รักหมดใจ นายพี่เลี้ยง

Chapter # 11

เมื่อแก้วหยิบจดหมายฉบับนั้นมาอ่าน

‘ถึงคุณหนู ถ้าคุณหนูได้อ่านจดหมายฉบับนี้ ก็คงแสดงว่าผมไม่อยู่กับคุณหนูแล้ว ผมขอโทษนะครับที่จากมาโดยไม่ได้ลา ผมมีเหตุที่จะต้องลาออกจากตำแหน่งพี่เลี้ยงของคุณหนู แต่ผมคิดว่าคุณหนูก็คงจะดีใจมากใช่มั้ยครับ เพราะคุณหนูอยากให้ผมออกอยู่แล้วนิ 555555 ผมอยากบอกคุณหนูว่า ดูแลตัวเองดีดีนะครับ อย่าโหดให้มันมากนักนะครับเดี๋ยวไม่มีใครมาจีบนะ...อิอิ

ตอนนอนอ่ะห่มผ้าด้วยนะครับ เดี๋ยวเป็นหวัด ยังไงก็รักษาสุขภาพด้วยนะครับ หวังว่าเราจะได้เจอกันอีก(ได้เจอแน่ๆเรียนอยู่ที่เดียวกันนิเนอะ 55555)ลาก่อนครับ

จาก โทโมะ’

ทันทีที่แก้วอ่านจดหมายจบน้ำตาจากไหนไม่รู้ก็ไหลมาอาบที่แก้วทั้ง 2 ข้างของเธอ

“นายไม่คิดจะลาฉันเลยใช่มั้ย ตาบ้า!!!”แก้วบอกพร้อมปาจดหมายทิ้งแล้วเดินออกไปจากห้องขอโทโมะเพื่อไปโรงเรียน

เมื่อมาถึงโรงเรียนแก้วก็เดินไปยังห้องเรียนของตัวเองทันที

ปั้ง!!! เสียงแก้วเปิดประตู

เมื่อแก้วเปิดประตูก็เจอโทโมะนั่งอยู่ในห้อง แก้วเดินมายังโทโมะทันที

“แก้ว !!!”เมื่อโทโมะเห็นแก้วก็ตกใจ

“ตกใจหรอ ?ทำไมทำแบบนี้ล่ะ”แก้วถามด้วยน้ำเสียงโมโห

“ฉันทำอะไร ?”โทโมะถาม

“นายออกจากบ้านฉันมาโดยไม่ลาสักคำ ทำไมนายทำแบบนี้!!!”แก้วถามพร้อมกระชากคอเสื้อของโทโมะขึ้นมา(โหดจัง //ปาล์ม)

“ก็เขียนจดหมายลาแล้วไง”โทโมะบอก

“จดหมายกับคำพูดมันต่างกันนะ ถึงได้ว่าเมื่อวานทำไมซื้อของให้ฉัน เพราะเหตุนี้เองน่ะหรอ ?”แก้วถาม

“นายลาออกทำไม ?”แก้วถาม

“ผมเหนื่อยที่ต้องทำตามใจคุณหนู”โทโมะบอกแบบหลบหน้าแก้ว

“อยู่กับฉันมันเหนื่อยมากใช่มั้ย ?”แก้วถามด้วยท่าทางที่เหมือนจะร้องไห้

“ใช่ เหนื่อยมากเลยล่ะ ฉันเหนื่อยที่ต้องทำตามใจเธอทุกอย่าง”โทโมะตอบแบบหลบหน้าแก้วอีกเช่นเคย

“ได้ ถ้าอยู่กับฉันมันเหนื่อยนัก ก็โอเค”แก้วบอกแล้วเดินหนีไป

“นี้มันเรื่องอะไรกันว่ะ ไอ้โมะ”ป็อปปี้ถาม

 “ไม่มีอะไรหรอก”โทโมะบอกปัดๆ

ทางด้านแก้ว

‘อยู่กับฉันมันเหนื่อยมากใช่มั้ย ?’

‘ใช่ เหนื่อยมากเลยล่ะ ฉันเหนื่อยที่ต้องทำตามใจเธอทุกอย่าง’

“เหนื่อยมากงั้นหรอ ? เหอะ!!!”แก้วบ่นกับตัวเองคนเดียวพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา

“แล้วทำไมเราต้องร้องไห้ด้วยล่ะ”แก้วพูดอย่างไม่เข้าใจตัวเอง

“นายเหนื่อยมากใช่มั้ย ? โทโมะ”แก้วพูดกับสร้อยที่โทโมะซื้อให้ตัวเองเมื่อวาน

“ได้ ถ้าเหนื่อยมากเราก็คงไม่ต้องมายุ่งกันอีก!!!”แก้วพูดกับตัวเองจากนั้นก็กระชากสร้อยที่อยู่ที่คอตัวเองเพื่อให้หลุดออกมา จากนั้นก็เก็บใส่กระเป๋ากระโปรงแล้วเดินไปยังห้องเรียน

เมื่อแก้วเข้ามายังห้องเรียน

“แก้ว ไปทำอะไรมา ทำไมตาแดงๆจมูกแดงๆล่ะ”ฟางถาม

“ปล่าวๆ ไม่มีอะไรหรอกฟาง”แก้วบอก

“แน่ใจนะ ว่าไม่มีอะไรอ่ะ”ฟางถาม

“แน่ใจสิ ไปนั่งเรียนได้แล้ว”แก้วบอกแล้วเดินไปยังโต๊ะเรียน(ข้างๆโทโมะ // ปาล์ม)

ในชั่วโมงเรียน

โทโมะส่งกระดาษมาถามแก้วว่า

‘เมื่อเช้าเป็นอะไรอ่ะ ทำไมตาแดงๆ’(โทโมะ)

‘มันเรื่องของฉันไม่เกี่ยวกับนาย’(แก้ว)

‘เพราะฉันหรือเปล่า ?’(โทโมะ)

‘ไม่เกี่ยวกับนายเลย แม้แต่นิดเดียว’(แก้ว)

‘จริงอ่ะ ?’(โทโมะ)

‘อืมม นี่นายกลับมาเป็นพี่เลี้ยงให้ฉันไม่ได้หรอ ?’(แก้ว)

‘คงไม่ได้หรอกครับ’(โทโมะ)

‘ทำไมล่ะ ? ต่อไปนี้ฉันจไม่ดื้อกับนายแล้ว ฉันสัญญา’(แก้ว)

‘ถึงเธอไม่ดื้อ ไม่ซน ฉันก็คงเป็นให้เธอไม่ได้หรอก’(โทโมะ)

‘แต่ฉันขาดนายไม่ได้นะ’(แก้ว)

ออดดดด ออดดดดดดดดด

สัญญาณกริ่งดังขึ้น แก้วรีบเดินออกไปทันทีพร้อมเฟย์และฟาง

“เฮ้อ!!! ฉันพูดออกไปได้ไงเนี้ยว่าขาดนายไม่ได้”แก้วบ่นกับตัวเองขณะที่กำลังยกอาหารมาที่โต๊ะ

“โอ้ยย!!! ชั่วโมงต่อไปก็นั่งด้วยกันอีก ทำไงดีเนี้ย ?”แก้วยังคงบ่นกับตัวเองต่อไป

เมื่อมาถึงโต๊ะ

“เฮ้ย!!! พวกนายมาได้ไงเนี้ย ?”แก้วถามเมื่อเห็นว่ามีอีก 3 หนุ่มมานั่งโต๊ะเดียวกับเราด้วย

“เดินมาครับ คุณหนูแก้ว”เขื่อนตอบ

“ฉันรู้ นายคงไม่ได้คลานมาหรอก”แก้วตอบพร้อมวางอาหารลงบนโต๊ะ

“รู้แล้วถามทำไมล่ะ ?”เขื่อนบอก

“นี่นาย กวนฉันหรอ เดี๋ยวโดนดี”แก้วบอก

“แก้วต่อยเลยแก้ว เผื่อเฟย์ด้วยทีนึง หมั่นไส้”เฟย์บอก

“อะไร ยัยหัวหอมกินข้าวไปเลย”เขื่อนบอกเฟย์

“นี่ไอ้น่ายาว ว่าใครว่าหัวหอม ย่ะ”เฟย์บอก

“ก็เทอไง ยัยหัวหอม 5555555”เขื่อนบอก

“ไอ้หน้ายาว หุบปากเดี๋ยวนี้เลยนะ”เฟย์บอก

“ไม่หยุดหรอก 55555 อุ๊บ...”

“หุบได้หรือยังล่ะ”เฟย์บอกพร้อมกับหยิบขนมปังยัดใส่ปากเขื่อนเพื่อให้เขื่อนหยุด

“พอเลยทั้งคู่อ่ะ กินข้าวได้แล้วว”ฟางบอก

เมื่อทานอาหารเสร็จ

“แก้ว ขึ้นห้องกัน”ฟางบอก

“ไปดิป่ะ พวกเราขึ้นห้องกัน”แก้วบอก

“อืมมม”ทุกคนพูดพร้อมกัน

เมื่อมาถึงห้องเรียน