ผมรักยัยพี่เลี้ยง

9.7

เขียนโดย MBtkonly

วันที่ 27 กรกฎาคม พ.ศ. 2555 เวลา 18.18 น.

  27 ตอน
  340 วิจารณ์
  44.09K อ่าน
แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

26) ต้องเล่น.......

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

พ่อโมะคับมินหิวแล้วอ่ะไปหาอะไรกินกันดีกว่า

มินอยากกินอะไรละคับเดี๋ยวพ่อพาไป 

มินอยากกิน......  เด็กน้อยทำท่าคิดดูแล้วน่ารักน่าเอ็นดู

 

 

โทโมะโดนลูกชายตัวแสบลากมายังอาหารญี่ปุ่นของโปรด  โดยไม่ลืมที่จะลากแม่แก้วของเขามาอีกคน

จะกินร้านนี้เหรอไอ้ตัวแสบ  ผมถาม

คับ  มินอยากกินซูซิหน้าปลาวาฬ อิอิ  เด็กน้อยตอบอย่างกวนๆ

มีหน้านี้ด้วยหรอกคับมิน  แม่แก้วไม่เห็นเคยได้ยินเลย   แก้วก็เล่นกับมินอีกคน  ดูเขาสิจะน่ารักอะไรขนาดนี้ 

ฮ่า ๆ ไม่มีคับมินล้อเล่ง.. 

นี่แน่ะ...ล้อเล่นเหรอ  แก้วจับไอ้ตัวแสบหอมแก้มฟอดใหญ่  ผมละอิจฉาเด็กถ้าผมใช้มุขนี่บ้างจะโดนหอมแก้มแบบนี้บ้างไหมน๊า..

พ่อโมะอิจฉาเหรอ..  ไอ้ตัวแสบเดินมาดึงชายเสื้อผมแล้วถาม

อะไรอิจฉาอะไรเล่า  ผมปฎิเสธ..แต่ใจจริงก็อิจฉาอะดิถามได้

ว๊า....นึกว่าอิจฉาลูกเสียอีกที่แม่แก้วหอมแก้ม

ไม่มี๊...ไม่อิจฉาสักหน่อย  แก้วหันมองทางผมก่อนหันไปหัวเราะคิกคักกับไอ้ตัวแสบ

เดี๋ยวแก้วไปซื้ออาหารดีกว่า  จะได้รีบกลับ 

 

 

พ่อโมะแม่แก้วคับมินอยากเล่นอันนั้นอ่ะ  มินชี้ไปยังลานสเก็ตน้ำแข็ง

แต่แม่แก้วว่าเราเล่นอย่างอื่นดีกว่าไหม   ฉันชวนมินเล่นของเล่นอันอื่นแทนจะให้ฉันเล่นสเก็ตเหรอ  ฉันเล่นไม่เป็นหรอกขืนเล่นมีหวังหัวแตกแน่....ยัยแก้วเอ่ย..

แต่มินอยากเล่นนี้คับ  มินอยากเดินบนรองเท้ามีล้อ  น่ะคับแม่  น่ะคับพ่อ  มินเขย่าแขนฉันกับโทโมะเป็นเชิงอ้อน

โอเค....คับแต่แป๊ปเดียวน่ะ  ข้างในมันหนาวเดี๋ยวจะไม่สบาย  โทโมะตอบอนุญาต แต่ฉันนี่สิฉันเล่นไม่เป็นเลยน่ะโทโมะ

เย้ ๆ ขอบคุณคับพ่อโมะ  จากนั้นมินก็วิ่งนำหน้าไปที่ลานสเก็ตน้ำแข็งทันที  ทิ้งให้ฉันยืนทำหน้าพะอืดพะอมอยู่ข้างหลัง

โทโมะ....  ฉันเรียกโทโมะ

หือ...อะไร  ดูทำหน้าเข้า  โทโมะดูจะตกใจกับเสียงของฉันเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยถาม

คือ....แก้ว....เล่นอันนั้นไม่เป็นอ่ะ  ไม่เล่นด้วยได้ไหม

หึ  นึกว่าอะไร  โทโมะหัวเราะในคอก่อนจะยิ้มกวน ๆ ให้

แก้วว่าแก้วรอโทโมะกับมินข้างนอกนี้ดีกว่าน่ะ

ได้.......ได้ไงเล่าต้องเล่นด้วยกันสิ  ...  มาเร็ว!!  โทโมะพูดจบก็ดึงมือแก้วไปโดยที่แก้วยังไม่ทันต้องตัว

 

 

โทโมะ...ปล่อยน่ะไม่เอา  แก้วไม่เล่น  ให้ตายเถอะยัยบ้านี่ร้องเสียงดังจนคนต้องหันมามองเป็นตาเดียวเลย

หยุด..อย่าร้อง...และก็ต้องเล่นด้วย  ถ้าไม่เล่นฉันปล้ำเลยเอา  ผมขู่แก้ว

ปะ  ..   แก้วหยุดร้องอย่างว่าง่ายก่อนที่ผมจะลากไปซื้อตั๋วเข้าเล่นพร้อมมินที่ยืนดูพ่อลากแม่อยู่หน้าประตูนานแล้ว

 

17/01/56   ขอโทษที่หายไปนานนะคร๊าฟฟฟป๋ม   มาอัพตอนนี้แล้วก็คงต้องหายไปอีกนานเพราะแต่งนิยายตอนต่อไปยังไม่เสร็จเลย...เป็นกำลังใจให้ด้วยน่ะ ^^

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.4 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.8 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.9 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา