Who's boyfriend ใครคือพระเอกของฉัน

          ตอนนี้พวกเราทั้งหมดกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะด้านในสุดและดีที่สุดของร้านไอติม ซึ่งมีชื่อร้านแสนไพเราะและจำง่ายว่า 'ไอติม' ฟังไม่ผิดหรอก ร้านนี้มีชื่อว่า 'ร้านไอติม' เมื่อกี้แอบกระซิบถามเจ้าของร้านว่าทำไมตั้งชื่อนี้ซึ่งเจ๊แกก็ตอบมาง่ายๆว่า 'ก็เพราะว่าขายไอติมน่ะสิ'
          จบเหอะ... กับความอยากรู้อยากเห็นของเธอ จริญญา คนนี้จะไม่อยากรู้อะไรอีก ภายในสองนาทีนี้อ่ะน่ะ -.,-
     "ไม่ทราบว่าพวกคุณหนูจะรับอะไรดีครับ?" เสียงทุ้มทรงเสน่ห์ดังมาจากริมฝีปากบางน่าจุมพิศของบริกรหนุ่มหล่อหน้าใสจนใจจะละลาย ยิ่งแต่งกายคล้ายคุณพ่อบ้านยิ่งอยากลักกลับบ้าน
          แก้วคิดในใจอย่างเพ้อฝัน จริงๆเธอไม่ใช่ผู้หญิงเพ้อหรือบ้าผู้ชายอะไรแบบนี้หรอก แต่ว่าเธอน่ะแพ้ทางผู้ชายในชุดพ่อบ้านที่สุดต่างหาก นี่ถ้าหนุ่มหล่อคนนี้ใส่แว่นตาด้วยนะ เซบาสเตียนจ๋า.. มาหาแม่มา >///<
     "แก้วอยากกินอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า?" จองเบหันมาถามฉัน ขัดอารมณ์เพ้อถึงเซบาสเตียนพ่อบ้านหนุ่มสุดหล่อจากการ์ตูนเรื่องโปรดทำให้ฉันหลุดจากภวังค์ สังเกตเห็นว่าเพื่อนในโต๊ะหันมามองฉันเป็นตาเดียวเนื่องจากฉันนั่งจ้องบริกรหนุ่มของร้านนานเกินไป
     "อะไรก็ได้ สั่งให้หน่อยสิเบบี้" ฉันส่งเสียงอ้อนเมื่อเห็นว่าเบบี้ที่น่ารักของฉันเริ่มจะออกอาการยามเมื่อเห็นฉันเริ่มเพ้อเกี่ยวกับพ่อบ้านสุดหล่อ
          จองเบพยักหน้ารับก่อนหันไปส่งบริกรที่รอรับออเดอร์สุดท้าย แล้วเอ่ยทวนรายการที่ส่งก่อนเดินออกไป ทำให้เพื่อนๆรอบโต๊ะหันมาส่งเสียงถามแก้วโดยพลัน
     "เมื่อกี้นี้มันอะไรอ่ะแก้ว" เสียงแรกของฟาง
     "ส่งสายตาเยิ้มเชียวนะ" เคนตะเอ่ยแซวหน้านิ่ง
     "เป็นสาวเป็นนางนะแก้ว" เสียงป๊อปปี้เอ่ยเตือนมาราวกับคุณพ่อ
     "ยัยทอมเธอริเริ่มแรดเหรอ" เสียงไอ้ตุ๊ดโทโมะทำปรี๊ดที่สุด
     "นายหาว่าฉันแรดเหรอไอ้ตุ๊ด สักหมัดมั้ย!" เสียงใสแว้ดสวนทันทีที่สิ้นเสียงของโทโมะ
          แก้วลุกขึ้นยืนง้างมือตั้งการ์ดใส่โทโมะ ซึ่งโทโมะก็ลุกขึ้นมาตามคำท้าใบหน้าฉายแววหงุดหงิด คิ้วเข้มขมวดกันยุ่ง แต่ก่อนที่จะมีการปะทะกันจริงๆ ก็ได้มีกรรมการ เอ้ย! จองเบจับแขนแก้วให้นั่งลงพรางเอ่ยเตือนเสียงดุ
     "แก้ว โทโมะ นั่งลงได้แล้ว" แก้วยอมนั่งลงแม้ว่าจะออกอาการอิดออกบ้างเช่นเดียวกันกับโทโมะ จองเบมองอย่างพอใจเมื่อเพื่อนเขาทำตามที่เขาพูดก่อนหันมาพูดกับแก้ว
