ห้ามหัวใจทำไมยิ่งรักเธอ

         กว่าจะออกจากห้องเก็บของได้  เราทั้งคู่ก้อต้องรอให้คนนั้นคนนี้ที่ตามหาโทโมะกันทั่วบ้านผ่านไปเสียก่อน และเมื่อกลับออกมาเราสองคนก้อต้องทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

         ความสัมพันธ์ของเราคือความลับ และมันก้อยากที่จะเก็บความลับเอาไว้กับตัว โดยเฉพ่ะยิ่งเมื่อโทโมะกลับมาเมืองไทย เราทั้งคู่คบหากันแบบหลบๆซ่อนๆ มาเป็นระยะเวลาหนึ่งปีก่อนที่คุณโทโมะจะไปเรียนต่อที่อเมริกา และเมื่อรวมกับเวลาที่เขาไปเรียนจนจบกลับมาอีกสี่ปีมานั่ๆคำนวณดูแล้วก้อแอบนานอยู่เหมือนกันนะเนี่ย  ห้าปีที่ไม่มีใครเลยรู้ระแคะระคายเรื่องของเขาเลย

        ถ้าเราจะทำแบบนี้กันไปเรื่อยๆ มันก้อต้องเป็นความลับนะ เพราะถ้าคนในบ้านรู้  ฉันไม่รู้ว่าพวกเขาจะคิดยังไง

ฉันไม่มีปัญหาอยู่แล้ว

แต่ส่วนมากผู้หญิงจะมีปัญหาเวลาทำอะไรแบบนี้  เพราะมันเหมือนผู้ชายไม่ให้เกียรติ

สำหรับฉันแล้วเฉยๆ  คิดซะว่าไม่เหมือนผู้หญิงทั่วไป

     นั่นคือข้อตกลงของเราสองคนตอนก่อนจะคบกัน  ทุกอย่างจะต้องเป็นความลับ  และแน่นอนว่ามันย่อมมีกฎ

ฉันเป็นคนเสนอเรื่องความลับขึ้นมา  งั้นให้เธอตั้งกฎเองแล้วกัน

กฎหรอ....อืม  เอาเป็นว่าถ้ามีบุคคลที่สามรู้เรื่องนี้ ความสัมพันธ์ของเราต้องยุติลง เพราะมันคงไม่ดีแน่ ฉันมันก้อแค่เด็กในบ้าน ไม่สมควรจะมาทำอะไรแบบนี้กับลูกเจ้าของบ้าน

ไม่มีปัญหา

ก้อมีแค่นี้แหละคะ  ว่าแต่โทโมะอยากจะเสริมเรื่องกฎหน่อยมั้ย

เอาเป็น...     โทโมะมองหน้าฉันเหมือนคิดอะไรอยู่ในใจ   เราจะไม่ตามหึงกันและกัน เราจะมีชีวิตเป็นของตัวเอง แบบนี้เธอเห็นว่าเป็นยังไงบ้าง

   ฉันอึ้งไปเล็กน้อย  แต่พยายามเก็บอาการด้วยการพยักหน้า

ไม่มีปัญหา  ถ้ามีการตามหึงหวงหรือแสดงความเป็นเจ้าของเมื่อไหร่เราจะเลิกกันทันที   ฉันว่า

เธอนี่ทั้งใจกว้างทั้งเย็นชากว่าที่คิดเยอะเลย

ผลประโยชน์เอื้อคุณโทโมะทั้งนั้นเลยนะคะ

     ตั้งแต่นั้นเราก้อยึดกฎนี้กันมาโดยตลอด ฉันไม่เคยถามโทโมะเลยว่าตอนอยู่อเมริกาเขายุ่งกับผู้หญิงมากน้อยแค่ไหน  และเขาเองก้อไม่เคยถามฉันเลยว่ามีคนมาจีบหรือกำลังสนใจใคร  จริงๆ แล้วมันช่างเป็นความสัมพันธ์

ที่แสนเย็นชาเสียเหลือเกิน

         แต่......ฉันก้อมีความลับอยู่เหมือนกัน

  สิ่งที่ฉันคิดและไม่สามารถบอกกับเขาได้มีอยู่อย่างนึงนั่นก้อคือ.........ฉันไม่ใช่คนเย็นชาและฉันเป็นคนคิดมาก  ใจร้อนและขี้หึงมาก...

