My heart เพราะเธอคืนดวงใจของฉัน

ณ ริมทะเลที่เป็นที่แรกที่โทโมะพาแก้วมา

"ฉันทำแบบนี้ไปก็คงไม่ผิดหรอกล่ะมั่ง" แก้วพึมพำอยู่คนเดียวตรงระเบียงในบ้านพัก

'เจ้าคิดว่าเจ้าทำแบบนี้ไปเจ้ามีความสุขหรอ' เสียงลอยมาจากสายลม

"ข้าคิดว่าข้าทำถูกแล้วข้าไม่ควรทำลายความรักใคร" แก้วพูดตอบกับเสียงของสายลมที่ผ่านมาเพราะเธอรู้ว่าเสียงนั้นมาจากไหน

'ถ้าเจ้าคิดว่าเจ้าทำถูกแล้วก็แล้วแต่เจ้าเถอะ' เสียงของสายลมยังคุยตอบโต้กับแก้วอยู่

"ข้าว่าข้าจะอยู่ที่นี้ไปตลอดกาล เจ้าว่าข้าคิดถูกไหม" แก้วถามความเห็นของเสียงจากสายลม

'เรื่องนี้ก็ต้องแล้วแต่เจ้าแล้วล่ะ ข้าไม่สามารถกำหนดอะไรจิตใจใครได้ที่เจ้าทำไปมันคือจิตใจของเจ้าน่ะ' เสียงของสายลมผู้ไร้ร่างยังคงที่จะคุยต่อไปเรื่อยๆ

"งั้นข้าขอตัดสิ้นใจอยู่ที่นี้ ข้าไม่อยากทำร้ายใครไม่อยากทำให้ใครเสียใจ แค่นี้ข้าก็พอใจแล้วแม้ว่าข้าจะเจ็บเพียงไรก็ตามเถอะ" แก้วพูดด้วยเสียงที่เฉยชาแต่ผสมกับความเศร้าที่ยังติดอยู่ในใจ

'แล้วเจ้าจะจากลาเขาไปแบบนี้ โดยเจ้าไม่คิดเลยหรือว่าเขารักเจ้ารึป่าวไม่ใช่ยึดกับสิ่งที่เจ้าคิดเองเออเอง บางที่คนที่เขารอมานานก็อาจจะไม่ใช่คนที่เขารักก็ได้อนาคตเปลี่ยนแปลงไปเรื่อยๆ ความรักก็เหมือนกันเมื่อเราเหงาใจจากการรอใครบางคนที่แสนนาน เราก็ลองเปิดใจหันมามองคนรอบข้างที่รักเราเปิดใจของตัวเองดูสิ เจ้าอาจจะรอชายคนนั้นได้มานานถึง 15 ปี แล้วเขาล่ะเจ้าคิดว่าเขาจะรอได้ไหม เจ้าไม่ได้รู้อะไรในใจเขาเลย แต่เจ้าหน้าจะดูออกกับการกระทำของเขา ทั้งๆที่ปากบอกว่าไม่รักดูสิเขายังซื้อสร้อยเส้นนี้ให้เจ้าเลย แล้วความหมายของชื่อสร้อยนี้เขาก็บอกมาโดยตรงแล้วว่า เจ้าคือดวงใจของเขา แล้วเจ้าจะปล่อยให้เขาที่ทำทุกอย่างเพื่อเจ้านั้นวิ่งตามเจ้า แล้วเจ้าก็วิ่งนี้ไปเรื่อยๆเนี่ยน่ะ แล้วไปไตร่ตรองดีๆแล้วกันข้าไปล่ะ' สิ้นเสียงจากสายลมแก้วก็นึกย้อนไปยังวันเวลาที่เขาและเธอมีความสุขด้วยกัน

"แล้วถ้าฉันตัดสิ้นใจขอเลือกที่จะวิ่งนี้ไปเรื่อยๆล่ะ นายยังจำตามฉันอยู่ไหม" แก้วนั่งลงกับพื้นแล้วคิดภาพช่วงเหตุการณ์ต่อจากนี้จากสร้อย ภาพที่เธอเห็นคือโทโมะจะตามมาเจอตนเองในที่นี้ จากนั้นภาพทุกอย่างก็หายไปและแก้วเลือกที่จะอยู่ในห้องไปเรื่อยๆ

