พิสูจน์รัก นายบ้านไร่

'ปัง'

 

ยังไม่ทันที่คนรายงานจะได้ออกไป ทำตามที่นายหาญบอก ก็โดนลูกปืนเจาะเข้าที่ ล้มลงขาดใจตายซะก่อน

 

"กรี๊สสส"  ฟางกรีดร้องออกมากับภาพตรงหน้า 

 

"เชี่ยเอง ไอ้วินเมิงไปสะกัดมันไว้ก่อนกูจะ พาอีนั้นนี่ ออกไปสมทบกับเสี่ยง"

 

'ปังๆ' 'ปังๆ'

 

ยังไม่ทันจะได้ทำอย่างที่พูด หาญก็ต้องหันมาสาดกระสุน ช่วยวินสะกัดไม่ให้ พวกของป็อปปี้เข้ามาด้านในได้

 

"อ๊าก"  เสียงร้องดังปะปนกับเสียงปืนไม่หยุด ฟางรีบคลานหนีเข้าไปหลบที่ใต้โต๊ะ ก่อนที่เะอจะพลาดโดนลูดหลง

 

จากคนกระสุนไปด้วย  ป็อปปี้พยายามยิงฝ่ากลุ่มลูกน้องของนายหาญเข้ามาด้านใน แต่ก็ต้องคอยสังให้ลูกนน้อง

 

ระมัดระวัง เพราะเขากลัวว่าจะพลาดไปโดนร่างบางที่อยู่ด้านในด้วย ความเป็นหว่ง

 

"ไอ้ป็อป ด้านซ้ายว่าง เมิงไปก่อน"

 

"เดี๋ยวพวกกรูยิงคุ้มกันให้เอง"

 

'ปังๆ'  

 

เขื่อน กับโทโมะ ช่วยกันยิงสกัด ให้ป็อปปี้ที่วิ่งฝ่าเข้าไปด้านใน ก่อนที่ตัวเองจะตามไปบ้าง

 

'ผลัก'

 

ป็อปปี้ปล่อยหมัดใส่หน้าวิน ก่อนจะตามมาซ้ำไม่ให้อีกฝ่ายมีเวลาขึ้นมาสวนเขาได้ แต่ก็พลากท่าโดนวินถีบเข้าที่

 

กลางลำตัว จนเซไป อาศัยจังหวะที่ป็อปปี้ยังตั้งตัวไปติดชกเข้าไปที่หน้าป็อปปี้จนขายหนุ่มมีเลือซึมออกมา

 

"ไอ้ภาณุ"  วินวิ่งเข้ามาหมายจะชกเข้าที่ใบหน้าหล่อซ้ำ ป็อปปี้พลิกตัวหลบหมัดของอีกฝ่าย ก่อนจะใช้ด้ามปืน

 

ฟาดเข้าที่หัว วิน จนฝ่านนั้นสลบกลางอากาศ ร่วงลงไปนอนแน่นิ่ง

 

หาญที่เห็นว่าตัวเองไม่รอดแน่ รีบคว้าฟางที่ก้มตัวหลบอยู่แถวนั้น ขึ้นมาเป็นตัวประกันทันที

 

ป็อปปี้ที่หันมาเห็นพยายามพุ่งตัวเข้าไปช่วยเธอ แต่ก็ต้องชะงักไปกับปืนที่จ่ออยู่ที่หน้าท้องของอีกฟาง

 

"เมิงหยุดตรงนั้นเลยนะ ไอ้ภาณุ"

 

"ไม่งั้นกูยิงอีนี่ไส้แตกแน่"

 

ป็อปปี้ได้แต่ยกมือชูในท่ายอมแพ้ แต่สายตาเหลืบไปเห็นเขื่อนที่ย่องเข้าไปทางด้านหลังของนายหาญ

 

"กูบอกว่าอย่าเข้ามาไง"

 

หาญดึงฟางถอยไปชิดผนังอีกด้าน เมื่อเหลือบไปเห็นเงาของเขื่อน จนชายหนุ่มต้องหยุดชะงักไป เพราะเห็นปืนที่

 

จ่อร่างฟางอยู่

 

"ตำรวจกำลังจะมา แกมอบตัวซะเถอะ" โทโมะโน้นน้าวให้หาญยอมมอบตัว

 

"ไม่ กูไม่มีทางรอดหรอกกูรู้ดี"

 

หาญพูดออกมาอย่างสติแตก เพราะเขารู้ดีว่าถ้าหากตำรวจรวบตัวเขาได้ นอกจากจะต้องติดคุก กับความผิดก่อน

 

หน้าที่เขาก่อ อีกนับสิบคดี ดีๆไม่ดีเข้าอาจโดนฆ่าตัดตอนจากเสี่ยวิชัยที่ไม่ยอมให้เขาซักทอดไปถึงมันแน่นอนอีก

