พิสูจน์รัก นายบ้านไร่

ณ บ้านไร่

 

ทันที่ที่จอดรถได้ ป็อปปี้ก็ลากร่างบางผ่านหน้าเฟย์ แก้วที่มองตามทั้งคู่ไปอย่าง งง

 

‘ปัง’

 

กระแทกปิกประตูเสียงดัง อย่างเป็นสัญาณบ่งบอกว่าห้ามใครขึ้นมากวนโดยเด็ดขาด

 

“พูดมาฟางจำได้ตั้งแต่เมื่อไหร่”

 

“ตอนที่ฟาง ตกบันได้ที่ห้างค่ะ” หลบสายตาของป็อปปี้ที่จ้องมาอย่างโกรธๆ

 

“แสดงว่าจำได้ตั้งนานแล้วงั้นซิ”  ฟางพยักหน้ารับคำชายหนุ่มช้าๆ

 

“ทำต้องโกหก ป็อป”

 

“ฟางขอโทษค่ะ ฟางแค่อยากอยู่ใก้ลๆป็อป”

 

“ทำไมถึงไม่บอกกัน...โธ่โว้ย”

 

ป็อปปี้ปัดข้าวของออกจนเกิดเสียงดังโครมคราม

 

“เห็นป็อปโง่มากใช่มั้ย”

 

“ไม่ใช่นะป็อป ฟางไม่ได้คิดแบบนั้นนะค่ะ”

 

เดินเข้าไปหาป็อปปี้ทั้งน้ำตา แต่โดนป็อปปี้ที่กำลังโมโหสะบัดออกจนเธอเซก่อนจะล้มลง ฟางอึ้งไปที่เหมือนโดน

 

ชายหนุ่มผลัก ป็อปปี้เองก็ตกใจที่เผลอทำรุนแรงกับแฟนสาว เพราะความโมโห

 

พยุงตัวลุกขึ้นก่อนจะเดินหันกลับไปทางประตู แต่โดนป็อปปี้คว้าตัวไว้ก่อน

 

“จะไปไหน”

 

“ฟางแค่อยากให้ป็อป อารมณ์เย็นลงก่อนแล้วเราค่อยมาคุยกัน” ฟางให้เหตุผลกับร่างสูงเพราะ เธอรู้ดีว่าตอนนี้

 

ต่อให้เธอพูดอะไรไปเขาก็ไม่มีทางเข้าใจเธอแน่นอน

 

'ดีไม่ดีอาจจะกลายเป้นทะเละกันใหญโตเข้าไปอีก'

 

“จะไปหามันมากกว่ามั้ง มันอุตสาห์มาหานิ”  เผลดพูดใส่ร้ายร่างบางไปด้วยอารมณ์หึงหวง

 

“อยากไปหามันมากใช่มั้ย”

 

“ป็อป ฟางไม่ใช่คนแบบนั้นนะค่ะ”

 

“ก็มันบอก ฟางเป็นเมียมันนี่”

 

“ป็อป!!”

 

เรียกชือ่แฟนหนุ่มด้วยความโกรธและน้อยใจที่เขาเชื่อคำพูดใสร้ายของกวิน ทั้งๆที่เขารู้ดีกว่าใครว่า เธอมีเขา

 

เป็นคนแรกและก็เป็นเขาที่ได้สัมผัสร่างกายเธอเป็นคนแรกอีกเช่นกัน

 

 แต่ด้วยอารมณ์โกรธที่เธอเองก็มีเช่นกัน จึงทำให้ฟางพูดประชดป็อปปี้ออกไปว่า

 

“ใช่ ฟางจะกลับไปหากวิน”

 

“กลับไปเป็นเมียเขาไง ปล่อยซิ”

 

“ฟาง” ป็อปปี้ตะคอกอย่างโมโหที่เธอท้าทายเขาเรื่องกวิน

 

“ป็อปไม่ให้ไป ฟางเป็นเมียป็อปตั้งหาก”

 

พูดจบก็เหวี่ยงร่างของฟางขึ้นไปบนเตียง ก่อนที่เขาจะตามมาทาบทับก่อนที่เธอจะทันได้ขยับตัวหนี

