My Brother แผนการรักของพี่ชายเจ้าเล่ห์
9.3
nonggap
แชร์นิยายฟิคชั่น
6)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความChapter 6
กริ๊ง กริ๊งงง~
เสียงออดเลิกเรียนได้ดังขึ้น ทำให้ทุกคนเริ่มขยับเพื่อจะเก็บกระเป๋ากลับบ้านกัน
“เอาล่ะ งั้นวันนี้เลินเรียนแค่นี้น่ะ อย่าลืมการบ้านที่สั่งด้วยนะทุกคน”
อ้าวเห้ย ทำไงดีหลับทั้งชั่วโมงเลยอ่ะ ชั่งมันก่อนไว้ค่อยคิดล่ะกัน เพื่อยัยเฟย์ให้ยืมลอก
“นี้แก้ว แกกลับยังไงเหรอ”
“พี่โทโมะมารับมั่ง”
“โฮ้ แกนี่น่าอิจฉาจังเลย >.<”
ยัยเฟย์ทำท่าสะดีดสะดิ๋งอีกแล้วน่ะ พี่โทโมะของฉันหล่อล่ะสิ ฮ่า ฮ่า แก้วใจไม่ให้คนอื่นหรอก เอ๊ะ! ไม่ได้หมายความแบบนั้นนะ ก็แค่จะเก็บไว้ให้กับคนที่คู่ควรเท่านั้น อย่างยัยเฟย์ไม่ใช่หรอกย่ะ
“เขื่อนแล้วแกกลับยังไงอ่ะ”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเขื่อนน้อยคนนี้ต้องไปชมรมอีก”
พูดให้ตัวเองดูน่าสงสารจริงๆ - -*
“อืมๆ งั้นเจอกัน”
ถ้าให้พูดถึงเขื่อนคนนี้ เขาก็ยังไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ ตลกอย่างไงก็ตลกอย่างนั้น เฮฮ่าได้ตลอดเวลา แต่ก็ดีเหมือนกันที่เขาย้ายมาอยู่กรุงเทพเพราะครอบครัวย้ายมาอยู่ที่นี้ ไม่อย่างงั้นฉันคงเหงาแย่ เอ๋ ไม่สิตั้งแต่ฉันย้ายมาอยู่ที่นี่ แทบไม่มีคำว่าเหงาอยูบนหัวเลย ก็แง่ล่ะ พี่โทโมะเล่นมากวนฉันทั้งวัน นั่งเฉยๆ ได้ไม่ถึงห้านาทีเดี๋ยวก็ลากไปนู่นเดี๋ยวก็ลากไปนี่แขนแทบหลุด พอได้แล้วมั่งรู้สึกจะบ่นมากไปหน่อย แหะๆ รีบไปหาพี่โทโมะดีกว่า เดี่ยวจะมีสาวคาบไปซะก่อน
“ยัยเฟย์ ฉันไปก่อนน่ะ”
“อืมๆ บายน่ะแก้ว”
(“ )( ”)
หันซ้ายหันขวาพี่โทโมะอยู่ไหนล่ะเนี่ย โรงเรียนก็กว้างแล้วจะไปหาที่ไหนล่ะเนี่ย เอ๊ะ เห็นแวบๆ นั้นใคร เห้ย! ไม่จริงหน่า นั้นพี่จองเบนิ ตาฝาดๆ ไม่ใช่อ่ะกระพริบตายังไงก็เห็นเป็นพี่จองเบ ว้าว ใช่จริงๆ ด้วย
“พี่จองเบค่าา~”
“อ้าว น้องแก้วมาได้ไงเนี่ย”
“แก้วต้องถามพี่จองเบมากกว่าค่ะ ว่าพี่มาได้ยังไง”
“อ๋อ พอดีพี่สอบติดที่นี้น่ะ”
“เอ่อ พี่จองเบค่ะ”
“หือ มีอะไรเหรอ”
“เอ่อ คือขอบคุณน่ะค่ะ สำหรับสร้อย >//<”
“ห๊ะ”
“นี่! ยัยตัวแสบไปไหนมา ฉันรอเธอตั้งนานแล้วน่ะ”
ว้าย เสียงพี่โทโมะเรียกนิ ซวยแล้ว
“อ้าว โทโมะนิ วันนี้ไม่เข้าชมรมเหรอ”
“อืม เดี๋ยวไปน่ะ มานี้เลยยัยตัวแสบ”
หลังจากนั้นพี่โทโมะก็เอาแต่ลาก ลาก แล้วก็ลาก จนแขนแก้วใจจะหลุดแล้วหน่า TT
“นี่พี่โทโมะ รู้จักพี่จองเบด้วยเหรอ”
“อ๋อ เพื่อนในชมรมน่ะ”
เออ จริงด้วยแหะ ตอนที่พี่จองเบยังไม่จบออกไป พี่เขาก็เล่นบาสด้วยนี่หน่า ตอนนี้ก็คงอยู่ชมรมบาสสิน่ะ แต่ฉันไม่คิดว่าพี่โทโมะจะอยู่ชมรมนี้ด้วย
“ว่าแต่เธอเหอะ รู้ไหมฉันเลิกเรียนตั้งแต่บ่ายโมง นั่งรอเธอตั้งนานแต่เธอกับไปยืนคุยอยู่กับผู้ชายคนอื่นงั้นเหรอ หึ”
“อ้าว ก็แก้วลงมาแล้วหาพี่โทโมะไม่เจอ เหลือบไปเห็นพี่จองเบก็เลยไปทักเพื่อจะขอบคุณเรื่องสร้อยก็แค่นั้น ไม่เห็นต้องโวยกันด้วย”