 

"เมิงต้องการอะไร"  ป็อปปี้ถามอีกฝ่ายเสียงเครียด

 

"ชีวิตเมิงไง"

 

"นายกูต้องการชีวิตเมิง"

 

"นายเมิงนะ ใคร"

 

"เสี่ยวิชัย" หาญย้ำชื่อของอีกฝ่ายเสียงดัง

 

"หึ กูนึกแล้วว่าต้องเป็นเสี่ยวิชัย"  เขื่อนทวนชื่อคนบงการซ้ำ

 

"ก็เสี่ยเขาขอซื้อที่ดีๆ พวกแกอยากเล่นตัวเองทำไม"

 

"ก็เลยต้องไปเผาที่ไล่งั้นซิ"

 

"ใช่" หาญยอมรับยิ้มๆ

 

"ถ้าเมิงยอมปล่อยเมียกู กูจะช่วยเมิงหนี"  ป็อปปี้ยื่นข้อเสนอให้อีกฝ่าย ที่นิ่งคิดไป

 

"ฉันขอถามอะไรอย่างได้มั้ย" 

 

หาญมองหญิงสาวที่อยู่ในท่าล็อคคอของเขา อย่างสงสัย ฟางถือเอาอาการนิ่งของหาญเป็นคำอนุญาติ

 

"พ่อฉันเป็นคนสั่งให้นายมาฆ่าฉันรึเปล่า"

 

ฟางถามสิ่งที่ค้างคาใจเธอมาตอลดออกไป  ถึงแม้เธอจะรู้ว่าคุณหญิงโฉมฉวีไม่ชอบเธอ แต่เธอก็ไม่มั่นใจนักว่า

 

ท่านรัฐมนตรีรักเธอ อย่างที่คนเป็นพ่อเขารักลูกกันรึเปล่า เพราะตอลดเวลาที่ผ่านมาเธอมักได้รับความเฉยชา

 

จากท่านเสมอมา จนวันที่ท่านติดต่อมา ว่าจะรับเธอเป็นลูกเธอยังอดแปลกใจไม่ได้

 

"หึ ท่านรัฐมนตรีนะเหรอจะไปรู้อะไร"

 

"ฉันจะบอกให้นะฟาง คนที่สั่งฆ่าเธอนะคือคุณหญิงโฉมฉวี"

 

"ฮึก เท่านั้นแหละที่ฉันอยากได้ยิน" ฟางหลับตาลงก่อนที่น้ำตาจะค่อยๆไหลลงมาจากดวงตาคู่สวย

 

ป็อปปี้ได้แต่กำมือแน่กับความจริงที่ได้รับรู้ แสดงว่าเรื่องนี้เสี่ยวิชัยก็คงต้องรู้เรื่องด้วย เพราะใครๆต่างก็รู้ดีว่า

 

เสี่ยวิชัยมีศักดิ์เป็นพี่ชาย ของคุณหญิงโฉมฉวี

 

"ฉันเคยบอกเธอแล้วไง ว่าให้ทำตัวไร้ตัวตน แล้วเธอจะปลอดภัย"

 

"ทำไม วันนั้นนายถึงไว้ชีวิตฉัน"  

 

ฟางถามอีกฝ่ายอย่างติดใจทั้งๆที่เขาสามารถปลิดชีวิตเธอได้เพียงแค่นิดเดียว

 

"เพราะเธอเป็นคนดีเกินกว่า จะต้องมาจบชีวิตลงเพราะคนชั่วๆพันธ์นั้นไง"

 

หาญเอ่ยเสียงแค้น เมื่อนึกไปถึงเรื่องที่เสี่ยวิชัยมักจะสั่งให้เขาเป็นคนเก็บกวาดพวกที่มาขวางทางคุณหญิงโฉมฉวี

 

เสมอ แต่ที่ครั้งนี้เขายอมขัดคำสั่งเสี่ยวิชัยไม่เก้บฟาง เพราะเธอเคยช่วนลูกสาวเขาไว้จากการโดนรถชน ถึงแม้เขา

 

จะมือเปื้อนเลือดแค่ไหน แต่เขาเองก็รู้จักสำนึกบุญคุณคน ครั้งนั้นเขาจึงยอมไว้ชีวิตเธอ

 

"งั้นแกก็ปล่อยฟาง กลับมาหาฉัน แล้วฉันจะช่วยแก"

 

"เมิงนึกว่ากูโง่ เหรอไอ้ภาณุ" หาญกระชับแขนที่ล็อคคอฟางให้แน่ขึ้น จนร่างบางเริ่มมีอาการหน้าซีด ป็อปปี้ได้แต่

 

มองฟางด้วยอาการกระวนกระวาย แต่ไม่สามารถเข้าไปประชิดตัวเธอได้

 

