ผมรักยัยพี่เลี้ยง

หนูขอตัวน่ะค่ะ    ฉันเดินออกมาจากตรงนั้นทันที  ต้องตกงานอีกแล้วเหรอเนี้ย  แต่ชั่งเถอะเมื่อมีคนดูแลมินแล้วฉันก็คงจะหมดประโยชน์แล้วจริง ๆ  แต่ทำไมรู้สึกเจ็บที่อกข้างซ้ายจัง

แก้ว  อ้าวแม่เหรอคับ  ผมเดินลงมาจากห้องนอนเห็นใครไม่รู้อยู่ในครัวผมนึกว่าเป็นยัยพี่เลี้ยงเสียอีก   แต่กลับเป็นแม่  ทำไมป่านนี้แก้วยังไม่ตื่นผิดปกติแล้ว

จ๊ะ  ว่าไงล่ะคุณลูกชาย

ป่าวคับ  แม่ทำไรอยู่เนี้ยห๊อมหอม  ผมพูดกับแม่เสียงอ้อน

ข้าวต้มหมูจ๊ะ  พูดเสียงอ้อนเชียวน่ะแม่ไม่ใช่สาว ๆ ของแกไม่ต้องมาอ้อนเลย  แต่เมื่อกี้แม่ได้ยินเราเรียกชื่อใครนะ

แก้วนะแม่  ยัยพี้เลี้ยงมินนะคับ  โมะนึกว่าแม่เป็นยัยนั้น

อ๋อ  แม่หนูคนนั้นนะเหรอ

คับ  ผมว่ายัยนั้นตื่นสายอีกแน่ ๆ เลย เดี๋ยวโมะไปตามก่อนน่ะแม่   ผมกำลังจะเดินขึ้นไปชั้นบนไปปลุกยัยพี่เลี้ยงขี้เซาแต่แม่ห้ามผมเอาไว้

ไม่ต้องหรอก

ฮืม  ผมหันหน้ามองแม่ของผมด้วยความแปลกใจ

หนูแก้วตื่นตั้งนานแล้ว  ตื่นก่อนแกอีกเจ้าโมะ   ตื่นก่อนผมอีกเหรอ  แล้วหายไปไหน ?

................. 

แล้วหนูแก้วก็ไปแล้วด้วย   ไปแล้ว!!  ไปไหน  อะไรกันยัยพี่เลี้ยงจะไปไหนกัน

ไปไหนแม่???  ผมถามแม่ตัวเอง

อ้าวแกไม่รู้เหรอ  หนูแก้วเขากลับบ้านไปแล้ว  เขาบอกแม่ว่าเขาลาออกกับแกแล้วด้วย

ไม่นิแม่  เธอไม่ได้บอกอะไรโมะเลย  แก้วลาออกแล้วอะไรกันว่ะผมไม่เข้าใจ  แต่ตอนนี้รู้สึกอย่างเดียวว่าจะทำยังไงให้แก้วกลับมา

พ่อโมะ  คุณยายคับ    เสียงมินโวยวายมาวิ่งลงมาจากข้างบน

ว่าไงคับลูก ยายอยู่นี้ลูกอย่าวิ่งสิคับ

มะ  แม่แก้วไปไหน  ฮือ ฮือ   มินร้องไห้หายัยพี่เลี้ยงที่ลาออกไปอย่างไร้เหตุผล   ทำไมผมรู้สึกโกรธยัยนี้แปลก ๆ ที่อยู่ดี ๆ ก็หายไปไม่บอกผมสักคำ  ทั้งที่ไม่เคยเป็นแบบนี้กับใครมาก่อน

เอ่อ  พี่เลี้ยงเรา...เอ่อ...  แม่ผมคงไม่อยากพูดสักเท่าไหร่เพราะดูท่าว่าไอ้ลูกชายผมมันจะเสียใจเอามาก ๆ ที่ตื่นมาไม่เจอแม่แก้วของมัน  บอกลูกสิเจ้าโมะ

