ยัยน่ารัก หวานใจ....นายผู้กำกับขาโหด♥

ตอนที่ 9 ‘ยิ่งกว่าเสียใจ’

 

ทั้งคู่จ้องกันนิ่ง ก่อนที่ฟางจะเป็นฝ่ายเดินหนีออกไป เพราะทนเสียงแว๊ดๆของจินนี่ที่ออดอ้อนฟ้องหาว่าเธอด่าตัว

 

เองไม่ไหว

 

ไอ้คนบ้า ผู้ชายเส็งเค็รง ให้ตายเหอะ ทำไมเธอจะต้องมาหงุดหงิดด้วยนะ แค่เขาดีด้วยนิหน่อยเธอก็เชื่อใจเขา

 

แล้วหรือไงกันนะฟาง ผู้ชายมันก็เหมือนกันหมดทั้งโลกนั้นแหละ ได้แล้วก็ทิ้ง

 

                    “พอแล้ว ไม่เจ็บหรือไง”

 

ป็อปปี้ยึดมือของคนที่เอาแต่เช็ดน้ำตาของตัวเองแบบไม่ถนอมใบหน้าซักนิดเอาไว้ ก่อนที่มันจะแดงไปมากกว่านี้

 

ฟางจ้องชายหนุ่มด้วยแววตาโกรธจัด

 

                     “ปล่อย ทำไม? จะตามมาด่าที่ฉันไปร้ายใส่แม่นางเอกนอกจอของนายหรือไง”

 

                      “ฟาง” ป็อปปี้กดเสียงต่ำเรียกชื่อหญิงสาว

 

                     “รู้ไว้ด้วยนะ สำหรับฉันโง่ครั้งเดียวเกินพอ ต่อจากนี้นายกับฉันเราจะเป็นได้แค่ศรัตรูกันเท่านั้น

ป็อปปี้”

 

ฟางข่มเสียงตัวเองไม่ให้สั่น สะบัดมือบางของตัวเองออกจากการเกาะกุมของอีกฝ่าย ก่อนจะเดินหนีห่างออกไป

 

ฮึก ไม่นะ เธอจะต้องไม่เสียใจ ใช่คนเราโง่แค่ครั้งเดียวก็เกินพอแล้ว

 

                       “หึ เธอนี่มันโง่จริงนะ ฉันก็แค่อยากได้ตัวเธอก็เท่านั้น”

 

ประโยคของป็อปปี้วนกลับมาทำร้ายเธออีกจนได้ ร่างบางทรุดตัวลงนั่งย่องๆกับเพื่อน ก้มหน้าซุกกับเข่าตัวเองก่อน

 

จะปล่อยให้น้ำตาร่วงรินออกมาจนได้ ไม่นานร่างทั้งร่างก็สั่นจากแรงสะอื้นอย่างควบคุมไม่อยู่

 

ฮึก...ฮือ ทำไม ทำไมเธอถึงได้เจ็บเจียนตายแบบนี้นะ เมื่อไหร่กัน เมื่อไหร่ที่เธอจะชินกับความเจ็บแบบนี้ซักที

 

กว่าจะสงบสติอารมณ์ตัวเองได้ แล้วยอมกลับมาเข้าฉากอีกครั้งก็ต้องรอให้หน้าเธอหายบวมจากการที่ร้องไห้อย่าง

 

หนักซะก่อน

 

                      “พวกไม่รู้เวลา” จินนี่เอ่ยขึ้นลอยๆ ฟางทำเป้นไม่สนใจ เพราะตอนนี้เธอไม่อารมณ์จะไปต่อล้อ

 

ต่อเถียงกับใครทั้งนั้น

 

                       “ฟางเธอโอเครึเปล่า”

 

 

โทโมะเดินเข้ามาถามนางเอก(ในจอ) อย่างหว่งใยกับอาการที่แปลกไปของเธอ

 

                      “อืม ขอโทษทีที่ทำให้นายต้องเสียงาน”

 

                     “ไม่ต้องคิดมากน่า ฉันเองก็ยังไม่ได้ท่องบทมาเหมือนกัน”

 

โทโมะทำท่ากระซิบกระซาบ ทำเอาฟางหลุดขำกับท่าทางตลกๆของเขาไม่ได้

 

ทั้งคู่หัวเราะให้กันโดยที่ไม่รู้เลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งมองมา ก่อนจะต้องเดินออกไปอย่างอารมณ์เสีย

 

 

 

 

 

ทุกๆวันในกองถ่ายเหมือนอยู่ท่ามกลางสมรภูมรบของคนสองคนบางทีอาจจะกลายเป็นสาม เพราะดูเหมือนจินนี่ดู

 

จะมีความสุขกับการยั่วโมโหฟางพร้อมๆไปกับการเสนอตัวให้ผู้กำกับหน้าหล่อไปพร้อมๆกัน

 

ทีมงานต่างกุมขมับไปกับสภาณ์การที่ดูจะไม่มีแววดีว่าจะขึ้นหากแต่เลวร้ายลงทุกขณะ ทั้งนักแสดงสาวของเรื่องที่

 

ชอบเล่นนอกบท สลับบทบาทกันบ่อยๆ แล้วไหนจะคุณผู้กำกับหน้าหล่อที่ตาหน้าเคร่งได้ตลอดจนแม้แต่ปอนต์ รุ่น

 

น้องคู่บุญยังต้องดูทิศทางของ(อาร์)ลมของท่านผู้กำกับก่อนจะเข้าหา

 

และดูท่าวันนี้คงจะเลวร้ายที่สุดแล้วก็ได้มั้ง

 

