พิสูจน์รัก นายบ้านไร่

'เคร้ง'

 

"ใครนะ" เขื่อนถามออกมาแต่ก็ไม่ได้รับคำตอบจนทั้ง สี่คนต้องเดินตามกันออกมาดูที่มาของเสียงดังที่ได้ยิน

 

"ฟาง" ป็อปปี้เรียกชื่อคนรักด้วยความตกใจ ที่เห็นเป็นเธอที่นอนหมดสติอยู่ รีบเข้าไปอุ้มร่างบางมานอนที่โซฟา

 

แก้วรีบวิ่งไปเอาผ้าชุบน้ำมายื่นส่งให้พี่ชาย เช่นเดียวกับเฟย์ที่หยิบยาดมมาให้ฟางดมทันที

 

"อือ..."  หลังจากปฐมพยาบาลกันอยู่พักใหญ่ ฟางก็เริ่มรู้สึกตัว เจ้าตัวลืมตาขึ้นมองรอบๆตัวอย่าง งงๆ

 

ก่อนจะผวาเข้ากอดป็อปปี้ไว้ทั้งน้ำตา

 

"ป็อป ฮึกๆ ฟางขอโทษค่ะ"

 

"ฟังฟางอธิบายก่อนนะ"

 

เขื่อนแอบสบตากับโทโมะ ก่อนจะสกิดแฟนสาวให้เดินออกมาพร้อมกัน ปล่อยให้คนรักเขาเครียร์กันเอง

 

"เขื่อนอ่ะ ออกมาทำไม"

 

"นั้นซิ เลยไม่รู้เลยว่าพี่ป็อปจะยอมฟังรึเปล่า"

 

"โธ่ แก้วครับ ไอ้ป็อปนะมันฟังฟางอยู่แล้ว"

 

"ใช่ครับ ก็มันนรักของมันออกขนาดนั้นนี่"

.

 

.

 

.

 

ป็อปปี้ดึงฟางออกจากท่าที่เธอโถมตัวกอดเขาไว้ มองใบหน้าสวยที่มีแต่คราบน้ำตา ไล้ปลายนิ้วเช็ดน้ำตาให้ร่าง

 

บางอย่างแผ่วเบา

 

"ฟางไม่เคยคิดจะหลอกป็อปเลยนะค่ะ ฟางแค่ไม่อยากให้ป็อปต้องเป็นอัตรายไปด้วย"

 

"ยกโทษให้ฟางเถอะนะค่ะ"

 

"ได้โปรด เถอะนะค่ะ ปะ...."

 

ป็อปปี้ยกมือขึ้นปิดปากบางที่เอาแต่อ้อนวอนให้เขายกโทษให้เธอ ฟางที่เห็นดังนั้นเลยยิ่งร้องไห้ออกมาใหญ่

 

เพราะเข้าใจว่าป็อปปี้ไม่อยากจะฟังที่เธอพูด

 

"อย่าร้องนะครับฟาง ป็อปไม่ชอบที่ฟางร้องไห้เพราะป็อปเลย"

 

"ป็อปเข้าใจแล้วครับ "

 

ฟางดึงมือป็อปปี้ที่ปิดปากเธออยู่ออก ก่อนจะถามย้ำให้แน่ใจวว่าเขาเข้าใจที่เธอพูดจริงๆ

 

"ป็อปขอโทษครับ ที่เมื่อคืนทำรุนแรงกับฟาง"

 

"เจ็บมากรึเปล่าครับ"  แค่ได้ยินคำถามที่แสดงความหว่งใย ก็ทำเอาคนที่อ่อนไหวอยู่แล้วยิ่งน้ำตาไหลลงมาไม่

 

ขาดสาย ป็อปปี้เช็ดน้ำตาให้แฟนสาวอย่างเหนื่อยใจในความเจ้าน้ำตาของเธอ

 

'ที่จริงที่เขาโกรธเธอไม่ใช่เรื่องที่เธอไม่ยอมบอกเขาเรื่องความทรงจำที่กลับมาของเธอ แต่เป็นเรื่องที่เธอโดนลอบ

 

ฆ่าตั้งหาก ที่เขาเป็นหว่งเธอ ถ้าเธอเป้นอะไรไปเขาจะอยู่ได้ยังไง ก็เธอเปรียบเสมือนลมหายใจของเขานี่น่า'

 

"ป็อปยกโทษให้ฟางแล้วใช่มั้ยค่ะ"

 

"ครับ ป็อปไม่โกรธฟางแล้ว แต่..."

