ยัยน่ารัก หวานใจ....นายผู้กำกับขาโหด♥
8.9
To_oNg0909
แชร์นิยายฟิคชั่น
16) "ปรับความเข้าใจ"
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความตอนที่ 16 ‘ปรับความเข้าใจ(NC+20)’
โทโมะพาแก้วแหวกกลุ่มนักข่าวออกมาได้ทัน ก่อนที่หญิงสาวจะเป็นลมไปเพราะความช็อคที่อยู่ๆเขาก็เปิด
เผยความสัมพันธ์ที่เธอและเขาเก็บซ่อนมาเกือบ 4 ปี
“แก้ว แก้ว” เขย่าเรียกแฟนสาวที่ยังไม่หายจากอาการนิ่งค้าง
แก้วกระพริบตาปริบๆ มองดูรอบๆตัวอย่างๆ ก่อนจะนึกออกว่าชายหนุ่มพาเธอมาที่ใด
“ห้องโมะ?”
“ก็ห้องโมะไง แก้วโอเครึเปล่า”
“อะ...อืม”
แก้วหลบตาไม่กล้าสบตาแฟนหนุ่ม เพราะเรื่องที่เธออาละวาดตอนที่เขาคุยกับฟางเธอยังไม่ได้ขอโทษฟาง
และที่สำคัญเธอกลัวว่าโทโมะจะโกรธที่เธอทำตัวงี่เง่าแบบนั้นออกไป
โทโมะลดตัวลงมานั่งยองๆตรงหน้าหญิงสาว
“โกรธ โมะเหรอ ที่โมะพูดเรื่องของเรา”
“มะ...ไม่ใช่ คือ แก้ว...แก้วขอโทษที่วันก่อนทำตัวไม่ดีทั้งเดินหนีโมะ ตะโกนใส่ฟาง”
เอ่ยออกมาเสียงเบา
“หืม ตะโกน อ้อ”
“โมะชอบนะที่แก้วบอกว่า โมะเป็นของแก้ว”
คำพูดของชายหนุ่มทำให้เธอเงยหน้าขึ้นมาสบตาของเขา มองอย่างค้นหาว่าเขาพูดจริงหรือแค่หยอกเล่น
“ทำไมถึงบอกนักข่าว เรื่อง...ของเรา”เสียงหวานแผ่วเบาในตอนท้าย
“เพราะโมะรักแก้วไง รักตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นหน้า รักตั้งแต่ 8 ปีที่แล้ว แค่นี้พอจะทำให้แก้ววเชื่อใจ
โมะมากขึ้นได้รึเปล่าครับ”
เชยคางมนของหญิงสาวไม่ให้หันหน้าหนีหลบสายตาของเขา
“ฮึก แก้ว...แก้วขอโทษ”
เอ่ยขอโทษออกมาเพราะรู้ดีว่าสิ่งที่ทำลงไปเท่ากับว่าเธอไม่เชื่อใจเขา คนที่รักกัน
“ต่อไปนี้โมะจะไม่มีข่าวกันใคร จะมีแต่แค่กับแก้วคนเดียวนะครับ”
ไม่ต้องรอให้เขาร้องขอ เธอเป็นคนโน้มตัวลงไปกอดร่างสูง ก่อนจะผละออกห่างกดจูบที่ปากหนาเป็นดั่ง
คำสัญญา ว่าต่อจากนี้ไปต่อให้เกิดอะไรขึ้นเธอก็จะเชื่อใจเขา เชื่อว่าเขารักเธอ
“อืม นับวันแก้วจะยิ่งหวานนะครับ”
ไม่พูดเปล่าตวัดร่างคนในอ้อมกอดขึ้นอุ้ม ก้าวเท้าเข้ามาในห้องนอน โดยที่ยังไม่ยอมถอนจูบออกจากปากอวบอิ่ม
ของหญิงสาวแม้แต่นิดเดียว
วางร่างบางลงบนที่นอนเนื้อนิ่ม โถมตัวลงมาทับ หากแต่ระวังไม่กดทับเธอมากเกินไป
“วันนี้ติดไฟแดงรึเปล่าครับ”
เอ่ยถามกับหญิงสาว ว่าเธอเป็นวันนั้นของเดือนรึเปล่า
“ไม่ค่ะ วันนี้ไฟเขียว” เอ่ยเสียงทะเล้นกับแฟนหนุ่ม
“หืม งั้นวันนี้ต้องเอาให้คุ้ม”
“ว๊ายย”
ร้องออกมาเพราะอยู่ๆชายหนุ่มก็ช้อนอุ่มเธอขึ้นมาอีกรอบพาเดินออกมาที่เฉลียงของห้องนอน
“โมะ จะไปไหน?”
“เปลี่ยนบรรยาศไง โมะเบื่อบนเตียงแล้ว”
แก้วได้แต่หน้าแดงไปกับคำตอบหน้าตายของแฟนหนุ่ม มีอย่างนี้ด้วยคนเรา เบื่อบนที่นอนเนี่ยนะ แล้วนี่จะพาเธอ
มาทำแบบท้าแดดท้าลมหรือไง ตาบ้า คนอื่นเขาไม่ได้หน้าด้านเหมือนตัวเองซักหน่อย
แก้วมองห้องกระจกตรงหน้าแบบแปลกใจ เพราะเท่าที่จำได้ตอนที่มาห้องโทโมะครั้งสุดท้ายมันยังไม่มีไอ้ห้องนี้นี่
น่า ห้องที่ว่าเป็นห้องกระจกทึบที่มองเห็นเพียงด้านเดียว คือสามารถมองเห็นภาพวิวด้านนอกได้ แต่คนภายนอกจะ
มองเข้ามาไม่เห็นด้านใน แบบเดียวกับฟลิม์รถยนต์นั้นแหละ
“นี่มาแอบต่อเติมไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่”
“วันที่แก้วหนีโทโมะกลับบ้านเองนั้นแหละ กะจะเอาไว้ทำโทษใครบ้างคน”
“ทำโทษ อ๊ะ แก้วไม่ได้ทำอะไรผิดนะ” พูดอย่างร้อนตัว
“ผิด แก้วนะทำผิด ผิดมากด้วย”
“มะ...” ยังไม่ทันจะได้ส่งเสียงค้านออกมาว่าเธอไม่ได้ทำอะไรผิดซักหน่อย ก็โดนชายหนุ่มชิง
พูดตัดหน้าซะก่อน
“ผิดที่ทำให้โมะรักโมะหลงแบบนี้ไง”
อ้าปากข้างไปกับประโยคหวาน(เลี่ยน)ของแฟนหนุ่ม
โทโมะวางร่างบางลงบนพรมเนื้อนุ่ม ก่อนจะตามมาทาบทับไว้ บดเบียดริมฝีปากหนาของตัวเองเข้าหาปากบางของ
แก้ว สอดลิ้นเข้ามาฉกชิมความหวานที่เขาแสนจะติดใจ
“อือ...”
มือหนาเองก็ไม่อยู่สุข สอดเข้ามาในเสื้อยืดพอดีตัวที่เธอสวมอยู่ ดันบาร์ขึ้นไปเหนือหน้าอกสวย ก่อนจะครอบ
ครองหน้าอกสวยทั้งสองข้างไว้ดด้วยมือใหญ่ของตัวเอง
“อือ...โมะ บะ...แบบนั้น”
ส่งเสียงประท้วงออกมาขลุกขัก เพราะปากยังโดนชายหนุ่มครอบครองไว้
โทโมะละจากปากบางมาครอบครองยอดอกของหญิงสาวด้วยลิ้นร้อนๆของเขาแทน หยอกล้อเล่นจะร่างบางเกร็ง
สะท้านเพราะความปั่นป่วนในช่องท้อง แค่นี้ก็ทำเอาเธอแทบขาดใจอยู่แล้ว
ไล้ปลายลิ้นลงมาตามหน้าท้องเนียนของอีกฝ่าย ใช้ปากปลดกระดุมกางเกงยีนส์ที่เธอสวม ก่อนจะดึงออกในครั้ง
เดียว ก้มหน้าซุกไซ้ตรงจุดอ่อนไหวของหญิงสาวอย่างหลงไหล
แก้วบิดร่างหนีลิ้นร้ายกาจของอีกฝ่ายที่ทรมานเธอ มือเล็กทึ้งศรีษะสวยได้รูปของชายหนุ่มจนผมนุ่มสลวยยุ่งเยิงไม่
เป็นทรง
“มะ...โมะ อือ ทรมาน” เอ่ยปากขอร้องให้เขาเลิกทรมานเธอด้วยความสุขสมเสียที
“ก็ได้” ชายหนุ่มลุกขึ้นปลดเสื้อผ้าที่ตัวเองสวมออกจนเปลือยเปล่า ก่อนจะนั่งลงหันหลังให้
กระจกใสดึงมือหญิงสาวให้ลุกขึ้นนั่งคล่อมหน้าตักตัวเองหันหน้าเข้าหากัน
“อึก...”
ครางออกมาเพราะแรงสอดใส่ของชายหนุ่ม เขาปล่อยให้เธอเป็นคนเกมส์จังหวะรัก ร่างบางขยับสะโพกเล็กของ
ตัวเองเป็นจังหวะ
“อือ...โมะ แก้ว...”
กัดปากตัวเองแน่น ซบบ่าแข็งแรงของชายหนุ่ม ทรมานจากทั้งจุดที่ประสานเป็นหนึ่งเดียวกันและหน้าอกสวยที่โดน
มือใหญ่ของเขาหยอกเย้าไม่ขาด
โทโมะผลักให้ร่างบางนอนลง ก่อนที่เขาจะกระแทกสะโพกเข้าหาเมื่อเขาและเธอไม่อาจทนยืดเกมส์รักให้นานไป
กว่านี้ได้
“อือ...โมะ เบาหน่อย มันลึก”
เอ่ยปากร้องขอให้ชายหนุ่มลดจังหวะโหมกระหน่ำลงบ้าง แต่จนแล้วจนรอดจังหวะรักก็ไม่ได้ลดความรุนแรงลง
แม้แต่น้อย
“อือ...” ไม่นานโทโมะก็ส่งเสียงครางออกเมื่อเขาไปถึงจุดหมายก่อน ถอดถอนตัวออกมา มองดูร่าง
บางของแก้วที่ยังคงทรมานเพราะเธอยังไปไม่ถึงฝั่งฝัน
“โมะช่วยนะ”
คว้าหมอนอิงมาสอดรับใต้สะโพกเล็กของแก้ว ก่อนจะสอดนิ้วเข้าไปในช่องทางหวานที่เต็มไปด้วยน้ำหวานทั้ง
ของเขาและของเธอ ขยับนิ้วเป็นจังหวะเข้าออกเบาๆ ก่อนจะเร่งจังหวะเมื่อสัมผัสได้ถึงแรงตอดรัดที่นิ้วเขา
“อือ...”
มือเล็กจิกพรมเนื้อนุ่มแน่น ดูเหมือนว่าเธอจะไม่สามารถถึงฝั่งฝันได้เพียงแค่นิ้วที่สอดเข้ามาเท่านั้น
โทโมะจับตัวตนของเขาสอดเข้ามาในช่องทางหวานอีกครั้ง ก่อนจะเริ่งต้นจังหวะร้อนแรงอีกรอบ
“อือ....อ่า”
สองเสียงสอดประสานหลังจากไปที่ชายหนุ่มพาเธอไปพานพบความสุขได้ในที่สุด
“แฮ่กๆๆ”
“ไหวมั้ยแก้ว”
“อะ อือ เหนื่อย”
ก้มลงมาจูบหน้าผากมนอย่างรักใค่ร
“แบบนี้เราคงต้องรักกันบ่อยๆซะแล้ว แก้วจะได้ชิน ไม่เหนื่อยมากเหมือนวันนี้”
“อ๊ายย ไม่ต้องมาเอาเปรียบแก้วเลยนะ โมะ”
ร้องเสียงหลงกับความคิดของแฟนหนุ่ม แค่นี้เธอก็แทบจะขาดใจอยู่แล้ว ถ้าบ่อยๆ
เธอคงได้หยุดหายใจคาอกเขาแน่
ToP ♥ “ผิดที่ทำให้โมะรักโมะหลงแบบนี้ไง” BY TOMO
♪♫ ^_________________________^ ♪♫
อัพแล้วน้าาาาา โอ๊ยเฮียหวานเว่อร์อ่ะ ในคอนฯเจ้น่ะนะ แหมๆเฮียรู้สึกช่วงนี้จะหวานแบบออกนอกหน้านอกตานะเฮีย เอ้ หรือเขาต้องการจะประกาศให้ใครบางคนรู้อ่ะเปล่าเนี้ย ประมาณว่า คนนี้นะของข้า กรุณาอย่ายุ่ง ฮ่าๆ พร่ำเพ้อไปไกลแล้วพี่น้อง อ๊ายย ฟินไม่เลิกอ่ะ
พอๆ เอาเป็นว่าเจอกันตอนหน้าแล้วกันเน้อ ^^
โทโมะพาแก้วแหวกกลุ่มนักข่าวออกมาได้ทัน ก่อนที่หญิงสาวจะเป็นลมไปเพราะความช็อคที่อยู่ๆเขาก็เปิด
เผยความสัมพันธ์ที่เธอและเขาเก็บซ่อนมาเกือบ 4 ปี
“แก้ว แก้ว” เขย่าเรียกแฟนสาวที่ยังไม่หายจากอาการนิ่งค้าง
แก้วกระพริบตาปริบๆ มองดูรอบๆตัวอย่างๆ ก่อนจะนึกออกว่าชายหนุ่มพาเธอมาที่ใด
“ห้องโมะ?”
