Who's boyfriend ใครคือพระเอกของฉัน

          เสียงออดหมดคาบเรียนดังขึ้น พร้อมกับความรู้สึกดีใจอย่างถึงที่สุดของเด็กนักเรียนบางคน เพราะคาบต่อไปเป็นคาบ 'ชมรม' จึงไม่แปลกนักหากจะมีนักเรียนหลายคนมีความสุข โดยเฉพาะประธานชมรมใหม่อย่างแก้ว จริญญาคนนี้

     "ฮัลโหล เทส หนึ่ง สอง สาม รักคุณพ่อบ้าน!" เสียงหวานออกห้าวเทสไมค์ เรียกความสนใจของบรรดาเพื่อนร่วมชมรมให้มอง ซึ่งคงจะไม่มีใครให้ความสนใจเท่าไหร่นัก หากไม่ใช่เพราะประโยคที่ฉันเผลอหลุดออกมา ดันทำเอาเบบี้ที่รักเกือบลุกขึ้นมาเทศนาฉัน

         แก้วขอโทษนะเบบี้... แบบว่ามันเป็นฟิลลิ่งของคนอินเลิฟอ่ะ เซบัสเตียนจุ้บๆ >3<

     "อะแฮ่มๆ สวัสดีสมาชิกชมรมทั้งหลาย บางคนอาจยังไม่รู้และมีบางส่วนที่รู้แล้ว ดังนั้นขอประกาศ ณ หน้าไมค์อันศักดิ์สิทธิ์(?) ห้องชมรมใหม่เอี่ยมสำหรับเรา แต่ไม่ใช่สำหรับโรงเรียน ชมรมของเราจะมีชื่อว่า 'ชมรมวิจัยสิ่งลี้ลับ' เอ้า ขอเสียงปรบมือหน่อยเร็ววว"

          ฉันปรบมือเสียงดังนำ ก่อนจะมีเสียงปรบมือแปะๆ ไม่เป็นจังหวะตามมา ถึงแม้หลายคนจะไม่เต็มใจทำตาม (จริงๆ แล้วทุกคน) แต่คนอย่างแก้วไม่แคร์สักอย่างใครจะทำไมล่ะคะ?

     "ส่วนกิจกรรมชมรมเรานั้น หลักๆ จะเน้นด้านการจัดทำหนังสือทำมือ โดยที่ทุกคนจะต้องทำบทความของตัวเอง โดยมีหัวข้อหลักเป็น 'สิ่งลี้ลับ' ไม่ว่าจะเป็นปริศนา เรื่องเล่า หรืออะไรก็ตามแต่ที่ไม่สามารถอธิบายด้วยหลักวิทยาศาสตร์ได้"

     "อย่างเรื่องน้ำขึ้นน้ำลงในตอนเช้ากับตอนคืนได้เปล่าอะ"

          เขื่อนยกมือขึ้นถามเอ่ยขัดฉัน และสิ่งที่ไอ้กบมันถาม... กระตุ้นมือฉันให้ทำงานได้อย่างดี

     "ฉันว่าฉันพูดไปแล้วนะ 'สิ่งลี้ลับ ที่ ไม่ สามารถ อธิบาย ด้วย วิทยาศาสตร์' ได้น่ะ แล้วไอ้น้ำขึ้นน้ำลงมันเป็นปรากฏการณ์แรงดึงดูดของโลกและดวงจันทร์เฟ้ย ไอ้กบ!"

          สิ้นเสียงด่า พวกเบบี้พากันหัวเราะสะใจเขื่อนกันใหญ่ มันอยากกวนเองนะช่วยไม่ได้

     "เอาล่ะต่อนะ งานแรกของชมรมเราจะเป็นการหาเรื่องมาทำบทความกันสั้นๆ โดยที่จะต้องไปทำจากสถานที่จริง จากสิ่งที่พวกนายเอามาทำ"

          ฉันเห็นเขื่อนทำท่าจะเอ่ยขัดอีกรอบ จึงพูดดักคำทันทีเพราะพอเดาได้ว่าจะพูดอะไร

     "ขอย้ำ! ต้อง-ทำ-ที่-สถานที่-จริง ด้วยนะค่ะ เลิกประชุม"