 

"ถ้าคราวหน้ามีอะไร เราจะพูดกันตรงๆตกลงมั้ยครับ"

 

เพื่อป้องกันการที่จะเกิดการทะเละกันในเรื่องแบบนี้อีก ป็อปปี้จึงเอ่ยขึ้นซึ่งฟางก็ยอมพยักหน้ารับแต่โดยดี

 

"ป็อปค่ะ เรื่องกวิน..."

 

"ป็อปเข้าใจครับ ว่ามันแค่อดีตของฟาง"

 

"และคนที่ฟางเลือก คือป็อป"

 

ฟางยิ้มออกมา ก่อนะโผเข้ากอดป็ปปี้ที่มีรอยยิ้มไม่ต่างจากเธอ

 

"ใช่ค่ะ ฟางรักป็อปมากนะค่ะ"

 

ป็อปปี้ดึงฟางมากดจูบแผ่วเบาก่อนพูดขึ้น

 

"ป็อปก็รักฟางมากนะครับ"

 

"ตกลงว่าเราดีกันนะค่ะ"  ฟางยื่นนิ้วก้อยไปตรงหน้าแฟนหนุ่มอย่างง้องอน ชายหนุ่มได้แต่หลุดยิ้มออกมากับ

 

การขอคืนดีแบบเด็กๆของฟาง ก่อนจะยอมยื่นนิ้วก้อยไปเกี่ยวกับนิ้วก้อยของเธอในที่สุด

 

"ครับ แต่ว่าทีหลังขอเป็นแบบนี้นะครับ"

 

ดึงฟางมาประกบปากจูบ เริ่มจากแผ่วเบาราวขนนก ก่อนจะเริ่มหนักหน่วงขึ้นตามอารมณ์ของเขา

 

"แฮ่กๆ..พอแล้วค่ะ"  ทั้งสองคนกอดกันอย่างซึมซับความสุข ณ ตอนนี้ไว้ให้มากที่สุด ป็อปปี้ก้มลงจะขโมยจูบ

 

จากแฟนสาวอีก แต่ก็โดนใครบางคนขัดขึ้นซะก่อน

 

"อะแฮ่ม คุณพี่ชาย"

 

"เฟย์" หันไปมองน้องสาวเซ็งที่เข้ามาขัดจังหวะ ฟางได้แต่ซุกหน้ากับอกแกร่งหลบ สายตาล้อเลียนของเฟย์

 

"ถ้าทุกอย่างลงตัวแล้ว ขออัญเชิญพี่ชายไปทำงานได้แล้วค่ะ"

 

"ใช่ค่ะ ถ้าจะหวานกันกรุณา เป็นตอนเย็นแทนนะค่ะ อิอิๆ"

 

แก้ว เฟย์ เดินหัวเราะออกไปด้วยความถูกใจที่สามารถเอาคืนพี่ชาย ที่ชอบขัดจังหวะเวลาที่พวกเธอสวีตกับ

 

สองหนุ่มได้

 

"ฟาง ขอโทษนะค่ะที่ไม่พูดความจริงกับป็อปตั้งแต่แรก"

 

"ไม่ร้องแล้วนะครับ "

 

"ต่อไปนี้เราจะพูดกันทุกเรื่องนะครับ"

 

"ค่ะ" ยิ้มหวานให้แฟนหนุ่ม ก่อนจะพูดเขินๆ

 

"ไปทำงานได้แล้วค่ะ คุณภาณุ จิระคุณ"

 