“ก็ห้องโมะไง แก้วโอเครึเปล่า”
“อะ...อืม”
แก้วหลบตาไม่กล้าสบตาแฟนหนุ่ม เพราะเรื่องที่เธออาละวาดตอนที่เขาคุยกับฟางเธอยังไม่ได้ขอโทษฟาง
และที่สำคัญเธอกลัวว่าโทโมะจะโกรธที่เธอทำตัวงี่เง่าแบบนั้นออกไป
โทโมะลดตัวลงมานั่งยองๆตรงหน้าหญิงสาว
“โกรธ โมะเหรอ ที่โมะพูดเรื่องของเรา”
“มะ...ไม่ใช่ คือ แก้ว...แก้วขอโทษที่วันก่อนทำตัวไม่ดีทั้งเดินหนีโมะ ตะโกนใส่ฟาง”
เอ่ยออกมาเสียงเบา
“หืม ตะโกน อ้อ”
“โมะชอบนะที่แก้วบอกว่า โมะเป็นของแก้ว”
คำพูดของชายหนุ่มทำให้เธอเงยหน้าขึ้นมาสบตาของเขา มองอย่างค้นหาว่าเขาพูดจริงหรือแค่หยอกเล่น
“ทำไมถึงบอกนักข่าว เรื่อง...ของเรา”เสียงหวานแผ่วเบาในตอนท้าย
“เพราะโมะรักแก้วไง รักตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นหน้า รักตั้งแต่ 8 ปีที่แล้ว แค่นี้พอจะทำให้แก้ววเชื่อใจ
โมะมากขึ้นได้รึเปล่าครับ”
เชยคางมนของหญิงสาวไม่ให้หันหน้าหนีหลบสายตาของเขา
“ฮึก แก้ว...แก้วขอโทษ”
เอ่ยขอโทษออกมาเพราะรู้ดีว่าสิ่งที่ทำลงไปเท่ากับว่าเธอไม่เชื่อใจเขา คนที่รักกัน
“ต่อไปนี้โมะจะไม่มีข่าวกันใคร จะมีแต่แค่กับแก้วคนเดียวนะครับ”
ไม่ต้องรอให้เขาร้องขอ เธอเป็นคนโน้มตัวลงไปกอดร่างสูง ก่อนจะผละออกห่างกดจูบที่ปากหนาเป็นดั่ง
คำสัญญา ว่าต่อจากนี้ไปต่อให้เกิดอะไรขึ้นเธอก็จะเชื่อใจเขา เชื่อว่าเขารักเธอ
“อืม นับวันแก้วจะยิ่งหวานนะครับ”
ไม่พูดเปล่าตวัดร่างคนในอ้อมกอดขึ้นอุ้ม ก้าวเท้าเข้ามาในห้องนอน โดยที่ยังไม่ยอมถอนจูบออกจากปากอวบอิ่ม
ของหญิงสาวแม้แต่นิดเดียว
วางร่างบางลงบนที่นอนเนื้อนิ่ม โถมตัวลงมาทับ หากแต่ระวังไม่กดทับเธอมากเกินไป
“วันนี้ติดไฟแดงรึเปล่าครับ”
เอ่ยถามกับหญิงสาว ว่าเธอเป็นวันนั้นของเดือนรึเปล่า
“ไม่ค่ะ วันนี้ไฟเขียว” เอ่ยเสียงทะเล้นกับแฟนหนุ่ม
“หืม งั้นวันนี้ต้องเอาให้คุ้ม”
“ว๊ายย”
ร้องออกมาเพราะอยู่ๆชายหนุ่มก็ช้อนอุ่มเธอขึ้นมาอีกรอบพาเดินออกมาที่เฉลียงของห้องนอน
“โมะ จะไปไหน?”