“ห๊า! นี่เธอไปขอบคุณมันเรื่องสร้อยงั้นเหรอ แล้วมันว่าไง”
เอ๋ พี่โทโมะก็แปลกคน แค่ขอบคุณพี่จองเบเรื่องสร้อยก็ต้องทำท่าตกใจ ตะโกนเสียงดังไปได้
“พี่จองเบยังไม่ทันว่าอะไร พี่โทโมะก็ลากแก้วมานี่ไงล่ะ จะตะโกนทำไมก็ไม่รู้ - -*”
“อา เหรองั้นไปกันเถอะ”
พูดจบพี่โทโมะก็คว้ามือของฉันไปจับแล้วเดินไปทางสนามโรงเรียน
“พี่โทโมะเรากำลังจะไปไหนเนี่ย”
ให้ตายเถอะตั้งแต่เดินมามีแต่คนมองตลอดทาง พี่โทโมะนี่ฮอตจริงๆ สายตาที่มองมาหน้ากลัวชะมัดเลย แก้วใจคนนี้จะได้ตายก่อนวัยอันควรรึเปล่าเนี่ย T^T
“เรากำลังจะไปที่สนามบาสกัน”
“ไปทำไมเหรอ”
+ + อ๊าก อย่าพึ่งฆ่าฉันน่า ฉันกลัวแล้ว
“อ้าว ถามแปลกๆ ก็ฉันอยู่ชมรมบาสให้ไปสระว่ายน้ำรึไง”
“พี่โทโมะแล้วทำไมพวกนั้นต้องมองเรากันเป็นตาเดียวเลยล่ะ”
“ก็ฉันเป็นลูกเจ้าของโรงเรียน ที่พวกนั้นมองมาก็ไม่เห็นแปลกเลย”
แน่ใจเหรอพี่โทโมะ TT แต่ล่ะสายตาจิกกัดมากเลย ไม่มีทางใช่สายตาที่ปลื้มปริติยินดีที่เห็นลูกชายเจ้าของโรงเรียนเดินผ่านแน่นอน เชื่อแก้วใจเถอะ T^T
“เลิกถามมาก รีบเดินไปเหอะน่า”
“โทโมะมาแล้วเหรอ เร็วๆ เข้าจะเริ่มซ้อมกันแล้วน่ะ”
“อือ เดี๋ยวจะรีบไป แก้วเดี๋ยวเธอไปนั่งรอฉันกับพวกเฟย์ฟางก่อนน่ะ”
โหย ลากกันมาก็มาทิ้งกันแบบนี้เหรอ โธ่เว้ย! ทิ้งกันได้ทิ้งกันดี เหอะ ไปนั่งกับยัยเพย์ก็ได้ย่ะ เอ๊ะ ฉันพึ่งสังเกตุเมื่อกันน่ะเนี่ยว่าในสนามมีพี่จองเบอยู่ด้วย เอ๋! มีเขื่อนด้วยหมอนี่เล่นบาสด้วยเหรอเนี่ย เฮ้ย! นั่นพี่ป็อปปี้นิอยู่ด้วยเหรอเนี่ย อ๊าก ทำไมทุกคนถึงอยู่ที่นี่หมดเลยละ แล้วฉันเข้ามาพัวพันกับนักกีฬาบาสได้ยังไงกันล่ะเนี่ย
“นี่ๆ ยัยแก้วเห็นไหม ตัวจริงนักกีฬาบาสกำลังลงซ้อมกับทีมตัวสำรองละ”
“เฟย์นั่นนะ คนนั่นใครเหรอ”
“ไหนๆ คนไหน”
“ก็คนที่หน้า เอ่อ... เหมือนลิงน่ะ”
คือไม่ได้ว่าน่ะ ก็มันแบบเหมือนจริงๆ นี้หน่า
“ฮ่า ฮ่า คนนั้นพี่เคนตะน่ะ พวกเขาห้าคนน่ะสนิทกันมากเลยน่ะ เห็นคนเขาพูดกันว่าพวกเขาห้าคนเรียนด้วยกันมาตั้งแต่เด็กๆ เลยล่ะ แต่ตอนม.4พี่โทโมะกับพี่ป็อปปี้ก็ย้ายมาอยู่โรงเรียนนี้นะ ส่วนพวกที่เหลือสามคนก็เลยตั้งใจสอบให้ติดที่นี่นะ จะได้กลับมาเป็นทีมชมรมบาสของโรงเรียนอีก”
โอ้ว *o* สายสัมพันธ์สุดยอด เรื่องนี้ฉันก็ไม่เคยรู้มาก่อนเลยนะเนี่ย ถึงฉันจะเป็นเพื่อนกับเขื่อนมาตั้งแต่เด็ก แต่ก็ไม่เคยได้อยู่ห้องเดียวกันจนม.4ถึงได้อยู่ห้องเดียวกันเป็นครั้งแรก ไม่เคยรู้เลยน่ะเนี่ยว่าพี่โทโมะก็เคยอยู่โรงเรียนเดียวกับฉันเหมือนกัน แต่ทำไมฉันไม่เคยเห็นเขาเลยอะ อ่ะ ฮ่า ฮ่า ฉันลืมไปเลยตั้งแต่ม.1ถึงม.3ฉันเอาแต่บ้าดาราเลยไม่ได้สนใจนักเรียนชายที่โรงเรียนเลยสักกะตี๊ด พอดาราคนนั้นมีแฟนปุ๊บ ฉันก็ช็อกคาที่สะลึมสะลือ TT จนไปเห็นพวกนักเรียนชายเล่นบาสกัน สายตาก็เลยไปสดุดกับพี่จองเบเข้า แล้วทำไมฉันไม่เห็นพี่โทโมะล่ะเนี่ย สงสัยเมฆจะบังตา T^T ยังมีเรื่องที่ฉันยังไม่รู้อีกมากเลยน่ะเนี่ย
“นี่ยัยแก้วฉันกับพี่พางจะไปซื้อของเดี๋ยวมาน่ะ”
“อ่อ อืม”
ว้าว * * พวกนั้นเล่นเก่งแล้วก็เท่มากๆ เลยอ่ะ มีแต่สาวๆ กรี๊ดกันเพียบ
“นี่น้องน่ารักจังเลยอยู่ชั้นไหนเหรอ พวกพี่ไม่เคยเห็นหน้าเลย”
หือ ใครกันว่ะเนี่ย หล่อก็ไม่หล่อ
“คือ... ”
“นี่พวกแกกำลังทำอะไรกันอยู่ ห๊า”
“ทะ... โทโมะ! =[]= คะ คือ ไปก่อนน่ะ”
รีบวิ่งขนาดนั้นระวังหกล้มน่ะ ฮ่า ฮ่า ^^ เอ๊ะ -o- รังสีอำมหิตนี่มาจากไหนกันน่ะ
(“ )
“พะ... พี่โทโมะ”
ซวยแล้ว ทำไมทำหน้าโหดขนาดนั้นล่ะ
“นี่เธอทำบ้าอะไรอยู่ห๊ะ ทำไมไม่ลุกหนีมั่วนั่งเจ๋อทำไมห๊ะ”
“ก็แก้วกำลัง... TT”
“ไม่ต้องพูดมาก กลับบ้านเดี๋ยวนี้เลย”
“แล้วชมรมล่ะ”
ฮือ ๆ เสียงโหดมากเลยอ่ะ
“นี่โทโมะจะไปไหนกันเหรอ”
ใครอีกล่ะเนี่ย?
“คือว่าผมต้องรีบกลับบ้าน”
“ได้ไงล่ะ นายอย่าคิดน่ะว่าพอได้เป็นตัวจริงก็โดดซ้อมกันได้ง่ายๆ น่ะ พวกเพื่อนๆ แกเขาก็ยังซ้อมกันอยู่เลย เพราะชะนั้นรีบไปซ้อมเดี๋ยวนี้ไม่มีข้อแม้!”
“คะ ครับๆ”
โอ๋ะๆ พี่โทโมะทำหน้าหงิกล่ะ อ่า อยากถ่ายรูปเก็บไว้จัง ไม่ค่อยได้เห็นเลยน่ะนิ ปกติจะชอบทำหน้าเก๊กใส่ตลอดเลย ขำชะมัด ^^
จากนั้นรุ่นพี่คนนั้นก็เดินจากไปแบบหน้าเชิดดูมีสง่าราศี (รึเปล่า)
“^^”
“ไม่ต้องมายิ้มเลย มานี่เลยมา”
พูดจบพี่โทโมะก็ลากฉันมานั่งที่นั่งพักของนักกีฬา ลากอีกแล้วง่ะ
“พี่โทโมะให้แก้วนั่งต้องนี่จะดีเหรอ”
“ดี พี่จีจี่ฝากผู้หญิงคนนี้แปบนึงนะครับ”
“อ่อ ได้ๆ”
พี่โทโมะเอาฉันมาทิ้งไว้กับใครอีก ผู้หญิงคนนี้จะว่าสวยก็สวยจะว่าไม่สวยก็ไม่สวย สงสัยเป็นผู้จัดการชมรมแน่เลย อาว แล้วนี่ยัยเฟย์กับพี่ฟางทำไมยังไม่เห็นกลับมาเลย ไหนบอกไปแปบเดียวนี่หายไปนานแล้วน่ะ
“แก้ว มานั่งอยู่นี่เองเหรอ”
พูดถึงก็มาพอดีเลยน่ะ แล้วถืออะไรมาพะรุงพะรังเต็มไปหมดกะนอนค้างโรงเรียนหรือไงย่ะ
“นี่หายไปไหนมาตั้งนาน ปล่อยให้ฉันนั่งอยู่คนเดียว”
“พี่ขอโทษน่ะพอดีพี่เลือกของนานไปหน่อย”
อุย นางฟ้าทำหน้าเศร้า จะไม่ให้อภัยได้ไงล่ะ
“อ่อ ไม่เป็นไรค่ะ”
“แล้วนี่พวกเขาซ้อมกันเสร็จรึยังจ่ะเนี่ย”
“ก็น่าจะใกล้เสร็จแล้วล่ะค่ะ ถ้ายังไม่เสร็จแก้วก็ไม่รอแล้วล่ะค่ะ”
ฉันก็เลยถือโอกาศเล่าตอนที่ยัยเฟย์กับพี่ฟางไม่อยู่ให้พวกเขาฟัง
“อย่างที่แก้วบอกเลยใช่มั้ย พี่โทโมะชอบโมโหใส่แก้วป่ะจำเลย”
“ไม่หรอกมั้ง พี่ว่าน่ะโทโมะเขาอาจจะเป็นห่วงน้องแก้วจริงๆ ก็ได้”
“แต่แก้วไม่ใช่เด็กสามขวบแล้วน่ะพี่ฟาง”
“นี่ๆ ยัยแก้วฉันว่าดีออก ฉันน่ะนะไม่เคยเห็นพี่โทโมะเขาจะห่วงใครเท่าแกเลย ฉันล่ะอยากมีบ้างจังคนที่มาห่วงฉันตลอดเวลาแบบนี้”
“สาวๆ คุยอะไรกันอยู่จ่ะ”
เสียงเขื่อนเนี่ยชอบมาก่อนตัวจริงๆ ด้วย เขามีแต่มาไม่ซุมให้เสียง แต่เนี่ยตัวยังไม่เห็นมีแต่เสียงมาก่อนเลย - -* เอ๊ะ ไอเงาทะมึนๆ นั้นมันอะไรน่ะ เห้ย! พี่โทโมะนี่หว่ากลับบ้านไปซวยแน่เลย
“เรายังมีเรื่องที่ต้องเคลียร์กันน่ะ เพราะชะนั้นกลับบ้านเดี๋ยวนี้!”
