ผมรักยัยพี่เลี้ยง

ระหว่างทางโทโมะเล่าให้ฟังว่าทำไมมินถึงต้องอยู่โรงพยาบาล  เพราะฉัน  ฉันที่ทำให้มินเป็นแบบนี้  ฉันไม่น่าคิดน้อยใจลาออกเพราะคำพูดบ้า ๆ ไม่กี่คำของไอ้คุณพ่อขี้เก๊กอย่างโทโมะเลย

ฉันขอโทษที่ทำให้เรื่องเป็นแบบนี้

เธอทำอะไร ?  โทโมะถามฉัน

ถ้าฉันไม่ลาออกลูกคุณก็ไม่ต้องโดนรถชน  ฉันขอโทษ

แล้วลาออกทำไม   คำถามนี้ฉันไม่อยากตอบเลย  ถ้าตอบไปว่าเพราะเขานั้นแหละที่พูดจนฉันน้อยใจก็ยังไงอยู่

.........................   ฉันเลือกที่จะไม่ตอบเขา

ถ้าฉันพูดอะไรไม่คิด  ก็ขอโทษด้วยแล้วกัน  วันนั้นไม่ได้จะพูดแบบนั้นสักหน่อย  โทโมะรู้ได้ไงว่าเราลาออกเพราะน้อยใจคำพูดบ้า ๆ วันนั้นของเขา  ให้ตายสิ..

คุณโทรบอกแม่ของมินหรือยัง  ฉันเปลี่ยนเรื่องคุยหน้าตาเฉยแถมเขายังหน้ามาทำหน้างงใส่ฉันอีก

แม่มินอะไรกัน  อ๋อ  ที่เธอโดนไอ้ตัวแสบหลอกตอนมาใหม่ ๆ นะเหรอ  หลอก ? อีกแล้วเหรอเนี้ย  ใช่วันนั้นเขาบอกว่ามินหลอกเราแต่ไม่ได้บอกความจริงอะไรให้ฟังนิ

หลอกอะไร ?

ก็ที่ว่าฉันไล่แม่ของมินออกจากบ้านไง ฉันไม่ไล่ใครหรอกฉันใจดีจะตาย  ให้ตายเหอะเขายังจะชมตัวเอง

แล้วไงต่อค่ะ  ฉันถามด้วยสีหน้าอยากรู้อยากเห็นจนโทโมะขำออกมา

ฮ่า ๆ อยากรู้ว่างั้น  นั้นตั้งใจฟังดี ๆ ล่ะ  แม่ของมินเป็นพี่สาวแท้ ๆ ของฉันชื่อพี่มากิ  พี่เขาประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์พร้อมกับพี่เขยฉันคือพ่อของมิน   แม่เลยบังคับใครฉันเป็นพ่อมิน แรก ๆ ก็ไม่อยากเป็นหรอกภาระเปล่า ๆ จะไปหาสาวก็ลำบากแต่สงสารมินก็เลยยอม  อีอย่างฉันไม่เคยมีเมียและไม่เคยมีลูกด้วยเข้าใจยังยัยเอ๋อ

ย่ะ  งั้นแม่กับพ่อแท้ ๆ ของมินก็..  โทโมะเอามือขยี้ผมฉันหลังจากที่เล่าบทความ  ไม่สิชีวิตอันน่าสงสารของเขา(?) ให้ฟังเห็นเป็นคนเจ้าชู้  ขี้โวยวาย  ไม่มีเหตุผลสักเท่าไหร่แบบนี้ก็เป็นคนดีกับเขาเหมือนกันนะ

อืมแบบนั้นแหละ

...............

ตกลงฉันโสดนะ  โทโมะพูดขึ้นจะบอกฉันทำไมเล๊าไม่อยากรู้สักหน่อย  จะโสดหรือมีเมียก็เรื่องของเขาสิ  แก้วใจไม่สน !!

จะบอกฉันเพื่อ...?...

กลัวคนแถวนี้เข้าใจผิด  ดูทำท่าเข้าทะเล้นเป็นบ้าเลย  โอ้ยตาย...หัวใจเต้นผิดจังหวะแล้วแก้วเอ้ย  ฉันก้มหน้าพยายามไม่มองหน้าโทโมะรู้สึกหน้าร้อน ๆ กับประโยคบ้า ๆ ของเขาแค่ “กลัวคนแถวนี้เข้าใจผิด”  เขาแคร์ฉันงั้นสิ 

ถึงแล้วลงได้แล้ว  โทโมะสะกิดฉันที่กึ่งหลับกึ่งตื่น

รู้แล้วน๊า

ไปกันป่านนี้มินคงฟื้นแล้ว  เขาเดินมาจูงมือฉันแล้วเดินเข้าโรงพยาบาลทันที

แม่คับ  ผมเรียกแม่ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ใกล้เตียงไอ้ตัวแสบลูกชายผม

หนูแก้ว  แม่รีบลุกขึ้นมากอดแก้วทันทีจะดีใจมากไปแล้วนะแม่

สวัสดีค่ะคุณท่าน  มินเป็นไงบ้างค่ะ

มินฟื้นแล้วลูกเรียกหาแต่หนูกับเจ้าโทโมะท่าเดียวเลย  นี่หมอเพิ่งจะให้ยาแล้วก็หลับไปเมื่อกี้นี้เอง

แม่ทานอะไรยังคับเดี๋ยวผมไปซื้อให้

แม่ทานแล้วแล้วก็กำลังจะไปเอาของที่บ้านด้วยคืนนี้คงต้องเฝ้ามินทั้งคืน  แม่บอกผม

หนูของเฝ้ามินเองได้ไหมค่ะ  คือ  แก้วอยากให้มินตื่นมาเจอหน้าแก้วนะค่ะอีกอย่างขืนแก้วกลับบ้านก็คงนอนไม่หลับแน่   

แต่หนู............

นะค่ะคุณท่าน

ก็ได้จ๊ะ  แต่หนูแก้วเรียกฉันว่าแม่จะดีกว่าไหมฉันไม่ชอบคุณท่านสักเท่าไหร่

เอ่อ....ค่ะคุณท่าน  เอ้ย  คุณแม่

งั้นเดี๋ยวผมไปส่งนะแม่  เธออยู่คนเดียวได้ใช่ไหม แก้วไม่ตอบเพียงแต่พยักหน้ารับแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ข้าง ๆ มิน  แววตาที่เธอมองมินดูแก้วเขาจะเป็นห่วงมินมาก  ผมไม่สงสัยเลยที่มินจะรักแก้วมากขนาดนี้  “ผมเองก็ยังรัก”

ห่างหายไปนานเลยมีใครคิดถึงเรื่องนี้กันบ้าง (เงียบกริบ) 

มาอัพครั้งนี้คงจะอีกนานอีกกว่าจะได้อัพเพราะยุ่งมากการบ้านท่วมหัว (เอาตัวไม่รอด ?) 

หวังว่าทุกคงจะยังรออ่านกันน่ะ จุ๊ฟ ๆ