รักหมดใจ นายพี่เลี้ยง

CHAPTER # 7
“เฮ้อ!! ทั้งๆที่มีเสื้อผ้าเยอะอยู่แล้วอ่ะนะ จะมาซื้ออีกทำไมไม่รู้”แก้วบ่น“เอ่อ ไปทางไหนดีครับคุณหนู”โทโมะ“ทางไหนก็เรื่องของฉัน ตามฉันมาก็พอไม่ต้องถามมาก รำคาญ!!!”แก้วตวาดใส่โทโมะและแล้วทั้งคู่ก็มาหยุดอยู่ร้านๆนึง“ร้านนี้แหละ ตามมา”แก้วบอก“ครับๆ”โทโมะบอกแล้วเดินตามแก้วไป“เอาตัวไหนดีล่ะเนี้ย...เยอะแยะไปหมด”แก้วบ่น“ตัวนี้ดีมั้ยครับ น่ารักเหมาะกับคุณหนูดี”โทโมะเสนอ“ใครถามไม่ทราบ ฉันไม่ได้ถามนายเลยนะ ฉันบ่นของฉันคนเดียว”แก้วบอก“ผมแค่เสนอน่ะครับ”โทโมะบอก“เหอะ!!! ช่างเถอะๆ”แก้วบอกแล้วเดินเลือกเสื้อผ้าต่อพอเลือกเสร็จก็จ่ายตังค์แล้สให้โทโมะถือมีประมาณ 9-10 ถุง (ขนาดไม่อยากจะซื้อเท่าไหร่นะเนี้ย // ปาล์ม)“อ้าวว รีบๆถือแล้วเดินตามฉันมาสิ”แก้วบอก“ครับๆ”โทโมะบอกแล้วหอบของพะรุงพะรังเมื่อถึงบ้าน“กลับมาแล้วค่ะ นี่นายเอาของไปเก็บที่ห้องฉันก่อนนะ แล้วค่อยไปทานข้าว”แก้วบอกโทโมะก่อนที่ตัวเองจะเดินห้องน้ำเมื่อต่างฝ่ายต่างทำธุระเสร็จโทโมะก็พาแก้วไปยังร้านอาหาร“ไปจอดรถแล้วตามฉันมาในร้านนะ รู้มั้ย ?”แก้วบอก“ครับๆ”โทโมะบอกแล้วจากนั้นก็นำรถไปจอดที่ลานจอดรถบรรยากาศภายในร้านน“มาแล้วหรอลูกนั่งสิ”พ่อของแก้วบอก“ค่ะ คุณปู่ คุณย่า คุณตา คุณยาย คุณป้า คุณน้า คุณอา คุณลุง สวัสดีค่ะ”แก้วไหว้“หวัดดีจ่ะ”ทุกคนรับไหว้“อ้าวว แก้วพี่เลี้ยงแก้วไม่มาด้วยหรอ ?”หวายถามหา“มาไม่มามันเกี่ยวอะไรกับเธอไม่ทราบ”แก้วถามกลับ“แหมมม ฉันก็แค่ถามเฉยๆอ่ะนะ”หวายบอก“มา เดี๋ยวก็เข้ามาเองแหละ”แก้วบอก“ขออนุญาติครับ”โทโมะบอก“เชิญ”พ่อแก้วบอก“HI! โทโมะสบายดีมั้ย ?”หวายถาม“สบายดีครับคุณหนูหวาย”โทโมะบอก“แหมม ไม่ต้องเรียกคุณหนูก็ได้ ฉันไม่ถือเหมือนใครบางคนหรอก”หวายบอกพร้อมเหล่ตามองแก้ว“เมื่อไหร่จะทานข้าวสักทีค่ะ แก้วหิว”แก้วบอกเพื่อปัดรำคาญเมื่อรับประทานอาหารเสร็จก็แยกย้ายกันกลับบ้าน(ในรถ)เมื่อถึงบ้าน“มาแล้วหรอค่ะคุณท่าน”แม่บ้านบอก“เห็นว่ามาหรือยังล่ะ ?”แก้วถาม“มาแล้ว”แม่บ้านตอบ“งั้นก็แสดงว่ามาแล้ว ไม่น่าถามเลย”แก้วบอกพร้อมเดินเข้าไปในบ้าน“ขอโทษค่ะ คุณหนู”แม่บ้านบอก2 วันต่อมา