“อ๊ากก พี่ฟางช่วยด้วยพี่โทโมะจะฆ่าแก้วแล้ว”
ฉันรีบวิ่งไปหลบหลังพี่ฟางด้วยด่วนเลย ไม่งั้นตายแน่พี่โทโมะน่ากลัวมากอ่ะ
“ใจเย็นสิไอโทโมะ ถ้าแกจะโทษแกก็ไปโทษไอสองคนนั้นสิ แก้วไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย เมื่อกี้ฉันเห็นแก้วกำลังจะลุกอยู่แล้ว แต่แกก็ไปว่าน้องเขาก่อน”
อ่า พี่ป็อปปี้เทพบุตรมาเกิดจริงๆ ช่วยฉันได้ทุกสถานการ
“ฉันไม่สนอ่ะ แก้วกลับบ้าน”
“ก็ได้ ไปนะเขื่อนเฟย์ ไปน่ะค่ะพี่ๆ ทุกคน T.T”
ฉันหันไปลาทุกคนก่อนจะเดินตามพี่โทโมะมาที่รถ
“พี่โทโมะแก้วขอโทษ”
“ไม่เป็นไรเหรอเธอไม่ผิดนิ ฉันโมโหไปเองแหละ”
แล้วเมื่อกี้โมโหเป็นฝืนเป็นไฟทำไมกันละเนี่ย หรือว่าแค่เก๊กต่อหน้าทุกคน โอโห้ เก๊กได้เหมือนมาก พี่โทโมะนี่ขี้เก๊กจริงๆ เลยนะ
“ขึ้นรถเถอะจะได้กลับบ้าน”
ตอนนี้ฉันเข้ามาอยู่ในห้องของตัวเองเรียบร้อยแล้ว นั่งคิดไปคิดมาว่าถ้าเกิดพี่โทโมะโกรธฉันจริงๆ ขึ้นมา ฉันจะทำยังไงดีน่ะ ต้องระวังห้ามเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกเป็นอันขาด
ก๊อกๆ ก๊อกๆๆ
“ฉันเข้าไปน่ะ”
“ค่า~”
ปัง
เสียงประตูปิดลงพร้อมกับเสียงก้าวเท้ายาวๆ ของพี่โทโมะที่มาหยุดอยู่ข้างหลังพอดี
“มีอะไรเหรอค่ะ พี่โทโมะ”
“อย่าให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีกน่ะ”
อะไรกันพูดด้วยน้ำเสียงที่ห่วงขนาดนี้ ทำตัวไม่ถูกแล้วน่ะเนี่ย
“แก้วก็ไม่ได้อยากให้มันเกิดขี้นหรอก ผู้ชายพวกนั้นไม่เห็นหล่อตรงไหนเลยสู้พี่โทโมะก็ไม่ได้”
“อืม ก็ดีแล้ว ว่าแต่เธอไม่ทำการบ้านเหรอ”
อ่ะ - -* รู้ได้ไงว่าฉันมีการบ้านย่ะ อุส่าต์ลืมไปแล้วน่ะเนี่ย กะจะไปลอกยัยเฟย์พรุ่งนี้สักหน่อย
“พี่โทโมะรู้ได้ว่าแก้วมีการบ้านอ่ะ”
“ฉันเรียนมาก่อนเธอทำไมจะไม่รู้ โรงเรียนนี้ไม่เห็นจะมีวันไหนไม่มีการบ้านให้นักเรียนทำเลยสักวันขึ้นอยู่ว่าจะมากจะน้อยเท่านั้นเอง แล้วไหนล่ะการบ้านของเธอล่ะ”
หมดปัญญาเถียงฉันจึงค่อยๆ เดินไปหยิบสมุดการบ้านขึ้นมาวางบนโต๊ะเขียนหนังสือ
“ทำไมไม่ทำสักทีล่ะ”
“กะ... ก็มันแบบว่า ทะ ทำไม่เป็นง่ะ”
“อาว อาจารย์ไม่ได้สอนเหรอ”
“สอน แต่ว่า... ”
“แต่ว่าอะไร”
ห้วย ถามมากจริงๆ เลย
“คือแก้วหลับน่ะ แหะๆ ^^”
“ไม่ต้องมายิ้มเลย มาวันแรกก็หลับในห้องเรียนได้ยังไง จริงๆ เลยเธอเนี่ย มาๆ เดี๋ยวฉันสอนให้”
พูดจบพี่โทโมะก็ลากเก้าอี้อีกตัวมาวางข้างๆ แล้วนั่งสอนฉันทำการบ้าน ฉันก็ฟังบ้างไม่ฟังบ้าง พี่โทโมะนี่สอนเก่งจริงๆ เลย ทำไปทำมาการบ้านฉันก็เสร็จไปในที่สุด จากนั้นก็หลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ ยังไม่ทันเก็บของเลย
..................................................................