          และแม้ว่าฉันจะไม่เคยถามว่าตอนโทโมะไปอยู่ที่นั่นเขายุ่งกับผู้หญิงมากหน้าหลายตาหรือเปล่า  แต่ก้อพอจะได้ยินจากปากพี่เขื่อนมาบ้างว่าโทโมะมีผู้หญิงเยอะเอาการ  และฉันที่ได้ชื่อว่าคบกับเขาอยู่กลับไม่สามารถถามเขาได้   จะแสดงอาการก้อไม่ได้  จะถามพี่เขื่อนตรงๆก้อไม่ได้  เพราะว่าฉันสวมบทบาทว่าฉันเกลียดโทโมะ

และโทโมะเองก้อเกลียดขี้หน้าฉันอยู่  ถ้าเกิดถามอะไรไปมากมันจะกลายเป็นว่า...คนเกลียดกันทำไมสนใจถามถึงกันอย่างนี้  TOT    มีมนุษย์คู่ไหนบนโลกเป็นแบบนี้บ้างไม๊นะคบกันแบบฉันเนี่ย  

“ฉันนึกว่าแกกลับมาที่นี่จะพาแหม่มมาอวดพ่อกับแม่ซักคนนะเนี่ย”   พี่เขื่อนพูดขึ้นทั้งๆ ที่ข้าวยังเต็มปาก  คำถามของเขาทำให้ฉันต้องยืนตัวตรงแต่ต้องแสร้งทำเป็นว่าไม่รู้สึกอะไร

“ไอไม่ใช่ยู ได้ทุกเชื้อชาติทุกศาสนา ไม่รู้มายเพ็ตทนได้ไง”

“แกพูดอะไร”

“ตอนยูไปเยี่ยมไอที่นู่น  ยูยังหิ้วแหม่ม......”

“ว้าวๆๆ  แกพูดอะไร  แกพูดอาร้ายยยยยยยยย”  พี่เขื่อนส่งเสียงที่ไม่ช่เสียงคนออกมาเบรกบทสนทนา  พี่เฟย์ที่นั่งอยู่ข้างๆ  กระแทกช้อน ส้อมแล้วเอื้อมมือไปกระชากคอเสื้อเขา

“แกไปทำอะไรที่อเมริกากันแน่  ไอ้หน้ายาว!!!”

“แอมจัสคิดดิ้ง  ดอนต์บีแม้ดดดไปหมดเลย”   โทโมะ

“แน่นะ”

“แน่  แต่จะให้ดีน่าจะเลิกๆ กับมายบราเธอร์ไปนะ  ยูก้อรู้ว่าผู้ชายไม่มีใครดี  เอ็กเซ็ปต์มี”   โทโมะตักข้าวให้พี่เฟย์อย่างเอาอกเอาใจ

“ยังไงซะยูก้อเป็นรักแรกของไอนะ  แก่กว่าไอไม่กี่ปีไอรับได้ ^^” 

   รอยยิ้มพิมพ์ใจของคุณโทโมะทำให้พี่เฟย์เคลิ้มไปราวๆ ห้าวินาทีก่อนที่พี่เขื่อนจะสาดน้ำเย็นไปทางน้อง    แต่เขาหลบได้ราวกับฝึกปรือมากับเฉินหลง  -*-

"เล่นอะไรเลอะเทอะ"

"แกทำให้บทสนทนามันพัง  แกกลับมาทำไมเนี่ย"

"ก้อมาร่วมงานแต่งงานของยูไง"

"เฮอะ"

"และไอก้ออยากกลับมาทำอะไรหลายๆอย่าง"

 โทโมะมองมาทางฉันแวบหนึ่งแล้วยิ้มให้ก่อนจะกลับเข้าสู่การคุยต่อ  ฉันยืนได้ซักพัก  โทโมะก้อกวักมือเรียกให้เข้าไปหาด้วยท่าทางหาเรื่อง

 "ขี้ข้า เอาน้ำมาด่วน"