 

“ปล่อยนะ ป็อป”

 

ฟางทุบไปบนกน้าอกแกร่งของชายหนุ่มที่ซุกไซ้ซอกคอขาว ป็อปปี้ดูดเม้มคอขวาจนเกิดรอยแดงเป็นจ้ำหลาย

 

รอยก่อนจะผละออกห่าง

 

“ไม่ ฟางต้องเป็นของป็อปเท่านั้น”

 

ฟางที่ตอนนี้ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา มองป็อปปี้อย่างน้อยใจที่เอาความโกรธความเครียดมาลงที่เธอ ‘ใช่เธออาจ

 

จะผิดที่ทำให้เขาหมดความเชื่อใจเรื่องที่เธอไม่

 

ยอมบอกเขา ว่าเธอกลับมาจำทุกอย่างได้แล้ว แต่เรื่องกวินทำไมเขาถึงไม่เชื่อใจเธอ คนรักกันก็ต้องเชื่อใจกัน

 

ไม่ใช่เหรอ’

 

“ป็อป ปล่อยนะ ฟางเจ็บ”

 

ฟางดิ้นหนีสัมผัสของมือหนาที่วัมผัสไม่เบานัก ป็อปปี้ก้มดึงถึ้งเสื้อผ้าฟางออกจนหมดก่อนจะตามมาจัดการกับเสื้อ

 

ผ้าตัวเองฟางถึงกับหันหน้าหนี ภาพตรงหน้าอย่างอายจัด ถึงเธอกับเขาจะมีอะไรกันหลายครั้งแล้วก็เถอะ

 

แต่มายืนเปลืยตรงหน้าเธอยังไงๆ เธอก็ไม่มีวันชิน

 

“หลบทำไมล่ะครับฟาง ป็อปสู้ไอ้กวินไม่ได้หรือไง”

 

พูดประชดร่างบางออกไปเพราะความหึง ส่วนฟางก็หันมาจ้องชายหนุ่มตาโตที่เขายังไม่ยอมหยุดประชดเธอ

 

เรื่องกวิน เสียที

 

ป็อปปี้โถมร่างเข้าใส่ ก่อนจะจับเรียวขาสวยแยกออกจากกันไม่เบามือนัก จนฟางต้องร้องประท้วงออกมา

 

“โอ๊ย ..ป็อป ฟางเจ็บนะ”

 

ป็อปปี้ไม่ฟังเสียงสอดใส่เข้ามาในร่างบาง ก่อนจะเริ่มต้นกระแทกสะโพกเข้าออกอย่างรุนแรง สร้างความเจ้บ

 

ปวดให้กับคนใต้ร่างไม่น้อย

 

“อ๊ะ..อือ..”

 

ฟางครางออกมากับบทรักรุนแรงที่ป็อปปี้กระแทกเขามาไม่หยุด ชายหนุ่มเหมือนต้องการระบายความโกรธ

 

อาการหึงหวง และความต้องการใส่ร่างบางที่ได้แต่อ้อนวอนขอให้เขาอ่อนโยนกับเธอ

 

แต่ก็ไม่เป็นผล กิจกรรมดำเนินติ่ไปตลอดทั้งคืน จนเช้านั้นแหละป็อปปี้ถึงจะหยุด

 

เพราะฟางสลบไปด้วยความเหนื่อนล้าเกินจะรับไหว ป็อปปี้ถอนกายออกจากร่างฟาง ก่อนจะเดินเข้าไปชำระ

 

ล้างร่างกายในห้องน้ำเมื่อจัดการกับตัวเองเรียบร้อย ก็ไม่ลืมที่จะหยิบผ้าชุบน้ำมาเช็ดทำความสะอาด

 

ให้ร่างบางด้วยเช่นกัน

 

‘ทำไมฟาง ต้องโกหกป็อปด้วย ป็อปขอโทษนะครับที่ทำรุนแรงกับฟาง’

 

ป็อปปี้คิดอย่างสำนึกผิดที่เขาใช้ร่างเธอเป็นเหมือนที่ลองรับอารมณ์ หึง ของตัวเองแต่ที่เขาต้องเป้นแบบนี้ก็