ขอโทษทุกคนด้วยที่ไม่ได้มาอัพนิยายนาน แต่ก็ดีใจมากที่ทุกคนยังติดตาม
พอดีว่าไม่ได้อยู่บ้านไปเที่ยวSummerมา ไม่ได้อยู่บ้านเลยไม่ได้อัพ
กริ๊ง กริ๊งงง~
เสียงออดเลิกเรียนได้ดังขึ้น ทำให้ทุกคนเริ่มขยับเพื่อจะเก็บกระเป๋ากลับบ้านกัน
“เอาล่ะ งั้นวันนี้เลินเรียนแค่นี้น่ะ อย่าลืมการบ้านที่สั่งด้วยนะทุกคน”
อ้าวเห้ย ทำไงดีหลับทั้งชั่วโมงเลยอ่ะ ชั่งมันก่อนไว้ค่อยคิดล่ะกัน เพื่อยัยเฟย์ให้ยืมลอก
“นี้แก้ว แกกลับยังไงเหรอ”
“พี่โทโมะมารับมั่ง”
“โฮ้ แกนี่น่าอิจฉาจังเลย >.<”
ยัยเฟย์ทำท่าสะดีดสะดิ๋งอีกแล้วน่ะ พี่โทโมะของฉันหล่อล่ะสิ ฮ่า ฮ่า แก้วใจไม่ให้คนอื่นหรอก เอ๊ะ! ไม่ได้หมายความแบบนั้นนะ ก็แค่จะเก็บไว้ให้กับคนที่คู่ควรเท่านั้น อย่างยัยเฟย์ไม่ใช่หรอกย่ะ
“เขื่อนแล้วแกกลับยังไงอ่ะ”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเขื่อนน้อยคนนี้ต้องไปชมรมอีก”
พูดให้ตัวเองดูน่าสงสารจริงๆ - -*
“อืมๆ งั้นเจอกัน”
ถ้าให้พูดถึงเขื่อนคนนี้ เขาก็ยังไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ ตลกอย่างไงก็ตลกอย่างนั้น เฮฮ่าได้ตลอดเวลา แต่ก็ดีเหมือนกันที่เขาย้ายมาอยู่กรุงเทพเพราะครอบครัวย้ายมาอยู่ที่นี้ ไม่อย่างงั้นฉันคงเหงาแย่ เอ๋ ไม่สิตั้งแต่ฉันย้ายมาอยู่ที่นี่ แทบไม่มีคำว่าเหงาอยูบนหัวเลย ก็แง่ล่ะ พี่โทโมะเล่นมากวนฉันทั้งวัน นั่งเฉยๆ ได้ไม่ถึงห้านาทีเดี๋ยวก็ลากไปนู่นเดี๋ยวก็ลากไปนี่แขนแทบหลุด พอได้แล้วมั่งรู้สึกจะบ่นมากไปหน่อย แหะๆ รีบไปหาพี่โทโมะดีกว่า เดี่ยวจะมีสาวคาบไปซะก่อน
“ยัยเฟย์ ฉันไปก่อนน่ะ”
“อืมๆ บายน่ะแก้ว”
(“ )( ”)
หันซ้ายหันขวาพี่โทโมะอยู่ไหนล่ะเนี่ย โรงเรียนก็กว้างแล้วจะไปหาที่ไหนล่ะเนี่ย เอ๊ะ เห็นแวบๆ นั้นใคร เห้ย! ไม่จริงหน่า นั้นพี่จองเบนิ ตาฝาดๆ ไม่ใช่อ่ะกระพริบตายังไงก็เห็นเป็นพี่จองเบ ว้าว ใช่จริงๆ ด้วย
“พี่จองเบค่าา~”
“อ้าว น้องแก้วมาได้ไงเนี่ย”
“แก้วต้องถามพี่จองเบมากกว่าค่ะ ว่าพี่มาได้ยังไง”
“อ๋อ พอดีพี่สอบติดที่นี้น่ะ”
“เอ่อ พี่จองเบค่ะ”
“หือ มีอะไรเหรอ”
“เอ่อ คือขอบคุณน่ะค่ะ สำหรับสร้อย >//<”
“ห๊ะ”
“นี่! ยัยตัวแสบไปไหนมา ฉันรอเธอตั้งนานแล้วน่ะ”
ว้าย เสียงพี่โทโมะเรียกนิ ซวยแล้ว
“อ้าว โทโมะนิ วันนี้ไม่เข้าชมรมเหรอ”
“อืม เดี๋ยวไปน่ะ มานี้เลยยัยตัวแสบ”
หลังจากนั้นพี่โทโมะก็เอาแต่ลาก ลาก แล้วก็ลาก จนแขนแก้วใจจะหลุดแล้วหน่า TT
“นี่พี่โทโมะ รู้จักพี่จองเบด้วยเหรอ”
“อ๋อ เพื่อนในชมรมน่ะ”
เออ จริงด้วยแหะ ตอนที่พี่จองเบยังไม่จบออกไป พี่เขาก็เล่นบาสด้วยนี่หน่า ตอนนี้ก็คงอยู่ชมรมบาสสิน่ะ แต่ฉันไม่คิดว่าพี่โทโมะจะอยู่ชมรมนี้ด้วย
“ว่าแต่เธอเหอะ รู้ไหมฉันเลิกเรียนตั้งแต่บ่ายโมง นั่งรอเธอตั้งนานแต่เธอกับไปยืนคุยอยู่กับผู้ชายคนอื่นงั้นเหรอ หึ”
“อ้าว ก็แก้วลงมาแล้วหาพี่โทโมะไม่เจอ เหลือบไปเห็นพี่จองเบก็เลยไปทักเพื่อจะขอบคุณเรื่องสร้อยก็แค่นั้น ไม่เห็นต้องโวยกันด้วย”