     "คราวหลังอย่ามองใครแบบนั้นอีก" เสียงของจองเบขุ่นมัวตามอารมณ์ เขารู้สึกไม่พอใจอย่างที่แก้วไปจ้องมองใครด้วยสายตาแบบนั้น แม้จะรู้ว่าเพราะอะไรก็ตามแต่เขาไม่ชอบมันซะเลย
     "โธ่ เบบี้ก็รู้หนิว่าแก้วควบคุมตัวเองไม่ได้" ฉันเอ่ยแก้ตัวแบบขอไปที
     "งั้นคราวหลังก็ไม่ต้องมาอีก" จองเบสรุปให้เสร็จโดยไม่ถามความเห็นเจ้าตัวเลย
     "ใช่ๆ ยัยทอมเธอไม่ต้องมาที่นี่อีกแล้วนะ" โทโมะให้คำสนับสนุน แต่เห้ย! นี่ไม่คิดจะถามความเห็นฉันบ้างเลยเรอะ
     "อะไรกัน แก้วไม่ยอมนะอุตส่าห์หาร้านแบบนี้ที่มีพ่อบ้านสุดหล่อเจ..." ฉันรีบยกมือปิดปากเมื่อรู้ตัวว่าเผลอหลุดปากอะไรไป
     "แก้ว..." จองเบเค้าน่ากลัวอ่ะ ฮือๆ
     "เอ่อ.. ฟางว่าแค่ร้านไอติมเองนะทำไมต้องห้ามแก้วด้วยล่ะ" เสียงสวรรค์ของแก้วใจ ฟางน้อยที่น่ารักของเค้าได้ช่วยชีวิตเค้าไว้แล้ว T^T
     "เพราะว่าบริกรใส่ชุดพ่อบ้านนะสิ" จองเบเอ่ยตอบหลังสิ้นคำถามของฟาง ซึ่งคำตอบของจองเบทำให้หลายๆคนทำหน้าตาไม่ถูกกับคำตอบ แค่มีพ่อบ้านแล้วทำไม? แต่ละคนยิ่งทำหน้าสงสัยมากยิ่งขึ้น
     "ใส่ชุดพ่อบ้านยังไงล่ะจองเบ" ป๊อปปี้เป็นคนเอ่ยถามแทนคนอื่น เพราะเขาคิดว่าแค่พ่อบ้านทำไมถึงต้องห้ามไม่ให้มาด้วย? และเหตุผลมันแปลกๆอยู่นะ
           จองเบถอนหายใจเห็นบริกรหนุ่มคนเดิมเดินมาพร้อมไอติมสีสันต่างๆ ก่อนหันมาตอบทุกคนในขณะที่แก้วไม่สนใจอะไรนอกจากบริกรหนุ่มในชุดพ่อบ้านคนเดียว
     "แก้ว 'คลั่ง' คนในชุดพ่อบ้านมาก" สิ้นคำตอบของจองเบทำให้เพื่อนๆหันไปมองแก้วเป็นตาเดียว ซึ่งภาพที่พวกเขาเห็นหลังจากที่หันไปมองคือ...
     "นี่ครับของที่คุณหนูสั่ง" บริกรหนุ่มเอ่ยพร้อมรอยยิ้มซึ่งกระแทกใจแก้วอย่างจัง
     "ขอบคุณค่ะ >///<" แก้วเอ่ยตอบพร้อมหน้าที่ขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างชัดเจน
     "ยินดีรับใช้ครับ มีอะไรเรียกผมได้เสมอ" บริกรหนุ่มยิ้มหล่อส่งท้ายเตรียมจะหันหลังเดินกลับไปแต่ต้องหยุดชะงักเมื่อมีเสียงเรียกรั้งไว้
     "เดี๋ยวก่อนค่ะ" ตอนนี้ใบหน้าของแก้วขึ้นสีมากกว่าเดิม
     "ครับ" เขาหันมามองเห็นเป็นเด็กสาวคนเดิมก็สงสัยว่าเรียกไว้ทำไม
     "คือว่า..." บริกรหนุ่มขมวดคิ้วสงสัยแต่ก็ส่งยิ้มให้เด็กสาวเมื่อเห็นเธอดูเขินอาย ก่อนที่ทุกคนจะต้องช็อตเมื่อได้ยินสิ่งที่เอ่ยออกมาจากปากของ แก้ว จริญญา คนนี้
     "อยากได้คุณพ่อบ้านค่ะ!"