"ถ้ากูปล่อยเมียเมิงกลับไป กูก็ต้องตายอยู่ดี"

 

"ไหนๆกูก็จะตายแล้ว กูขอเอาเมียเมิงไปเป็นเพื่อนแล้วกัน"

 

หาญพูดอย่างคนที่เริ่งจะหวาดกลัวจนเข้าขั้นเสียสติ ณ ตอนนี้ต่อให้ฟางมีบุณคุณกับเขามากแค่ไหน

 

เขาก็ไม่ยอมปล่อยให้ตัวเองเผชิญกับความตายเพียงลำพังแน่

 

"ไอ้หาญ" 

 

ป็อปปี้ โทโมะ เขื่อน ลอบสบตากันเพื่อหาช่องในการจัดการกับนายหาญ และช่วยฟางให้รอดจาก

 

กระสุนปืนที่จี้เธออยู่

 

"ถ้ากรุเรียกชื่อ ฟาง เมิงเหนี่ยวไกเลยนะ ไอ้ป็อป"

 

"กูจะซ้ำเองถ้าเมิงพลาด"

 

"แล้วฟาง" ป็อปปี้ถามอย่างกังวล

 

"กูจะส่งสัญาณ ให้ฟางหลบเอง เมิงเล็งสูงๆก็พอ"

 

ป็อปปี้พยักหน้าเข้าใจ เขื่อนแอบหลบเข้ามุม ที่หาญจะมองไม่เห็นการกระทำของเขา แต่ฟางจะสามารถมองเห็น

 

สัญาณที่เขาส่งได้ชัดเจน รอสบช่องจากป็อปปี้ที่พูดดึงความสนใจจากนายหาญไว้ เมื่อเห็นโอกาศเขาก็รีบส่ง

 

สัญาณให้ฟางก้มตัวตำ่ ก่อนจะตะโกนเรียกชื่อฟาง เสียงก้อง

 

"ฟาง!!!"

 

'ปัง'  

 

ป็อปปี้ เมื่อเห็นเขื่อนส่งสัญาณให้แฟนสาวก้มหลบ เขาก็ยกปืนขึ้นเหนี่ยวไกเล็กตรงกลางหน้าผากของนายหาญ

 

ที่ล้งตึง ขาดใจตายทันที ที่โดนคมกระสุนเจาะเข้าทะลุกระโหลกหน้าผาก เรียกว่า นัดเดียวจอด

 

"ฟาง"

 

"ป็อป"

 

ทั้งคู่ผวาเข้ากอดกันทันที ป็อปปี้ดึงร่างบางออกห่างก่อนจะใช้สายตาสำรวจร่างของแฟนสาว

 

"เป็นอะไรรึเปล่าครับ"

 

เจ้าตัวได้แต่ส่ายหน้าอย่างหมดแรง

 

"เชี่ยเอ๊ย"  สถบออกมาเมื่อเห็นร่างของแฟนสาวที่โดนฉีกเสื้อจนขาดรุ่งริ่งๆ แขนและที่หน้าเต็มไปด้วยรอยแดง

 

เป็นจ้ำ บางแห่งก็เริ่มมีอากการเขียวช้ำ ถอดเสื้อคลุมของตัวเองออกมาใส่ให้ฟาง ช้อนอุ้มร่างบางขึ้นมา

 

"ไอ้ สนเมิงอยู่เคลียร์ให้เรียบร้อยด้วย"

 

"ครับ นาย"

 

"กรูว่าเมิงพาฟาง ไปหาหมอก่อนดีกว่า"

 

"กรูว่าพวกมันน่า จะใช้ยาสลบกับฟางว่ะ"

 

ป็อปปี้มองหน้าเพื่อนที่ให้ความเห็น เมื่อเห็นอาการของฟางที่ยังมึนๆจากฤทธิ์ของยาสลบอยู่

 

"เดี๋ยวกรูจัดการที่เหลือเอง"

 

โทโมะพูดขึ้น ก่อนจะรับโทรศัพท์ที่เขื่อนแอบบันทึก การสนทนาไว้ทั้งหมดมาถือไว้

 

ณ โรงพยาบาล

 

"อืม..คุณหมอ"

 

"คุณเป็นยังไงบ้างค่ะ"

 

ตุณหมอเอ่ยถามคนไข้ ที่เพิ่งจะรู้สึกตัว หลังจากสลบไปพักใหญ่

 

"ยังมึนไอยู่นิดหน่อยนะค่ะ"

 

"โชคดีนะค่ะ ที่เด็กในท้องไม่เป็นอะไร"  คุณหมดพูดยิ้มๆ ฟางชะงักไปกับประโยคเมื่อครู่ของคุณหมอสาว

 

"คุณหมอหมายความว่าไงค่ะ เด็กที่ไหน"

 

"อ้าว คุณไม่ทราบเหรอค่ะว่าตัวเองท้อง"

