Who's boyfriend ใครคือพระเอกของฉัน

                  * เรื่อง...รัก *

         เพราะความรักมันเป็นสิ่งที่ไม่แน่นอน...

         ยามมีรักโลกทั้งโลกสดใสเปล่งประกาย ไม่ว่าจะเจอปัญหาแค่ไหน ชีวิตก็ยังคงสดใสเป็นสีชมพูอยู่เช่นเดิม

          แต่เมื่อความรักตีจากหนีหาย โลกกลับกลายหม่นหมองลง สีสันในชีวิตเริ่มจางหาย รอยยิ้มสดใสในวันวานเลือนลาง เหลือเพียงหยาดน้ำตาบนใบหน้า ที่ถูกทิ้งไว้เพื่อตอกย้ำว่าครั้งหนึ่ง

          ...เราเคยเสียใจมากแค่ไหน

                                                                                                  + สายลม +

     "ภาษาสวยจังเลยแก้ว ฟางอยากเขียนได้อย่างแก้วมั่งจัง"

         ฟางเอ่ยปากชม หลังจากเห็นผลงานด้านการเขียนบทความของฉัน ซึ่งพอฉันได้ยินอย่างนั้น เลยหันไปยักคิ้วบอกว่า 'ฉันน่ะเจ๋ง!' ใส่โทโมะที่เคยปรามาสฉันไว้ ก่อนที่พวกเราชมรมวิจัยสิ่งลี้ลับจะเริ่มงานแรกกัน

          งานแรกชิ้นนี้ไม่ใช่งานแรกจริงๆ หรอก แต่เป็นการ 'ลองงาน' มากกว่า เป็นการเช็คคุณภาพด้านงานเขียนของแต่ละคนว่ามีฝีมือมากน้อยแค่ไหน และผลที่ได้คือ...

          แทบจะไม่มีใครเขียนได้ดีเลย

     "ฟางก็เขียนได้ดีนะ แต่แค่ยังไม่มีอารมณ์ร่วมมันเลยดูเฉยๆ" ฉันตอบพลางยกมือตบบ่าให้กำลังใจ

     "มันไม่ใช่แค่ไม่มีอารมณืร่วมแก้ว... มันไม่มีเลยต่างหาก" เฟย์เอ่ยแย้งฉันทันควัน นี่ไม่คิดจะรักษาน้ำใจเพื่อนเลยนะเฟย์ ทำไมเธอใจร้ายอย่างนี้!

     "อย่ามาแอบด่าเฟย์ในใจ ฉันหวง" โหไอ้กบนี่มันก็หวงไม่ดูอะไรเลย

         พอนึกๆ ดูแล้วรู้สึกว่าไม่น่าช่วยให้มันสมหวังเลย เพราะนอกจากจะหวงเฟย์สุดๆ แล้ว ยังทำตัวติดกันราวกับเป็นแฝด จะชวนเฟย์ไปเที่ยวทีต้องรายงานมันยังกับขอลูกสาวเขาไปเที่ยว

         ไม่สำนึกบุญคุณเลยนะไอ้กบบ้า!!

     "ไม่ต้องสนใจมันหรอกแก้ว" เบบี้จับหัวฉัน ก่อนจะลูบเบาๆ ชวนให้เคลิ้มดีจริงๆ "ด่ามันมากเดี๋ยวเป็นบ้าจะทำยังไงกัน หืมมม~"

     "ช่วยให้เลิกคิดมากหรือช่วยให้คิดมากกันเบบี้" งอนนะ ชิๆ

     "ก็ต้องช่วยให้เลิกคิดมากสิ ขมวดคิ้วบ่อยๆ แก่เร็วนะ" เบบี้พูดจบพลางกดนิ้วตรงหว่างคิ้วของฉัน

     "จริงเหรอ!"

         ได้ยินดังนั้นฉันอ้าปากค้าง ก่อนจะรีบยกมือจับใบหน้าตัวเอง แล้วยื่นหน้าให้เบบี้ดูว่ามีรอยเหี่ยวย่นหรือเปล่า จะเป็นคนสวยจะต้องไร้ริ้วรอย! ถ้ามีนะ...แก้วใจรับไม่ได้ค่ะ!

     "เชื่อจริงเหรอ?"

         หืม? ถามแบบนี้หมายความว่าไง ฉันคิดพลางขมวดคิ้วลืมความกระวนกระวายก่อนหน้านี้ไปหมด

     "ฉันหลอกนะ"

          หลอก...เหรอ?

     "แก้ว เธอ...เชื่อจริงๆ นะเหรอ?"

          เบบี้เลิกคิ้วถาม ทำหน้าตาไม่เชื่อก่อนจะเปลี่ยนเป็นหัวเราะเสียงใส เมื่อรู้ว่าฉันเชื่อจริงๆ ไม่ได้แกล้งแต่อย่างใด

     "เบบี้ นาย นาย นายกล้าหลอกแก้วเหรอ!?"

     "ฮ่าๆ ไม่คิดว่าจะเชื่อจริงๆ นะเนี่ย ฮ่าๆ"

     "หยุดหัวเราะเดี๋ยวนี้เลยนะ"

         แล้วฉันกับเบบี้ก็วิ่งไล่กันเหมือนเด็กๆ รอบห้องชมรม ท่ามกลางเสียงร้องโวยวายของเพื่อนคนอื่นที่ถูกรบกวนสมาธิ และทำลายข้าวของไปในคราวเดียวกัน