ผมรักยัยพี่เลี้ยง

โทโมะ...ปล่อยน่ะไม่เอา  แก้วไม่เล่น  ให้ตายเถอะยัยบ้านี่ร้องเสียงดังจนคนต้องหันมามองเป็นตาเดียวเลย
หยุด..!  อย่าร้อง...และก็ต้องเล่นด้วย  ถ้าไม่เล่นฉันปล้ำเลยเอา  ผมขู่แก้ว
ปะ  ..   แก้วหยุดร้องอย่างว่าง่ายก่อนที่ผมจะลากไปซื้อตั๋วเข้าเล่นพร้อมมินที่ยืนดูพ่อลากแม่อยู่หน้าประตูนานแล้ว
 
ให้ตายเถอะ  รองเท้าบ้าอะไรใส่ยากมากฉันจะเดินได้ไหมเนี่ย
หึ  มา ๆ ฉันใส่ให้  มินคับไปเล่นรอพ่ออยู่ข้างในนะคับ
จะบ้าหรอกโทโมะให้ลูกไปคนเดียวได้ไง
มินมันเล่นสเก็ตมาตั้งแต่สองขวบแล้วปิดตาเดินยังได้เลย  ไม่เหมือนเธอหรอกยัยเอ๋อ
ใครจะไปรู้เล่า   ร่างบางสะบัดหน้าหนีคนตรงหน้าด้วยความน้อยใจทันที  ก็เขาไม่รู้ยังจะมาว่าเขาอีก
อ่ะ  เสร็จแล้ว  ลุกขึ้น...เขาเอ๋ยหลังสวมรองเท้าเจ้ากรรมให้ร่างบาง
โทโมะ....รอด้วยดิ  ฉันเดินไม่เป็นนะ   เธอตะโกนไล่หลังเขาเพราะเขาไม่รอเธอเลย  จะแกล้งกันไปถึงไหน
มาๆ  เกาะแขนฉันไว้แล้วกัน  
อร้าย....อย่าแกล้งแก้วดิ   ชายหนุ่มแกล้งเดินเร็วจนเธอเดินไม่ทันเกือบล้ม
 
ในที่สุดการเล่นสเก็ตบ้า ๆ นี้ก็จบสิ้นลงด้วยรอยยิ้มของมิ้นและรอยฟกช้ำของฉันเอง  ให้ตายเถอะปวดเมื่อยหมดเลย  โทโมะนะโทโมะคนเล่นไม่เป็นยังจะให้เล่นอีก -_-
 
ฮือ.. 
อ่ะ  ยาแก้ปวด   ให้ตายตกใจหมดนึกว่าใคร  ที่แท้นายโทโมะนี่เองป่านนี้แล้วยังไม่นอนอีกหรอ
ขอบคุณค่ะ  ดึกป่านนี้แล้วยังไม่นอนอีกเหรอ
อยากจะนอนอยู่หรอกแต่เห็นไฟยังเปิดเลยออกมาดู  
แก้วขอโทษ  งั้นแก้วว่าแก้วไปนอนดีกว่า  จะบ้าตาย...เล่นนั่งจ้องหน้ากันขนาดนี้ทำไมใจเต้นยังกับใครตีกลองเลยอ่ะ   แก้วใจไม่ชอบสถานการณ์แบบนี้เลย 
เดี๋ยว  ไม่ทายาก่อนหรือไง  มาฉันทาให้  นั่งลง...  อะไรกันอีกเนี่ยจะมาทายงทายาอะไรอีกแค่นายนั่งมองฉันก็ทำอะไรไม่ถูกแล้ว จะมาทายาให้แถมบังคับให้นั่งลงอีกจะบ้าตายกับนายจริง ๆ  ..  โทโมะ ..
 
โอ๊ย !!!  เบา ๆ หน่อยสิโทโมะ 
ก็เบาสุด ๆ แล้วเนี้ย  ทนหน่อยสิฉันจะเสร็จแล้ว
นายเสร็จสักทีสิแก้วไม่ไหวแล้วนะ  แก้วง่วง
อ๊ะ  เสร็จแล้ว  เป็นไงฝีมือฉันถึงใจมั้ยล่ะ........