งลงตรงหน้านายตำรวจหนุ่ม
"นายวินซะนะ" หมวดกั้งหลังจากดูแฟ้มประวัติที่ก่อคดีมาอย่างโชคโชนของ วิน
"นายถูกตั้งข้อหา พยายามฆ่า แต่ถ้านายยอมให้ความรวมมือกับทางตำรวจ"
"โทษนายจะลดลงกึ่งนึง นายจะเอาไง นายวิน"
พูดกับวินที่เอาแต่ก้มหน้า กัดปากอย่างคนคิดหนัก เพราะไม่ว่าเขาจะเลือกทางไหนก็ดูจะไม่สามมารถรอดไปได้
ซักทาง จะต่างกันก็แค่ตาย กับยอมรับโทษติดคุกตลอดชีวิตเท่านั้น
"ถ้าผมยอมเป็น พยานผมจะโดนฆ่าปิดปากรึเปล่า"
"ตำรวจจะคุ้มกันนายเต็มที่"
วินจ้องหน้าหมวดกั้ง ก่อนจะยอมเปิดปากซักทอดผู้เป็นนายจ้างในที่สุด
"จ่า ไปเชิญตัวเสี่ยวิชัยมา"
"สว่นจ่า ติดต่อไปทางคุณหญิงโฉมฉวี เพื่อติดต่อขอสอบปากคำด้วย"
"ครับ" จ่าทั้งสองคนรับคำ ก่อนจะเดินออกไปจัดการตามคำสั่ง
"ฟางเป็นไงบ้างครับ พี่ป็อป"
"แฟนพี่เขาปลอดภัยแล้ว"
พูดย้ำสถานะของหญิงสาวให้คนตรงหน้าตัดใจ โทโมะได้แต่มองหมวดกั้งอย่างเห็นใจ แต่เรื่องแบบนี้
ก็ต้องปล่อยไปตามหัวใจของแต่ละคน มีคนสมหวังก็ต้องมีคนผิดหวังเป็นธรรมดา
ไม่นานเสี่ยววิชัย ก็เดินวางมาดเข้ามาภายในสถานีตำรวจ
"สวัสดีครับเสี่ย"
"ไอ้ภาณุ" เสี่ยวิชัยถึงกับอึ้งไป ที่เห็นชายหนุ่มตรงหน้ายังมีชีวิตอยู่
"เวรเอ้ย"
"ตกใจเหรอครับ ที่เห็นผมยังมีชีวิตอยู่"
"แหมพูดอะไรแบบนั้นหล่ะครับ คุณภาณุ"
"หึ เอาเถอะครับเสี่ย ถ้ายังอยากจะสวมหน้ากากต่อไป"
"เอาหล่ะครับ เสี่ยวิชัยเชิญคุณทางนี้ดีกว่า"
หมวดกั้งเข้ามาห้ามศึกน้ำลาย ก่อนที่จะมีการลงมือลงไม้กลาง สน.
"คุณตำรวจเชิญผมมามีอะไรครับ"
"เสี่ยรู้จักชายคนนี้รึเปล่าครับ"
"ไอ้หาญ" มองหน้าลูกน้องเก่า ที่ทีสภาพยัยเยินแทบจำไม่ได้
"แปลว่ารู้จัก สินะครับ"
"งั้นผมขอแจ้งข้อหา พยายามฆ่ากับเสี่ยเลยนะครับ"
เสี่ยวิชัยเกิดอาการเครียดทันที ที่รู้ว่าหลุดปากยอมรับขัอกล่าวหาออกไปเต็ม
"แกยัดข้อหาฉันใช่มั้ย ไอ้ภาณุ" หันไปหาเรื่องป้อปปี้ทั้งๆที่ตัวเองเป็ยฝ่านจนมุม กับความผิดที่ก่อเอง
ป็อปปี้ได้แต่ส่ายหน้าปลงๆกับการไม่ยอมรับผิดของเสี่ยวิชัย
"ผมฝากด้วยนะครับ คุณตำรวจ"
"ครับ ไม่ต้องหว่งนะครับ ผมจะทำตามขั้นตอน"
ป็อปปี้ยืนมองเสี่ยวิชัยที่ร้องโวยวาย เมื่อโดนตำรวจใส้กุญแจมือ ก่อนจะเดินออกจากโรงพักไปพร้อมกับโทโมะ
ก้าวขึ้นรถที่นายสนขับมาจอดรอ
"เฮ้อ จบเรื่องกันซะที"
"คราวนี้ สองพี่น้องนั้นก็ออกมาทำร้ายใครต่อใครไม่ได้แล้ว"
"กลับบ้านเลยนะครับ นาย"
"อืม"
ณ บ้านไร่
ป็อปปี้กับโทโมะเดินเข้าบ้านมาก็เจอกับ สองสาวที่นั่งรอฟังข่าวอยู่พร้อมกับเขื่อน
"พี่ป็อป"
