Accidentally love บังเอิญหลงรักนาย

ตอนที่ 7
“เอาหล่ะ เอาเป็นว่าพิมไปนั่งกับ....” ครูพูดก่อนจะมองไปรอบห้อง
“.....” พิมได้แต่ยืนเงียบรอฟังครู
“ภาณุน่ะจ๊ะ ^^”ครูพูดพลางชี้ไปที่ป๊อปปี้
“....!....” พิมเห็นดังนั้นก็ตกใจ ‘ป๊อปปี้!!! หึ!!’ ร่างบางคิดในใจก่อนจะผงกหัวให้ครูแล้วเดินไปนั่ง
“ส่วนจินนี่ไปนั่งกับโทโมะ แพทไปนั่งกับเขื่อน” ครูพูดแล้วชี้ไปที่ทั้งสอง
“ค่ะ” สองสาวตอบรับเบาๆแล้วเดินไปนั่ง
“วันนี้ครูติดประชุม มีงานอะไรก็เอาขึ้นมาทำน่ะแต่ห้ามกลับบ้าน” ครูพูดจบก็เดินออกไปทันที
“ไอ้ป๊อปไปเล่นบาสดีกว่า” โทโมะกับเขื่อนชวนป๊อปปี้หลังจากที่อาจารย์เดินไปแล้ว
“โทโมะฉันขอคุยกับป๊อปก่อนได้ไหม” พิมเอ่ยถามโทโมะพร้อมทำสีหน้าอ้อนวอน
“แล้วแต่ไอ้ป๊อปมันแล้วกัน พวกฉันไม่มีสิทธิตัดสินใจอยู่แล้ว ใช่ไหมไอ้เขื่อน” โทโมะพูดพลางหันไปหาแนวร่วม
“ใช่ๆ... ว่าไงไอ้ป๊อป” เขื่อนตอบโทโมะแล้วหันไปถามป๊อปปี้ทันที
“เออ...คือ..” ป๊อปปี้คิดอยู่นานแต่ยังไม่ตอบอะไร
“คืออะไรค่ะป๊อป” พิมเร่ง
“ไม่ดีกว่าผมอยากเล่นบาส  ไปก่อนน่ะพิม” ป๊อปปี้พูดเสร็จทำท่าจะเดินไป แต่พิมรั้งแขนป๊อปปี้ไว้ก่อน
“เราคุยกันก่อนไม่ได้หรอป๊อป” พิมพูดพร้อมตีหน้าเศร้า
“พิมคุณเลิกยุ่งกับผมซะทีคุณรู้ไว้ด้วยว่าผมจะจีบฟางเป็นแฟน เพราะฉะนั้นปล่อยได้แล้ว ถ้าฟางมาเห็นเค้าจะเข้าใจผมผิด” ป๊อปปี้พูดพร้อมกับแกะมือพิมออกจากแขนของเขาแต่ไม่สำเร็จ
“ป๊อป...ฟังพิมก่อน เรื่องวันนั้นมันไม่ได้เป็นอย่างที่ป๊อปคิดนะ พิมมีเหตุผล ป๊อปฟังพิมก่อนได้ไหม...” พิมพูดพลางทำเสียงน่าสงสาร ป๊อปปี้หยุดการกระทำที่แกะมือพิมออกก่อนจะนิ่ง และหยุดฟังพิมต่อ“จริงๆวันนั้นที่พิมจากป๊อปไป ไม่ได้เป็นเพราะ พิมเบื่อป๊อปหรือมีคนใหม่อยากที่พิมบอก...” พิมพูดเสียงสั่นๆ ป๊อปปี้ได้ยินก็อึ้งรอฟังพิมพูดต่อ“เรื่องจริงก็คือ...พ่อกับแม่ของพิมจะย้ายไปต่างจังหวัด แล้วมันเป็นตอนที่จบม. 3 พอดี พิมก็เลยตัดสินใจบอกเหตุผลนั้นกับป๊อป เพราะพิมไม่อยากให้เวลาเราจากกัน ป๊อปจะได้ไม่ต้องผูกพันกับพิม ไม่ต้องเสียใจเพราะพิม พิมก็เลยบอกเหตุผลนั้นไป เพราะคิดว่าสักวันหนึ่งป๊อปจะลืมพิมได้ แต่มันไม่ใช่อย่างที่คิด...ป๊อปยังคงจำพิมได้ พิมดีใจนะที่ป๊อปยังคงจำพิมได้เหมือนเดิม พิมก็เป็นไม่ต่างจากป๊อปเลย...พิมไม่เคยมีใคร พิมยังคงคิดถึงป๊อปทุกวัน ยังรักป๊อปเหมือนเดิม ยังคงคิดถึงเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน แต่พิมนึกว่าป๊อปจะลืมพิมได้แล้ว ป๊อปคงไม่ได้รักพิมแล้ว พิมจึงตัดสินใจไม่กลับมาบอกป๊อป แต่วันหนึ่งพิมต้องกลับมาเรียนที่นี่ พิมก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันว่าพิมยจะเจอป๊อปอีก ฮึก...