ยัยน่ารัก หวานใจ....นายผู้กำกับขาโหด♥

ตอนที่ 20 ‘ประกาศสงคราม’

 

               “นังฟาง ฝีมือแกช่มั้ย”

 

จินนี่ดึงฟางให้หันหน้ามาเผชิญหน้ากับเธอ

 

               “จริงๆก็ใช่ เธออยากเริ่มก่อนเองนะ จินนี่” จ้องตอบคนตรงหน้า แววตาต่างไม่มีคำว่า ยอมลง

 

ให้อีกฝ่าย

 

               “แกมันเล่นสกปรก”

 

               “หึ เธอว่าฉันสกปรก แล้วเธอล่ะจินนี่ ทำอะไรไว้อย่าเพิ่งลืมซะหล่ะ”

 

               “แก!!”

 

               “ทำไม จะตบ อย่าลืมนะ ฉันมันไม่ใช่นางเอกที่จะยอมให้เธอตบฝ่ายเดียว” มองหน้าจินนี่ท้าทายให้

 

อีกฝ่ายลงมือ เพราะเธอจะไม่อยู่เฉยให้อีกฝ่ายทำร้ายเธออยู่ฝ่ายเดียวแน่

 

               “ป็อปปี้เป็นของฉัน”

 

               “อ้อเหรอ แต่เท่าที่ฉันรู้ เขาไม่ใช่ของเธอ!!”ตอกกลับทันที

 

               “คอยดู ฉันจะทำให้ป็อปปี้เป็นของฉันให้ได้”

 

               “ฉันจะรอดู เพราะมันไม่มีทาง”

 

                “กรี๊ส นังฟาง!!”  ฟางยังไห่ลให้กับอีกคน

 

จินนี่สะบัดหน้าเดินหนีไป ฟางได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ไม่คิดว่าการทำตัวเหมือนนางร้ายนี่มันจะ

 

เหนื่อยขนาดนนี้นะเนี่ย

 

แต่ว่า ตานั้นจะเสน่ห์แรงไปไหนนะ นี่เธอคงไม่ต้องคอยตามกวาดล้างพวกบรรดาผู้หญิงเก่าๆของตานั้นไปอีกนาน

 

หรอกนะ เบ้ปากให้กับความคิดของตัว ที่แค่คิอก็ทำให้เธอสยองแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

สุดท้ายเพราะเกิดอาการเซ็งจิต จากที่โดนราวีแต่เช้า ทำให้วันนี้หลังจากเลือกกองเธอเลือกที่จะหลบหน้าป็อปปี้

 

ออกมาคลายเครียดที่ผับดังอย่างเคย

 

รับแก้วจากบริกรมาถือ ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งด้านในสุดของเคาเตอร์

 

นั่งปล่อยอารมณืไปตามเสียงเพลง ก่อนจะต้องมาสะดุ้งสุดตัวกับสัมผัสที่หลังมือ

 

                  “ขอโทษครับ ไม่คิดว่าคุณจะตกใจขนาดนั้น”

 

ฟางมองชายหนุ่มมาใหม่ปริบๆ เค้นหัวสมองนึกว่าเธอเคยเห็นคนๆนี้ที่ไนกัน

 

                 “ผมเขื่อน เพื่อนไอ้ป็อปมัน”

 

อ้อ ไม่น่าถึงว่าคุ้น เอ๊ะ แต่ถ้าเธอจำไม่ผิดตานี่ตามจีบ เฟย์ ตากล้องของกองอยู่นี่น่า

 

                 “ค่ะ เรียกฟางเฉยๆก็ได้เรียกคุณแล้วมันแปลกๆ”

 

                 “ครับ ว่าแต่ไอ้ป็อปไม่มาด้วยเหรอ”

 

                 “ไม่ค่ะ ฉันมาคนเดียว และเขื่อนหล่ะไม่พาเฟย์มาด้วยเหรอ” ถามกลับอีกฝ่ายอย่างรู้มัน

 

ทังคู่ยิ้มให้กันอย่างขำๆ ที่ดูเหมือนต่างจะเจอคนที่รู้เท่าทันกันและกันเข้าซะแล้ว

 

                “ชน ครับ” เขื่อนยกแก้วชกกับแก้วหญิงสาวเบาๆ ยกแก้วขึ้นดื่ม

 

ฟางมองแววตาเหม่อลอยออกอีกฝ่ายอย่างติดใจ แต่ไม่คิดจะถามออกมา เพราะมันคงจะเป็นเรื่องส่วนตัวที่เธอไม่

 

ควรก้าวเข้าไปยุ่ง

 