แก้วกับเฟย์ วิ่งเข้ามากอดพี่ชายไว้ ก่อนที่แก้ว จะโดนโทโมะดึงไปกอดไว้อย่างหวงๆ
ตอบคำภามน้องสวาที่พลัดกันยิงรัวจนหมด ก่อนจะถามถึงคนที่เขาหว่งใย
"อยู่บนห้องพี่ป็อปค่ะ"
"งั้น พี่ไปดูฟางก่อนนะ" เดินขึ้นไปชั้น สอง ป็อปปี้ปิดประตูอย่างเบามือเพราะไม่อยากรบกวนคนในห้อง
"ป็อปค่ะ"
"ยังไม่นอนอีกเหรอครับ ฟาง"
อ้าแขนรับคนที่วิ่งเข้ามากอด ร่างสูงก้มลงจูบหน้าผากมนอย่างปลอบขวัญที่เธอเพิ่งเจอเรื่องร้ายๆมา
"ฟางรอป็อปอยู่ เรียบร้อยดีรึเปล่าค่ะ"
"ครับ" ดึงร่างบางให้นั่งลงบนเตียงด้วยกัน
"พวกมันทำอะไรฟางรึเปล่าครับ"
"หึ" ส่ายหน้ากับคำถามของชายหนุ่ม ป็อปปี้ก้มลงกดรูบที่ปากบางช้าๆ ดันร่างฟางให้นอนราบไปกับเตียงกว้าง
ทั้งๆที่ปากก็ยังจูบไม่ปล่อย มือหนาลูบสัมผัสแผ่วเบาไปทั่วร่างของอีกฝ่าย ฟางถึงกับสะท้าน
"อื้อ.."
"ป็อปจะลบสัมผัส ที่มันจับฟางให้นะครับ"
พูดก่อนจะจัดการรั้งชุดกระโปรงนอนที่ร่างบางสวมอยู่ออก มองรูปร่างสมสว่นของคนตรงหน้าอย่างหลงไหล
ที่พอเขาถอดชุดนอนเธอออก ก็ไม่เหลืออะไรปกปิดร่างเธออยู่ ฟางได้แต่นอนหน้าแดงกับสายตาที่จ้องมอง
เธออย่างร้อนแรง บ่งบอกอารมณ์ของอีกฝ่ายที่พุ่งขึ้นสูง
"ทำให้ป็อป บ้างซิครับ"
ดึงมือฟางให้ลุกขึ้นมาประจันหน้า ก่อนจะเอ่ยบากบอกให้เธอเป็นฝ่ายถอดเสื้อผ้าออกจากร่างเขาบ้าง
"อื้อ...ฟางเขินนี่ค่ะ" ยอมรับออกไปตรงๆ จนป็อปปี้ต้องเป็นฝ่านจับมือบางให้มาดึงเสื้อยือที่เขาสวมอยู่ออก
ก่อนจะปล่อยให้ฟางเรียนรู้ที่จะเริ่มต้นทำให้เขาเองบ้าง ฟางไล้มือกับหน้าอกแข็งแรงกรีดปลายนิ้งลากลงมา
ช้าๆอย่างยั่วย้วน ทำเอาป็อปปี้เกือบจะหมดความอดทน เป็นฝ่ายจับกดเธอซะเอง ฟางไล้ผ่านมาเรื่อย
จนถึงขอบกางเกงที่ชายหนุ่มสวมอยู่ ค่อยปลดกระดุมออกช้าๆ จนป็อปปี้ต้องเป็นฝ่ายสลัดออกให้พ้อนร่างซะเอง
ตอนนี้ร่างสองร่างยืนเปลือยเปล่าต่อหน้ากัน ฟางออกอาการเขินจัดกับสว่นนั้นของชายหนุ่ม ที่เธอไม่กล้าจ้อง
มองตรงๆซักที
"สัมผัสมันซิครับฟาง"
ฟางยื่นมืออกไปแต่ส่วนนั้นอย่างกล้าๆกลัวๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นกอบกุมไว้ทั้งสองมือ ทรุดตัวลงนั่งคุกเขาตรงหน้า
ป็อปปี้ มือบางรูดขึ้นรูดลง จนส่วนนั้นขยายใหญ่
"อื้อ..เก่งไปรึเปล่าครับเด็กน้อย พอก่อนไม่งั้นป็อปหมดแรง ทำอะไรฟางแน่ๆ"
ดึงฟางให้ลุกขึ้นยืนก่อนที่เขาจะเป็นฝ่ายทรุดตัวลงนั่งปรนเปรอความสุขให้เธอแทน
"อ่าาาาา"
ฟางจิกเล็บลงไปบนบ่ากว้างทันทีที่เขา เป็นฝ่ายทำให้เธอเสด็จก่อน
"ตาป็อปล่ะนะ"
อุ้มร่างบางไปวาง ลงบนเตียงกว้ง แยกเรียวขาออกจากกันจนกว้าง สอดแก่นกายเข้าไปอย่างรวดเร็ว
"อ๊ะ.."