1 เดือนผ่านไป ณ บ้านของสาวๆ

Fang Part

  'วันนี้เป็นทีเงียบมากแก้วไม่ได้อยู่กับเรามารวม 1 เดือนเต็มแก้วไม่เคยไปไหนะนานขนาดนี้มาก่อนเธอจะเป็นยังไงบ้างนะแก้วเธอรู้ไหมมีคนที่นี้เป็นห่วงเธอมาก ฉันรู้ว่าเธอคงไม่ได้คิดจะทำแบบนี้จริงๆ ถึงฉันจะไม่รู้จักตัวตนเธอดี แต่ฉันก็ยังว่ามีส่วนหนึ่งที่ยังเหมือนกันทั้ง 2 จิตใจของเธอคือ เธอเลือกจะจากลาเหตุการณ์ต่างๆที่เธอไม่มีทางแก้และทางออก เธอเลือกที่จะวิ่งนี้ความจริงยังไงล่ะแก้ว' ฉันบ่นพึมพำในใจเนื่องจากแกก้วหายไปนานมา ฉันรู้สึกเป็นห่วงแก้วมาก โทโมะก็ออกตามหาแก้วทุกวันๆ

"ฟางมายื่นตากลมตรงระเบียงนี้อีกแล้วน่ะ" เสียงป็อปปี้เดินมาแล้วโอบเอวฉัน

"ก็มันอดคิดถึงแก้วไม่ได้นนิ นี้มัน 1 เดือนแล้วน่ะแก้วไม่เคยจากไปไหนนานขนาดนี้เลยน่ะ โทโมะก็ตามหาจนจะครบทั่วประเทศแล้วยังหาแก้วไม่เจอเลย" ฉันพูดไปกอดป็อปปี้ไป

"ฉันว่าแก้วอยู่ไม่ไกลหรอก เพียงแต่ว่าเราคิดไม่ถึงเท่านั้นเอง" ป็อปปี้ปลอบฉัน แล้วที่ไหนล่ะที่เราคิดไม่ถึงว่าแก้วจะไป 

"ที่ๆคิดไม่ถึง... ทะเลไงแก้วชอบทะเลแล้ววันแรกที่แก้วกับโทโมะไปด้วยกันคือทะเลลองให้โทโมะไปหาดูที่นั้นดูสิเผื่อจะเจอ" ฉันผลักออกจากอ้อมกอดป็อปปี้เบาๆ พร้อมกับสบตาป็อปปี้

"โอเคเดี๋ยวค่อยบอกโทโมะแล้วกันงั้นเราก็ไปที่นั้นก่อนสิเผื่อจะเจอแก้ว" ป็อปปี้พูดปยิ้มไป

"งั้นไปเก็บกระเป๋ากันเถอะ" ฉันบอกป็อปปี้

"แล้วทะเลนั้นคือที่ไหนล่ะฟาง" ป็อปปี้ชะงักแล้วหันมาถามฉันระหว่างลงบันได (เก็บของเสร็จไวมาก)

"ที่นั้นที่ๆฉันเคยพาแก้วไปใช่ไหม" โทโมะเดินมาจากนั้นไม่รู้แล้วเขารู้ได้ไงว่าเราคุยอะไรกัน

"นายรู้ได้ไงว่าเราคุยอะไรกัน" ฉันถามโทโมะ

"เพราะ...เอ่อ..เพราะแก้วบอกว่าเขาชอบทะเลแต่พวกเธอไม่ค่อยชอบน่ะ ฉันก็เลยเดาๆเอาน่ะ" โทโมะพูดตะกุกตะกักหน้าสงสัย

"ชังเถอะแล้วมันที่ไหนล่ะ" ป็อปปี้ถามโทโมะต่อ

"ที่หัวหินน่ะ" โทโมะพูดเสร็จก็เดินขึ้นไปที่ห้องของแก้วแล้วปิดประตูลงอย่างเงียบ แล้วฉันกับป็อปปี้ก็ออกรถไปหัวหินทันที

End Fang Part

กลับมาทางแก้ว

Kaew Part

ตอนนี้ฉันมานั่งเล่นที่หาดทรายมารับลมเย็นๆ ที่นี้เห็นที่แรกที่โทโมะพาฉันมาเลยน่ะคือหัวหิน...

เดี๋ยวมาอัพต่อออ