 " -_-^" ฉัน

"รีบเทน้ำซิ ฉันหิว อยู่มากี่ปีแล้วยังทำอะไรเชื่องช้า ถามจิงๆเขื่อน จ้างยัยนี่ไว้ทำไม อารมณ์เสีย"

       ฉันเดินไปรินน้ำใส่แก้วโดยอ้อมไปทางด้านหลัง โทโมะดึงชายเสื้อฉันไว้ในมุมที่ไม่มีใครมองเห็นแล้วยัดกระดาษอะไรยางอย่างใส่ในกระเป๋ากางเกงฉัน เดาว่านี่คงจะเป็นการเรียกฉันเข้าไปหา แต่เรียกว่าขี้ข้านี่มากไปหน่อยหรือปล่าวยะพ่อทูนหัว

"พูดจาอะไรไอโมะ แก้วไม่ใช่ขี้ข้า หล่อนเป็นน้องสาวนะ"

      ทุกคนเถียงกันอยู่โดยที่ฉันค่อยๆเดินออกมาอ่านกระดาษที่โทโมะให้มาขึ้นมาอ่าน

............ คืนนี้มาหาฉันที่ห้องนะ จุ๊บๆ...............

ทะลึ่งอีกแล้ว.............

หมับ!

"อุ๊ย"

จุ๊บ

  โทโมะโผล่มาให้ฉันตกใจ  พออ้าปากเขาก้อก้มลงมาจุ๊บทีนึงทำเอาฉันตาเหลือก
"ตกใจหมดทำไมทานข้างเร็วจัง"
"คิดถึงเธอน่ะ"
"ปากหมาน"
"หวาน"
"พูดผิดบ้างอะไรบ้าง"   ฉันผลักเขาออกไปนิดหน่อยเพื่อรักษาระยะห่าง
"ยืนห่างๆ กันหน่อยดีกว่า"
"ไม่"
"ไม่กัวคนอื่นเขาเห๊๙นหรือไง"
"นี่มันห้องนอนฉันนะ ใครกล้าเข้ามา เห็นแล้วทำไม"
"เราก้อจะเลิกกัน"

   โทโมะเม้มปากนิดนึงเหมือนขัดใจแล้วยอมก้าวออกห่าง  ฉันถอนหายใจอย่างโล่งอก
"ทำไมต้องถอนหายใจด้วย  เธอรังเกียจที่ฉันอยู่ใกล้เธอหรอ"
"เปล่า  แต่ฉันกลัวว่าจะมีคนมาเห็น  โทโมะนี่เปลี่ยนไปมากเลยนะคะ"
"เปลี่ยนไปยังไง"
"ดูถึงเนื้อถึงตัวจังเลยน่ะสิ ฉันห่างไปไม่ถึงสามนาที เจออีกทีก้อเข้ามาจับนู่นแตะนี่  ตอนอยู่ที่โน่นทำแบบนี้กับใครหรือเปล่า"
"เป็นเรื่องปกติของคนที่นู่น"  ฉันเม้มปากบ้าง เมื่อนึกถึงว่าเขาไปแตะเนื้อต้องตัวผู้หญิง   แต่....ฉันแสดงออกไม่ได้
"สงสัยฉันต้องไปเรียนบ้างแล้ว  อยากจะแตะนั่นแตะนี่ผู้ชายบ้าง"
"เธอนี่ไม่น่ารักเลย"
"แล้วนี่ให้ขึ้นมาทำไมคะเนี่ย  มีอะไรรึเปล่า"
"มี"   โทโมะเดินเข้ามาแล้วโอบรอบเอวฉัน.........เอาอีกแล้ว  เผลอไม่ได้เลย
"มีของจะให้  ซื้อมาจากที่โน้น และตั้งใจว่าจะเอามาให้เธอเลย"
"อะไรหรอ"

