คุณแม่มือใหม่ หัวใจสีชมพูTK

ตกเย็นร่างบางที่ทำอะไรเสร็จแล้วก็บอกให้ร่างสูงพาลงมาด้านล่าง
“อ้าวหนูแก้วยังไม่นอนอีกหรอจ๊ะ”
“ค่ะ แก้วว่าจะลงมาคุยกับคุณแม่ก่อน”
“มีอะไรหรือเปล่าลูก” ร่างสูงเดินเอาแก้วที่ใส่นมอุ่นๆมาให้ร่างบาง
“ขอบคุณค่ะ”ร่างสูงทิ้งตัวลงนั่งข้างๆร่างบาง
“วันนี้อยู่ดีๆแก้วก็เป็นตะคริว ปกติแก้วไม่เคยเป็นเลยนะค่ะ”
“เป็นเรื่องปกติลูก นี่หนูท้องได้หกเดือนแล้วใช่มั้ย”
“ค่ะ”
“นั่นแหละหลังจากนี้ไปหนูจะได้รู้อะไรอีกเยอะ แก้วหนูต้องรู้นะว่าตอนนี้หนูยังมีอีกสองคนอยู่ในท้องของ
หนู หนูต้องรับน้ำหนักเพิ่มขึ้นอีกตั้งเท่าไหร่ ถ้าเกิดหนูยืนหรือเดินนานๆก็อาจจะเป็นตะคริว ยิ่งหนูท้องโต
ขึ้นหนูก็จะนอนลำบากไม่สบายตัว เดี๋ยวก็ปวดนู่นปวดนี่ ยิ่งช่วงแปดเก้าเดือนนะ แม่เคยเท้าบวมเลยล่ะ
แทบจะไม่ต้องเดินไปไหนเลย”
“ขนาดนั้นเลยหรอค่ะ”
“จ้ะ แต่แม่เชื่อว่าต่โมะต้องดูแลหนูดีอยู่แล้วล่ะ”
“แน่นอนครับ”ร่างสูงที่นั่งฟังการสนทนาอยู่นานๆพูดขึ้นบ้าง
“หนูแก้วไปนอนได้แล้วไป ช่วงนี้ต้องนอนพักผ่อนเยอะๆรู้มั้ย”
“ค่ะ คุณแม่ งั้นแก้วขอตัวนะค่ะ”
“เมื่อขึ้นมาถึงบนห้อง ร่างบางก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่ม
“แก้วลูกอยากฟังนิทาน”ร่างสูงยื่นหนังสือนิทานให้กับร่างบาง
“แน่ใจหรอค่ะว่าลูกอยากฟังนิทาน”
“อืม ลูกพึ่งบอกโทโมะเมื่อกี้นี้เอง”
“หรอออออ”ร่างบางลากเสียงยาวเหมือนไม่อยากจะเชื่อ แต่ก็ยอมเอา นิทานมาเปิดอ่าน ร่างสูงนอนหนุน
ตักร่างบางก่อนจะหลับตาพริ้ม
“กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีหญิงสาวแสนสวยนามว่า ซินเดอเรล่า......”
ร่างบางอ่านนิทานไปจนจบ พอมองไปยังร่างสูงก็เห็นว่าหลับไปแล้ว
“นี่สรุปเรามีลูกกี่คนกันเนี่ย”ร่างบางพูดยิ้มๆ มือบางลูบผมของร่างสูงเบาๆ
“ฝันดีนะค่ะ”บอกร่างสูงที่หลับไปแล้วก่อนจะเอนตัวพิงหัวเตียงหลับไป
 
