Accidentally love บังเอิญหลงรักนาย

ตอนที่ 8

“เออๆ คือเรื่องมันมีอยู่ว่า......” แล้วนายโทโมะก็เปิดปากเล่า

“เมื่อ 2 ปีที่แล้วไอ้ป๊อปกับพิมมน่ะเป็นแฟนกัน รักกันมากแต่อยู่มาวันหนึ่ง ยัยพิมก็ไปบอกเลิกไอ้ป๊อป บอกว่าเค้ามีคนใหม่แล้ว ตั้งแต่วันนั้นที่พิมทิ้งมันไป มันกลายเป็นคนเฉยชา ไม่มีหัวใจ คบผู้หญิงเป็นว่าเล่น แทบจะไม่มีใครได้เห็นรอยยิ้มของมันที่ออกมาจากใจมันเลย” โทโมะพูดด้วยสีหน้าที่ดูจริงจัง ไม่เคยลืมเลยงั้นเหรอทำไมมันถึงเจ็บจังเลยน่ะ

“แล้วตอนนี้นายป๊อปลืมยัยพิมนั่นแล้วยัง” ยัยเฟย์เป็นคนเปิดประเด็นอีกครั้งหลังจากที่ความเงียบค่อยๆก่อตัว

“ตอนนี้มันหน้าจะยังไม่ลืมน่ะ” นายเขื่อนตอบ

“แสดงว่า ถ้ายัยพิมมาขอคืนดี ก็มีโอกาสมากกว่าครึ่งที่นายป๊อปจะตอบตกลงใช่ไหม” ยัยแก้วแกจะตอกย้ำฉันทำไม ทำไมช่วงเวลาแค่แป๊บเดียวมันถึงทำให้ฉันรักเค้ามากขนาดนี้น่ะ

Writer  talk

“ก็น่าจะใช่....” โทโมะตอบพลางมองไปที่ทั้งสองที่กำลังเดินมาในโรงยิมด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

“ไอ้ป๊อปแกกลับมาคบกับพิมหรอว่ะ” โทโมะถามหลังจากที่ทั้งคู่เข้ามาในโรงยิม

“เอ่อ...” ป๊อปปี้ยังไม่ทันตอบพิมก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน

“ใช่!!! ฉันกับป๊อปเรากลับมาคบกันแล้ว” พิมพูดกระแทกก่อนจะหันไปมองหน้าฟางแล้วแสยะยิ้ม ใส่ ฟางเห็นดังนั้นก็รีบก้มหน้าก้มตากดโทรศัพท์มือถือทันที

“หรอ.... งั้นเราไปเล่นบาสกันดีกว่า” เขื่อนที่เห็นสถานการณ์เริ่มตึงเครียดก็รีบเปลี่ยนเรื่องทันที

“เออๆ ใช่ ไปเล่นบาสพักสมองกันหน่อยดีกว่า” โทโมะรีบร่วมด้วยทันที

“งั้นพิมปล่อยผมก่อนน่ะผมไปเล่นบาสก่อนดีกว่า” ป๊อปปี้พูดพลางแกะมือพิมออก

“แก้ว เฟย์ ฟาง ไปเล่นด้วยกันไหม” โทโมะเอ่ยชวนสามสาว เฟย์กับแก้วมองหน้ากันก่อนจะตอบตกลง แล้วลงสนามไป

“เจ๊ฟาง ไม่เล่นกับเค้าหรอ” เขื่อนที่เห็นฟางนั่งนิ่งก็เลยถามอีกครั้ง

“ไม่เอาหรอก” ฟางตอบปัดๆ

“โห่..... เจ๊เล่นเถอะ เผื่อจะได้สูงขึ้นกับเค้ามั่ง” เขื่อนพูดแล้วส่งสายตาล้อเลียนไปให้ฟาง ฟางที่ได้ยินดังนั้นก็ถึงกับเดือด

“ไอ้เขื่อน!!! แกว่าฉันเตี้ยหรอห๊ะ!!!” ฟางตะคอกเขื่อนก่อนจะชี้ให้หน้าเขื่อนอย่างเอาเรื่อง

“ปล่าวน่ะ เจ๊พูดของเจ๊เองน่ะ เขื่อนยังไม่ดพูดอะไรเลย”