   ฉันปล่อยฉันแล้วเดินไปหยิบแหวนสองวง
"ให้ฉันหรอ"
"ให้ฉันด้วยเป็นแหวนคู่นะ  มันคงจะดูดีถ้าเราใส่ด้วยกันเป็นสัญลักษณ์ว่าเราคู่กันน่ะ"
"โรแมนติก.....แต่แบบนายเนี่ยนะ"
"หมายความว่ายังไง"
"ขอบคุณคะ  สวยจัง......แต่เราจะใส่มันได้ยังไง ถ้าคนในบ้านเห็นก้อสงสัยกันพอดีน่ะสิ"
"ช่างหัวคนในบ้านเถอะ"
"โทโมะ"
"ถ้าไม่ได้ใส่ก้อไม่ใช่คู่น่ะสิ  แล้วจะทำยังไง  ฉันก้ออยากโรแมนติกเหมือนกันนะ  ตั้งใจซื้อมาให้แต่เธอกลับกลัวคนในบ้านเห็นฉันเสียความรู้สึกนะ"
"งั้นเอาเป็นใส่ตอนออกไปข้างนอกดีไม๊คะ  ตอนอยู่ในบ้านเราก้อ........ใส่เป็นสร้อยแทน" เหมือนความคิดฉันจะเข้าท่าโทโมะทำปากจู๋เหมือนใช้ความคิดแล้วก้อตอบตกลงอย่างว่าง่าย
"เอางั้นก้อได้"
"โอเคเลย"
"ไม่มีรางวัลให้ฉันเลยหรอ"
"รางวัลอะไรหรอยังไม่ได้เตรียมเอาไว้เลย"
"เธอมีรางวัล อยู่ทั่วตัวเธอไปหมดแหละ"  เขาเดินเข้ามาใกล้แล้วโน้มหน้าลงมา
"มาให้ชิมหน่อยซิ"

"บ้า อย่ามารุ่มร่ามนะโทโมะ"
"จูบเดียว จุ๊บๆ  นะ   นะ"
"ไม่ก้อบอกแล้วไงว่า .............. อืม"  สุดท้ายฉันก้อพ้ายแพ้เขาอยู่ดี  เป็นอย่างนี้ทุกทีเลย
"โอเค ค่อยยังชั่ว"  โทโมะผละออกแล้วฉีกยิ้มให้
"จริงๆฉันคาดหวังว่าจะได้อะไรมากกว่านี้ด้วยนะ เธอนี่ไม่เหมือนชาวตะวันตกจริงๆด้วย"
"นายคาดหวังอะไรอย่าให้เดานะ  กลัวถูก"
ฉันถอยหลังออกมาก้าวหนึ่งเพื่อหายใจแต่ โทโมะยักไหล่

"ให้เธอคิดเองดีกว่า  คืนนี้จะนอนด้วยกันไม๊"
"ไม่ย่ะ"
"ทำน้ำเสียงเร้าร้อนเสียด้วย"
"เปล่าซักหน่อย"
"นอนด้วยกันแบบตอนเด็กๆไง"
"ไม่ถ้านายไม่จูบฉันก่อนนะ..."
"เธอก้อจูบตอบเหมือนกันแหละ   ห้าปีแล้วเนอะ"

   โทโมะยืนนับนิ้วเหมือนเด็กหัดนับเลขเวลาผ่านไปขนาดนั้นแล้ว  เขาไปทำอะไรที่โน่นบ้าง  เขาได้พบใครสวยๆ บ้างรึเปล่า   ถ้าถามเรื่องนี้เขาจะคิดว่าฉันหึงหวงรึเปล่าน้อ........
  "ฉันไปดีกว่า  อยู่แบบนี้นานแล้ว ถ้าแม่ตามหาฉันไม่เจอต้องสงสัยแน่เลย"
"พรุ่งนี้ไปเดตกันนะ"
"หือ"
"เราจะได้มีเวลาอยู่ด้วยกันโดยที่ไม่ต้องกลัวใครเห็นไง  จะได้ใส่แหวนอวดคนอื่นด้วย ... น๊ะจ๊ะ"
"อืม....ขอคิดดูก่อน อย่าเข้ามานะ โอเค ฉันไปๆ ไม่ได้จะปฎิเสธสักหน่อย"  พอเขาทำท่าจะเข้ามาใกล้ฉันฉันก้อเลยต้องรีบตอบก่อนที่จะไม่ได้ออกไปจากห้องนี้อีกนานนนนนนน
"แล้วอยากไปไหนหล่ะ"
"ไปกับเธอ"
"นั่นไม่ใช่คำตอบ"
"แปลว่าไปไหนก้อได้"

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ตอนนี้ปวดมือมากเลยยังไงก้อสู้คะ