ห้ามหัวใจทำไมยิ่งรักเธอ

ฉันเอาแหวนที่โทโมะให้ใส่ไว้ในสร้อยแล้วเอาเสื้อปิดไว้ให้มิดชิด จากนั้นฉันก้อเอาเสื้อผ้ามาเลือกใส่ว่าจะใส่ชุดอะไรไปเที่ยวกับโทโมะดี

สุดท้ายฉันก้อใส่เสื้อสีขาวแขนยาวกับกางเกงขาสั้นแล้วก้อรองเท้าน่ารักๆ เอาหล่ะ น่ารักแล้ว

“น้องสาวของฉันน่ารักที่สุดในโลก”

คนแรกที่ฉันเจอคือพี่เขื่อน  พี่เขื่อนวิ่งมาทางฉันพร้อมอุ้มฉันจนตัวลอยแล้วจับฉันหมุนๆเหมือนลูกข่าง
"พี่คะ ฉันจะอ้วก"
"วันนี้จะไปไหน กับใคร ที่ใด เมื่อไหร่ เหตุใดจึงแต่งตัวดูดีน่ารักน่ากอดขนาดนี้  ผู้ชายเรอะ"
"อ่า......."
"จะแต่งงานอยู่รมร่อแล้วเที่ยวอุ้มผู้หญิงคนอื่นแบบนี้ได้ไง พวกไร้ความรับผิดชอบ"
เสียงของโทโมะดังแหวกอากาศออกมา  พี่เขื่อนวางฉันลงแล้วหันไปพูดกับน้องชาย

"ฉันกอดน้องสาวตัวเองมันไร้ความรับผิดชอบตรงไหน"

"น้องสาวตัวเอง  กล้าพูด ทำไมยูไม่มาอุ้มไอแล้วแกว่งไปแกว่งมาบ้างหล่ะ"
"แล้วฉันต้องร้องเพลงโยกเยกเอยด้วยรึเปล่าไอ้หอยเสียบ"
"ทำไมต้องด่าเป็นหอยเสียบ  มันจะเจ็บยังไงวานบอกที"
"แล้วแกจะทำเสียงดังทำไมถ้าไม่เข้าใจว่าหอยเสียบมันคืออะไร"
"อยู่เมืองไทยก้ออยากได้รับอารยธรรมเจ็บปวดของมันบ้าง"
"แต่งตัวอะไรของเธอ  เดาว่าจะไปเที่ยวกับผู้ชายแน่ๆเลย"
"แกเดาได้เหมือนกับที่ฉันเดามาก  แล้วมันเปนใครถึงกล้ามาเดตกับผู้หญิงที่สวยเป็นอันดับสามรองจากคุณโบว์และคุณเฟย์ของฉัน"

"ก้อคนรู้จักน่ะคะ"
"แค่คนรู้จักเองหรอ" โทโมะถาม
"ก้อคนพิเศษกว่าคนรู้จักนิดหน่อย"
"พิเศษขนาดไหน มากกว่าฉันรึเปล่า"

คำถามของเขาทำให้ฉันเขิน  แต่พี่เขื่อนที่ไม่รู้รีบเอามือใหญ่โตมาผลักหน้าน้องชายที่โน้มเข้ามาหาฉันอย่างต้องการปกป้องเป็นผ้าอนามัยแบบมีปีกที่ไม่ต้องการให้ซึมเปื้อนด้านข้าง
"แกเกิดมาสนใจแก้วของฉันทำไม วันนี้แกเองก้อแต่งตัวดูดีเหมือนกันนี่ ถ้าไม่เห็นว่าทะเลาะกันจะเป็นจะตายมาก่อน  ฉันต้องคิดว่านัดกันไปเที่ยวข้างนอกแน่ๆ อ๊ะๆ แกใส่แหวนนิ้วนางข้างซ้าย"  พี่เขื่อนดึงมือโทโมะออกมาดู
"แหวนเพชร ...... เก๊"
"ของแท้เว้ย ออเทนติก  จีนูอีน ออริจินัล  อาร์ยูเดอร์สแตนด์"
"ซิดดาวน์"
"แต๊งกิ่ว ทีเชอร์...ไอบ้า"
"แก้วไปไหนเดี๋ยวพี่ไปส่ง" พี่เขื่อนหันมาถาม
"อ๋อ..แก้วจะไป..."
"แก้วมีเพื่อนมาหาแนะ"  เสียงของแม่เรียกฉัน
"เพิ่อน  หวายหรอคะ"
"คนนั้นแหละ  ยืนรออยู่หน้าบ้านแน่ะ"
"ไม่ใช่เวลาที่ดีเลยแฮะ" ฉันพึมพัม
"นั่นซิ" โทโมะเสริม
"พวกแกสองคนงึมงัมอะไรกัน" พี่เขื่อนถามขึ้นบ้าง
"ฉันไปคุยกับเพื่อนก่อนนะคะ"

     ฉันเดินออกไปหาหวาย  เพื่อนคนใหม่ที่เพิ่งจะมาสนิทกันตอนรับน้องทำไมอยู่ๆก้อโผล่มาวันนี้นะ  โผล่มาตอนฉันจะออกไปข้างนอกด้วยเนี่ย
"แก้วใจ"

สาวน้อยร่างเล็กอายุเท่าฉันมาในชุดแสนน่ารักน่าชังพร้อมกับผมที่ปล่อยยาวสยาย  ใบหน้าน่ารักกำลังทำหน้าอ้อนวอนมาแต่ไกล  และนั่นทำให้ฉันกัวมาก
"เป็นอะไร"
"วันนี้ฉันมีเดตไปกับฉันหน่อย"

ฉันก้อมี!!!!
"แกมีเดตแล้วมาหาฉันทำไม ฉันก้อมีธุระต้องไปทำบ้างอะไรบ้าง ฉันไม่ไปกับแกหรอก"
"แกต้องไปนะ  งานนี้มีแต่ผู้ชาย ฉันไม่กล้าไปคนเดียว เพราะงานนี้มีแต่หนุ่มมหาวิทยาลัย  M สุดแสนอันตรายไปด้วย ฉันกลัว"
"งั้นแกก้อไม่ต้องไปซิ"
"แต่ฉันต้องไปนะ เพราะงานนี้มีป๊อบปี้  นักศึกษาแพทย์ปี 2 ที่หล่อลากกระชากตับไตไปด้วย  และที่ฉันยอมไปงานนี้ก้อเพราะเค้านั่นแหละ"
"ไหนๆ แกก้ออุตสาห์ยอมไปงานนี้แล้วแกก้อไปซิ  จะมาชวนฉันทำไม" ฉันมองไปยังตัวบ้านอย่างกังวล โทโมะที่กำลังแอบอยู่ตรงหน้าต่างกำลังมองมาที่ฉันอย่างรอคอย
"ฉันไม่ได้กัวป๊อบปี้  แต่ฉันกัวผู้ชายคนอื่น แกก้อเห็นนี่น่าว่าฉันน่ะสวย เริด เชิด โสด ขนาดไหน นะๆ ไปเป็นเพื่อนฉันหน่อย ถ้าฉันเป็นอันตรายไปแกจะทำใจได้หรอแก้ว"
เป็นครั้งแรกที่ฉันอยากเอามือไปทึ่งหัวกบาลเพื่อนอย่างรำคาญทำไมต้องเป็นวันนี้ด้วย ทำม้ายยยยยยย

"ไปแล้วกลับเมื่อไหร่"
"ไปแป๊บเดียว สองชั่วโมง.....ไม่ๆๆ ชั่วโมงเดียวก้อแล้วกัน ไปให้เพิ่อนๆเขาเห็นว่าฉันน่ะมีเพื่อนคุ้มกันคนพวกนั้นจะได้ทำอะไรฉันไม่ได้"
"แค่ชั่วโมงเดียวนะ"
"อื้ม"
"งั้นฉันขอเวลาแป๊บ  ขอไปจัดธุระอะไรหน่อย รออยู่ตงนี้นะ อย่าไปไหนนะ ห้ามไปไหนเลยนะ"
"ได้  ฉันจะรอตรงนี้จิงๆ"

 ฉันรีบวิ่งเข้าไปในบ้านอย่างกังวล โทโมะที่ยืนแอบอยู่ตงหน้าต่างเดินมาหาฉัน

"มีอะไรรึเปล่า"
"คือว่า......ฉันคิดว่าฉันอาจจะยังไปไม่ได้"
"ว่าไงนะ!"
"ภายใน 1 ชั่วโมง เอาเป็นอีกสองชั่วโมงได้มั้ยคะ แล้วฉันจะรีบมา  ตอนนี้เพื่อนฉันอยากให้ฉันคอยไปช่วยเหลือมันซักหน่อย"
"ช่วยเหลืออะไร"

"ก็....เรื่องสำคัญ"
"แล้วเรื่องอะไรหล่ะ"

   โทโมะถามอย่างอารมณ์เสีย ฉันทำอะไรไม่ถูกเลยลากเขาไปยังมุมอับแล้วดึงเจ้ามาจุ๊บปากทีหนึงเหมือนเป็นสินบน  ฉันรู้สึกอายจนอยากจะเอาหน้าแทรกแผ่นดินหนีอยู่แล้วเนี่ย ToT
"ว้าว"
"ฉันจะรีบกลับมา"
"ชักสงสัยแล้วซิว่าเธอจะไปไหนถึงได้ยอมทำแบบนี้ทั้งๆ ที่ไม่เคยเริ่มก่อนด้วยซ้ำ" โทโมะเขยิบเข้าหาแล้วโน้มหน้าลงมาต่อ แต่ฉันผลักหน้าเขาออกไป
"อีกนิดเดียวก้อไม่ได้ บุ่ยๆ"
"ไม่ได้ฉันต้องไปแล้ว  เดี๋ยวจะรีบกลับมานะคะ ไปล่ะ"

   ฉันรีบวิ่งออกไปโดยไม่ยอมหันกลับมามองโทโมะเพราะกัวจะพ่ายแพ้ต่อสายตาของเขาจนต้องไปยกเลิกนัดกับเพื่อน  หวายยืนรอฉันอยู่อย่าร้อนรนแล้วทำหน้าบูดแต่น่ารัก

"หายไปนานเหลือเกิน  ธุระอะไรของแกกันแน่"
"สำคัญมากก้อแล้วกัน แต่ฉันต้องเลิกทำสิ่งนั้นเพียงเพื่อจะไปเป็นเพื่อนแก "
"ซาบซึ้งแล้วจร้า T^T"
"แกต้องชดใช้ฉันในเรื่องนี้จำไว้ให้ดี"

            สถานที่หวายพาฉันมาเป็นเพียงแค่บ้านคนธรรมดาหลังหนึ่ง   แต่เมื่อเข้ามาข้างในฉันรู้สึกฉุนกึกกับกลิ่นชายโสด นอกจากโทโมะกับพี่เขื่อนแล้ว ฉันไม่ค่อยชินกับกลิ่นแบบนี้ซักเท่าไร บอกตรงๆว่ารับไม่ได้อย่างแรง
"วู้ววววววว  มีสาวๆ มาเยี่ยมบ้านเราแล้วว้อยยย"
ผู้ชายราวๆ สามสี่ คนดังมาจากด้านใน ก่อนจะค่อยๆโผล่มาจากมุมนั้นที มุมโน้นที  ทุกคนดูเป็นนักศึกษากันหมดแล้ว  ฉันหล่ะประทับใจกับเพื่อนจิงๆ ไปเจอคนพวกนี้จากไหนเนี่ย

