My Brother แผนการรักของพี่ชายเจ้าเล่ห์
nonggap
5)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความChapter 5
ปัง! ปังงง!!
“นี่ยัยตัวแสบ เธอจะให้ฉันปลุกเธอทุกวันเลยรึไง”
ทำไมเดี๋ยวนี้มีคนมากวนแต่เช้าทุกวันเลยน่ะ
“...”
“นี่ยัยบ้าเธอจะตื่นได้ยัง ฉันเคาะจนเมื่อยมือแล้วน่ะ วันนี้เธอต้องไปโรงเรียนน่ะ เธอจะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหนห๊ะ!”
เมื่อกี้ว่าไงน่ะ วันนี้ฉันต้องไปเรียนเหรอ ไปเรียนแล้วไงอ่ะ ห๊าาาา! วันนี้ต้องไปเรียนเหรอ กี่โมงแล้วเนี่ย โอ้ย! ไม่มีเวลาดูแล้ว รีบอาบน้ำด่วน
“พี่โทโมะ ทำไมไม่ปลุกแก้วให้เร็วกว่านี้ล่ะ”
พอเท้าของฉันแตะพื้นชั้นล่างปุ๊บ ฉันก็โวยใส่พี่โทโมะไม่ยั้ง
“ปลุกแล้วเธอตื่นรึไง”
“ก็... ช่างมันเถอะ แก้วสายแล้ว รีบไปเร็วพี่โทโมะ”
ฉันไม่พูดเปล่าเดินมากระชากแขนพี่โทโมะออกมาหน้าบ้านทันที
“เฮ้! เบาๆ สิ แล้วเธอไม่กินข้าวรึงั้น”
“โอ๊ย! กินไม่ทันแล้ว เร็วๆ หน่อยสิพี่โทโมะ”
เหอ~ ในที่สุดหลังจากที่พยายามอยู่นาน ฉันก็สามารถลากพี่โทโมะมาถึงรถจนได้
“อาๆ พี่โทโมะเร็วๆ หน่อยสิ แก้วสายแล้วน้าาา”
โธ่! รู้ว่าฉันสายก็เชื่องช้าอยู่ได้ อยากให้น้องสาวสุดสวยคนนี้โดนทำโทษรึไงย่ะ - -
“รู้แล้วน่า จะรีบไปไหนนักหน่า ยังไงมันก็สายอยู่แล้ว”
“สายแค่สิบนาทีดีกว่าสายไปครึ่งชั่วโมงน่ะ พี่โทโมะอยากให้แก้วโดนทำโทษรึงั้น”
งอนแล้วนะ -o-
“เธอไม่ต้องกลัวว่าจะโดนทำโทษหรือโดนไล่ออกหรอก ถ้าเธอมากับฉัน ดีไม่ดีผอ. โรงเรียนอาจจะเอาพรมแดงมาปูให้เธอเดินเข้าโรงเรียนก็ได้น้า ใครจะไปรู้ ^^”
เห๊ะ - - แล้วกัน เอาพรมแดงมาปูให้เลยเหรอ ถ้าได้ก็ดีน่ะคงเด่นน่าดู เห้ย! ไม่ใช่แล้ว ใครมันจะบ้าเอาพรมแดงมาปูให้ฉันเดิน ฉันไม่ได้ใหญ่มาจากไหนสักหน่อย แล้วไงพี่โทโมะถึงพูดแบบนี้ล่ะ ฉันไม่เห็นเข้าใจเลย
“พี่โทโมะพูดอะไรอ่ะ แก้วไม่เห็นเข้าใจ”
“อ้าว อย่าทำหน้างงยังงั้นสิ เธอเป็นถึงลูกสาวเจ้าของโรงเรียนเชี่ยน่ะ ทำหน้าให้มันดูดีมีเกียติหน่อยสิ”
“OoO ห๊ะ ฉันเนี่ยน่ะ ลูกเจ้าของโรงเรียน”
พอฉันฟังที่พี่โทโมะพูดจบแทบตีลังกาตกรถแน่ะ ฉันจำไม่ได้นะว่าพ่อของฉันหรือว่าแม่ของฉันเคยมีโรงเรียนเป็นของตัวเองด้วย แต่ว่าถ้ามีจริงๆ พ่อของฉันก็คงไม่ต้องทำงานตัวเป็นเกรียวแบบนี้หรอก แล้วไงพี่โทโมะถึงพูดแบบนี้ล่ะ - -
