ห้ามหัวใจทำไมยิ่งรักเธอ

"คุณโทโมะกลับมาแล้ว"

"หรอ"

"จะมาหรออะไรหล่ะ  รีบวิ่งไปต้อนรับคุณโทโมะสิ  เขาเป็นลูกชายคนเล็กของบ้านนะแก้ว"

"แล้วไงหล่ะคะ"

"เราต้องไปก ต่อให้ไม่ถูกกันยังไงก้อต้องไป !"

แม่ดึงฉันที่กำลังพับเสื้อผ้าอย่างอีเรื่อยเฉื่อยแฉะด้วยอารมณ์ ที่ตื่นเต้นสุดขีด

"แม่ต้องดึงหนูอย่างนี้เลยหรอ คุณโทโมะเขาไม่ใช่ลูกแม่ซักหน่อยนะ"
"สำหรับแม่ คุณโทโมะสำคัญ"

"เป็นอีกสาเหตุที่หนูไม่ชอบขี้หน้าเขาเลย"
"เรื่องก้อผ่านมาตั้งสามสี่ปีแล้ว สลายๆไปก้อได้ความเกลียดอะไรนั่น เราโตแล้วนะ"

"ก้อเพราะโตเป็นสาวแล้วนะสิถึงยิ่งต้องเกลียด แม่ไม่รู้เรื่องอะไรหรอก"

               ทุกคนในบ้านมายืนรอต้อนรับรถคันสีดำของพี่เขื่อน และเมื่อรถแล่นมาเทียบที่หน้าบ้าน ประตูฝั่งคนขับและทุกด้านก็เปิดออก

               ผู้ชายสูงยาว รูปร่างสมส่วนไปทั่วทั้งตัว ผมสีน้ำตาลอ่อนที่เกิดจากการทำสี  คุณโทโมะในชุดเสื้อสีดำแบะอกเล็กน้อยมาพร้อมกับกางเกงสีขาวที่ทำให้สีผิวของเขายิ่งดูเด่น และทันทีที่พบหน้า

"เฮลโล่เอฟวรี่บอดี้ ดูยูมี ?"

เงีบกริบ

"ฉันหมายถึงคิดถึงฉันกันบ้างไม๊"

"คุณโทโมะ!"

แม่ฉันวิ่งโร่นำหน้าทุกคนไปกอดทูนหัวของตัวเองอย่าคิดถึง  นั่น!  ฉันเห็นน้ำตาของแม่ไหลออกมาด้วย  แม่เวอร์เกินไปแล้ว

"แล้วเธอหล่ะไม่คิดถึงฉันหรอ"

"ฝันไปเหอะ" ฉันเหล่มองคุณโทโมะแล้วเดินเข้าบ้านไปอย่างไม่แยแสแม้ว่าแม่จะเรียกเท่าไหร่  ฉันก้อไม่ยอมหันไป  ตอนนี้ฉันกำลังข่มกลั้นอย่างเต็มที่โดยที่ไม่มีใครรู้ว่าฉันเป็นอะไร  เอาไว้ให่เหตุการณ์นี้ผ่านพ้นไปก่อน........ให้มันผ่านพ้นไป

"แก้ว"

คุณโทโมะเดินตามมาติดๆ โดยที่ฉันไม่รู้ว่าเขาใช้เหตุผลอะไรถึงสามารถหลบเลี่ยงทุกคนที่คิดถึงเขาได้  และเมื่อฉันหันไปเขาก้อคว้าแขนฉันแล้วเหวี่ยงเข้าห้องที่อยู่ใกล้ที่สุด และทันทีที่เราอยู่ด้วยกันตามลำพังสองคน........

"โทโมะ!"

หมับ!

ฉันโผเข้ากอดในทันที และดูเหมือนโทโมะเองก้อมีความรู้สึกไม่ต่างไปจากฉัน  ทั้งคิดถึง ทั้งโหยหา เราสองคนเล่นจั๊กจี้กันไปมา สุดท้ายก้อกอดกันแน่นและหัวเราะให้กันและกัน

"จะไม่ให้เวลาหายใจกันเลยหรือไง โทโมะ"

"ตลอดเวลาที่นั่งเครื่องจนกระทั่งลงมา ฉันก้อคิดมาตลอดทางว่าจะทำยังไงให้หายคิดถึงเธอดี  ยิ่งมาเจอเธอที่โตขึ้นแถมยังทำหยิ่งใส่  มันเลยอดไม่ได้จะต้องรีบมาหาในทันที  ตอนที่เธอทำหน้าหยิ่งนี่เซ็กซี่ดีนะ"

"ไม่งั้นจะสมบทบาทหรอ  ฉันต้องพยายามแค่ไหนที่จะไม่ไปยืนรอตอนรับคุณโทโมะที่หน้าบ้านตั้งแต่เมื่อคืน  ถ้าไม่กัวว่าความลับจะแตกน่ะ"

"การมีความลับมันตื่นเต้นดีนะ"

"และการได้มาอยู่ในห้องที่เหมือนกล่องแบบนี้ก้อตื่นเต้าปนอึดอัดด้วย  ถ้ามีใครเปิดเข้ามา ..."

"ความลับของเราก้อจะถูกเปิดเผย"

"ทั้งความลับของเรา  ทั้งห้องนี้ถูกเปิดไม่ได้เลยนะเนี่ย"

"ไม่ได้น่ะสิ ถ้าประตูเปิดออกแล้วมันจะสนุกได้ไง....จริงมั้ย"

-----------------------------------------------------------------------------

เป็นยังไงบ้างคะอาจจะแต่งไม่ค่อยดี ก้อขอโทดด้วยนะคะ