ผมรักยัยพี่เลี้ยง

ผมขับรถมาส่งแม่ที่บ้านแล้วหยิบเสื้อผ้าติดมือไปด้วย  ผมไม่ปล่อยให้ยัยเอ๋อนอนเฝ้าไอ้ตัวแสบคนเดียวแน่นอน .. ผมเป็นห่วง..

ผมเปิดประตูห้องคนไข้เข้ามาก็เจอภาพน่ารัก ๆ แก้วใช้มือกุ้มมือมินไว้แล้วฟุบลงบนเตียงใกล้ ๆ มิน  ช่างน่ารักอะไรอย่างนี่

อือ อะ อ้าวคุณ  แก้วตื่นขึ้นมาทำหน้าตกใจเล็กน้อยที่เห็นผม

อืม...มินตื่นบ้างยัง  ผมถามแก้ว

ยังเลยแล้วคุณกลับมาทำไม ลืมอะไรเหรอ..?

เปล่า..มาอยู่เป็นเพื่อนเธอ  แล้วไอ้คุณที่เรียกอยู่น่ะฉันไม่ชอบเรียกแบบเดิมไม่ได้หรือไง

ไม่...กะ ก็ได้  ผมส่งสายตาอาฆาตใส่แก้วจนยัยนั่นต้องยอมตอบว่าได้  ฮ่า ๆ ยัยนี่น่ารักเป็นบ้าเลย

ก็   เรียกโทโมะแล้วแทนตัวเธอเองว่าแก้วไง น่าฟังกว่าเยอะ

ค่ะ  คุณโทโมะ

ไม่เอา..คุณ..  ผมทำหน้าไม่พอใจ

โอเค ๆ โทโมะ  โทโมะ

ดีมาก  ไปอาบได้แล้วไป๊  ผมไล่แก้วไปอาบน้ำ

อาบน้ำ..??  ฉันไม่มีชุดมาเปลี่ยนน่ะไม่เอาอ่ะไม่อาบ

ใส่นี่ก่อนแล้วแล้วกันฉันเอามาเผื่อ  ผมยื่นเสื้อกับกางเกงของผมที่เอามาเผื่อให้เธอ

เสื้อโทโมะเหรอ

อืม  ถ้ารังเกียจไม่ใส่ก็ได้นะ  ผมแกล้งงอนแก้ว

เปล่านะ  แก้วไม่ได้รังเกียจแต่จะใส่ได้เหรอ

เอาเหอะน๊าลองก่อนจะเป็นไรไป  แก้วยอมรับเสื้อผ้าจากผมแล้วเข้าไปอาบน้ำแต่โดยดี

ครึ่งชั่วโมงผ่านไปแก้วเดินออกมาจากห้องน้ำ  ผมมองสภาพเธอตอนนี้น่ารักเป็นบ้าเลย  แก้วใส่เสื้อผมที่ออกจะใหญ่กว่าตัวเธอมากกับกางเกงขายาวลากพื้น  เห็นแล้วอดหัวเราะไม่ได้จริง ๆ

ฮ่า ๆ  เสียงผมหัวเราะแก้ว  เธอทำหน้างอนนิดๆ

ขำเหรอ..

เปล่า 

แล้วหัวเราะทำไม  ก็บอกแล้วว่าใส่ไม่ได้ยังจะให้ใส่อีก  ดูสิเสื้อใหญ่กว่าแก้วตั้งเยอะกางเกงก็ลากพื้นเลย - __ -

น่ารักดีออก  ผมพูดแล้วเดินผ่านแก้ว (อย่างเร็ว)เข้าห้องน้ำไปแอบเห็นเธอแก้มแดงด้วยล่ะ