พิสูจน์รัก นายบ้านไร่

"เอ่อ คือ..."
 
 ฟางได้แต่อึกอัก เพราะไม่อยากให้ป็อปปี้สงสัยได้ว่าเธอจำทุกอย่างได้แล้ว
 
"คือๆๆ"
 
แก้วที่เพิ่งจะรู้ตัวว่าหลุดคำถามน่าสงสัยออกไป จะแก้ตัวแทนฟางก็ไม่รู้จะพูดว่ายังไง
 
"ป็อปค่ะ ฟางมีเรื่องจะสารภาพค่ะ"
 
เขื่อ โทโมะ เฟย์ แก้ว ได้แต่ตาโตกับประโยคของฟาง
 
"คือ ฟาง..."  สูดหายใจเข้าปอดก่อนจะพูดออกมา
 
"คือว่า ตอนนี้ฟางเริ่งจะจำอะไรได้บ้างแล้วค่ะ"
 
ตัดสินใจพูดความจริงบางส่วนออกไป
 
"จริงเหรอ ครับฟาง แล้วฟางจำอะไรได้บ้าง" ป็อปปี้ถามด้วยความดีใจ
 
"เอ่อ ฟางจำได้แค่ว่าตัวเองชอบอะไร ไม่ชอบอ่ะไรนะค่ะ ส่วนเรื่องอื่นฟางยังนึกไม่ออก"
 
สี่คนที่เหลือได้แต่ถอนหายใจโล่งอก ที่ฟางพอจะเอาตัวรอดไปได้
 
"ไม่เป็นไรครับฟาง เท่านี้ก็เก่งแล้ว"
 
"อย่าฝื้นตัวเองนะครับ"
 
ป็อปปี้ยิ้มให้กำลังใจ แต่ฟางกลับร้องไห้ออกมาเพราะความรู้สึกผิดที่ต้องโกหกชายหนุ่มอีก
 
"โอ๋ๆ ไม่ร้องนะครับ ไม่มีกระต่ายแล้วน้า"  ป็อปปี้กลับเข้าใจผิดไปอีกเรื่อง
 
"แล้ว ตกลงทำไมฟางถึงกลัวกระต่ายล่ะครับ"
 
"ก็ตอยเด็กๆ ฟางเคนโดนขังอยู่ในกรงกระต่ายแล้วมันรุมกัดเอา ก็เลยกลัวแบบฝังใจนะค่ะ"
 
สีหน้าแสดงความหวาดกลัวออกมาทันที ที่นึกไปถึงเหตุการณ์ตอนที่เธอไปอาศัยอยู่กับญาติข้างแม่แล้วโดน
 
ทำโทษใให้เข้าไปอยู่ในกรงที่มีกระต่ายนับ สิบตัว เพียงเพราะเธอ ทำนมหกใส่เสื่อของลูกสาวญาตืแม่
 
เท่านั้น เหตุการณ์ในวันนั้นจึงติดอยู่ในใจตลอดมา
 
"ไม่ต้องกลัวนะครับ ป็อปจะไม่ยอมให้กระต่ายเข้าใก้ลฟางอีก"
 
"เฟย์ว่าพี่ฟาง พักก่อนเถอะ"
 
เฟย์พูดก่อนจะจัดท่าให้ฟางได้นอนพักสบายๆ ซึ่งไม่นานนักฟางก็หลับไปด้วยความเพลียและความเครียดที่ต้อง
 
เจอเหตุการณ์ ที่เธอหวาดกลัวในอดีต ตามมาหลอกหลอน
 
"กรูให้ไอ้สน เอากระต่ายออกไปจากไร่แล้ว"
 
"ขอบใจเว้ย เขื่อน"
 
"กรูว่าเมื่อก่อนฟาง ต้องเจออะไรร้ายๆมาเยอะแน่ๆ" ป็อปปี้พูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
 
"เอาน่า ตอนนี้เมิงก็ดูแล ฟางให้ดีๆก็พอ"
 
โทโมะได้แต่พูดปลอบใจเพื่อน
 
"เฮ้อ อย่าให้กรูรู้แล้วกันว่าใครที่ทำให้ฟางเจ็บ "
 
"กรูจะตามไปกระทืบให้จมดินเลย"
 
ป็อปปี้เอ่ยออมมาเสียงโหด โทโมะแอบสบตากับเขื่อนอย่างรู้กันว่า ที่เพื่อนเขาพูดออกมานะ มันทำจริง แน่ เพราะ
 
แบบนี้ไงขืนให้ป็อปปี้รู้เรื่องที่ฟางโดนลอบฆ่า มีหวังแหลกกันไปข้างแน่ๆ เพราะถึงเพื่อนเขาจะดูเป็นสุภาพบุรุษ
 