"สนใจอยากจะมาใช้นามสกุลเดียวกันมั้ยล่ะครับ คุณ ธนันต์ธรณ์"

 

"ไปได้แล้วค่ะ" ไล่ป็อปปี้ไปทำงานแก้เขินกับประโยคเหมือนจะขอแต่งงาน

 

'ฟอด'

 

"ครับ เจอกันตอนเย็นครับ"

 

เดินยิ้มออกไปอารมณ์ที่ สามารถเคลียร์ปัญหาหัวใจให้จบลงได้ด้วยดี ไม่แค่การเสียน้ำตานิดๆหน่อยๆ

 

'ความจริงไอ้เรื่องความทรงจำอะไรนั้นเขาไม่สนใจอยู่แล้ว เพราะต่อให้ฟางจำอะไรไม่ได้ เขาก็จะรักเธอต่อไป

 

อยู่ดี เพราะสิ่งที่ฟางทำให้เขารักคือ ตัวตนของเธอ ไม่ใช่อดีตหรือ ชาติตะกูลของเธอซะหน่อย'

 

หลังจากวันนั้น ป็อปปี้กับฟางก็กลับมาสวีตหวานกันเหมือนเดิม โดยมีเสียงแซวตามมาทุกครั้ง

 

จะมีที่แปลกไปก็แค่อาการ เวียนหัวและคลื่นไส้บ้างในตอนเช้าเท่านั้น

 

"อ้วก..."

 

"ฟางครับ"  ป็อปปี้ลืมตาขึ้นมาเพราะเสียง อาเจียนของฟางที่ดังอยู่ในห้องน้ำ ร่างสูงลุกขึ้นเดินมาดูร่างบางที่

 

โก่งคออาเจียน หมดแรงอยู่ที่อ่างร่างหน้า เข้าไปรวบผมพลางลูบหลังให้ฟาง

 

"ไปหาหมอกันเถอะครับฟาง" เอ่ยเหมือนทุกๆครั้งที่เห็นเธออาเจียน

 

"ไม่ต้องหรอกค่ะ คงแค่ความดันต่ำนะค่ะ"

 

เงยใบหน้าซีดเซียวขึ้นมาตอบแฟนหนุ่ม ที่มองมาอย่างหว่งใย

 

"ดื้อจริง แฟนป็อปเนี้ย"  พยุงให้ฟางกลับมานอนที่เตียง

 

"งั้นวันนี้ นอนพักอยู่บ้านแล้วกันนะครับ"

 

จำต้องพยักหน้ารับอย่างยอมจำนน เพราะไม่อยากไปเป็นภาระให้แฟนหนุ่มต้องคอยมาหว่งเธอ

 

"แล้วเรื่อง คดีไปถึงไหนแล้วค่ะ"

 

ถามถึงเรื่องคดี ที่เงียบหายไปเกือบเดือน ป็อปปี้ได้แต่สายหน้าด้วยความหนักใจเพราะคนร้ายเก็บกวาด

 

ซะจนเขาไม่มีหลักฐานจะสาวไปถึงตัวมัน หรือผู้จ้างวานได้เลย ต้องยอมรับว่างานนี้เจอมืออาชีพเข้าจริงๆ

 

"ป็อป ไม่ต้องคิดมากนะค่ะ ใครทำอะไรสุดท้ายก็ต้องได้แบบนั้นกลับไป"

 

"ครับ ป็อปไปอาบน้ำก่อนดีกว่า"  ลูบหัวฟางก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องน้ำ ฟางหลับตาลงเพราะหมดแรงกับ

 

การอาเจียน ลืมตาขึ้นมาอีกครั้งก็ตอนที่ป็อปปี้ ก้มมาจูบหน้าผากก่อนที่เขาจะออกไปทำงาน เธอหลับไปอีกครั้ง

 

ก่อนจะตื่นขึ้นมาตอนสายมากแล้ว ฝืนลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวลงไปด้านล่าง

 

"คุณฟาง ทานเลยมั้ยค่ะ"  ป้าจันถามเมื่อเห็นฟางเดินลงมา

 

