Alzheimer ขอโทษนะเธอเป็นใคร

Tomo part ...

ผมต้องกลับมากจากอเมริกาเพื่อมาสานต่องานของบริษัทของครอบครัว ผมไปเรียนอเมริกานานกว่า 7 ปี แต่ก็เกิดเรื่องกับชีวิตผมอย่างใหญ่หลวงคือการได้รับอุบัติเหตุทางรถยนต์มันทำให้สมองของผมได้รับความกระทบเทือนถึงขั้นความจำเสื่อม.... ทางโรงพยาบาลเองก็บอกผมว่าความจำเสื่อมจะเป็นได้หลายกรณี เช่นความจำเสื่อมระยะยาวกับ ความจำเสื่อมระยะสั้นขึ้นอยู่กับความหนักเบาของการกระทบเทือนนั้น ในกรณีของผมมันก้ำกึ่งระหว่างความจำเสื่อมระยะยาวและความจำเสื่อมระยะสั้น ทางโรงพยาบาลเองก็บอกไม่ได้ด้วยว่าความจำเดิมของผมจะกลับมาเมื่อไหร่ขึ้นอยู่กับสภาพร่างกายและจิตใจของผมด้วย ผมก็ทำใจไว้แล้วว่าถ้าเกิดความจำเดิมของผมไม่กลับมาผมก็คงต้องปล่อยวางและเริ่มต้นใหม่กับสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไปนี้ 

"โทโมะ โทโมะ ทางนี้ ทางนี้"

"เง้อ!! ทำไมนายพูดแบบนี้กับคนที่รอคอยนายกลับมานานถึง7ปีแบบนี้ล่ะ แซลม่อนบ้า"

"พอได้แล้ว แก้วไม่เล่นแบบนี้กับโทโมะแล้ว แซลม่อนเป็นอะไรทำไมถึงต้องมาแกล้งกันแบบนี้ด้วย เวลาปีที่ไม่ได้เจอ คุย หรือติดต่อกันมันทำให้แซลม่อนเปลี่ยนไปถึงขนาดนี้เลยหรอ ทำไมกัน ทำไมๆๆๆๆ แก้วไม่เข้าใจฮึก...ฮือๆๆๆแก้วรอเวลานี้มานานมาก รอเวลาที่เราสองจะได้เป็นคู่รักขี้เล่นกันเหมือนเดิมฮือๆๆ ขอร้องอย่าทำมันพงเพราะเรื่องล้อเล่นแบบนี้จะได้มั้ย"

และ

.

.

"นายมันเลว"

คำพูดที่ดูเหมือนสนิทสนมของหญิงปริศนาที่โผล่มาแล้วอุปโหลกว่าเป็นแฟนผม ผมอึ้งค้างกลางอากาศแล้วพยายามนึกย้อนว่าผมเคยมีแฟนเป็นทอมบอยหรอเนี่ย -_______-' แถมเธอยังด่าผมว่าผมเลวอีกต่างหากผมได้ยินแค่นั้นผมก็จี๊ดขึ้นมาทันทีเพิ่งเจอหน้ากันแค่ครั้งเดียวเธอกล้าด่าผมได้ถึงขนาดนี้เชียวหรือ 

แต่ในส่วนลึกของจิตใจผมผมกลับรู้สึกคุ้นเคยกับหญิงปริศนาคนนั้นอย่างน่าประหลาด ผมเห็นภาพเธอลางๆขึ้นมาในหัวสมองผมพยายามนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกยิ่งนึกก็ยิ่งปวดหัว เฮ้ออออาจจะเป็นคนที่เคยเจอผ่านๆก็ได้มั้ง

"นี่ตาโมะ มานั่งทำอะไรเงียบๆคนเดียวตรงนี้ล่ะลูกหน้าเครียดเชียวมีอะไรไม่สบายใจรึป่าว ปรึกษาแม่ได้นะ"

หญิงวัยกลางคนที่พูดกับผมคือแม่ผู้บังเกิดเกล้าของผม เธอมีรอยยิ้มให้ผมตลอดตั้งแต่ผมกลับมาจากอเมริกาเธอมักจะให้กำลังใจผมในเรื่องที่ผมไม่สบายใจกับอาการความจำเสื่อมของผม

"แม่ครับ ก่อนหน้าที่ผมจะไปอเมริกาผมเคยมีแฟนมาก่อนรึป่าวครับ"

ผมเอามือสองข้างของตัวเองโอรอบเอวแม่ไว้อย่างอ้อนๆ แม่ผมนิ่งไม่ชั่วขณะเมื่อผมถามคำถามที่ผมสงสัยออกไป

"ว่าไงล่ะครับแม่ ผมเคยมีแฟนมาก่อนรึป่าวครับ?"ผมถามย้ำเมื่อเห็นแม่ไม่ตอบซะที

"ตาโมะอย่าถามคำถามนี้อีกนะ ผู้หญิงไม่มีหัวนอนปลายเท้าแบบนั้นลูกควรจะลืมไปได้เสียที!!"

แม่ผมพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบที่ดังลั่นห้องทำเอาผมตกใจ เอามือที่โอบรอบเอวแม่ออกอย่างรวดเร็วก่อนจะมองหน้าแม่ตัวเองอย่างอึ้งๆ ไม่อยากจะเชื่อสายตาและหูของตัวเองเลยด้วยซ้ำ ผมตั้งคำถามในหัวผมมากมาย 'แม่เป็นอะไร' 

"คนรักของลูกคือหนูจินนี่คนเดียวเท่านั้นไม่มีวันเป็นยัยนั่นเด็ดขาด  ไม่มีวัน!!"

"....!!!!!!!!"

ผู้หญิงคนนั้นที่แม่พูดถึงคือคนๆเดียวกับที่ผมคิดรึป่าวนะ 

...................................................................................................................................

 มาแล้วๆ เอาตอน4มาเสริฟ >< ถ้าเนื้อหางงยังไงอย่าว่าอย่าด่า Enter น้า เค้าเป็นนักเขียนฝึกหัดเอง

(อายุ14จะ15ละ) การใช้คำหรือการวางเนื้อหาในแต่ละตอนบางทีอาจจะงงๆไปหน่อยก็ขอโทษด้วยนะคะ >/\< 

เม้นต์ให้กำลังใจเราด้วยนะเอ้อ โอ้เล่++