 

เพราะเขารักเธอมากนั้นเอง

 

เช้าวันรุ่งขึ้น

 

ฟางขยับตัวอย่างปวดเมื่อยและรู้สึกเจ็บที่ส่วนนั้น เพราะโดนทำรุนแรงมาตลอกทั้งคืน ฟางได้แต่น้ำตาคลอที่

 

ป็อปปี้ไม่ยอมให้อภัยเธอ

 

กัดปากกั้เสียงร้อง ก่อนจะค่อยๆขยับลุกออกจากเตียง

 

“ว๊าย” ร้องออกมาเพราะความตกใจ ที่อยู่ๆป็อปปี้ที่เธอเห็นว่านอนหลับอยู่ก็ลืมตาขึ้นมาดึงมือเธอไว้ ก่อนที่เขา

 

จะกระชากแขนบางให้กลับมาล้มตัวลงนอนตามเดิม

 

“จะไปไหน”  ป็อปปี้ถามสีหน้านิ่งเฉย

 

“ปล่อยนะ” ดิ้นหนีออกจากอ้อมแขนของป็อปปี้ ที่รัดตัวเธอไว้แน่น

 

“ไม่”  ฟางหันกลับมาสบตาคนพูดอย่างโกรธๆ

 

“ฉันบอกให้ปล่อย” แกะมือเขาที่กอดอยู่รอบเอวเธออยู่ออก

 

“บอกมา จะไปไหน”

 

“ไม่ต้องมายุ่ง” ขึ้นเสียงใส่ชายหนุ่ม แต่ทันที ที่พูดจบก็โดนป็อปปี้บดขยี้ริมฝีปากเป็นการสั่งสอนที่เธอพูดไม่

 

เพราะกับเขาเช่นกัน

 

“อึก..”  ทุบบ่าหนาเป็นการประท้วง จนป็อปปี้ต้องยอมถอนปากออก ก่อนจะเอ่ยถามซ้ำ

 

“จะไปไหน”

 

“ห้องน้ำ”  รีบตอบออกมา เพราะกลัวสายตาของป็อปปี้ที่จ้องมา ว่าถ้าหากเธอตอบไม่ถูกใจเขาอีก ไม่จบลงแค่

 

ที่จูบแน่ๆ

 

“ก็เท่านั้น” ลุกขึ้นช้อนอุ่มร่างฟางมาไว้ในอ้อมกอด ก่อนจะก้าวเดินเข้าไปในห้องน้ำ

 

“ปล่อนนะ”

 

“ถ้ายังดิ้น ป็อปปล่อยทิ้งลงพื้นแน่”

 

ขู่ฟางที่เอาแต่ดิ้น วางร่างฟางไว้ที่ใต้ฝักบัว ป็อปปี้เอื้อมมือไปเปิดให้น้ำไหลลงมา

 

"ออกไปซิ ฟางจะอาบน้ำ”  ดันร่างปอปปี้ให้ออกไปจากห้องน้ำแต่เขาก็ไม่ยอมขยับตามแรงผลักซักนิด

 

“อยู่เฉยๆเถอะน่า”

 

“อ๊ะ “ ร้องประท้วงออกมาเพราะโดนจับพลิกให้หันหน้าเขาผนัก เขาตั้งใจจะเป็นคนอาบให้เธอเพราะรู้ว่าฟางยัง

 

เจ็บกับบทรักเมื่อคืนของเขาไม่หาย 

 

‘ยืนยังไม่ไหวยังจะมาทำอีกอีกนะครับฟาง’ ก่อนที่เขาจะบีบสบู่เหลวใส่มือ และลูบไล้ไปตามร่างกายเธอ ที่เขา

 

รู้จักทุกซอกทุกมุมดี

 

เพราะสัมผัสของชายหนุ่มสร้างความเสี่ยงซ่านให้เธอไม่น้อย ฟางได้แต่ยืนบิดหนีมือหนาที่เริ่มจะลุกล้ำ

 

เกินขอบเขต

 

“อือ..ไม่เอานะ”

 