“เอ้า ก็เธอใช่น้องสาวฉันมั้ยล่ะ”
(- -)(__)(- -)(__)
“ถ้าใช่ก็แปลว่าเธอคือลูกสาวของโรงเรียนนี้”
“งั้นพ่อของพี่โทโมะก็เป็นผอ. โรงเรียนน่ะสิ”
ว้าว *-* ลูกเจ้าของโรงเรียนเหรอ เด่นเหลือเชื่อเลยเเหะ
“ไม่ใช่หรอก โรงเรียนนี้อยู่ในเคลือข่ายของพ่อฉันเท่านั้นน่ะ”
โอ้โห OoO รวยเว่อร์เลยอ่ะ
“เอา ถึงโรงเรียนแล้ว เราลงกันเถอะ”
OoO โรงเรียนใหญ่เว่อร์เลยอ่ะ ตายตายฉันต้องหลงแน่ๆ แล้วอีกอย่างพี่โทโมะเขาไม่มีรียนรึไงน่ะ มาส่งฉันแบบนี้เปลืองเวลาแย่เลย
“แล้วพี่โทโมะไม่มีเรียนเหรอ”
“มีสิ แต่ฉันต้องเอาเธอไปฝากก่อน”
“จะดีเหรอพี่โทโมะ แก้วไปเองดีกว่านะ เดี๋ยวพี่โทโมะจะไปสายเอาน่ะ”
“ไม่เป็นไร ฉันไม่จำเป็นต้องไปไหนไกลนิ”
ไม่จำเป็นต้องไปไหนไกลเหรอ โรงเรียนของพี่โทโมะอยู่แถวนี้รึไง แต่เท่าที่ฉันนั่งรถมาไม่เห็นจะมีโรงเรียนอื่นเลยนอกจากโรงเรียนนี้ แล้วโรงเรียนของพี่โทโมะมันอยู่ที่ไหนกันล่ะ
“โรงเรียนของพี่โทโมะ อยู่แถวนี้เหรอ”
“อืม ก็อยู่ต้องนี้เนี่ยแหละ แค่อยู่ตึกตรงข้ามกับเธอเท่านั้น เอาเธอไปฝากก่อนค่อยเดินไปเรียนก็ได้ ไหนๆ ก็สายแหละ”
ตึกตรงข้ามงั้นเหรอ พี่โทโมะไม่เห็นบอกเลยว่าเรียนที่เดี๋ยวกับฉัน งั้นที่บอกจะมารับมาส่งก็แทบไม่มีความหมายเลยสิน่ะ เพราะยังไงก็ต้องกลับทางเดี๋ยวกันอยู่แล้ว โธ่~ ฉันนึกว่าพี่โทโมะจะใจดีมารับมาส่งฉันซะอีก เชอะ งอนแล้ว - -*
“ไม่เป็นไรหรอกพี่โทโมะ แก้วไปเองดีกว่า”
หลังจากที่ฉันพูดจบก็รีบเดินออกมาทันที
“เฮ้ เดี๋ยวสิแก้ว รอกันมั่งสิ ก็บอกว่าจะไปส่งไง”
อ่ะ ใครจับมือฉันเนี่ย คนยิ่งรีบๆ อยู่ หลังจากสะบัดมืออยู่นานก็ไม่ลุดสักที ฉันจึงตัดสินใจหันกลับไปมอง ก็นั้นแหละหน่า มันจะเป็นคนอื่นไปไม่ได้ นอกจากพี่โทโมะนั้นเอง
“แก้ว เธอเป็นอะไร”
“เปล่า”
หลังจากนั้นเราสองคนก็เดินเงียบกันมาตลอดทาง จนมาถึงหน้าห้องเรียน อาจารย์ก็เดินออกมาคุยอะไรกับพี่โทโมะสักพัก ก็หันมาเรียกฉันให้เดินเข้าไปแนะนำตัวในห้อง
“ฉันไปก่อนน่ะ ตั้งใจเรียนด้วยล่ะ เดี๋ยวเลิกเรียนจะมารับ ^^”
พี่โทโมะพูดจบก็เดินหันหลังออกไปเลย ฉันก็เลยเดินตามอาจารย์เข้ามาในห้องเพื่อแนะนำตัว