ฟางร้องออกมาอย่างเสี่ยวซ่าน ที่โดนป็อปปี้กดสะโพกเข้าใส่รัวถี่ยิบ แถมยังสอดเข้าลึกจนเธอเริ่งสึกอึดอัด
"เบาหน่อนค่ะ ป็อปเดี๋ยว...อ๊ะอ่าาาาาา"
ออกปากยังไม่ทันห้ามได้จบ ป็อปปี้ก็กระแทกตัวเข้ามาในจักหวะสุดท้าย ก่อนจะหยุดนิ่งอย่างหอบจัด
"ขออีกซักรอบได้ เปล่าครับ เด็กน้อย"
เอ่ยถามแต่ไม่ยอมรอคำตอบจากเธอซักนิด จับร่างฟางพลิกนอนคว่ำ ก่อจะสอดแก่นกายเข้าไปเริ่มต้นบทรักบท
ใหม่ ทันที เขายอมปล่อยให้เธอได้พักก่อนตอนเกือบรุ่งสางนั้นแหละ
'ไม่รู้ว่าใครจะลบรอยให้ใครกันแน่ เพราะเขาร้องขอให้เธอสัมผัสเขาเช่นเดียวกับที่เขาทำให้เธอเช่นกัน'
เช้าวันต่อมา
ป็อปปี้เดินประครองร่างบางลงมาด้วยอารมณ์ดี จนคนที่มองอยู่อย่างเฟย์ อดเเซวไม่ได้
"โอ๊ย พี่แก้วช่วยด้วย เฟย์โดนฝูงมดกัดแล้ว"
"เฟย์อย่าแซวซิ" ดุเฟย์ด้วยอาการเขินจัด
"ฮ่าๆ หน้าแดงกว่าสตอเบอร์รี่ในไร่แล้วพี่ฟาง"
"พอแล้วเฟย์ ใจคอแกจะแซวพี่ทุกวันเลยหรือไง"
"ใช่แล้วฮ่าๆๆ"
แก้วหัวเราะไปกับน้องสาว ก่อนจะเดินนำทั้งสามคนไปที่โต๊ะอาหาร
"ป็อปค่ะ" เสียงหวานร้องเรียกป็อปปี้ให้หันกลับมาสนใจเธอ
"พิม"
ป็อปปี้ปล่อยมือที่กอดเอวบางอยู่ออก เพื่อรับร่างของหญิงสาวที่โผเข้ามากอดเข้าไว้ทั้งตัว
"คิดถึง ป็อปที่สุดเลยค่ะ" พิมหอมแก้มป็อปปี้ซ้ายขวา ป็อปปี้ยังมีอาการอึ้งไปกับการปรากฎตัวของ 'พิม'
จนเธอต้องเขย่าตัวให้เขาหายจากอาการนิ่งจนค้างไป
"ป็อปค่ะ ดีใจจนช็อคไปแล้วเหรอค่ะ" พูดออกมายิ้มๆ
"พิม" เฟย์ที่หลุกจากภวงค์ก่อนเรียกขึ้น
"น้องเฟย์ แก้ว"
หันมายิ้มหวานให้สองสาว ก่อนจะหันกลับมามองฟาง ที่ยืนนิ่งอยู่ข้างป็อปปี้อย่างสงสัย
"ใครกันค่ะ ป็อป"
"เอ่อ ฟางครับ"
"อ๋อค่ะ" ผละจากร่างสูงเดินเข้าไปหาฟาง ปากส่งยิ้มหวานแต่ไม่ได้ลามไปถึงดวงตาด้วย
'เพราะตอนที่เธอเดินเข้ามา เธอเห็บป็อปปี้กอดเอวยัยหน้าจืดนี่อยู่ ป็อปเคยเป็นของเธอและจะต้องกลับมาเป็นของ
เธอเหมือนเดิมด้วย'
"เราพิม แฟนป็อปนะ"
"เอ่อ.." ฟางเงยหน้ามองป็อปปี้ที่เอาแต่เงียบ ไม่พูดอะไรออกมาที่หญิงสาวตรงหน้าเธอแนะนำตัวว่าเป็นแฟนเขา
'แล้วเธอล่ะเป็นอะไร สำหรับเขา' ตัดสินใจ วิ่งหันหลังกลับไปบนห้อง