รีบร้องห้ามออกมาทันที ที่สัมผัสได้ว่าป้อปปี้แตะต้องไปที่ จุดอ่นไหวของเธอ มือหนาเอื้อมขึ้นมาเคล้นคลึงหน้า

 

อกอวบที่เขาว่ามันขยายใหญ่มากกว่าครั้งแรกที่เขาสัมผัสมากนัก ป็อปปี้จับร่างบางขึ้นไปนั่งพิงกับขอบอ่างล้าง

 

หน้า แยกเรียวขาของฟางออกก่อนจะ สอดใส่เข้าไป เพราะความยั่วยวนแบบไม่รู้ตัวของเธอ ทำให้เขาไม่

 

เคยพอใจที่จะแค่สัมผัสเท่านั้น

 

“ไม่เอานะ ฟางเจ็บ พอเถอะน้า” เสียงหวานออดอ้อนให้ป็อปปี้เห็นใจเธอ แต่มีหรือที่คนเดินหน้าเขามาแล้วจะ

 

ยอมหยุดกลางคัน

 

“ขอป็อปเถอะนะ” สุดท้ายฟางก็ต้องยอมให้ป็อปปี้ทำตามใจตัวเอง

 

“อือ...อ่า” ป็อปปี้ก้มลงมาจูบดูดซับเสียงครางของเธอ ก่อนที่จะถอนกายออกมา รีบอาบน้ำให้ร่างบางก่อนที่เขา

 

จะทำอะไรเธออีกรอบ

 

หยิบผ้าขนหนูมาห่อกายให้ฟาง จะเดินออกจาห้องน้ำ แต่โดนฟางดึงมือเอาไว้ซะก่อน

 

“ป็อป ฟังฟางก่อนได้มั้ยค่ะ” ถามเสียงสั่น น้ำตาพลานจะไหลลงมา

 

ป็อปปี้มองหน้าสาวคนรักนิ่ง ก่อนจะปลดมือบางที่จับมือเขาอยู่ออก หันหลังเดินออกไปโดยไม่ยอมให้กับคนที่รอ

คอยอยู่  

ฟางทรุดตัวลงนั่ง ปล่อยเสียงโฮออกมาอย่างสุดกลั้น

 

‘ชาตินี้ป็อปคงไม่มีวันอภัยให้ฟาง ใช่มั้ย ฮือๆๆ’

 

ทางด้านป็อปปี้ที่ยืนอยู่หน้าห้องน้ำ ได้แต่ยืนฝืนความรู้สึกที่อยากจะเข้าไปปลอบโยนให้ฟาง คลายจากความ

 

เสียใจ แต่เพราะตอนนี้เขายังไม่พร้อมที่จะเผชิญกับความเจ็บปวด

 

‘ขอเวลา ป็อปหน่อยนะฟาง ป็อปยังรักฟางนะครับ แต่สิ่งที่ป็อปเกลียดที่สุดคือ การโกหกและความหลอกลวง’

 

หักห้ามใจ ลงมือแต่งตัวก่อนจะเดินออกจากห้อง ลงไปที่ชั้นล่าง

 

“พี่ป็อป เป็นอะไรไปค่ะ หน้าเครียดมาเชียว”

 

แก้วทักพี่ชายพลางมองหาฟาง ที่ไม่อยู่ข้างกายป็อปปี้อย่างทุกที จนเฟยืต้องถามออกมา

 

“พี่ฟางล่ะ พี่ป็อป”

 

“อยู่ข้างบน”

 

“เป็นไรเปล่าว่ะไอ้ป็อป” เขื่อนถามเพื่อนที่มีสีหน้าไม่ดีนัก อย่างเป็นหว่ง

 

“เออนั้นดิ ทะเละอะไรกับฟางเปล่าว่ะ”  โทโมะถามเข้าประเด็น หลังจากได้ยินสองสาวเล่าเรื่องเมื่อวานที่

เห็นป็อปปี้ลากฟางเข้ามา

 

“นิดหน่อยว่ะ” ร่างสูงได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างกลุ้งจัด

 

“ไม่นิดมั้งเมิง มีไรก็บอกกันได้นะเว้ย” เขื่อนเดินมาตบบ่า

 

