Alzheimer ขอโทษนะเธอเป็นใคร

...............................................................................................................

หลังจากที่นางพยาบาลสาวสวยได้ทิ้งระเบิดลูกใหญ่ไว้ ทั้งสองคนจึงตกอยู่ในสภาวะเงียบสงัดจนแก้วต้องเอ่ยขึ้น

"นี่นายจะจ้องหน้าฉันอีกนานมั้ยห้ะ!! หน้าฉันไปเหมือนญาติฝั่งไหนของนายมิทราบ?" แก้วถามออกไปด้วยความหงุดหงิด ที่ผู้ชายนิรนามคนที่ช่วยแก้วไว้เอาแต่มองหน้าแก้วไม่ละสายตา

"ก็ผมจะดูหน้าคนที่ไร้มารยาท ที่พูดคำขอบคุณไม่เป็น" ชายนิรนามที่เจ้าคิดเจ้าแค้นไม่เลิกราเพราะร่างบางตรงหน้าไม่เอ่ยปากขอบคุณตนซะที

"ทวงบุญคุญ" แก้วเอ่ยเสียงเหน็บแนมแผ่วเบาหวังว่าให้ร่างหนาไม่ได้ยิน แต่น่าเสียดายที่ร่างหนาได้ยินชัดเจนแจ่มแจ้งแต่ก็ต้องเก็บอาการไว้เพราะแก้วเป็นผู้หญิง!!! ถ้าเป็นเพศอื่นใดตนเองคงต่อยร่วงเตียงไปนานละ 

"เอาเถอะๆ ไม่อยากขอบคุณก็อย่าพูดมันซะ เพราะผมเองก็ไม่ใช่ 'พวกชอบทวงบุญคุณ' ซะด้วยสิ หึหึ" 

"ชอบประชดประชันจริงๆเลยนะคุณน่ะ ฉันไม่อยากจะร่ามเสวนากับคนอย่างคุณแล้วฉันจะพักผ่อนกรุณาอย่ารบกวนฉันด้วย เข้าใจใช่มั้ยที่ฉันพูด" ไม่ว่าเปล่าแก้วก็รีบคลุมโป่งทันทีอยากตัดขาดจากโลกภายนอกใจจะขาด เพราะยิ่งตื่นขึ้นมารับรู้ความจริงจากโลกภายนอกมากเท่าไหร่หัวใจของแก้วก็ยิ่งคิดถึงแต่โทโมะเท่านั้น อยากรีบทำใจให้ได้ก่อนจะต้องกลับไปเผชิญหน้ากันอีกครั้ง ไม่ว่าจะมีโอกาสอีกหรือไม่ก็ตาม............

"ผมขอถามอะไรคุณอย่างได้มั้ย... คุณเคยรู้สึกอึดอัดใจจนแทบอยากจะหายไปจากโลกนี้บ้างรึป่าว?" ชายนิรนามคนนั้นถามแก้วด้วยน้ำเสียงหม่นๆ แก้วแทบจะไม่ต้องคิดใตร่ตรองคำถามเลยด้วยซ้ำเพราะ ณ ขณะนี้วินาทีนี้แก้วเองก็อึดอัดใจจนอยากจะหายไปจากโลกเหมือนกัน 

"..................."

"ว่าไงคุณ เคยหรือไม่เคย หืมม?"

"ฮึก ฮือๆๆ คะ เคยสิ ทำไม จะไม่เคย ฮึก" 

"คุณ คุณๆ คุณร้องไห้ทำไม เฮ้ยยเอาแล้วไง คุณร้องไห้ทำไมเนี่ยยย"

"ฉัน ปะ ป่าวร้องซะหน่อย ฮืออออ ฮึกๆๆ ฮือออ" 

"โอเคๆ ผมขอโทษถ้าผมถามคำถามแทงใจดำคุณ ผมแค่มีปัญหาทางครอบครัวเลยอยากปรึกษาคุณเฉยๆแต่ไม่นึกว่า เอ่อ คุณจะร้องอ่ะ" ชายนิรนามดูร้อนรนพอสมควรที่ถามคำถามแทงใจดำแก้วซะเหลือเกิน 

"ไม่เป็นไรหรอกคุณ ฉันมันอ่อนแอขี้แยแบบนี้แหละคุณอย่าใส่ใจเลย ฉันยังไม่ได้บอกเลยว่าจะแก้ปัญหาเรื่องอึดอัดใจของคุณยังไงฉันมีอยู่วิธีหนึ่งนะ คือพยายามกลับไปจำเรื่องที่ดีๆก่อนหน้าเรื่องความอึดอัดพวกนั้นนึกย้อนไปในเรื่องที่ดีๆพอนึกจนพอใจแล้วคุณก็ต้องตั้งคำถามกับจิตใจคุณด้วยว่า เป็นเพราะตัวคุณเองรึป่าวที่ทำให้เรื่องทั้งหมดมันน่าอึดอัดขนาดนี้ ถ้าคุณตอบคำถามนั้นได้เรื่องทุกอย่างก็จะดีขึ้นเอง"

แก้วร่ายยาวเป็นหางว่าว(?)เพราะความที่เธอใช่แก้ปัญหาเรื่องน่าอึดอัดของเธออยู่บ่อยครั้งก็ไม่แปลกหรอกที่จะให้คำปรึกษากับคนอื่นได้คล่องแคล่วขนาดนี้ 

"อื้อ ขอบคุณคุณมากเลยนะที่แนะนำผม" 

"ฉันก็....... ขอบคุณคุณเหมือนกันที่ช่วยฉันไว้" แก้วพุดเสียงอ้อมแอ้มเพราะกลัวจะเสียฟอร์ม แต่มันก็ยังดีกว่าไม่บอกออกไปจนมันกลายเป็นความอึดอัดให้ตัวเราไปซะเอง

"นึกว่าจะไปได้ยินคำนี้จากปากคุณซะแล้วสิ" ชายนิรนามแขวะแก้ว จนแก้วต้องย่นจมูกใส่

"นี่แล้วคุณชื่ออะไรล่ะฉันยังไม่รู้จักคุณเลยนะ ฉันชื่อแก้วใจ เรียกว่าแก้วเฉยๆคงจะดีกว่า" แก้วแนะนำชื่อของตนเองให้อีกฝ่ายรู้จัก 

"ผมชื่อ ป๊อปปี้ ยินดีที่ได้รู้จักครับ แก้วใจ 5555555555555555"

..................................................................................................................................

มาแล้วๆๆ 5555555555 ห่างหายไปนานกว่าสามชาติเศษ(?)เอ๊ะ 55555555555 ขอบคุณสำหรับคอมเม้นต์แล้วก็คนที่เข้ามาอ่าน มาติดตาม มาให้กำลังใจ Enter ด้วยนะคะ ซารังเฮ *โปรยจูบ >3<