My heart เพราะเธอคืนดวงใจของฉัน

มาอัพตามคำสั่งแล้วขอรับ!!

"เราต่างมีคนที่ยังรออยู่แล้วเราจะรักกันได้ยังไง" แก้วพูดขึ้น

"แล้วเด็กผู้ชายที่เธอว่าชื่ออะไร?" โทโมะไม่สนใจว่าแก้วจะพูดอะไรและไม่ตอบด้วยแต่ดันยิงคำถามใส่แก้วเลย

"เอ่อออ.... จำไม่ได้แล้วตั้ง 15 ปีแล้วนะ ตั้งแต่ฉัน 5 ขวบเลยน่ะ" แก้วทำถ้านึกสักพักแล้วก็พูดออกมา

"ใช่คนในรูปนี้ไหม เด็กที่เธอรอมา 15 ปี" โทโมะยิบรูปใบหนึ่งที่เธอเก็บไว้ลิ้นชักออกมา

"นายเอาออกมาจากลิ้นชักฉันทำไม" แก้วว่าโทโมะแล้วรีบดึงรูปนั้นคืนมา

"แล้วใช่คนในรูปนี้ไหม" แล้วโทโมะก็หยิบรูปในกระเป่าออกมาอีกหนึ่งใบ

"คนนั้นคือนายหรอ แต่ว่านายไม่มีน้องชายแต่เขามีน้องชายหนึ่งคนน่ะ"แก้วเห็นรูปในมือโทโมะก็เลยถามทันทีโดยไม่เปิดโอกาสให้โทโมะได้พูดอธิบายรูปเลย

"ฟังฉันก่อนจะถามได้ไหมเนี่ย คนในรูปนนี้ก็คือ พี่เคนจิ พี่ชายของฉันเองที่ตอนนี้เขากำลังคบหากับเกลน้องสาวเธอที่อยู่ที่อังกฤษไง" โทโมะขัดจังหวะแก้วแล้วพูดถึงพี่ชายของเขากับน้องสาวของแก้ว

"...."

"......" ต่างฝ่ายต่างเงียบ

"แล้วเด็กผู้หญิงคนนั้นที่นายรอฉันขอดูรูปหน่อยได้ไหม" แก้วเงียบไปแล้วถามโทโมะอีกรอบ

"รู้นี้อ่ะ ฉันว่าเธอหน้าจะไม่รู้จักเธอในรูปนี้หรอกน่ะ" โทโมะยื่นรูปให้แก้วดู

"นะ...นี้มันรูปของ..." แก้วพูดตะกุกตะกัก

"เธอรู้จักด้วยหรอ เขาคือใครกันแก้วเขาคือใคร" แก้วยังพูดไม่จบโทโมะก็แทรกขึ้นมา

"นี้คือ พิม!!" สิ่งที่แก้วพูดออกมาทำให้โทโมะตกใจมาก ที่ไม่อยากจะเชื่อว่าคนที่ตนตามหาจะอยู่ใกล้แค่นี้เอง

"พิมจจริงๆหรอ ฉันยังไม่เคยได้รู้จักชื่อเธอเลยน่ะ" โทโมะพูดอย่างดีใจ

"ในเมื่อนายเจอแล้วนายก็ไปหาเขาสิ จะมานั่งซื่ออะไรอยู่ตรงนี้" แก้วพูโแบบเฉยชาตามปกติของเธอ

"เขาแต่งงานแล้วน่ะแก้ว แล้วเราก็แต่งงานกันแล้วด้วย" โทโมะพูดเสียงเย็นชาใส่แก้วบ้าง

"แต่แล้วไงการแต่งงานนี้มันก็ไม่ได้มาจากการที่เรารักกันจริงๆซะหน่อย มันเป็นเพียงแค่ละครที่เราเล่นด้วยกันก็เท่านั้นเอง อย่าใส่ใจมันดีกว่าน่ะ เพราะที่เรายอมทำแบบนี้เผื่อจะทำให้ตระกูลเราทั้ง 2 กลับมาดีกันเหมือนเดิมไง แล้วที่นี้นายก็ออกไปหาพิมได้แล้ว แล้วก็อยู่จนกว่าฉันจะออกจากห้องน่ะฉันต้องการจะอยู่คนเดียว" แก้วพูดเสร็จก็ไม่มองหน้าโทโมะเลย

"แต่วันนี้เรามีงานเลี้ยงตอนเย็นน่ะแก้ว" โทโมะจับมือแก้วไว้

"เราก็แค่ไปด้วยกันเฉยๆ เมื่อถึงเวลาฉันจะออกไปเอง ตอนนี้นายออกไปได้แล้ว" แก้วพูดพร้อมดันมือโทโมะออก

"แต่แก้ว.."