กวาดสายตามองไปรอบๆผับอย่างเลื่อนลอยก่อนจะมาสะดุดเข้ากับร่างของใครบางคน

 

                “ท่าทางคนที่เขื่อนรอคงจะมาแล้วมั้ง” เขื่อนสบตาฟางอย่างไม่ข้าใจ ก่อนจะหันกลับมามองตาม

 

สายตาของเธอ

 

                “เฟย์”  เอ่ยออกมาเสียงเบา

 

ไหนบอกเขาว่าไม่ว่าง แล้วทำไมถึงมากับคนอื่นได้ แต่เขาจะทำอะไรได้ เพราะเขาไม่มีสิทธิ์ในตัวเธอซักหน่อย

 

ฟางมองสายตาของเพื่อนใหม่ พอจะเดาเรื่องราวได้ไม่ยาก  นึกว่าจะมีแต่เธอกับป็อปปี้ซะอีกที่ทำเรื่องง่ายให้มัน

 

ยาก ยังมีคู่นี้อีกคู่ซินะ

 

                “ในเมื่อนายเองก็ฟรี ฉันเองก็ฟรี งั้นคงไม่ผิดซินะที่เราจะไปต่อกัน” จ้องตาชายหนุ่มอย่างสื่อความ

 

หมายในประโยคที่พูด

 

                 “หึ ไม่น่าไอ้ป็อปมันถึงได้หลง ได้อยู่แล้ว” ยิ้มมุมปากอย่างถูกใจกับความนัยที่ฟางสื่อ

 

                 “ไปกันเลยดีกว่า”

 

ลุกขึ้นโอบเอวบางของฟางเดินออกจากผับผ่านหน้าเฟย์กับกลุ่มเพื่อนของเธอไปอย่างไม่สนใจจะหยุดทักหญิงสาว

 

เลยซักนิด

 

เฟย์มองตาคนทั้งคู่ไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย ที่เธอเองก็ยังตอบตัวเองไม่ได้ว่าความรู้สึกไหนเข้มขันกว่ากัน

 

ระหว่าง แปลกใจที่เจอเขา กับ หึงหวง ที่เขาเดินออกไปกับฟาง

 

                “เหม่ออะไรกันยัยเฟย์” แก้วสะกิดถามเพื่อนที่เอาแต่จมอยู่กับความคิดตัวเอง

 

               “หืม เอ่อ เปล่า เดี๋ยวมานะ ฉันไปโทรศัพท์แปป”

 

               “อือได้”

 

เฟย์เดินทะลุมาด้านหลังผับ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออก ต่อสายหาคนที่เพิ่งจะเดินผ่านเธอออกไป

 

แต่ปลายสายกลับไม่มีคนรับ ยิ่งทำให้เธอรู้สึกแปลกๆกับใจตัวเองมากขึ้นไปอีก

 

ทั้งๆที่คิดว่าจะไม่ยอมถล้ำตัวไปกับเสน่ห์ของฝ่ายตรงข้าง แต่ตอนนี้ดูเหมือนเธอจะถอนตัวไม่ขึ้นซะแล้ว

 

ความห่วงหาที่เขาส่งมอบมาให้กำลังซึมลึกเข้ามาในใจเธอมากขึ้นทุกที

 

เอนหลังพิงผนังตึกอย่างใช่ความคิด เธอจะยอมให้อารมณ์มาอยู่เหนือเหตุผลไม่ได้ เพราะไม่งั้นทุกอย่างคงพัง

 

พินาศ สูดหายใจเข้าปอดลึกๆ หลังจากตกลงกับตัวเองได้ว่าเธอจะเดินหน้าต่อ  สำหรับเธอมันไม่เคยมีคำว่าหนีอยู่

 

แล้ว

 

หมุนตัวเดินกลับเข้ามาด้านในผับ พลางมองหาคนที่เธอจะเลืกใช้เป็นตัวช่วยในเกมส์ของหัวใจตัวเองในครั้งนี้

 

               “ไอ้ป็อปล่ะแก้ว”

 

               “มันไปห้องน้ำ เดี๋ยวคงมา”

 

เฟย์นั่งรอชายหนุ่มอย่างใจเย็น ไม่นานคนที่เฝ้ารอก็เดินกลับเข้ามานั่งลงข้างๆ

 

               “ป็อป นายกับฟางเป็นอะไรกัน”

 

ป็อปปี้เลิกคิ้วกับคำถามที่ถูกส่งมาจากเพื่อนสาว

 

               “มากกว่าแฟน แต่ไม่ใช่แฟน อะไรประมาณนั้นมั้ง”

 

              “แล้วไอ้สถานะแบบนั้น นายมีสิทธิ์ที่จะหึงหวงฟางรึเปล่า”