 

"ไม่ค่ะ  ดิฉันไม่ทราบ"

 

ฟางส่ายหน้าอย่างอึ้งๆ 'นี่เราท้องงั้นเหรอ'

 

"อืม หมอก็ไม่ทราบแน่ชัดว่ากี่เดือนแล้วนะค่ะ"

 

"เอาแบบนี้แล้วกัน เดี๋ยวหมอจะส่งคุณไปให้หมอที่แผนกสูตินารีแล้วกันค่ะ"

 

"ค่ะ"

 

ฟางถูกเข็นออกไปที่แผนกสูตินารี เพื่อให้คุณหมอเฉพาะทางตรวจอาการของเธอ เพียงไม่นานคุณหมอก็เดินยิ้ม

 

ออกจากห้องตรวจมาหาเธอ

 

"ดีใจกับคุณแม่คนใหม่ด้วยนะค่ะ"

 

"ตอนนี้คุณแม่ ท้องได้ 8 สัปดาห์แล้วค่ะ"

 

ฟางยิ้มออกมาอย่างดีใจ ก่อนจะยกมือลูบท้องแผ่วเบา

 

'หนูมาอยู่กับแม่แล้วเหรอค่ะ '

 

"จะให้หมอ ออกไปบอกคุณพ่อให้เลลยมั้ยค่ะ"

 

"เดี๋ยวค่ะ...คือดิฉันอยากบอกเขาเองนะค่ะ"

 

"ได้ค่ะ"

 

"ยังไงช่วง 12 สัปดาห์แรก คุณแม่ก็ระวังอย่างให้อะไรมากระทบกระเทือนถึงเด็กในท้องนะค่ะ"

 

"เดี๋ยว หมอจะจัดยาบำรุงไปให้ด้วยค่ะ"

 

"ขอบคุณคุณหมดด้วยนะค่ะ"

 

"ค่ะ" คุณหมดพูดก่อนจะเดินออกจากห้องตรวจไป  ป็อปปี้รีบเดินสวนเข้ามาหาร่างฟางที่กำลังลุกจากเตียง

 

"หมอว่าไงบ้างครับฟาง"

 

"ก็..ไม่ว่าไงนี่ค่ะ บอกให้รอรับยาก็กลับบ้านได้เลยค่ะ"

 

"ป็อปว่า น่าจะให้หมดตรวจอาการที่ฟางชอบมึนหัว แล้วก็อาเจียนด้วยนะครับ"

 

"เอ่อ...ฟางว่าไม่ต้องหรอกค่ะ " พูดยิ้มๆ เพราะตอนนี้เธอรู้แล้วว่าตัวเองเป็นโรคอะไร

 

"ยิ้มแบบนี้ มีอะไรรึเปล่าครับ"

 

ฟางสั่นหน้าเบาๆ ที่ฟางเก็บเรื่องลูกเอาไว้ ยังไม่บอกเขา เพราะเธออยากจะบอกข่าวดีนี้กับเขาในวันเกิดของ

 

เขาที่กำลังมาถึงในอีก 2อาทิตย์   'อดใจอีกนิดนะค่ะป็อป '

 

ทางด้านโทโมะ ที่กำลังคุยกับหมวดกั้งอยู่ที่โรงพักอย่างเคร่งเครียดเรื่องคดีของเสี่ยวิชัย

 

"คุณวิศวะ ผมว่าหลักฐานแค่นี้เสี่ยวิชัยคงหาทางดิ้นจนหลุดคดีแน่"

 

หมวดกั้งพูดกับโทโมะอย่างจริงจัง เพราะแค่หลักฐานทางวัตถุอย่างเดียวคงจับเสี่ยวิชัยเข้าคุกไม่ได้แน่

 

แล้วไหนจะคุณหญิงโฉมฉวี ที่เขามาพัวพันกับคดีพยายามฆ่า ฟางอีก ในวงการตำรวจต่างรู้ดีว่า ถ้ามีหลักฐานไม่

 

แน่นพอ ก็ไม่มีทางทำอะไรพี่น้องคู่นี้ได้

 

"ผมเข้าใจครับ"

 

โทโมะกดโทรศัพท์โทรไปปรึกษา ป็อปปี้กับเขื่อนว่าจะเอายังไงต่อไป ร่างสูงหลุดยิ้มออกมา ก่อนจะเดินกลับมาหา

 

หมวดกั้งอย่างอารมณ์ดี

 

"ผมไม่ได้มีแค่เทปนี่ให้หมวดแน่"

 

^_______________________________________________________________^

 

อัพๆๆ อัพแล้วจร้า

 

เป็นไงกันบ้างกับบทบู๊ (มึนๆ)ฮ่าๆๆ

 

อ่านแล้วบอกกันบ้างน้า

 

เจอกันตอนหน้าคร้า ^^