พิมขอโทษ...พิมขอโทษนะป๊อป ฮึก...พิมขอโทษ” พิมพูดพลางมีเสียงสะอื้นตามออกมาจนได้ยินชัดถึงเสียงที่ร้องไห้ ป๊อปปี้นิ่งไป แต่ก็ค่อยๆนำมือของตนเริ่มมากุมมือของพิมที่กอดจากด้านหลัง“เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกได้ไหม...” พิมพูดอีกครั้ง ป๊อปปี้สีหน้ากังวลกับความคิดของตนเองและรู้สึกลังเล ก่อนจะแกะมือของพิมและหันหน้ามาตอบ ก่อนจะนำมือข้างหนึ่งมากุมมือของพิมไว้“ได้สิครับ...ป๊อปไม่เคยลืมพิม ป๊อปยังรักพิมเสมอนะ...” ป๊อปปี้พูดยิ้มๆ พลางนำมือลูบที่ผมของพิมและปัดผมที่ปรกหน้าของพิมออกและนำมาเกี่ยวหูของพิมไว้ พิมยิ้มทั้งน้ำตาก่อนจะค่อยๆนำมือมากุมมือป๊อปปี้ด้วย
“ขอบคุณนะค่ะ ขอบคุณมากนะป๊อป ขอบคุณที่ให้โอกาสพิมนะค่ะ” พิมพูดยิ้มๆพลางมีน้ำตาคลอเบ้า ป๊อปปี้ยิ้มตอบก่อนจะค่อยๆนำมือไปเช็ดน้ำตาให้พิม พิมยิ้มก่อนจะโผเข้ากอดป๊อปปี้ ป๊อปปี้กอดตอบพลางค่อยๆนำมือลูบหัวของพิม“ป๊อปให้โอกาสพิมเสมอ...” ป๊อปปี้พูดพร้อมกับมีรอยยิ้มอย่างเห็นได้ชัด เค้ารู้สึกดีใจที่พิมกลับมาแต่ในใจเค้าก็แปลกไปเพราะถ้าเมื่อก่อนเค้าจะต้องดีใจ ปลาบปลื้มมากกว่านี้ แต่ ณ วันนี้ ถึงแม้เค้าจะดีใจแต่ในใจเค้าก็มีความกังวลอยู่อย่างไม่เข้าใจตนเองว่าทำไมต้องรู้สึกอย่างนี้ และเค้าจะรู้ไหมว่า พิม ที่กอดกับเค้าอยู่ กับแสะยิ้มบางๆโดยที่ป๊อปปี้ไม่สามารถสังเกตเห็นได้เลย
ด้านสามสาว
Fang talk
“นายเขื่อน สรุปยัยพิมอะไรนั่นรู้จักพวกนายได้ไง” เฟย์ถามหลังจากที่พวกเราทั้งหมดสามารถหาวิธีกำจัดยัยพวกนั้นได้
“เอาไงดีไอ้โมะเราจะบอกไหม” นายเขื่อนหันไปถามโทโมะอย่างครุ่นคิด อะไรกันแค่เล่าเรื่องนี้มันต้องเครียดจะเป็นจะตายเลยหรอ - -
“บอกก็บอกดิว่ะ แต่แกบอกน่ะ” โทโมะรีบปฏิเสธทันที อะไรกันปัญหาระดับชาติหรือไงน่ะ
“อ่าวว โยนมาเลยน่ะคุณเมิง”
“เอาเป็นว่าใครจะเล่าก็ได้ ขอแค่พวกฉันได้ฟังวันนี้ก็พอ - -” ดูท่าทางยัยแก้วจะรำคาญแล้ว
“คือเรื่องมันเป็นอย่างงี้..... ไอ้คุณโมะเล่าดิ” แล้วสุดท้ายนายเขื่อนที่ท่าทางจะได้เรื่องก็โยนไปให้โทโมะอยู่ดี
“-_-^^ ทำไมฉันต้องมีเพื่อนอย่างแกด้วยว่ะ”
“เร็วๆดิฉันอยากรู้เรื่องยัยพิม ไม่ได้อยากนั่งดูพวกนายโยนกันไปโยนกันมา - -“ ในที่สุดความอดทนฉันก็ถึงขีดสุด
“เออๆ คือเรื่องมันมีอยู่ว่า......” แล้วนายโทโมะก็เปิดปากเล่า^_________________________________________________________________^
จบไปอีกตอน พลอยต้องขอบคุณทุกเม้นที่คอยเป็นกำลังใจให้ด้วยน่ะค่ะ วันนี้ลาก่อนน้า~ บ๊ายบาย~