"แกรู้จักพวกเขาได้ยังไง" ฉันกระซิบถาม
"อินเตอร์เน็ต"
"ไอบ้า! o_O แกนัดเจอผู้ชายจากอินเตอร์เน็ตเนี่ยนะ"
"ไม่เว้ย  ฉันรู้จักป๊อบปี้จากบล็อก แล้วฉันคุยกับคนหนึ่งที่บังเอินเป็นเพื่อนกับป๊อบปี้พอดี เขาก้อเลยชวนฉันมาที่นี่เพื่อนจะได้เจอป๊อบปี้ตัวเป็นๆ" สถานที่นี้มันอันตรายสุดๆเลยนะเนี่ย เพื่อนฉันมันคิดอะไรอยู่
"แล้วป๊อบปี้นี่มันเป็นใคร นักร้องหรอแกถึงได้อยากเจอนัก"
"เขาเป็นวัยรุ่นที่ดังในเน็ต ไอคิวเกินร้อยแปดสิบแถมรวยสะบั้นหั่นแหลก หน้าตาก้อดูดีมากจนอยากจะเป็นลม"
"ดีขนาดไหน"
"ไม่มีผู้ชายคนไหนดูดีกว่านี้"
ไม่จริง ฉันมีเป็นตัวเป็นตนอยู่ที่บ้านคนหนึ่ง เถียงขาดใจเลย!

"แล้วไหนหล่ะป๊อบปี้ของแก"
"ฉันไม่ได้เป็นของใคร"

เสียงจากด้านหลังทำให้ฉันต้องหันไปมอง ในขนะที่หวายยืนตัวแข็งทือเหมือนเสาโรมันก่อนจะถูกทำให้ร้าว ผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาผิดมนุษย์มนาแต่หน้าตาดูไม่เป็นมิตรนั่นทำให้ดูน่าหมั่นไส้ชอบกล
"แก คนนี้แหละป๊อบปี้"
"ทำไมแกไม่ไหว้เขาซะเลยหล่ะ  ทำตัวเป็นกุ๋ยชิบเป้ง"
"เห็นอย่างนี้หน่ะ นักศึกษาแพทย์นะว้อยยย"
"ฉันสัญญาว่าจะไม่ป่วย  ฉันจะตายเลยเพราะไม่อยากไปหาหมอ"
"พวกเธอนินทาเสียงดังมาก คิดว่าฉันไม่ได้ยินหรือไง"
ป๊อบปี้เดินห่างพวกเราออกไปราวๆสองเมตร หันกลับมามองด้วยสายตาเอาเรื่อง ฉันก้อเลยเงีบยปาก ในขณะที่หวายยังทำหน้าตาน้ำลายย้อยอยู่

"ฉันติดตามทั้งเฟสบุ๊ค และไดอารี่ของพี่ด้วยคะ ตัวจริงพี่ดูดีกว่าในรูปมากๆ"
"อันที่จริงฉันไม่ได้เอารูปไปลงไดอารี่พวกนั้นหรอก  ไอ้พวกเพื่อนๆฉันต่างหากที่มันเอาไปลง ฉันไม่ชอบทำเรื่องไร้สาระอย่างเช่นหาคู่ในอินเตอร์เน็ต"
คำพูดของเขาดูจะไปกระทบบรรดาเพื่อนๆที่นั่งกันเป็นแถว เห็นสะดุ้งนั่งตัวตงยังกับไฟดูด

"ไปนั่นสิ ยืนตั้งนานไม่เมื่อยหรอ" หนึ่งในพวกนั้นหันมาสะกิดแล้วเชิญให้พวกเรานั่ง  ฉันมองนาฬิกาอย่างเริ่มเป็นกังวล มาแล้ว เห็นแล้ว ก้อควรจะกลับได้แล้วสิ
"เดี๋ยวเราก้อจะกลับกันแล้ว" ฉันบอก
"พูดอะไรของแก มาแล้วก้อนั่นซักหน่อยซิ"
"แกสัญญากับฉันแล้วนะ"
"แป๊บเดียวน่า นะๆ ไหนๆก้อมาแล้ว พลีสสสส"
"แกนี่นะ.....เฮ้อ"