แค่ไหน แต่ถ้าหากโมโหขึ้นมาเมื่อไหร่ ก็ไม่ต่างกับปีศาจนักหรอก แค่คิดก็สยอมแล้ว
 
"เออ วันก่อนเห็นฟาง บอกหมวดกั้งมาหาเรื่องคดี พวกแกรู้เรื่องมั้ย"
 
"เอ่อ  ก็มาบอกนะว่ายังไม่่ได้ความคืบหน้าอะไรเพิ่ม"  
 
"เฮ้อ ทำไมเรื่องมันไม่คืบหน้าซะทีว่ะ"
 
"ว่าแต่แกจะจัดการ กับคุณโบร์ยังไงว่ะ"  โทโมะเบี่ยงเบนความสนใจป็อปปี้ออกมาจากเรื่องคดี
 
"คงต้องบอกคุณ เชงแหละ"
 
"แกแน่ใจเหรอว่ะไอ้ป็อป"
 
เขื่อนถามด้วยสีหน้าหนักใจ เพราะว่า เถ้าแก่เชงถือว่าเป็น ลูกค้ารายใหญ่ที่มีประวัติการค้าต่อกันมาดีตลอด
 
จะมาเสียก็เรื่องลูกสาวแก โบร์เนี้ยแหละที่มาก่อเรื่องให้พวกเขาเข้าหน้ากันไม่ติด
 
"เถ้าแก่เป็นคนมีเหตุผล คงคุยกันดีๆได้แหละ"
 
"อืม ตามใจแกแลวกัน"
 
"เรื่องงานก็ไม่ต้องหว่ง เดี๋ยววันนี้กรู สองนจัดการเอง"
 
"เออ ขอบใจมากว่ะ"
 
"งั้นพวกกรู ไปก่อนแล้วกัน"
 
"ขอบใจๆ"
 
โทโมะเดินเข้ามาตบบ่าป็อปปี้ ก่อนจะเดินกอดคอกันเขื่อนออกไป จัดการเรื่องงานในไร่ต่อ
 
หลังจากร่ำลากับเพื่อนทั้งสองคนเรียนร้อย ป็อปปี้ก็เดินกลับเข้ามาดูฟางที่ยังหลับอยู่ ทอดกายลงนอนข้างๆ
 
ก่อนจะดึงร่างบางมากอดเอาไว้อย่างหวงแหน 
 
'ต่อไปนี้ ป็อปจะปกป้อง ฟางเองนะครับ'
 
จูบหน้าผากมนของคนในอ้อมกอด ก่อนที่เขาจะหลับตามไปอีกคน
 
.
 
.
 
.
 
.
 
"ยัย โบร์แกไปสร้างเรื่องอะไรมา"
 
เถ้าแก่เชงตวาดถามบุตรสาว ทันทีที่เห็นเธอเดินเข้ามาในบ้าน
 
"อะไรกัน ค่ะป๊า" ได้แต่ หลบสายตาผู้เป็นพ่อ
 
"อย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่อง"
 
"แกไปสร้างเรื่อง ที่ไร่คุณภาณุมาใช่มั้ย"
 
"เอ่อ..ป๊ารู้ได้ไงค่ะ"
 
"เฮอะ ก็คุณภาณุเขาฝากมาบอกว่า ถ้าแกยังไปทำอะไรแฟนเขา "
 
"เขาก็จะไม่ขอเกรงใจฉันนะซิ"
 
"อ๊าย ป็อปปี้" 
 
โบร์กรีดร้องออกมาอย่างขัดใจ ที่ชายหนุ่มกล้าโทรมาคุยกับพ่อเธอโดยตรงเรื่องฟาง
 
"หยุด พรุ่งนี้แกเตรียมตัวกลับอังกฤษไปไได้แล้ว"
 
"ไม่เอานะค่ะป๊า โบร์ไม่กลับ"
 
"แกต้องไป ไม่งั้นคุณภาณุเขาเลิกทำธุรกิจกับฉันแน่"
 
ชี้หน้าบุตรสาวอย่างเอาจริง ก่อนจะเดินหัวเสียออกจากบ้านไป 
 
"อ๊าย ฝากไว้ก่อนเหอะนังฟาง"
 
กระทืบเท้าด้วยความหัวเสีย แต่ก็ไม่กล้าที่จะดื้อเพ่งอยู่เมืองไทยต่อ เพราะพ่อเอาเธอตายแน่ถ้าทำให้ธุรกิจเจ๋ง
 
ไป  สุดท้ายก็เดินกระแทกเท้าขึ้นไปเก็บของอย่างเสียไม่ได้
 
^______________________________________________________________^
เดี๋ยวมาอัพเพิ่มให้น้า