 

              “เธอต้องการจะพูดอะไรกันแน่เฟย์” ป็อปปี้ถามหญิงสาวนิ่งๆ

 

              “ฉันจะไปทวงคนของฉันคืน นายจะไปด้วยรึเปล่า”

 

ป็อปปี้ขมวดคิ้วประโยคชวนงงของเฟย์ ก่อนจะเข้าใจประโยคได้ในที่สุด

 

              “เธอหมายความว่า เขื่อนกับฟางไปด้วยกันงั้นเหรอ”

 

              “รู้สึกว่าจะใช่ นายจะไปกับฉันรึเปล่า”

 

 

 

ป็อปปี้ไม่ตอบหากแต่ลุกขึ้นเดินนำหน้าเฟย์ออกไปทันที ชายหนุ่มรู้ดีว่าเพื่อนตัวเองจะพาหญิงสาวไปจบลงที่ใด

 

ไม่นานทั้งคู่ก็มาหยุดหน้าคอนโดหรรูริมแม่น้ำ ไม่ไกลจากคอนโดของป็อปปี้มากนัก

 

             “เธอเข้าไปแล้วกัน ฉันไม่อยากชกเพื่อนตัวเอง แต่ถ้าเอจะทำอะไรมัน ฉันฝากด้วยแล้วกัน”

 

ป็อปปี้ยื่นคียการ์ดห้องเขื่อนให้เฟย์ ส่วนตัวเองกลับไปนั่งรอที่รถ

 

เฟย์มองคียการ์ดในมืออย่างชั่งใจ ก่อนจะกดลิฟต์ขึ้นไปชั้นบน

 

             “ฟางเธอแน่ใจว่าต้องการแบบนี้” เขื่อนถามคนที่นั่งหันหลังให้เขาบนเตียงกว้าง

 

            “นายคงไม่ถือสาเรื่องแค่นี้หรอกมั้งเขื่อน”

 

            “จริงๆก็อยากถือนะ แต่เธอมันน่ากินกว่าที่ฉันจะถือ”

 

เดินเข้ามาหยุดตรงหน้าฟาง หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่ม ก่อนจะหลับตารอรับสัมผัสที่กำลังจะตามมา

 

‘ติ๊ดๆ’

 

เสียงปลดล็อคที่ประตูเรียกให้ทั้งคู่ชะงักก่อนที่ทุกอย่างกำลังจะดำเนินไป

 

               “เริ่มแล้วซินะ” ฟางพึมพำเสียงเบา ซ่อนรอยยิ้มถูกใจไว้ได้ทันก่อนที่เขื่อนจะทันได้เห็นมัน

 

               “เฟย์” เขื่อนทักคนที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องเขายิ้มๆซ่อนความแปลกใจไว้ใต้รอยยิ้มอย่างแนบเนียน

 

               “ขอโทษนะฟาง ฉันมาทวงของฉันคืน”

 

               “ได้อยู่แล้ว” ฟางลุกขึ้นจากเตียงสบายๆ

 

               “อ้อ ฉันไม่ได้มาคนเดียวหรอกนะ ป็อปรออยู่ข้างล่าง”

 

ฟางตาโตไปกับประโยคเรียบๆของเฟย์ แต่แค่นั้นก็ทำเอาเธอขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างหวั่นใจได้แล้ว

 

                “โอ๊ย ไม่นะ” เสียงหวานบ่นออกมาอย่างหงุดหงิด

 

                “เธอเครียล์กันเองแล้วกัน ฉันคงมีเรื่องต้องทำ อ้อขอบคุณนะเขื่อนสำหรับเจ้านี่”

 

ฟางชูถุงกระดาษในมือ ก่อนจะเดินออกห้องไป ทิ้งไว้แต่คนที่ยังจ้องหากันนิ่ง

 

ToP ♥ “คอยดู ฉันจะทำให้ป็อปปี้เป็นของฉันให้ได้”BY JINNY

 

 

♪♫  ^_________________________^  ♪♫ 

 

นิยายเราไม่สนุกรึเปล่า ทำไมรู้สึกคนอ่านหายไป โฮกๆๆ บอกหนูเน้ เอาเป็นว่าจะพยายามอัพให้เสร็จนะค่ะ

ใครที่รอ NC เขื่อเฟย์ตอนหน้าเจอกัน เตือนตัวโต NC20+ น้าจร้าาาา

ถ้าใครคิดเห็นยังไงกับนิยายเรื่องนี้คอมเม้นบอกกันบ้างนะ เราอยากรู้มากๆๆ

เจอกันตอนหน้าคร้า ^^