"ฟาง ฟาง"
"เดี๋ยวซิค่ะ ป็อป" พิมรีบดึงป็อปปี้ที่กำลังจะตามฟางไว้
"พี่จัดการตรงนี้เถอะ เฟย์จะไปดูพี่ฟางให้" กระแทกเสียงใส่ ก่อนจะเดินตามฟางขึ้นไป
"อะไรที่มันเป็นของเก่า มันก็เป็นแค่ของเก่านะ พี่ป็อป"
แก้วพูดอย่างมีความหมายกับพี่ชาย มองเลยไปที่พิมอย่างไม่เปนมิตรนัก กระแทกเท้าเดินตาม
อีกสองสาวขึ้นไปด้านบนห้อง
.
.
.
'แกร่ก'
"พี่ฟาง" เฟย์เดินเข้ามาหาฟางที่นอนร้องไห้อยู่บนเตียง
"เฟย์" ลุกขึ้นกอนน้องสาวไว้
"โอ๋ๆ อย่าคิดมากนะพี่ฟาง"
"ฟาง"
แก้วเดินเข้ามากอดปลอบ ร่างบางอีกคน
"พิมไม่ใช่พี่พี่ป็อปนะ ก็แค่แฟนเก่า ของเก่าๆ"
"แฟนเก่าที่ป็อป ไม่เคยลืมใช่มั้ย" ฟางเงยหน้าขึ้นมาถาม
"ทำไม..."
แก้วถามอย่างสงสะยที่ฟางดูจะไม่แปลกใจเรื่องพิม แต่กลับมีอาการเสียใจอย่างกับคนที่รู้อะไรบางอย่าง
"ฟางเห็นรูปคู่กับผู้หญิงคนนั้น ที่ป็อปยังเก็บเอาไว้"
"ฮือๆๆ ..อุ๊บ"
ยกมือปิดปาก รีบวิ่งไปทางห้องน้ำ โก่งคออาเจียนจนแทบหมดแรง เอื้อมมือกดชักโครก ให้ของที่เธอขย้อน
ออกมาลงไปตามคอห่าน
"ฟางไหวรึเปล่า" แก้วที่ตามมาลูบหลัง ถามขึ้น
"อืม"
"ไปพักก่อนเถอะ"
พยุ่งให้ฟางกลับมานอนพักผ่อน ที่เตียงกว้าง จัดผ้าห่ม ห่มให้กับฟาง
"เฟย์ว่าพี่ ฟางคงเครียดมากเกินไป"
"ยังไงก็หว่งสุขภาพตัวเองด้วย" แก้วพูดเตือน
'ใช่ซิ เธอจะคิดมากจนเครียดไม่ได้ เพราะยังมีอีกหนึ่งชีวิตที่ต้องดูแลเขาให้ดีที่สุด'
ฟางยกมือขึ้นลูบท้องอย่างใจลอย แก้ว เฟย์ได้แต่มองการกระทำของฟาง ด้วยความสงสัยแต่ก็
ไม่ได้ถามอะไรออกไป
"แก้ว กับ เฟย์ไปทำงานเถอะ"
"ฟางอยู่ได้" ส่งยิ้มเซียวๆให้กับทั้งสองสาวที่ยังมองฟางด้วยความหว่งใจ
"ก็ได้ แต่มีอะไต้องโทรหาแก้วเลยนะ"แก้วพูดก่อนจะเดินออกไปพร้อมเฟย์
'ยังลืมเขาไม่ลงใช่มั้ย' ฟางได้แต่คิดอย่างปวดร้าวในใจ
^______________________________________________________________^
เอ่อเฮีย แกเสน่ห์แรงเกินไป สาวๆในเรื่องนี้เลยโผ่ลกันมายุบยับไปหมด สงสารเจ้ T^T
เอาใจช่วยเจ้ด้วยแล้วกันน้า
เจอกันตอนหน้าครัา ^^
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