“ห๊า! นี่เธอไปขอบคุณมันเรื่องสร้อยงั้นเหรอ แล้วมันว่าไง”
เอ๋ พี่โทโมะก็แปลกคน แค่ขอบคุณพี่จองเบเรื่องสร้อยก็ต้องทำท่าตกใจ ตะโกนเสียงดังไปได้
“พี่จองเบยังไม่ทันว่าอะไร พี่โทโมะก็ลากแก้วมานี่ไงล่ะ จะตะโกนทำไมก็ไม่รู้ - -*”
“อา เหรองั้นไปกันเถอะ”
พูดจบพี่โทโมะก็คว้ามือของฉันไปจับแล้วเดินไปทางสนามโรงเรียน
“พี่โทโมะเรากำลังจะไปไหนเนี่ย”
ให้ตายเถอะตั้งแต่เดินมามีแต่คนมองตลอดทาง พี่โทโมะนี่ฮอตจริงๆ สายตาที่มองมาหน้ากลัวชะมัดเลย แก้วใจคนนี้จะได้ตายก่อนวัยอันควรรึเปล่าเนี่ย T^T
“เรากำลังจะไปที่สนามบาสกัน”
“ไปทำไมเหรอ”
+ + อ๊าก อย่าพึ่งฆ่าฉันน่า ฉันกลัวแล้ว
“อ้าว ถามแปลกๆ ก็ฉันอยู่ชมรมบาสให้ไปสระว่ายน้ำรึไง”
“พี่โทโมะแล้วทำไมพวกนั้นต้องมองเรากันเป็นตาเดียวเลยล่ะ”
“ก็ฉันเป็นลูกเจ้าของโรงเรียน ที่พวกนั้นมองมาก็ไม่เห็นแปลกเลย”
แน่ใจเหรอพี่โทโมะ TT แต่ล่ะสายตาจิกกัดมากเลย ไม่มีทางใช่สายตาที่ปลื้มปริติยินดีที่เห็นลูกชายเจ้าของโรงเรียนเดินผ่านแน่นอน เชื่อแก้วใจเถอะ T^T
“เลิกถามมาก รีบเดินไปเหอะน่า”
“โทโมะมาแล้วเหรอ เร็วๆ เข้าจะเริ่มซ้อมกันแล้วน่ะ”
“อือ เดี๋ยวจะรีบไป แก้วเดี๋ยวเธอไปนั่งรอฉันกับพวกเฟย์ฟางก่อนน่ะ”
โหย ลากกันมาก็มาทิ้งกันแบบนี้เหรอ โธ่เว้ย! ทิ้งกันได้ทิ้งกันดี เหอะ ไปนั่งกับยัยเพย์ก็ได้ย่ะ เอ๊ะ ฉันพึ่งสังเกตุเมื่อกันน่ะเนี่ยว่าในสนามมีพี่จองเบอยู่ด้วย เอ๋! มีเขื่อนด้วยหมอนี่เล่นบาสด้วยเหรอเนี่ย เฮ้ย! นั่นพี่ป็อปปี้นิอยู่ด้วยเหรอเนี่ย อ๊าก ทำไมทุกคนถึงอยู่ที่นี่หมดเลยละ แล้วฉันเข้ามาพัวพันกับนักกีฬาบาสได้ยังไงกันล่ะเนี่ย
“นี่ๆ ยัยแก้วเห็นไหม ตัวจริงนักกีฬาบาสกำลังลงซ้อมกับทีมตัวสำรองละ”
“เฟย์นั่นนะ คนนั่นใครเหรอ”
“ไหนๆ คนไหน”
“ก็คนที่หน้า เอ่อ... เหมือนลิงน่ะ”
คือไม่ได้ว่าน่ะ ก็มันแบบเหมือนจริงๆ นี้หน่า
“ฮ่า ฮ่า คนนั้นพี่เคนตะน่ะ พวกเขาห้าคนน่ะสนิทกันมากเลยน่ะ เห็นคนเขาพูดกันว่าพวกเขาห้าคนเรียนด้วยกันมาตั้งแต่เด็กๆ เลยล่ะ แต่ตอนม.4พี่โทโมะกับพี่ป็อปปี้ก็ย้ายมาอยู่โรงเรียนนี้นะ ส่วนพวกที่เหลือสามคนก็เลยตั้งใจสอบให้ติดที่นี่นะ จะได้กลับมาเป็นทีมชมรมบาสของโรงเรียนอีก”
โอ้ว *o* สายสัมพันธ์สุดยอด เรื่องนี้ฉันก็ไม่เคยรู้มาก่อนเลยนะเนี่ย ถึงฉันจะเป็นเพื่อนกับเขื่อนมาตั้งแต่เด็ก แต่ก็ไม่เคยได้อยู่ห้องเดียวกันจนม.4ถึงได้อยู่ห้องเดียวกันเป็นครั้งแรก ไม่เคยรู้เลยน่ะเนี่ยว่าพี่โทโมะก็เคยอยู่โรงเรียนเดียวกับฉันเหมือนกัน แต่ทำไมฉันไม่เคยเห็นเขาเลยอะ อ่ะ ฮ่า ฮ่า ฉันลืมไปเลยตั้งแต่ม.1ถึงม.3ฉันเอาแต่บ้าดาราเลยไม่ได้สนใจนักเรียนชายที่โรงเรียนเลยสักกะตี๊ด พอดาราคนนั้นมีแฟนปุ๊บ ฉันก็ช็อกคาที่สะลึมสะลือ TT จนไปเห็นพวกนักเรียนชายเล่นบาสกัน สายตาก็เลยไปสดุดกับพี่จองเบเข้า แล้วทำไมฉันไม่เห็นพี่โทโมะล่ะเนี่ย สงสัยเมฆจะบังตา T^T ยังมีเรื่องที่ฉันยังไม่รู้อีกมากเลยน่ะเนี่ย