“สวัสดีน่ะทุกคน ฉันชื่อจริญญา เรียกว่าแก้วก็ได้น่ะ”
“เอาล่ะ จริญญาเธอหาที่นั่งวางๆ นั่งแล้วกันนะจ่ะ”
ฉันจัดการกวาดสายตาไปรอบห้องเพื่อหาที่นั่ง แต่ก็ต้องสะดุดกับคนคนหนึ่งเข้า O-O
“อ้าว เขื่อนมาได้ไงเนี่ย”
“ว่าไง แก้วใจเพื่อนเลิฟ ^^”
“แก้ว นั่งด้วยกันมั้ย”
“อ้าว เฟย์ฉันนั่งด้วยคนน่ะ ถ้านั่งข้างเขื่อนมีหวังไม่ต้องเรียนกัน เล่นพูดทั้งวัน ขี้เกรียจจะฟังแล้ว”
“ฮ่า ฮ่า”
จากนั้นเสียงหัวเราะของคนในห้องก็ระเบิดขี้น
เหอ โชคดีจริงๆ ที่ได้อยู่ห้องเดียวกับเขื่อนเฟย์ อย่างน้อยฉันก็ยังมีเพื่อนล่ะหน่า
“นี่ๆ แก้วใครมาส่งแกเหรอ”
“อ่อๆ พี่ชายน่ะ”
“ห๊า พี่ชาย เมื่อกี้เห็นแวบๆ ใช่พี่โทโมะรึเปล่า”
(- -)(__)(- -)(__)
“งั้นก็หมายความว่า แกคือน้องสาวของพี่โทโมะ ลูกเจ้าของโรงเรียนนี้น่ะเหรอ”
“ก็ไม่เฉิงหรอก ฉันไม่ใช่น้องสาวแท้ๆ ของเขาน่ะ”
“ว้าว *-* แต่มันก็สุดยอดมากเลยน่ะ แกรู้ใช่ไหมล่ะว่า ลูกเจ้าของโรงเรียนมีอยู่สองคน ก็คือพี่ป็อปปี้กับพี่โทโมะ นั้นแหล่ะพวกเขาเหมือนน้ำกับไฟเลยน่ะ สาวๆ นี่กรี๊ดกันเพียบ แกนี่สุดยอดเลยน่ะ แล้วแกทำยังไงเขาถึงยอมมาส่งแกได้เนี่ย รู้ไหมว่าเขาไม่เคยไปส่งสาวคนไหนมาก่อนเลยน่ะ”
ฉันว่าแล้วว่าทำไมตอนเดินเข้ามาถึงมีคนมองกันหมด ถึงจะมีไม่เยอะเพราะมันเลยเวลาเข้าเรียนมาแล้วก็เถอะ ว้า~ แก้วใจต้องเหนื่อยอีกแล้ว พี่โทโมะดันฮอตขนาดนี้
“ก็ไม่ได้ทำอะไรนิ ตอนแรกฉันบอกไม่ต้องมาส่ง แต่พี่เขาก็เดินตามมาส่งด้วยก็แต่นั้น”
“หือ จริงเหรอเนี่ย ทำไมกันล่ะ”
“เฟย์ เดี๋ยวฉันให้ยืมสมุดล่ะกันน่ะ”
“ห๊ะ หมายความว่าไง?”
“ก็ดูถ้าแกจะจดไม่ทันแล้วน่ะสิ ดูซะเต็มกระดานแล้ว”
“อ๊า =[]= แล้วทำไมไม่รีบบอกฉันล่ะ”
“ก็แกมั่วแต่พูดแล้วทำท่าเพ้อฝันอยู่ได้ ก็สมครวที่จะจดไม่ทัน”
“อ่า ยัยแก้วแล้วฉันจะทำยังไงเนี่ย”
ยัยเฟย์เนี่ยยังน่ารักไม่เปลี่ยนเลยน่ะ ถ้าทางการย้ายโรงเรียนมาก็ไม่เลวนะ แล้วที่ยัยเฟย์พูดมันจริงแค่ไหนกันล่ะเนี่ย แล้วถ้ามันเป็นความจริงล่ะ ว้าว *-* แก้วใจขอกรี๊ดสักพันรอบ แต่รู้สึกเหมือนชีวิตข้างหน้าจะเกิดเรื่องขึ้นมากมายยังไงก็ไม่รู้แหะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