"ก็ได้ค่ะ แต่ฟางขอแค่ข้าวต้มเปล่าๆนะค่ะ"

 

"ไม่สบายรึเปล่าค่ะ ป้าเห็นคุณฟางทานอะไรไม่ลงมาหลายวันแล้วนะค่ะ"

 

"แค่มึนๆนะค่ะ"

 

"ได้ค่ะ เดี่ยวป้าให้เด็กยกมาให้"

 

หลังจากเด็กยกถ้วยข้าวตกมาให้ ฟากก็นั่งทานไปเงียบๆแต่ก็ไม่สามารถทานจนหมดได้

 

"รับนมเพิ่มมั้ยค่ะ ทานไปนิดเดียวเอง" ฟางส่ายหน้าปฎิเสธ

 

"ป้าจันค่ะ เดี๋ยวฟางไปทำความสะอาดห้อง ป็อปเองนะค่ะ"

 

"จะไหวหรือค่ะ คุณฟางยิ่งไม่สบายอยู่"

 

"สบายมากค่ะ ได้ออกกำลังบ้างคงจะดีขึ้น"

 

ยิ้มให้ป้าที่แสดงความหว่งใยกับเธอไม่ต่างไปจากคนอิ่นๆ เรียกเด็กให้มาช่วยยกอุปกรณ์ทำความสะอาดขึ้นไป

 

บนห้องป็อปปี้ ที่เขาบังคับให้เธอย้ายเข้ามาอยู่ห้องเดียวกัน โดยให้เหตุผลว่า

 

'ฟางไม่สบายบ่อย ป็อปจะได้คอยดูไงครับ' แต่เธอว่าตั้งแต่ย้ายมานอนห้องเดียวกับเขา เธอโดนกวนจนไม่ได้

 

นอนมากกว่าเดิมเสียอีก

 

"ถ้าคุณฟางต้องการอะไรเพิ่ง เรียกหนูได้นะค่ะ"

 

"ขอบใจจ๊ะ"

 

เริ่มลงมือทำความสะอาด ก่อนจะมาหยุดยืนอยู่หน้าตู้โชร์ที่เธอไม่เคยได้แตะต้องเพราะป้าจันห้ามไว้ ฟางหัน

 

มองซ้ายมองขวา เพราะกลัวว่าป้าจันจะเข้ามาขัดเหมือนทุกทีที่เธอเข้าใก้ล ราวกับติดเรดาร์ไว้ก็ไม่ปาน

 

"ขอดูหน่อยน้าแอบซ่อนอะไรไว้" เปิดประตู้เบามือ

 

"โห คนอะไรเนี้ยหน้าตาเจ้าเล่ห์แต่เด็ก"

 

บ่นออกมา เพราะนึกว่าจะมีอะไรสำคัญซ่อนไว้ ก็แค่รูปสมัยเด็ก 'แต่น่ารักชะมัดเลย'

 

หยิบรูปป็อปปี้ที่ใส่กรอบอย่างดี ออกมาดูทีละรูปอย่างอารมณ์ ที่มีตั้งแต่รูปในวัยเด็กจนถึงวันรุ่น ที่ถ่ายกับ

 

ครอบครัว น้องสาวอย่างเฟย์กับแก้ว กลุ่มเพื่อน ที่มีเขื่อนกับโทโมะร่วมอยู่ด้วย

 

"เอ๊ะ"

 

ไปสะดุดกับกรอบรูปที่ถูกคว่ำไว้ด้านในสุดของตู้ หยิบขึ้นมาดูก็เห็นรูปที่ชายหนุ่มยิ้มให้กล้องถ่ายคู่กับหญิงสาว

 

หน้าสะสวยที่ยิ้มหวานให้กล้องเช่นกันหยิบรูปที่ถูกใสกรอบออกมาดูใก้ลๆก็เห็นข้อความที่ป็อปปี้เขียนไว้ท้ายภาพ

 

'ป็อปจะรักพิมตลอดไปนะครับ'  ฟางถึงกับน้ำตาคลอที่เห็นขอความบอกรัก

 

