รักวุ่นวาย..ของนักแต่งเพลง

หลังจากที่ผมทนนั่งคุยโทรศัพท์กับโทโมะนานกว่าชั่วโมง ผมก็พอเดาได้ว่าแก้วต้องมีเรื่อง..แน่ๆ จะว่าผมไม่รู้จักกาละเทศะก็เหอะ ขอผมคุยกับน้องก่อนแล้วกันผมรีบต่อสายหาแก้วทันที

แก้ว - ไงค่ะพี่จงเบโทรมาตอนดึกๆแบบนี้รับรองว่าต้องมีอะไรแน่ๆ 

จงเบ - ก็นั้นไง พี่จะถามเราว่า โมะมันจะพาเราไปเจอแม่มันเหรอ แล้วแก้ว......พี่ไม่ได้อะไรหรอกน่ะ ที่เราเคยคุยกันเรื่องแม่โทโมะน่ะ แก้วทำใจเรื่องที่ป้าเขาเคยคุยกับแก้วได้เหรอ

แก้ว - ................

จงเบ - แก้ว เฮ่ ยัยน้อง เป็นอะไรรึเปล่า เฮ่ๆ 

แก้ว - ห๊ะ พี่จงเบ แ้ก้วอืม ..... เรื่องมันนานมาแล้วแก้วอยากคิดว่าทุกอย่างใันก็เป็นแค่เรื่องตลกๆ ลืมได้ก็อยากลืมมันไปเก็บมาคิดมาจำก็รกสมองป่าวๆ

จงเบ - อืมๆแก ทำใจได้ก็ดีแล้วพี่ก็นึกเป็นห่วงกลัวแกจะเครียดยังไง พี่ก็อยู่ข้างๆแกน่ะยัยน้อง ถึงเราไม่ได้เป็นพี่น้องกันนจริงๆพี่ก็รักและเข้าใจแกน่ะยัยน้อง

แก้ว - โอ๋ๆแก้วมีพี่ชายแบบพี่เบแก้วก็อุ่นใจไปล้านแปด ว่าแต่พี่เหอะรู้เรื่องพวกนี้แล้วพี่อยากให้แก้วทำยังไงกับป้าเขาเหรอ แกล้งทำเป็นจำไม่ได้ หรือพูดประชดประชัด แก้วคิดว่ามันไร้สาระ  ไร้ประโยชน์อ่ะทำไปมันก็เรียกเวลาเดิมๆที่ผ่านมาไม่ได้แล้ว ลืมแล้วเริ่มจดจำแต่สิ่งดีๆใหม่ๆกันดีกว่า ชีวิตแก้วยังมีเรื่องให้คิดให้ทำอีกหลายอย่าง เฮ่อออ แก้วอีกอย่างก็ไม่ใช่พวกเจ้าคิดเจ้าแค้นอะไรด้วยเลย...เลือกที่จะลืมดีกว่า..ไม่เหมือนใครแถวนี้หร๊อก เจ้าคิดเจ้าแค้น ฮ่าๆๆๆ

จงเบ - แก้ว....ยัยตัวแสบเอ๊ย ไม่มีไรพี่ก็ไม่ไรแล้วไปนอนก่อนแล้วกัน ไปน่ะ ยัยเด็กบ้า ฝันดีน่ะ

แก้ว - ฮ่าๆๆเก๊าล้อเล่นหน่อยเดียวงอลเก๊่าไปเลยเหรอ ฮ่าๆๆ จากนั้นแก้วก็นั่งย้อนไปถึงเรื่องเมื่อสามปีก่อนที่แม่ของโทโมะมาเรียกเธอไปคุยด้วย......