          พูดจจบลงนั่งโต๊ะไขว่ห้างอย่างสบายอารมณ์ หลังทิ้งระเบิดลูกใหญ่ให้บรรดาเพื่อนๆ ที่น่ารักทั้งหลาย

     "แก้วจะให้ทำแบบนั้นจริงๆ นะเหรอ" เบบี้หันมาถามด้วยสายตากังวล เนื่องจากพอรู้ว่าแก้วเป็นคนพูดคำไหนคำนั้น

     "จริงสิเบบี้ ถ้าไม่ไปทำจากสถานที่จริง มันจะออกมาให้ดีได้ยังไง"

     "แต่มันจะไม่..." ก่อนที่เบบี้จะพูดเรื่องอะไรที่ฉันเดาได้ออกมา ฉันเลยเอ่ยตัดประโยคทันที

     "ไม่หรอก อีกอย่างใช่ว่าสิ่งลี้ลับมันจะหมายถึงอย่างนั้นอย่างเดียวซะหน่อย ยกตัวอย่างน่ะ แบบกล้วยออกลูกกลางต้น แมวร้องเสียงหมาอะไรแบบนี้น่ะ"

     "แล้วโรงเรียนเราจะมีเรื่องปประหลาดแบบนั้นเหรอแก้ว"

          ฟางเอ่ยถามเมื่อได้ยินคำอธิบายของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นประธานชมรม

     "อาจจะไม่มี ฟางจะไปหาทำที่ข้างนอกโรงเรียนก็ได้นะ เพราะยังไงฉันก็ไม่ได้กำหนดว่าเฉพาะในโรงเรียนซักหน่อย แต่ถ้าได้ในโรงเรียนก็จะดี เพราะจะได้ไม่ลำบากไปหาข้างนอก"

          ฉันตบบ่าฟางอย่างให้กำลังใจ ขณะที่กำลังทำซึ้งอยู่ดีๆ ไอ้หมาโมะดันขัดอารมณ์เสียได้ น่าโมโหชะมัด ไอ้หมาเอ๊ย!

     "แล้วถ้าฉันไม่ทำล่ะ"

     "นายก็ไม่ผ่านชมรมก็แค่นั้น" ฉันตอบอย่างไม่ใส่ใจ

     "แล้วถ้าฉันเลี้ยงขนมเธอล่ะ ยัยทอม"

          โทโมะมองฉันแบบคนเหนือกว่า ชิ คิดว่าแค่ขนมมันจะทำให้ฉันใจอ่อนได้เรอะ นายดูถูกฉันมากนะ!

     "เลี้ยงทั้งเทอม เพิ่มไอศรีมทุกครั้งที่ฉันอยากกินด้วย"

     "ได้แน่นอน"

     "ถ้างั้นนายก็ไม่ต้องทำก็ได้"

         ดวงตาฉันแวววาวอย่างถูกใจ จับมือทำสัญญากับโทโมะเรียบร้อยทันทีทันใด พร้อมกับเขียนลายลักษณ์อักษร เพื่อกันไม่ให้โทโมะมันผิดสัญญา เป็นไงค่ะ แก้วฉลาดรอบคอบแค่ไหน

     "แก้ว!!"

          อุ้ย ฉันสะดุ้งตกใจกับเสียงเรียกอันดังก้องห้องชมรม ค่อยๆ หันหน้าไปมองคนเรียกช้าๆ เจอเข้ากับรังสีทะมึนที่พุ่งเข้าใส่

     "ฉันว่าฉันง๊วงง่วง ขอตัวไปนอนก่อนนะ บายเจอกันพรุ่งนี้นะ!"

     "จะหนีไปไหน! แก้ว!"

          หนีไปไหนแก้วไม่รู้ รู้แต่ต้องหนี หนูแค่ชอบคนเลี้ยงขนมเองนะ อีกอย่างช่วงนี้มันหมดตูด พอจะมีคนมาเลี้ยงขนมฟรีๆ มันก็เลย...มันก็เลย...นะ อย่างที่เห็นนั่นแหละ แหะๆ -.,-