“นี่ยัยแก้วฉันกับพี่พางจะไปซื้อของเดี๋ยวมาน่ะ”
“อ่อ อืม”
ว้าว * * พวกนั้นเล่นเก่งแล้วก็เท่มากๆ เลยอ่ะ มีแต่สาวๆ กรี๊ดกันเพียบ
“นี่น้องน่ารักจังเลยอยู่ชั้นไหนเหรอ พวกพี่ไม่เคยเห็นหน้าเลย”
หือ ใครกันว่ะเนี่ย หล่อก็ไม่หล่อ
“คือ... ”
“นี่พวกแกกำลังทำอะไรกันอยู่ ห๊า”
“ทะ... โทโมะ! =[]= คะ คือ ไปก่อนน่ะ”
รีบวิ่งขนาดนั้นระวังหกล้มน่ะ ฮ่า ฮ่า ^^ เอ๊ะ -o- รังสีอำมหิตนี่มาจากไหนกันน่ะ
(“ )
“พะ... พี่โทโมะ”
ซวยแล้ว ทำไมทำหน้าโหดขนาดนั้นล่ะ
“นี่เธอทำบ้าอะไรอยู่ห๊ะ ทำไมไม่ลุกหนีมั่วนั่งเจ๋อทำไมห๊ะ”
“ก็แก้วกำลัง... TT”
“ไม่ต้องพูดมาก กลับบ้านเดี๋ยวนี้เลย”
“แล้วชมรมล่ะ”
ฮือ ๆ เสียงโหดมากเลยอ่ะ
“นี่โทโมะจะไปไหนกันเหรอ”
ใครอีกล่ะเนี่ย?
“คือว่าผมต้องรีบกลับบ้าน”
“ได้ไงล่ะ นายอย่าคิดน่ะว่าพอได้เป็นตัวจริงก็โดดซ้อมกันได้ง่ายๆ น่ะ พวกเพื่อนๆ แกเขาก็ยังซ้อมกันอยู่เลย เพราะชะนั้นรีบไปซ้อมเดี๋ยวนี้ไม่มีข้อแม้!”
“คะ ครับๆ”
โอ๋ะๆ พี่โทโมะทำหน้าหงิกล่ะ อ่า อยากถ่ายรูปเก็บไว้จัง ไม่ค่อยได้เห็นเลยน่ะนิ ปกติจะชอบทำหน้าเก๊กใส่ตลอดเลย ขำชะมัด ^^
จากนั้นรุ่นพี่คนนั้นก็เดินจากไปแบบหน้าเชิดดูมีสง่าราศี (รึเปล่า)
“^^”
“ไม่ต้องมายิ้มเลย มานี่เลยมา”
พูดจบพี่โทโมะก็ลากฉันมานั่งที่นั่งพักของนักกีฬา ลากอีกแล้วง่ะ
“พี่โทโมะให้แก้วนั่งต้องนี่จะดีเหรอ”
“ดี พี่จีจี่ฝากผู้หญิงคนนี้แปบนึงนะครับ”
“อ่อ ได้ๆ”
พี่โทโมะเอาฉันมาทิ้งไว้กับใครอีก ผู้หญิงคนนี้จะว่าสวยก็สวยจะว่าไม่สวยก็ไม่สวย สงสัยเป็นผู้จัดการชมรมแน่เลย อาว แล้วนี่ยัยเฟย์กับพี่ฟางทำไมยังไม่เห็นกลับมาเลย ไหนบอกไปแปบเดียวนี่หายไปนานแล้วน่ะ
“แก้ว มานั่งอยู่นี่เองเหรอ”
พูดถึงก็มาพอดีเลยน่ะ แล้วถืออะไรมาพะรุงพะรังเต็มไปหมดกะนอนค้างโรงเรียนหรือไงย่ะ
“นี่หายไปไหนมาตั้งนาน ปล่อยให้ฉันนั่งอยู่คนเดียว”
“พี่ขอโทษน่ะพอดีพี่เลือกของนานไปหน่อย”
อุย นางฟ้าทำหน้าเศร้า จะไม่ให้อภัยได้ไงล่ะ
“อ่อ ไม่เป็นไรค่ะ”
“แล้วนี่พวกเขาซ้อมกันเสร็จรึยังจ่ะเนี่ย”
“ก็น่าจะใกล้เสร็จแล้วล่ะค่ะ ถ้ายังไม่เสร็จแก้วก็ไม่รอแล้วล่ะค่ะ”
ฉันก็เลยถือโอกาศเล่าตอนที่ยัยเฟย์กับพี่ฟางไม่อยู่ให้พวกเขาฟัง
“อย่างที่แก้วบอกเลยใช่มั้ย พี่โทโมะชอบโมโหใส่แก้วป่ะจำเลย”
“ไม่หรอกมั้ง พี่ว่าน่ะโทโมะเขาอาจจะเป็นห่วงน้องแก้วจริงๆ ก็ได้”
“แต่แก้วไม่ใช่เด็กสามขวบแล้วน่ะพี่ฟาง”
“นี่ๆ ยัยแก้วฉันว่าดีออก ฉันน่ะนะไม่เคยเห็นพี่โทโมะเขาจะห่วงใครเท่าแกเลย ฉันล่ะอยากมีบ้างจังคนที่มาห่วงฉันตลอดเวลาแบบนี้”
“สาวๆ คุยอะไรกันอยู่จ่ะ”
เสียงเขื่อนเนี่ยชอบมาก่อนตัวจริงๆ ด้วย เขามีแต่มาไม่ซุมให้เสียง แต่เนี่ยตัวยังไม่เห็นมีแต่เสียงมาก่อนเลย - -* เอ๊ะ ไอเงาทะมึนๆ นั้นมันอะไรน่ะ เห้ย! พี่โทโมะนี่หว่ากลับบ้านไปซวยแน่เลย
“เรายังมีเรื่องที่ต้องเคลียร์กันน่ะ เพราะชะนั้นกลับบ้านเดี๋ยวนี้!”