ร่างสูงลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนเช้านี่เค้านอนบนตักร่างบางทั้งคืนเลยหรอเนี่ย ถึงว่าหลับสบายจัง หันไปมอง
ร่างบางที่ยังหลับปุ๋ยอยู่ ใบหน้าแสนหวานยามหลับใหลช่างเหมือนเด็กตัวน้อยๆ น่ารักจริงๆ ร่างสูงค่อย
ขยับตัวเนื่องจากกลัวร่างบางจะตื่น ก่อนจะจัดท่าให้ร่างบางนอนสบายๆ ตนเองก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำลงไป
ทานอาหารด้านล่างซึ่งทั้งพ่อ แม่และพี่ชายได้นั่งกันอยู่ก่อนแล้ว
“โทโมะแล้วน้องแก้วล่ะ”พี่ชายเอ่ยถามหาน้องสะใภ้เมื่อเห็นว่าน้องชายเดินลงมาคนเดียว
“ยังหลับอยู่เลย”
“ดีแล้วลูกให้น้องพักผ่อนเยอะๆ”
“ครับแม่”
“แล้ววันนี้มรงานหรือเปล่า”
“ไม่ครับ เอออ แม่ครับ อาทิตย์หน้าผมมีคอนเสริตที่หัวหินน่ะครับ แม่ว่าผมจะให้แก้วไปด้วยดีมั้ยครับ”ร่าง
สูงเอ่ยถามผู้เป็นแม่ ขณะที่แม่บ้านตักข้าวต้มมาให้ที่โต๊ะ
“ถ้าน้องเค้าอยากไปก็ให้น้องไปสิ โทโมะลูกจำไว้นะคนท้องน่ะก็เหมือนคนปกติทั่วไปนี่แหละ เค้าสามารถ
ไปไหนมาไหนได้เหมือนคนอื่น ลูกอย่าไปห้ามน้องเค้ามากเกินไปเดี๋ยวน้องเค้าจะน้องใจเอา”แม่เอ่ยเตือน
ลูกชาย ถึงตัวเองจะอยู่ที่ญี่ปุ่นแต่เขาก็พอจะรู้ว่าลูกชายตัวเองห่วงและหวงร่างบางมากขนาดไหน
“รับทราบแล้วครับ”
“กินข้าวเสร็จก็เอาข้าวต้มขึ้นไปให้น้องด้วยล่ะกัน”
“ไม่ต้องแล้วมั้งครับ”พี่เคนจิเอ่ย พร้อมมองร่างบางที่เดินเข้ามาในห้องอาหาร
“แก้ว!!! โมะบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเดินลงบันไดคนเดียว”
“แก้วเดินได้หน่า”
“หนูแก้ว เรื่องอื่นแม่ไม่ว่าแต่เรื่องขึ้นลงบันไดเองนี่มันอันตรายนะลู ทีหลังเรียกพี่เค้าเลย”
“ค่ะคุณแม่”ร่างบางตอบรับอย่างว่าง่าย
“ทีกับคุณแม่เนี่ยเป้นเด็กดีเชียวนะ”ร่างสูงหันมาเขกหัวร่างบางทีหนึ่ง
“โทโมะแก้วเจ็บนะ”
“โอ๋ๆๆๆๆ”ร่างสูงลูบหัวร่างบางเบาๆ
“คุณแม่ คุณพ่อ พี่เคนจิ ดูโทโมะสิค่ะ ชอบแกล้งแก้วอยู่เรื่อยเลย”ร่างบางหันไปฟ้อง
“ไปจัดการกันเองแล้วกันนะลูก”คนเป็นพ่อหัวเราะชอบใจ
หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จทุกคนก็พากันมานั่งดู เอ่อ... Tom&Jerry เนื่องจากร่างบางร้องอยากจะดูแล้ว
ประจวบเหมาะกับร่างสูงค้นเจอแผ่นซีดีเรื่องนี้พอดี ทุกคนเลยพร้อมใจกันดูการูตูนเป็นเพื่อนร่างบาง
“ผลไม้ค่ะ คุณแก้ว”แม่บ้านถือจานผลไม้มาให้ร่างบาง
“อ้าวป้าครับแล้วของผมล่ะ”พี่เคนจิถามแม่บ้าน
“อ้อขอโทษค่ะ พอดีป้าลืมรอสักครู่นะค่ะ”นั่นไงมีแต่คนรักและเอ็นดูร่างบางจนทำให้สองหนุ่มกลายเป็น
บุรุษที่โลกลืม
“ดูสิแก้ว ใครๆก็รักแก้วกันหมด พี่กับไอ้โมะมันตกกระป๋องแล้วเนี่ย”
“ไม่หรอกค่ะพี่เคนจิ” แม้ปากจะพูดอย่างนั้นแต่ร่างบางยังคงนั่งหัวเราะคิกคักๆอย่างมีความสุข ทำไงได้ก็
คนมันน่ารักนี่เนอะ><



มาแล้ว หลังจากฝ่าข้อสองเลข ฟิสิก เคมี ไปเรียบร้อยก็กลับมาอัพให้หมือนเดิม พยายามหาเวลาว่างมาอัพให้อยู่น้ารีดเดอร์อย่าน้อยใจล่ะ  ขอเม้น+โหวตเยอะๆนะ