"ฉันบอกให้ออกไปยังไงเล่าไม่ได้ยินรึยังไง!!!" แก้วตะคอกใส่โทโมะ

"ฉันออกไปก็ได้ 6 โมงแล้วอย่าลืมลงไปน่ะฉันจะรออยู่ข้างล่าง" โทโมะพูดเสร็จก็เดินออกไปจากห้อง

หลังจากโทโมะเดินออกไปแก้วก็ไปล็อคประตูแล้วเดินตรงไปที่เตียงแก้วเอาภาพลวงตาจากสีห้องสดใสก็กลายเป็นสีดำ แก้วนอนลงไปที่เตียงแล้วร้องไห้ แก้วนอนร้องไห้ไปทั้งๆที่ไม่รู้ว่าร้องทำไม แล้วร้องไห้เสียน้ำตาให้กับใคร แต่ตอนนี้มีสิ่งเดียวเท่านั้นที่แก้วรู้คือ ฉันจะไม่ทำ'ผิด' เป็นครั้งที่'2'

ในงานปาร์ตี้ตอนค่ำ

มีแขกมามากมายแต่เหลือแค่อย่างเดียวที่ยังไม่ครบแค่เจ้าสาว เจ้าสาวยังมาไม่ครบขาดแก้วแม้แต่โทโะก็ยังไม่รู้ตอนแรกก็มาด้วยกันแต่พอเดินเข้างานแก้วก็หายไปดื่อๆเลย

"เห้ย!! ไอ้โมะภรรยาแกเป็นอะไรว่ะทำไมยังไม่มาอีก" ป็อปปี้เดินมาทักโทโมะที่ยื่นอยู่คนเดียวแล้วทำเหมือนมองหาใครอยู่

"ฉันก็ไม่รู้ดิ แต่แก้วเขาแปลกๆไปตั้งแต่ตอนบ่ายหลังออกมาจากห้องน้ำแล้วล่ะ เอ่อแล้วภรรยาสุดรักของแกอยู่ไหนว่ะ ยังไม่เห็นเลย" โทโมะพูดเรื่องแก้วเสร้จก็ถามป็อปปี้เพราะไม่เห็นฟางเดินมาพร้อมกับป็อปปี้

"ฟางน่ะหรอ เดินไปคุยกับผู้ใหญ่แล้วก็เพื่อนๆที่ตรงหน้าเวทีน่ะ"ป็อปปี้พูดเสร็จก็กระดกไวน์ไปหนึ่งอึก

"แกไม่กินหรอว่ะไอ้โมะ" ป็อปปี้ถามโทโมะเนื่องจากไม่เห็นโทโมะกินอะไร

"ไม่เป็นไรว่ะ ฉันไม่หิวฉันของตัวก่อนนะฉันจะไปเอาของที่รถซักหน่อย" โทดมะพูดเสร็จก็เดินออกไป

"มาเร็วๆน่ะโว้ย จะได้เวลาขึ้นเวทีแล้ว" ป็อปปี้ตะโกนตามท้ายจากนั้นก็เดินไปหาฟาง

ด้านโทโมะ ณ ที่จอกรถ

"เห้นกุญแจอยู่ไหนว่ะ"พอเดินออกมาได้ซักพักโทโมะก็หากุญแจในกระเป๋าแต่หาเท่าไรก็หาไม่เจอ

'มาถึงงาน

'โทโมะฝากกุญแจไว้กับฉันก็ได้ฉันมีกระเป๋า' แก้วบอกโทโมะเพราะถามเอากุญแจไว้ในกระเป๋ากางเกงโทโมะมันจะดูไม่เข้ากับชุด

'อ่ะนี้น่ะ จะเข้าไปในงานเลยไหม' โทโมะบอกแก้ว

'นายเข้าไปก่อนเถอะเดี๋ยวฉันตามไป ฉันขอตากลมอยู่ข้างนอกซักพักน่ะ' แล้วโทโมะก็เดินเข้าไปในงาน'

"แก้ว!" พอโทโมะนึกออกก็รีบวิ่งไปที่ห้องในโรงแรมที่จองเอาไว้เผื่อจะมีใครไปแต่งตัว

เคร้ง!

