รักหมดใจ นายพี่เลี้ยง

Chapter # 11
เมื่อแก้วหยิบจดหมายฉบับนั้นมาอ่าน
‘ถึงคุณหนู ถ้าคุณหนูได้อ่านจดหมายฉบับนี้ ก็คงแสดงว่าผมไม่อยู่กับคุณหนูแล้ว ผมขอโทษนะครับที่จากมาโดยไม่ได้ลา ผมมีเหตุที่จะต้องลาออกจากตำแหน่งพี่เลี้ยงของคุณหนู แต่ผมคิดว่าคุณหนูก็คงจะดีใจมากใช่มั้ยครับ เพราะคุณหนูอยากให้ผมออกอยู่แล้วนิ 555555 ผมอยากบอกคุณหนูว่า ดูแลตัวเองดีดีนะครับ อย่าโหดให้มันมากนักนะครับเดี๋ยวไม่มีใครมาจีบนะ...อิอิ
ตอนนอนอ่ะห่มผ้าด้วยนะครับ เดี๋ยวเป็นหวัด ยังไงก็รักษาสุขภาพด้วยนะครับ หวังว่าเราจะได้เจอกันอีก(ได้เจอแน่ๆเรียนอยู่ที่เดียวกันนิเนอะ 55555)ลาก่อนครับ
 
จาก โทโมะ’
ทันทีที่แก้วอ่านจดหมายจบน้ำตาจากไหนไม่รู้ก็ไหลมาอาบที่แก้วทั้ง 2 ข้างของเธอ
“นายไม่คิดจะลาฉันเลยใช่มั้ย ตาบ้า!!!”แก้วบอกพร้อมปาจดหมายทิ้งแล้วเดินออกไปจากห้องขอโทโมะเพื่อไปโรงเรียน
เมื่อมาถึงโรงเรียนแก้วก็เดินไปยังห้องเรียนของตัวเองทันที
ปั้ง!!! เสียงแก้วเปิดประตู
เมื่อแก้วเปิดประตูก็เจอโทโมะนั่งอยู่ในห้อง แก้วเดินมายังโทโมะทันที
“แก้ว !!!”เมื่อโทโมะเห็นแก้วก็ตกใจ
“ตกใจหรอ ?ทำไมทำแบบนี้ล่ะ”แก้วถามด้วยน้ำเสียงโมโห
“ฉันทำอะไร ?”โทโมะถาม
“นายออกจากบ้านฉันมาโดยไม่ลาสักคำ ทำไมนายทำแบบนี้!!!”แก้วถามพร้อมกระชากคอเสื้อของโทโมะขึ้นมา(โหดจัง //ปาล์ม)
“ก็เขียนจดหมายลาแล้วไง”โทโมะบอก
“จดหมายกับคำพูดมันต่างกันนะ ถึงได้ว่าเมื่อวานทำไมซื้อของให้ฉัน เพราะเหตุนี้เองน่ะหรอ ?”แก้วถาม
“นายลาออกทำไม ?”แก้วถาม
“ผมเหนื่อยที่ต้องทำตามใจคุณหนู”โทโมะบอกแบบหลบหน้าแก้ว
“อยู่กับฉันมันเหนื่อยมากใช่มั้ย ?”แก้วถามด้วยท่าทางที่เหมือนจะร้องไห้
“ใช่ เหนื่อยมากเลยล่ะ ฉันเหนื่อยที่ต้องทำตามใจเธอทุกอย่าง”โทโมะตอบแบบหลบหน้าแก้วอีกเช่นเคย
“ได้ ถ้าอยู่กับฉันมันเหนื่อยนัก ก็โอเค”แก้วบอกแล้วเดินหนีไป
“นี้มันเรื่องอะไรกันว่ะ ไอ้โมะ”ป็อปปี้ถาม
 “ไม่มีอะไรหรอก”โทโมะบอกปัดๆ
ทางด้านแก้ว
‘อยู่กับฉันมันเหนื่อยมากใช่มั้ย ?’