“เปลี่ยนบรรยาศไง โมะเบื่อบนเตียงแล้ว”
แก้วได้แต่หน้าแดงไปกับคำตอบหน้าตายของแฟนหนุ่ม มีอย่างนี้ด้วยคนเรา เบื่อบนที่นอนเนี่ยนะ แล้วนี่จะพาเธอ
มาทำแบบท้าแดดท้าลมหรือไง ตาบ้า คนอื่นเขาไม่ได้หน้าด้านเหมือนตัวเองซักหน่อย
แก้วมองห้องกระจกตรงหน้าแบบแปลกใจ เพราะเท่าที่จำได้ตอนที่มาห้องโทโมะครั้งสุดท้ายมันยังไม่มีไอ้ห้องนี้นี่
น่า ห้องที่ว่าเป็นห้องกระจกทึบที่มองเห็นเพียงด้านเดียว คือสามารถมองเห็นภาพวิวด้านนอกได้ แต่คนภายนอกจะ
มองเข้ามาไม่เห็นด้านใน แบบเดียวกับฟลิม์รถยนต์นั้นแหละ
“นี่มาแอบต่อเติมไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่”
“วันที่แก้วหนีโทโมะกลับบ้านเองนั้นแหละ กะจะเอาไว้ทำโทษใครบ้างคน”
“ทำโทษ อ๊ะ แก้วไม่ได้ทำอะไรผิดนะ” พูดอย่างร้อนตัว
“ผิด แก้วนะทำผิด ผิดมากด้วย”
“มะ...” ยังไม่ทันจะได้ส่งเสียงค้านออกมาว่าเธอไม่ได้ทำอะไรผิดซักหน่อย ก็โดนชายหนุ่มชิง
พูดตัดหน้าซะก่อน
“ผิดที่ทำให้โมะรักโมะหลงแบบนี้ไง”
อ้าปากข้างไปกับประโยคหวาน(เลี่ยน)ของแฟนหนุ่ม
โทโมะวางร่างบางลงบนพรมเนื้อนุ่ม ก่อนจะตามมาทาบทับไว้ บดเบียดริมฝีปากหนาของตัวเองเข้าหาปากบางของ
แก้ว สอดลิ้นเข้ามาฉกชิมความหวานที่เขาแสนจะติดใจ
“อือ...”
มือหนาเองก็ไม่อยู่สุข สอดเข้ามาในเสื้อยืดพอดีตัวที่เธอสวมอยู่ ดันบาร์ขึ้นไปเหนือหน้าอกสวย ก่อนจะครอบ
ครองหน้าอกสวยทั้งสองข้างไว้ดด้วยมือใหญ่ของตัวเอง
“อือ...โมะ บะ...แบบนั้น”
ส่งเสียงประท้วงออกมาขลุกขัก เพราะปากยังโดนชายหนุ่มครอบครองไว้
โทโมะละจากปากบางมาครอบครองยอดอกของหญิงสาวด้วยลิ้นร้อนๆของเขาแทน หยอกล้อเล่นจะร่างบางเกร็ง
สะท้านเพราะความปั่นป่วนในช่องท้อง แค่นี้ก็ทำเอาเธอแทบขาดใจอยู่แล้ว
ไล้ปลายลิ้นลงมาตามหน้าท้องเนียนของอีกฝ่าย ใช้ปากปลดกระดุมกางเกงยีนส์ที่เธอสวม ก่อนจะดึงออกในครั้ง
เดียว ก้มหน้าซุกไซ้ตรงจุดอ่อนไหวของหญิงสาวอย่างหลงไหล
แก้วบิดร่างหนีลิ้นร้ายกาจของอีกฝ่ายที่ทรมานเธอ มือเล็กทึ้งศรีษะสวยได้รูปของชายหนุ่มจนผมนุ่มสลวยยุ่งเยิงไม่
เป็นทรง
“มะ...โมะ อือ ทรมาน” เอ่ยปากขอร้องให้เขาเลิกทรมานเธอด้วยความสุขสมเสียที
“ก็ได้” ชายหนุ่มลุกขึ้นปลดเสื้อผ้าที่ตัวเองสวมออกจนเปลือยเปล่า ก่อนจะนั่งลงหันหลังให้
กระจกใสดึงมือหญิงสาวให้ลุกขึ้นนั่งคล่อมหน้าตักตัวเองหันหน้าเข้าหากัน
“อึก...”