โทโมะเปิดประตูเข้าไป หาแก้วก็กาไม่เจอแต่ไปเจอโน๊ตวางไว้ที่โต๊ะ

'โทโมะ

ฉันรู้น่ะว่านายต้องมาตามหาฉันเพราะฉันยังไม่ได้เข้าไปในงานฉันขอโทษน่ะ ฉันไม่สามารถเข้าไปในงานได้ และนายไม่ต้องตามหาฉันให้เหนื่อยหรอกน่ะขอให้ฉันอยู่คนเดียวไปสักพักไปเรื่อยๆจนกว่าฉันอยากกลับ ส่วนห้องนอนที่บ้านฉัน ฉันวางกุณแจไว้ตรงที่ใต้โซฟาห้องรับแขก นายเข้าไปอยู่ในห้องฉันก็ได้น่ะ ตอนอยู่บนเวทีก็ฝากบอกแขกในงานด้วยน่ะว่า ฉันขอโทษฉันมางานไม่ได้จริง แก้ตัวบอกแขกในงานว่า ฉันไม่สบายแล้วกันน่ะ แล้วเรื่องในอดีตของนายกับพิมก็เคลียร์กันเองน่ะ ฝากบอกพิมด้วยว่า ที่ฉันทำไปเพราะฉันไม่อยากผิดเป้นครั้งที่ 2 พิมเข้าคงรู้ความหมายดี ถ้านายจะตามหาฉัน ฉันรู้ว่านายรู้ว่าฉันอยู่ที่ไหน แต่ไม่จำเป็นต้องตามหาเพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกัน'

ทิ้งโน๊ตเอาไว้ให้โทโมะพอโทโมะอ่านจบก็รีบลงไปข้างล่างทันที ไปยังที่จอดรถ ปรากฏว่าไม่เจอรถจริงๆ

"แก้วเธอไปจริงหรอ เธอจะให้ฉันอยู่คนเดียวไปอย่างนี้นะหรอก จะให้ฉันตอบคำถามทุกคนยังไงล่ะ" โทโมะคุกเข่าลงกับพื้นแล้วพึมพำถึงแก้วอยู่คนเดียว พอได้สติเขาก็โทรหาแก้ว

(ขออภัยคะหมายเลขที่คุณเรียกไม่สามารถติดต่อได้.....) 

"เธอปิดเครื่องทำไมแก้ว แล้วฉันจะรู้ไหมว่าเธออยู่ไหน" โทโมะกดวางสาย

˜ฝากไปเตือนเขา ฝากไปเตือนเขา ทั้งที่ได้เธอไปไม่แคร์ แล้วยังได้แต่รั้งแกหัวใจ˜

โทรศัพท์โทโมะดังขึ้น

:: Poppy :: 

"อะไรว่ะไอ้ป็อป" โทโมะกดรับสายแล้วถามเสียงปลายทางทันที

(ได้เวลาขึ้นเวทีแล้วมาเร็วๆน่ะเว้ย) 

"โอเคฉันไปเดี๋ยวนี้แหละ" โทรพูดไปก็วิ่งไป

(แล้วแก้วล่ะ)

"แก้วบอกว่าไม่สบายของกลับบ้านก่อนไม่ไหวจริงๆ ฉันก็เลยให้เขากลับบ้านไป"

(แล้วทำยังไงดีล่ะที่นี้)

"ก็พูดตามความจริงแค่นี้น่ะ ฉันจะถึงแล้ว" โทโมะกดตัดสายทันที

บนเวที

"ต้องขออภัยท่านผู้มีเกียรติทุกท่าน เนื้องจากตอนนี้ภรรยาของผมเธอไม่สบายกระทันหันจึงมาร่วมงานนี้ไม่ได้ต้องขออภัยจริงๆนะครับ" โทโมะพูดอยู่บนเวที

"แก้วไปไหนหรอโทโมะ" เฟย์ที่รู้ทันก็เลยถาม

"ฉันก็ไม่รู้ฉันไปตามหาแก้วก่อนนะ" โทโมะพูด

"เดี๋ยวเราจัดการต่อให้" ฟางพูด

"ครับขอให้ท่านผู้มีเกียรติทุกท่านสนุกสนานกับงานในคืนนี้นะครับ และขอขอบคุณท่านผู้มีเกียรติทุกท่านที่ยอมสละเวลามาในงานนี้ครับขอบคุณครับ" ป็อปปี้พูดเสร็จทุกคนก็ลงเวที