‘ใช่ เหนื่อยมากเลยล่ะ ฉันเหนื่อยที่ต้องทำตามใจเธอทุกอย่าง’
“เหนื่อยมากงั้นหรอ ? เหอะ!!!”แก้วบ่นกับตัวเองคนเดียวพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา
“แล้วทำไมเราต้องร้องไห้ด้วยล่ะ”แก้วพูดอย่างไม่เข้าใจตัวเอง
“นายเหนื่อยมากใช่มั้ย ? โทโมะ”แก้วพูดกับสร้อยที่โทโมะซื้อให้ตัวเองเมื่อวาน
“ได้ ถ้าเหนื่อยมากเราก็คงไม่ต้องมายุ่งกันอีก!!!”แก้วพูดกับตัวเองจากนั้นก็กระชากสร้อยที่อยู่ที่คอตัวเองเพื่อให้หลุดออกมา จากนั้นก็เก็บใส่กระเป๋ากระโปรงแล้วเดินไปยังห้องเรียน
เมื่อแก้วเข้ามายังห้องเรียน
“แก้ว ไปทำอะไรมา ทำไมตาแดงๆจมูกแดงๆล่ะ”ฟางถาม
“ปล่าวๆ ไม่มีอะไรหรอกฟาง”แก้วบอก
“แน่ใจนะ ว่าไม่มีอะไรอ่ะ”ฟางถาม
“แน่ใจสิ ไปนั่งเรียนได้แล้ว”แก้วบอกแล้วเดินไปยังโต๊ะเรียน(ข้างๆโทโมะ // ปาล์ม)
ในชั่วโมงเรียน
โทโมะส่งกระดาษมาถามแก้วว่า
‘เมื่อเช้าเป็นอะไรอ่ะ ทำไมตาแดงๆ’(โทโมะ)
‘มันเรื่องของฉันไม่เกี่ยวกับนาย’(แก้ว)
‘เพราะฉันหรือเปล่า ?’(โทโมะ)
‘ไม่เกี่ยวกับนายเลย แม้แต่นิดเดียว’(แก้ว)
‘จริงอ่ะ ?’(โทโมะ)
‘อืมม นี่นายกลับมาเป็นพี่เลี้ยงให้ฉันไม่ได้หรอ ?’(แก้ว)
‘คงไม่ได้หรอกครับ’(โทโมะ)
‘ทำไมล่ะ ? ต่อไปนี้ฉันจไม่ดื้อกับนายแล้ว ฉันสัญญา’(แก้ว)
‘ถึงเธอไม่ดื้อ ไม่ซน ฉันก็คงเป็นให้เธอไม่ได้หรอก’(โทโมะ)
‘แต่ฉันขาดนายไม่ได้นะ’(แก้ว)
ออดดดด ออดดดดดดดดด
สัญญาณกริ่งดังขึ้น แก้วรีบเดินออกไปทันทีพร้อมเฟย์และฟาง
“เฮ้อ!!! ฉันพูดออกไปได้ไงเนี้ยว่าขาดนายไม่ได้”แก้วบ่นกับตัวเองขณะที่กำลังยกอาหารมาที่โต๊ะ
“โอ้ยย!!! ชั่วโมงต่อไปก็นั่งด้วยกันอีก ทำไงดีเนี้ย ?”แก้วยังคงบ่นกับตัวเองต่อไป
เมื่อมาถึงโต๊ะ
“เฮ้ย!!! พวกนายมาได้ไงเนี้ย ?”แก้วถามเมื่อเห็นว่ามีอีก 3 หนุ่มมานั่งโต๊ะเดียวกับเราด้วย
“เดินมาครับ คุณหนูแก้ว”เขื่อนตอบ
“ฉันรู้ นายคงไม่ได้คลานมาหรอก”แก้วตอบพร้อมวางอาหารลงบนโต๊ะ
“รู้แล้วถามทำไมล่ะ ?”เขื่อนบอก
“นี่นาย กวนฉันหรอ เดี๋ยวโดนดี”แก้วบอก
“แก้วต่อยเลยแก้ว เผื่อเฟย์ด้วยทีนึง หมั่นไส้”เฟย์บอก
“อะไร ยัยหัวหอมกินข้าวไปเลย”เขื่อนบอกเฟย์
“นี่ไอ้น่ายาว ว่าใครว่าหัวหอม ย่ะ”เฟย์บอก
“ก็เทอไง ยัยหัวหอม 5555555”เขื่อนบอก
“ไอ้หน้ายาว หุบปากเดี๋ยวนี้เลยนะ”เฟย์บอก
“ไม่หยุดหรอก 55555 อุ๊บ...”
“หุบได้หรือยังล่ะ”เฟย์บอกพร้อมกับหยิบขนมปังยัดใส่ปากเขื่อนเพื่อให้เขื่อนหยุด
“พอเลยทั้งคู่อ่ะ กินข้าวได้แล้วว”ฟางบอก
เมื่อทานอาหารเสร็จ
“แก้ว ขึ้นห้องกัน”ฟางบอก
“ไปดิป่ะ พวกเราขึ้นห้องกัน”แก้วบอก
“อืมมม”ทุกคนพูดพร้อมกัน
เมื่อมาถึงห้องเรียน