ครางออกมาเพราะแรงสอดใส่ของชายหนุ่ม เขาปล่อยให้เธอเป็นคนเกมส์จังหวะรัก ร่างบางขยับสะโพกเล็กของ
ตัวเองเป็นจังหวะ
“อือ...โมะ แก้ว...”
กัดปากตัวเองแน่น ซบบ่าแข็งแรงของชายหนุ่ม ทรมานจากทั้งจุดที่ประสานเป็นหนึ่งเดียวกันและหน้าอกสวยที่โดน
มือใหญ่ของเขาหยอกเย้าไม่ขาด
โทโมะผลักให้ร่างบางนอนลง ก่อนที่เขาจะกระแทกสะโพกเข้าหาเมื่อเขาและเธอไม่อาจทนยืดเกมส์รักให้นานไป
กว่านี้ได้
“อือ...โมะ เบาหน่อย มันลึก”
เอ่ยปากร้องขอให้ชายหนุ่มลดจังหวะโหมกระหน่ำลงบ้าง แต่จนแล้วจนรอดจังหวะรักก็ไม่ได้ลดความรุนแรงลง
แม้แต่น้อย
“อือ...” ไม่นานโทโมะก็ส่งเสียงครางออกเมื่อเขาไปถึงจุดหมายก่อน ถอดถอนตัวออกมา มองดูร่าง
บางของแก้วที่ยังคงทรมานเพราะเธอยังไปไม่ถึงฝั่งฝัน
“โมะช่วยนะ”
คว้าหมอนอิงมาสอดรับใต้สะโพกเล็กของแก้ว ก่อนจะสอดนิ้วเข้าไปในช่องทางหวานที่เต็มไปด้วยน้ำหวานทั้ง
ของเขาและของเธอ ขยับนิ้วเป็นจังหวะเข้าออกเบาๆ ก่อนจะเร่งจังหวะเมื่อสัมผัสได้ถึงแรงตอดรัดที่นิ้วเขา
“อือ...”
มือเล็กจิกพรมเนื้อนุ่มแน่น ดูเหมือนว่าเธอจะไม่สามารถถึงฝั่งฝันได้เพียงแค่นิ้วที่สอดเข้ามาเท่านั้น
โทโมะจับตัวตนของเขาสอดเข้ามาในช่องทางหวานอีกครั้ง ก่อนจะเริ่งต้นจังหวะร้อนแรงอีกรอบ
“อือ....อ่า”
สองเสียงสอดประสานหลังจากไปที่ชายหนุ่มพาเธอไปพานพบความสุขได้ในที่สุด
“แฮ่กๆๆ”
“ไหวมั้ยแก้ว”
“อะ อือ เหนื่อย”
ก้มลงมาจูบหน้าผากมนอย่างรักใค่ร
“แบบนี้เราคงต้องรักกันบ่อยๆซะแล้ว แก้วจะได้ชิน ไม่เหนื่อยมากเหมือนวันนี้”
“อ๊ายย ไม่ต้องมาเอาเปรียบแก้วเลยนะ โมะ”
ร้องเสียงหลงกับความคิดของแฟนหนุ่ม แค่นี้เธอก็แทบจะขาดใจอยู่แล้ว ถ้าบ่อยๆ
เธอคงได้หยุดหายใจคาอกเขาแน่
ToP ♥ “ผิดที่ทำให้โมะรักโมะหลงแบบนี้ไง” BY TOMO
♪♫ ^_________________________^ ♪♫
อัพแล้วน้าาาาา โอ๊ยเฮียหวานเว่อร์อ่ะ ในคอนฯเจ้น่ะนะ แหมๆเฮียรู้สึกช่วงนี้จะหวานแบบออกนอกหน้านอกตานะเฮีย เอ้ หรือเขาต้องการจะประกาศให้ใครบางคนรู้อ่ะเปล่าเนี้ย ประมาณว่า คนนี้นะของข้า กรุณาอย่ายุ่ง ฮ่าๆ พร่ำเพ้อไปไกลแล้วพี่น้อง อ๊ายย ฟินไม่เลิกอ่ะ
พอๆ เอาเป็นว่าเจอกันตอนหน้าแล้วกันเน้อ ^^
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.2 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.9 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