“อ๊ากก พี่ฟางช่วยด้วยพี่โทโมะจะฆ่าแก้วแล้ว”
ฉันรีบวิ่งไปหลบหลังพี่ฟางด้วยด่วนเลย ไม่งั้นตายแน่พี่โทโมะน่ากลัวมากอ่ะ
“ใจเย็นสิไอโทโมะ ถ้าแกจะโทษแกก็ไปโทษไอสองคนนั้นสิ แก้วไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย เมื่อกี้ฉันเห็นแก้วกำลังจะลุกอยู่แล้ว แต่แกก็ไปว่าน้องเขาก่อน”
อ่า พี่ป็อปปี้เทพบุตรมาเกิดจริงๆ ช่วยฉันได้ทุกสถานการ
“ฉันไม่สนอ่ะ แก้วกลับบ้าน”
“ก็ได้ ไปนะเขื่อนเฟย์ ไปน่ะค่ะพี่ๆ ทุกคน T.T”
ฉันหันไปลาทุกคนก่อนจะเดินตามพี่โทโมะมาที่รถ
“พี่โทโมะแก้วขอโทษ”
“ไม่เป็นไรเหรอเธอไม่ผิดนิ ฉันโมโหไปเองแหละ”
แล้วเมื่อกี้โมโหเป็นฝืนเป็นไฟทำไมกันละเนี่ย หรือว่าแค่เก๊กต่อหน้าทุกคน โอโห้ เก๊กได้เหมือนมาก พี่โทโมะนี่ขี้เก๊กจริงๆ เลยนะ
“ขึ้นรถเถอะจะได้กลับบ้าน”
ตอนนี้ฉันเข้ามาอยู่ในห้องของตัวเองเรียบร้อยแล้ว นั่งคิดไปคิดมาว่าถ้าเกิดพี่โทโมะโกรธฉันจริงๆ ขึ้นมา ฉันจะทำยังไงดีน่ะ ต้องระวังห้ามเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกเป็นอันขาด
ก๊อกๆ ก๊อกๆๆ
“ฉันเข้าไปน่ะ”
“ค่า~”
ปัง
เสียงประตูปิดลงพร้อมกับเสียงก้าวเท้ายาวๆ ของพี่โทโมะที่มาหยุดอยู่ข้างหลังพอดี
“มีอะไรเหรอค่ะ พี่โทโมะ”
“อย่าให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีกน่ะ”
อะไรกันพูดด้วยน้ำเสียงที่ห่วงขนาดนี้ ทำตัวไม่ถูกแล้วน่ะเนี่ย
“แก้วก็ไม่ได้อยากให้มันเกิดขี้นหรอก ผู้ชายพวกนั้นไม่เห็นหล่อตรงไหนเลยสู้พี่โทโมะก็ไม่ได้”
“อืม ก็ดีแล้ว ว่าแต่เธอไม่ทำการบ้านเหรอ”
อ่ะ - -* รู้ได้ไงว่าฉันมีการบ้านย่ะ อุส่าต์ลืมไปแล้วน่ะเนี่ย กะจะไปลอกยัยเฟย์พรุ่งนี้สักหน่อย
“พี่โทโมะรู้ได้ว่าแก้วมีการบ้านอ่ะ”
“ฉันเรียนมาก่อนเธอทำไมจะไม่รู้ โรงเรียนนี้ไม่เห็นจะมีวันไหนไม่มีการบ้านให้นักเรียนทำเลยสักวันขึ้นอยู่ว่าจะมากจะน้อยเท่านั้นเอง แล้วไหนล่ะการบ้านของเธอล่ะ”
หมดปัญญาเถียงฉันจึงค่อยๆ เดินไปหยิบสมุดการบ้านขึ้นมาวางบนโต๊ะเขียนหนังสือ
“ทำไมไม่ทำสักทีล่ะ”
“กะ... ก็มันแบบว่า ทะ ทำไม่เป็นง่ะ”
“อาว อาจารย์ไม่ได้สอนเหรอ”
“สอน แต่ว่า... ”
“แต่ว่าอะไร”
ห้วย ถามมากจริงๆ เลย
“คือแก้วหลับน่ะ แหะๆ ^^”
“ไม่ต้องมายิ้มเลย มาวันแรกก็หลับในห้องเรียนได้ยังไง จริงๆ เลยเธอเนี่ย มาๆ เดี๋ยวฉันสอนให้”
พูดจบพี่โทโมะก็ลากเก้าอี้อีกตัวมาวางข้างๆ แล้วนั่งสอนฉันทำการบ้าน ฉันก็ฟังบ้างไม่ฟังบ้าง พี่โทโมะนี่สอนเก่งจริงๆ เลย ทำไปทำมาการบ้านฉันก็เสร็จไปในที่สุด จากนั้นก็หลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ ยังไม่ทันเก็บของเลย
..................................................................
ขอโทษทุกคนด้วยที่ไม่ได้มาอัพนิยายนาน แต่ก็ดีใจมากที่ทุกคนยังติดตาม
พอดีว่าไม่ได้อยู่บ้านไปเที่ยวSummerมา ไม่ได้อยู่บ้านเลยไม่ได้อัพ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.3 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