“ชิ อย่างฉันเนี่ยแหละมาตรฐานหญิงไทยย่ะ” ฟางพูดก่อนจะสะบัดหน้าหนี

“โหมาเล่นเถอะน่ะ หรือว่าป๊อด” โทโมะพูด

“หืมนายโทโมะ ไม่พูดก็ไม่มีใครเค้าว่านายใบ้หรอกน่ะ ฉันไม่เล่นหรอกย่ะ”

“โห่... ป๊อปดจริงด้วยว่ะไอ้เขื่อน ปล่อยเจ๊แกเถอะ” ฟางได้ยินโทโมะพูดถึงกับหมดความอดทนทันที

“เออๆ เล่นก็เล่น ฮึ่ย!!!” ฟางสบถเบาก่อนจะเดินจ้ำอ้าวลงสนามไป

“พิมเล่นไหมครับ” ป๊อปปี้ที่เงียบอยู่นานเอ่ยถามพิมที่นั่งมองข้างสนาม

“ไม่หรอกค่ะป๊อปเล่นเถอะ"

ฟางที่ยืนฟังทั้งคู่สนทนากันก็ยืนก้มหน้าเงียบ ใจนึงเธออยากจะวิ่งไปให้พ้นจากที่นี่ แต่อีกใจก็กลัวเพื่อนสงสัย เธอจึงได้แต่ยืนก้มหน้าก้มตา

หลังจากนั้นทั้ง 6 คนก็เล่นบาสกันอย่างสนุกสนาน

พลั่ก!!!!

“โอ๊ย!!!...” เล่นได้สักพักฟางก็สดุดขาตัวเองล้มลงไปกับพื้น

“ฟาง/พี่ฟาง” ทั้ง 5 คนร้องพร้อมกัน

“เขื่อนมาช่วยเร็วเข้า” เฟย์ที่เห็นป๊อปปี้จะวิ่งมารีบเรียกเขื่อนทันที เพราะเธอไม่อยากให้พี่สาวมีปัญหา เพราะเฟย์พอจะดูพี่สาวออกว่าคิดอะไรอยู่ เขื่อนได้ยินเสียงเฟย์พร้อมสายตาของเธอที่ส่งมาเขาก็พอจะเดาอะไรๆได้

“คร้าบบบ ไอ้คุณโมะ มาช่วยดิว่ะ” เขื่อนตอบรับเฟย์แล้วหันไปเรียกโทโมะ โทโมะก็รีบวิ่งเข้ามาพยุงฟาง

“พวกนายพาพี่ฟางไปห้องพยาบาลก่อนน่ะ เดี๋ยวฉันกับยัยแก้วเก็บของให้แล้วจะรีบตามไป” เฟย์พูดแล้วรีบวิ่งตามแก้วไปเก็บกระเป๋าทันที

ด้านป๊อปปี้กับพิม

“ป๊อปค่ะ เราไปเที่ยวกันเถอะค่ะ” พิมพูดแล้ววิ่งไปเกาะแขนป๊อปปี้

“แต่ฟาง.....” ป๊อปปี้พูดได้แค่นั้นพิมก็แทรกขึ้นมาก่อน

“ฟางเขามีคนดูแลเยอะแยะแล้ว เราไปเที่ยวกันน่ะค่ะ” พิมพูดเสียงออดอ้อน ซึ่งถ้าเป็นเมื่อก่อนป๊อปปี้คงตอบตกลงแล้ว แต่ตอนนี้เขากลับลังเล

“แต่ว่า...”

“น่ะค่ะๆ พิมไม่ได้เที่ยวกับป๊อปนานแล้วน่ะ” พิมพูดอีกครั้ง

“งั้นก็ได้ครับ” ป๊อปปี้ตอบ

“เย่ๆๆๆ รักป๊อปที่สุดเลยค่ะ” พิมพูดเสร็จก็เขย่งหอมแก้มป๊อปปี้ทันที ส่วนป๊อปปี้ก็ได้แต่มองตามฟางด้วยสายตาเป็นห่วง แล้วก็ถูกพิมลากไป....

 ^_______________________________________________________________^

จบแล้วค่าเม้นๆด้วยน้า~