                     “เดี๋ยวน้องจินนี่ตบหลอกนะครับ พี่จะใช้มุมกล้อง ไม่ต้องตบจริงนะครับ”

 

                     “รู้แล้วคร้าพี่ปอนต์จะย้ำทำไมนักหนาค่ะ” จินนี่ชักสีหน้าใสผู้ช่วยผู้กำกับร่างยักษ์

 

                     “เอ่อ ครับๆ”

 

                     “น้องฟางพร้อมนะครับ” ฟางพยักหน้ารับก่อนจะหลับตารวบรวมสมาธิก่อนกล้องจะเดินหน้าถ่าย

 

                     “พร้อม 5 4 3 แอคชั่น”

 

เสียงผู้กำกับสั่งเริ่มก่อนที่ทุกคนจะเงียบเสียง

 

                    “คุณหมายความว่ายังไงค่ะ ฉันไม่เข้าใจ”

 

                   “หึ อย่ามาหน้าด้านหน่อยเลย เธอยั่วพี่อิฐเขาใช่มั้ย เขาถึงได้บอกว่าจะแต่งงานกับเธอ”

 

จินนี่ในบทของน้ำหวานก้าวเข้าประชิดตัวอีกฝ่าย ฟางที่สวมบทของฟ้าใส ก้าวถอยหลังหนีอย่างหวาดกลัว

 

‘เพี้ยะ’

 

เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังลั่นกองถ่าย หลายคนแอบยกมือจับหน้าตัวเองอย่างหวาดเสียว

 

ฟางกุมแก้มด้านซ้ายของตัวเองอย่างเจ็บปวด เจ็บใจที่โดนจินนี่เล่นนอกบทอีกจนได้ แต่เมื่อยังไม่มีเสียงคัตเธอจึง

 

จำต้องเล่นไปตามบทบาท

 

                   “คุณน้ำหวาน ตบฟ้าทำไมค่ะ”

 

                   “เพราะแกมันหน้าด้าน แย่งพี่อิฐไปจากฉันไง” จินนี่ตามมมากระชากผมจนฟางหน้าหงาย

 

                   “คัตๆ”

 

ป็อปปี้รีบส่งเสียงคัตทันที ที่เห็นใบหน้าเหยเกด้วยความเจ็บของฟาง

 

                  “ขอโทษนะค่ะ จินนี่อินไปหน่อย”

 

จินนี่รีบชิงขอโทษออกมาก่อนทันที  ฟางจ้องรอยยิ้มเสแสร้งของอีกคนอย่างโกรธจัด ก่อนจะเงื้อมือขึ้นในอากาศ

 

                   “หยุด”

 

 ป็อปปี้ยื้อมือบางที่กำลังจะฟาดใส่หน้าจินนี่ไว้ได้ทัน ฟางหันกลับมาจ้องหน้าชายหนุ่มด้วยแววตาเจ็บปวด เจ็บที่

 

เขาไม่เห็นใจเธอ แต่กลับเข้าข้างอีกฝ่าย

 

                    “ปล่อย” ตวาดใส่หน้าชายหนุ่มอย่างเดือดจัด

 

                    “เลิกบ้าซักที”

 

ป็อปปี้ลากฟางออกห่างจากจินนี่ที่ตีหน้าเสแสร้งว่าหวาดกลัวเธอหนักหนา

 

 

 

 

                     “นั่งลง” ดันร่างบางให้นังลงในห้องแต่งตัว

 

                     “หัดควบคุมอารมณ์ตัวเองบ้างนะฟาง”

 

                     “ทำไม นายจะมายุ่งทำไมป็อปปี้ ฉันจะเป็นยังไงมันก็เรื่องของฉัน นายไม่เกี่ยว นายจะเอาอะไร

 

จากฉันอีก หรือเกิดอยากจะมีอะไรกับผู้หญิงหน้าโง่คนนี้อีก”

 

ร่างบางพยายามกลั้นน้ำตาที่เอ่อล้นออกมาอย่างยากเย็น

 

เธอจะไม่มีวันร้องไห้ต่อหน้าผู้ชายคนนี้เด็ดขาด

 

                     “ฟาง...”

 

                     “หยุดนายเลิกเรียกชื่อฉันซักที ฉันไม่อยากได้ยินมันอีก มันทำให้ฉันขยะขแยงตัวเอง” ตวาดใส่

 

หน้าป็อปปี้ก่อนจะสะบัดตัวเดินหนีออกไปให้พ้นหน้าเขา

 

                     “โถ่โว้ย!!” ป็อปปี้สถบออกมาอย่างอัดอั้น

 

ฟาง ฉันขอโทษ ป็อปปี้มองตาร่างบางที่เขารู้ดีว่ากำลังทำให้เธอเจ็บปวดอย่างเจ็บปวดไม่แพ้กัน แต่เพราะทุกอย่าง

 

มันมีเหตุผลในตัวของมัน

 

ToP ♥ “หยุดนายเลิกเรียกชื่อฉันซักที ฉันไม่อยากได้ยินมันอีก มันทำให้ฉันขยะขแยงตัวเอง” BY FANG

 

                           ♪♫  ^_________________________^  ♪♫

 

แวะมาอัพให้แล้วเน้อ สำหรับใครที่รออ่าน เอาน่าเราเหลือดาม่ากันไม่เยอะแล้ว  สู้ต่อไปนะเฮียกับเจ้ คนเขียนมันโรคจิตก็เงี้ย ฮ่าๆๆ ขอบคุณทุกคอมเม้นเลยน้า วันนี้ไม่มีมุมตอบคำถามเพราะ ไม่มีใครถาม ฮ่าๆๆ

เจอกันตอนหน้าคร้า ^+++^