คือ  เขาไปแล้ว  พี่เลี้ยงเราลาออกไปแล้ว  ผมบอกมิน

ไม่เอา  ไม่ยอม  แม่แก้ว ๆ ๆ  พ่อโมะมินจะหาแม่แก้ว  ยายมินจะหาแม่แก้ว  มินร้องไห้หนักกว่าเดิมอีกแถวลงไปชักดิ้นชักงอกับพื้นอีกต่างหากผมจะทำไงดีนี้

ไม่เอาน๊ามินอย่าร้องไห้  เดี๋ยวหาพี่เลี้ยงคนใหม่ให้

ไม่ ไม่ ไม่  พ่อรังแกแม่แก้วรึป่าว  ทำไมแม่แก้วต้องทิ้งมินไปด้วย  ดูมันเห็นผมเป็นคนชอบรังแกยัยนั้นรึไง  ก็มินน่ะแหละชอบแกล้งแก้วหนักนิ

ไม่เอาคับหลานยายไม่ร้องนะ  เดี๋ยวยายให้พ่อเราไปตามแม่แก้วให้   อะไรกันแม่ทำไมต้องผมด้วย

อะไรกันแม่  ไม่อ่ะโมะไมทำ  ผมแย้ง

เราต้องทำต้องไปตามหนูแก้ว  อ๋อ  แม่นึกออกแล้วเมื่อวานหนูแก้วเค้าคงคิดว่าแม่จะมาดูแลมินแล้วแกต้องไล่เขาออกแน่ ๆ เลยชิงออกก่อนนี้ไง

ไม่หรอกแม่  ผมแย้งต่อ

หรือไม่ก็  เขางอนแกเจ้าโมะ  งอนผม  ยัยนั้นจะงอนผมทำไมเราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย

จะงอนทำไมแม่  โมะกับยัยนั้นไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย

ไม่ได้เป็นอะไรกัน  แต่แกห้ามพูดน่ะว่าไม่ได้คิดอะไรกับหนูแก้วเขา  แม่ดูออก  ป๊าวเล๊ยผมไม่ได้คิดอะไรเลยนะ

แล้วจะให้ไปตามที่ไหนละแม่  ผมถามความเห็นจากแม่

โทรหาสิ  แม่บอกให้ผมโทรหาแก้ว

โมะไม่มีเบอร์ 

โอ้ย  แม่จะบ้าอยู่กันมาเป็นเดือนไม่มีเบอร์  ทีผู้หญิงอื่นเจอสองวิขอเบอร์แล้ว  ให้ได้อย่างนี้สิไอ้ลูกชาย  แม่ร่ายยาวด่าผมเสียหมดภาพพจน์เลย

แล้วจะเอาไงละทีนี้

หาพี่เลี้ยงใหม่คับแม่   ผมตอบแม่ไปแต่ใจจริงก็อยากให้แก้วกลับมานั้นแหละ  แต่เธอทิ้งผมไปแล้วนิจะให้ผมไปตามที่ไหนนอกเสียจากพรหมลิขิตจะให้เราเจอกันอีก

ไม่ มินไม่เอาพี่เลี้ยงใหม่  พ่อต้องหาแม่แก้วให้เจอ   ไอ้ลูกชายตัวแสบมันสั่งผม

แม่เชื่อว่าเราจะหาหนูแก้วเจอ

ถ้าไม่เจอละคับแม่ 

แกตาย!!!เจ้าโมะ   ผมต้องหาแก้วให้เจอให้ได้  ไม่ใช่ว่ากลัวแม่น่ะคับแต่กลัวอยู่ไม่ได้ตั้งหาก  ผมว่าผมรักยัยพี่เลี้ยงจอมเอ๋อนั้นแล้วสิ

มาแล้ว!!!  ยังอ่านนิยายเรื่องนี้กันอยู่รึป่าว??  (ไม่มีเสียงตอบรับ) -__-"                               1/10/55