ก่อนจะเหลือบไปเห็นอลับั้มรูปอั้นใหญ่ที่วางแอบอยู่ด้านใน พร้อมกรอบรูปที่เธอเจอในตอนแรก ภายในอัลบั้ม

 

บรรจุรูปไว้นับพันใบ ถึงรู้ว่ามันทำร้ายหัวใจตัวเองแต่ความอยากรู้ก็มีมากกว่า ไล่เปิดดูรูปที่ถูกถ่ายคู่กันตั้งแต่

 

สมัยที่ทั้งคู่ยังเรียนมหาลัย จนมาถึงรูปที่ใก้ลเคียงกับปัจจุบันมากที่สุดเพราะถูกถ่ายภายในไร่

 

น้ำตาหยดใส่ภาพสุดท้าย เพราะเจ้าของกลั้นไว้ไม่อยู่จริงๆ กับภาพงานวันเกิดที่ป็อปปี้หอกแก้มสาวในภาพ

 

ท่ามกลางกลุ่มเพื่อนๆ มองดูวันที่ 27 มีนาคม 2007

 

'เกือบสี่ปีมาแล้ว ที่ป็อปยังเก็บรูปพวกนี้ไว้เพราะยังลืมเธอไม่ลงใช่มั้ย'  คิดอย่างอ่อนไหว

 

'ทำไมหมู่นี่เธอรู้สึกว่าตัวเอง อารมณือ่อนไหวง่ายกว่าปกตินักนะ ทั้งๆที่ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอก็คงจะแค่หึง หวง

 

ธรรมดา ไม่ใช่นั่งเสียใจราวกับคนบ้าแบบนี้'

 

เก็บทุกๆอย่างให้เป็นเหมือนเดิม ก่อนจะเดินออกมานั่งที่น้ำตกท้ายไร่ ที่เธอมักมานั่งปล่อยอารมณ์ทุกครั้งที่มี

 

เรื่องไม่สบายใจ

 

'แล้วเรื่องที่บอกว่ารักเธอ มันจะจริงรึเปล่า'

 

ได้แต่นั่งคิดวนเวียนอยู่กับความคิดเดิมๆจนเวลาล่วงเลยจากบ่ายจนเย็นใก้ลค่ำ รู้สึกตัวก็เพราะโดนยุ่งกัดที่แขน

 

นั้นแหละ ถึงได้หลุดจาดอาการคิดมากที่เป็นอยู่

 

'ตายและ ยัยฟางป่านนี้คนที่บ้านตามหาเธอให้วุ่นไปหมดแน่ โดนเฉพาะป็อปปี้ที่ต้องอาละวาดแน่ถ้ากลับมาไม่

 

เห็นเธอ' รีบเร่งฝีเท้าเดินกลับบ้านไร่ ก่อนที่จะมือค่ำจนมองไม่เห้นทางเดิน

 

ฟางมันแต่ก้มหน้าก้มตาเดิน จนไม่รู้ว่าได้มีชายฉกรรณ์แอบสะกดรอยตามเธอมาตั้งแต่บ่าย จนสบโอกาศตอน

 

ที่ฟ้ามืด ลงมือทันที

 

"อ๊ะ..ชะ.."  เข้าล็อคคอเธอจากทางด้านหลัง ฟางอ้าปากจะร้องให้คนช่วยก็โดนโป๊ะยาสลบใส่ซะก่อน

 

"ไปเร็วเมิง เดี๋ยวพวกมันแห่มา"

 

ลูกพี่ของกลุ่มสั่ง ก่อนที่ชายคนที่โป๊ะยาสลบใส่ร่างบางจะแบกร่างเธอผาดบ่าเดินหาย ลับเข้าไปแนวป่าทันที

 

^_____________________________________________________________^

 

อัพแล้วเน้อพี่น้อง

 

ใครรู้บ้างว่าเว้บเป็นอะไป เข้าไม่ได้จะอัพให้ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว เศร้า T^T

 

เจอกันตอนหน้าจร้า ^^