“เมื่อวาน กรูไปเจอแฟนเก่าฟางมา”

 

“กวิน”   ป็อปปี้ตวัดสายตามอง สองสาวเผลอร้องเรียกชื่อชายหนุ่มอีกคนออกออกมาพร้อมกัน เขื่อนโทโมะ

 

ได้แต่สบตากันทำท่าอยากตาย เพราะงานนี้ไม่รอดแน่

 

“ทำไมแกรู้จักมัน"

 

"เอ่อ..คือ"

 

"พูดมาแก้ว แกรู้ใช่มั้ยพี่เกลียดคนโกหกที่สุด"  พูดกับน้องสาวด้วยสีหน้าจริงจัง

 

"เรื่องทั้งหมดมันเป็นแแบบนี้แหละค่ะ"  ยอมเปิดปากเล่าเรื่องราวของฟางทั้งหมดให้พี่ชายฟังแต่โดยดี

 

เพราะตอนนี้ปิดไปก็ไม่มีประโยชน์ แล้วขืนเธอปล่อยให้ป็อปปี้ไปถามความจริงจากฟางเอง

 

เรื่องคงเลวร้ายกว่่านี้อีกเยอะ

 

"นี่แปลว่า มีพี่โง่อยู่คนเดียวซินะ"  ป็อปปี้พูดกึ่งตะโกนออกมา

 

"ไอ้ป็อปเมิงใจเย็นดีว่ะ" เขื่อนพยายามเพื่อน

 

"เมิงจะไม่ให้กรูโมโหเหรอวะ ไอ้เขื่อน"

 

"เพราะเมิง เป็นแบบนี้ไง ถึงไม่มีใครกล้าพูด" ป็อปปี้หลับตาลงอย่างต้องการสงบสติอารมณ์

 

"เมิงคิดดีๆนะเว้ย ไอ้ป็อปว่าที่ฟางไม่พูดออกไปก็เพราะเขา แคร์ความรู้สึกเมิงนะ"

 

"ใช่ เพราะถ้าเมิงรู้เรื่องที่ฟางเคยโดนๆมา เมิงก็ต้องพล่านเป็นหมาบ้า"

 

เขื่อนกับโทโมะพูดกับเพื่อนอย่างใจเย็น แต่ก็ไม่วายพูดแขวะเรื่องความอารมณ์ร้องของเขา

 

"แล้วถ้าเป็นเมิง เมิงก็ต้องทำแบบกู"

 

"เออกูรู้ แต่เมิงก็ต้องเขาใจนะว่า คนที่เขาจ้องจะทำร้ายฟาง ไม่ธรรมดา"

 

"ฟางเขาไม่อยากให้แกต้องเป็นอัตราย ถึงไม่ยอมพูดออกมา"

 

ทั้งสองคนพูดอย่างรู้ใจเพื่อนดีว่าหากฟางพูดออกมาแต่แรกว่าเธอกำลังหนีอะไรอยู่ ป็อปปี้ต้องตามไปเล่นงานคุณ

 

หญิงโฉมฉวีถึงที่อยู่แล้ว แต่มีหรือที่ฝ่ายนั้นจะยอมให้ป็อปปี้เล่นงานง่าย ถ้ากล้าขนาดคิดจะฆ่าลูกเลี้ยงได้ แค่

 

คนธรรมดาคนนึง ทำไมคุณหญิงโฉมฉวีจะฆ่าเพิ่มไม่ได้

 

"พี่ป็อป อย่าโกรธฟางเลยนะ"

 

"พี่ฟางรักพี่ป็อปมากนะ"

 

ป็อปปี้ได้แต่นิ่งไป จนฟางที่แอบดูอยู่ได้แต่น้ำตาซึม เพราะคิดว่า ชายหนุ่มคงไม่มีวันหายโกรธเธอ

 

อยู่ๆก็เกิดอาการหน้ามือ พยายามทรงตัวไว้แต่ก็หมดแรง ร่างบางซวนเซ จวนจะล้มลง

 

'เคร้ง'

^_______________________________________________________________^

อัพๆๆ ฮ่าๆๆ มาอัพแล้วน้า

เจอกันตอนหน้าคร้า ^^