รักหมดใจ นายพี่เลี้ยง

CHAPTER # 10

“มานี่ ฉันปรุงให้นายเอง”แก้วบอก
“ไม่อ่ะ เดี๋ยวคุณหนูแกล้งผมอีก”โทโมะบอก
“ไม่หรอกน่า เห็นฉันเป็นคนอย่างงั้นหรอ ?”แก้วถาม
“ครับ”โทโมะตอบ
“เอ๊ะ!!! นายนิ เดี๋ยวโดนดีหรอก”แก้วบอกพร้อมทำน่าตาโหดๆใส่โทโมะ
“โอเคครับ ปรุงให้ก็ปรุงให้”โทโมะบอก
เมื่อแก้วได้ยินอย่างนั้นจากหน้าโหดๆก็กลายมายิ้มทันทีเมื่อโทโมะเห็นแล้วก็ยิ้มตาม
“อ่ะ เสร็จแล้วกินได้แล้วเดี๋ยวเย็นหมด ไม่อร่อยนะ”แก้วบอกพร้อมส่งยิ้มหวานๆห้โทโมะอีกทีนึง
“ได้ครับๆ”โทโมะบอกแต่ขณะที่กำลังจะเอาเล้นก๋วยเตี๋ยวเข้าปากนั้น
‘รักที่อยู่ในใจฉันมีเธอเป็นคำตอบ เพราะทุกเสียงหัวใจของฉันบอกว่าเป็นเธอ’เสียงโทรศัพท์มือถือของโทโมะดังขึ้นมาก่อน
“รับสิ จะปล่อยให้จบเพลงเลยหรือไง”แก้วบอก
“ครับ ขอตัวก่อนนะ”โทโมะบอก
“ฉันไม่ได้ล่ามโซ่นายไว้นิ”แก้วบอก
................................................................................
............................
“ฮัลโหลว่าไงฮะ แม่”โทโมะถาม
“อะไรนะ ครับๆได้ครับ แค่นี้นะครับ”โทโมะบอก
................................................................................
...........................
“คุยเสร็จก็รีบว่ากินสิ ชักช้าอยู่ได้”แก้วตะโกนบอกเพราะเห็นว่าโทโมะคุยธุระเสร็จแล้ว
“ครับๆไปเดี๋ยวนี้แหละครับ”โทโมะบอกแก้ว
เมื่อทั้งคู่กินเสร็จ
“แก้วๆ วันนี้อยากได้อะไรมั้ย เดี๋ยวโมะซื้อให้”โทโมะบอก
“จิงป่ะ ?”แก้วถาม
“อืมม จะเอาไรอ่ะ”โทโมะถามกลับ
“อยากได้สร้อยอ่ะ ซื้อให้จริงหรอ ? เนื่องในโอกาสอะไร”แก้วถาม
“เอาน่า อยากซื้อให้ จะเอามั้ย ?”โทโมะถาม
“เอาสิ ของฟรีนิ”แก้วบอกอย่างร่าเริง
“งั้นไปเลือกกัน”โทโมะบอกแก้ว
“ป่ะๆ”แก้วตอบกลับ
จากนั้นทั้งคู่ก็ไปเลือกสร้อยกัน เมื่อเลือกเสร็จก็พากันกลับบ้าน
“ฝันดีนะครับ คุณหนู”โทโมะบอก
“ฝันดีเช่นกันจ่ะ”แก้วบอก
คำๆนี้ที่แก้วพูดทำให้โทโมะยิ้มออกมา จากนั้นแก้วก็เดินไปยังห้องนอนตัวเอง
“สร้อยเส้นนี้ฉันจะใส่ทุกวันเลย”แก้วพูดกับตนเองพร้อมมองสร้อยที่มือ
“เฮ้ย!!! แล้วทำไมเราต้องยิ้มด้วยล่ะ ทำไมต้องดีใจด้วยอ่ะ”แก้วถามตัวเองอย่าง งงๆ
“ช่างเหอะ เฮ้อ!!!แต่วันนี้มีความสุขสุดๆเลยย”แก้วตะโกนออกมาหลังจากนั้นก็ค่อยๆเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างช้าๆ
เช้าต่อมา
ในห้องรับประทานอาหาร
“พ่อค่ะ แล้วโทโมะล่ะค่ะ”แก้วถามพ่อของตน
“อ้าว!!! เค้ายังไม่ได้บอกลูกหรอกหรอ ?”พ่อแก้วถาม
“ไม่นิค่ะ เมื่อวานเค้าไม่ได้บอกอะไรแก้วเลยนะ”แก้วบอกพ่อของตนพร้อมกับนั่งลงบนเก้าอี้
“หรอ ?”พ่อแก้วถามอย่าง งงๆ
“แล้วสรุปเค้าไปไหนล่ะค่ะ ตั้งแต่ตื่นมายังไม่เห็นเลยนะ”แก้วถามพร้อมกับยกนมขึ้นมาดื่ม
“อืมม พ่อนึกได้ว่ามีธุระต้องทำไปก่อนนะ”พ่อแก้วบอกแล้วรีบลุกออกไป
“อะไรของเค้านะ ?”แก้วบอกกับตัวเองเพราะ งง ในท่าทีพ่อของตัวเอง
เมื่อแก้วทานเสร็จ
“พี่ทิพย์ ๆ เห็นโทโมะมั้ย ?”แก้วถามแม่บ้านของตน
“ไม่เห็นค่ะ คุณหนู สงสัยยังไม่ตื่นมั่งค่ะ”แม่บ้านบอก
“อะไร กันสายโด่งขนาดนี้แล้วยังไม่ตื่นอีกหรอ ขอบคุณค่ะเดี๋ยวแก้วไปปลุกเค้าเอง”แก้วบอกก่อนที่จะหันมาพูดกับแม่บ้านของตน จากนั้นก้อเดินตรงไปยังห้องของโทโมะ
ก๊อกๆๆๆๆๆ
“นี่ๆ ตื่นได้แล้ว จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหนย่ะ”แก้วตะโกนถามคนในห้อง
‘ไร้สัญาณใจจากเทอ....’
“ยังไม่ตื่นอีก อย่าให้ฉันเข้าไปนะไม่งั้นนายตายแน่!!!”แก้วบอกอย่างโหดๆ
“1 2 3...”แก้วนับพร้อมกับเปิดประตูเข้าไป
และ แล้วแก้วก็พบแต่ความว่างเปล่า ไม่มีใครอยู่ในห้อง แก้วเดินไปยังตู้เสื้อผ้าแต่ก็พบว่าในตู้มีแต่ความว่างเปล่า แก้วเดินเข้าไปหาในห้องน้ำแต่ก็ไม่เจอ แก้วหาจนทั่วห้องแต่ก็ไม่เจอ แต่แล้วก็ต้องเลิกหาเพราะเจอซองจดหมายสีชมพูซองหนึ่งวางอยู่บนเตียงซึ่งมัน จ่าหน้าซอ
งถึงเธอ