ในที่สุดฉันก้อพ่ายแพ้ต่อใบหน้าอ้อนวอนของเพื่อน ก้อเลยจำเป็นต้องนั่งโดยที่มีคนอื่นที่ฉันไม่รู้จักแม้แต่ชื่อนั่งคุยบ้าบออะไรกันก้อไม่รู้อยู่ด้วยแล้วความอึดอักก้อเริ่มมีมากขึ้นเมื่อพวกผู้หญิงที่แก่กว่าพวกเราค่อยๆ ทยอยกันเข้ามา เเต่ละคนค่อยๆ หายกันไปเป็นคู่ๆ ขึ้นไปด้านบนจนเหลือแค่ฉัน หวาย ป๊อบปี้  เพื่อนของเขาและผู้หญิงอีกคน
"ว้าไม่มีห้องแล้ว" เพื่อนของป๊อบปี้ทำหน้าผิดหวัง  ป๊อบปี้ยักไหล่
"แล้วทำไมต้องมีห้องด้วยก้อทำมันตงนี้"
"ทำตงนี้? พวกนายจะทำอะไร!" ฉันตะโกน
"อย่ามาไร้เดียงสาหน่อยเลย  พวกเธอมาที่นี่เพื่อจะมีอะไรกับพวกฉันไม่ใช่หรือไง"
"มีอะไรกับพวกนายเนี่ยนะ" ฉันลุกขึ้นพรวดเหมือนมีไฟลนก้นหวายเองก้อลุกขึ้นเหมือนกันด้วยความตกใจ
"อย่าบอกนะว่าเธอไม่รู้จริงๆ"

"ก้อไม่รู้นะสิ  เพื่อนฉันมาที่นี่เพราะอยากเจอนายที่หน้าตาเหมือนคนตายไปแล้ว แต่นี่อะไรทำไมกลายเป็นฉันกลับเพื่อนมาในสถานที่ที่เต็มไปด้วยความน่าเกลียดน่ากลัว"
"การจู๋จี๋กันคือความน่าเกลียดน่ากลัวหรอ วู้วววววว เธอพึ่งสึกมาหรือไงเนี่ย" ป๊อบปี้ลุกขึ้นแล้วเดินววนรอบตัวฉัน
"หรือว่าเธอยังไม่เข้ามหาวิทยาลัย"
"ถึงจะเข้ามหาวิทยาลัยแล้วแต่ก้อไม่ควรทำอะไรอย่างนี้"
"แม่ชีชัดๆ"
"ไอบ้า!!!!!!!!!"
"งั้นเราปล่อยน้องเขาไปเถอะไอ้เสือร้าย  อย่าไปยุ่งกับคนที่เขาไม่ยินยอมเลย" เพื่อนนายนั่นทำหน้ารำคาญพวกเราอย่างเหลือคณา ทั้งฉันทั้งหวายตั้งท่าจะวิ่งหนีออกไปแล้ว แต่คำถามของป๊อบปี้ทำให้พวกเราชะงัก
"ไม่ฉันชอบความท้าทาย แกเลือกคนไหน"
"อะไรนะ!!!"
"แกเลือกคนไหน"
"ฉะ...ฉันเอาคนนี้" นายนั่นเลือกผู้หญิงที่เหลืออยู่ ซึ่งแน่นอนว่าไม่ใช่พวกเรา
"ฉันไม่อยากเข้าคุก  ถ้าผู้หญิงไม่ยินยอม เขาแจ้งข้อหากระทำชำเราได้เลยนะเว้ย"
"ว้าวเหลือให้ฉันตั้งสองคน แต่กฎของฉันคือต้องเลือกแค่คนเดียว" ป๊อบปี้มองฉันสลับกับหวายแล้วเลียริมฝีปาก
"เลือกหรอ  ใครจะยอมเป็นตัวเลือกของแกไอแมวบ้า!!"
"ตอนนี้เธออาจจะมองเห็นฉันเป็นแมว แต่อีกซักเดี๋ยวเธอจะร้องเป็นแมวเหมียวซะเอง"  ป๊อบปี้เอานิ้วมาเชยคางฉันแล้วยิ้มอย่าเหี้ยมเกรียม
"ฉันเลือกเธอ ยัยเหมียวตัวแสบ!!!!!"

จะเกิดอะไรขึ้นกับแก้วใจของเรากัน  555