หน้างาน

"แกรู้หรอว่าแก้วอยู่ไหน" เขื่อนทักขึ้น

"ฉันไม่รู้ว่ะ เออพิมแก้วฝากบอกเธอด้วยน่ะว่า ที่ฉันทำไปเพราะฉันไม่อยากผิดเป็นครั้งที่2 แล้วก็บอกอีกว่าเธอเข้าใจความหมายนี้ดี มันคืออะไรกันพิม" ก่อนโทโมะขึ้นรถก็ได้ถามพิม

"เรื่องเมื่อ 4 ปีก่อนตอนนั้นฉันรักผู้ชายคนหนึ่งแล้วผู้ชายคนนั้นเขาก็ชอบแก้ว แต่แก้วก็ไม่รู้ว่าฉันรักชายคนนั้นมากๆเลยด้วยซ้ำ แล้วในวันวาเลนไทน์ ผู้ชายคนนั้นเขาเอาดอกไม้มาให้แก้วช้อใหญ่มากแล้วขอเธอเป็นแฟน แล้วแก้วก็ตอบตกลง พอถึงบ้านฉันขอคุยกับแก้วเป็นการส่วนตัวแค่ 2 คนแล้วฉันก็บอกความในใจทุกอย่างให้แก้วฟัง พอแก้วได้ยินก็โทรไปบอกผู้ชายคนนั้นว่าเลิกกันเถอะ แล้วแก้วก็สัญญาว่า จะไม่เป็นแฟนหรือแต่งงานกับผู้ชายที่รักฉันชอบฉันหรือฉันชอบ ฉันรัก ที่แก้วบอกอย่างนี้แสดงว่านาย.." พิมอกความจริงทั้งหมด

"เธอเป็นเด็กผู้หญิงที่ฉันเฝ้ารอมานานมากตั้งแต่ 15 ปีที่แล้ว แต่พอมาวันนี้ฉันถามแก้วว่าเคยรักและรอใครมานานจนถึงตอนนี้ไหม แก้วก็บอกว่ามี ฉันก็บอกว่ามีพอฉันเอารูปให้ดูแก้วก็บอกว่าเป็นรูปเธอส่วนรูปของคนที่แก้วรอคือพี่ชายของฉัน" โทโมะพูด

"ฉันขอดูรูปใบนั้นสิ" พิมขอดูรูปของโทโมะที่เก็บไว้

"อ่ะ" โทโมะยื่นให้พิม

"นี้มันไม่ใช่ฉัน นี้ยัยแก้วตั้งหาก"พิมเห้นรูปก็พูดทันที

"ไหนแก้วบอกว่าเป็นเธอ" โทโมะแปลกใจมากทำไมแก้วถึงดูไม่ออกมาเป็นใคร

"คือมีช่วงหนึ่งแก้วน่ะเค้าประสบอุบัติเหตุทำให้ความทรงจำในอดีตขาดๆหายบ้าง"เฟย์พูด

"เธอจดจำได้แค่ใครเป็นพ่อใครเป็นแม่ เธอรู้จักใคร แล้วก็เด็กชายคนหนึ่งที่แก้วเจอก่อนเกิดอุบัติเหตุอาจจะเป็นพี่ชายนายก็ได้ ฉันอยู่ในเหตุการณ์นั้นด้วย เด็กชายขอรูปของแก้วเพราะเขาบอกว่าน้องชายของเขาชอบเธอมาก แก้วก็เอารูปของตัวเองให้ แล้วชายคนนั้นก็เอารูปของเขาให้แก้ว แต่ตอนเด็กๆแก้วกับพิมจะเหมือนกันมาก เวลาถ่ายรูปก็จะมีแต่เจ้าตัวเท่านั้นที่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร สงสัยพอเกิดอุบัติเหตุแก้วก็ลืมเรื่องนั้นไปพอโตขึ้นทั้ง 2 ก็แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง เลยไม่มีใครใส่ใจ" ฟางเสริม

"งั้นฉันไปหาแก้วก่อนนะ" โทโมะพูโเสร็จก็ขับรถออกไปเลย

ณ ......

แก้วหายไปไหนแล้วโทโมะจะหาแก้วเจอรึป่าว เรื่องของทั้ง 2 จะเป็นอย่างไรก็ต้องติดตามในตอนต่อไป และอย่าลืมเม้นๆให้กันด้วย  สำหรับคืนนี้ไรเตอร์ขอให้ทุกคนฝันดีนะ