          แม่โทโมะ - ใครคือหนูแก้วที่เป็นน้องสาวของตาเอกจ๊ะป้าจะขอคุยด้วยเป็นการส่วนตัวหน่อยจ๊ะ

          แก้ว - หนูเองค่ะคุณป้าเป็นใครเหรอค่ะ เรารู้จักกันด้วยเหรอค่ะ (เด็กสาววัย สิบแปดปี ตอบผู้สูงวัย)

          แม่โทโมะ - ป้า เป็นแม่ของโทโมะ เคโอติก ป้าอยากคุยกับหนูหน่อย ไปทางโน้นกันดีกว่า  (จากนั้นทั้งคู่ก็ไปนั่งที่ร้านกาแฟในบริษัท ) เอาล่ะป้าจะเข้าเรื่องเลยน่ะ ป้ารู้มาว่าเราน่ะสนิทกัยตาโมะมากที่สุดนอกจากเพื่อนๆในวงของเขา ป้าเข้าใจน่ะคนทำงานด้วยกัน หรือรู้จักกัน พอคุยกันถูกคอมักจะสนิืทกันไว มันไม่แปลกเลยใช่ไหมจ๊ะ แต่หนูคิดไหมว่า การที่หนูไปไหนมาไหน กับลูกชายป้าบ่อยๆ มันดูไม่ดีเอามากๆ ลูกชายป้าเขาต้องมีเวลาคบผู้หญิงคนอื่นบ้างหนูคงเข้าใจน่ะผู้หญิงที่จะมาเป็นแฟนตาโมะต้องมีเวลากับผู้หญิงคนนั้น แต่ถ้ามีหนูติดตามเขาแจ คงจะไม่ดีแน่ๆ เอาเป็นว่าป้าอยากให้หนูเข้าใจว่า ผู้หญิงที่คู่ควรกับตาโมะรอตาโมะอยู่ แต่ตอนนี้........

          แก้ว - ป้าค่ะ หนูเข้าใจตั้งแต่สายตาของคุณป้าที่มองหนูตอนมาตามหาหนูแล้วค่ะ แก้วก็ไม่ได้อยากรั้งไรพี่เขาไว้อยู่แล้ว แก้วเข้าดีที่เดียวว่าใครเหมาะหรือไม่เหมาะ แก้วจะไม่อยู่กวนพี่เขาแน่นอน แก้วจะไปเรียนต่อเมืองนอกแล้วคุณป้าสบายใจได้ค่ะ.....

          แม่โทโมะ - เข้าใจอะไรง่ายๆล่ะดีแล้ว งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้ว ป้าขอตัวน่ะ

และแก้วเผลอหลับไปตอนในช่วงที่นึกย้อนวันวานของชีวิตเดิมๆเก่าๆ

พี่เอก - ยัยแก้ว สายแล้ว ตื่นรึยังเดี๋ยวพวกบ้านแกจะมาถึงกันแล้ว พี่จะออกไปประชุมก่อนน่ะ ดึกๆเจอกันน่ะแก้วไปก่อนน่ะสายแล้ว

แก้ว - ค้าบบ ดึกๆเจอกัน จากนั้นแก้วก็แต่งตัวต่อเพื่อรอทางบ้านแก้วมารับไปทำธุระ แก้ววันนี้อยู่ในชุดเสื้อยืดสีขาวกางเกงขาเดฟสีฟ้ารองเท้าอีแตะสีแดงแป๊น (เธอแต่งได้ใจมว๊าก//ไรเตอร์) รอได้สักพักทางบ้านแก้วก็พาแก้วไปเลือกชุดเพื่อเตรียมตัวไปทานข้าวเย็น 

แม่มล - ยัยแก้วเราไปเข้าร้านผู้หญิงๆหน่อยสิ พาแม่กับพี่มาร้านเสื้อผ้าผู้ชายทำไม พ่อเราไม่มาด้วยน่ะรออยู่บ้านโน่นแกจำไม่ได้เหรอ

แก้ว - แก้วไม่ได้ซื้อให้ป๊านิม๊า แก้วจะดูกางเกงนิดหน่อย สวยดีม๊าอ๊า ปล่อยแก้วน๊าแก้วอยากได้กางเกงยีนส์ๆๆๆ

กิ่ง - ไม่ได้ไปดูชุดก่อน เข้าร้านนี้แหละ พี่ค่ะกิ่งอยากได้ชุดกระโปรงหวานๆเหมาะกะยัยน้องสาวกิ่งหน่อยค่ะ 

พนักงงาน - ได้ค่ะเดียวน้องอยากได้สั้นหรือความยาวประมาณไหนดีค่ะ อืมพี่ว่าน้องสาวของน้องเหมาะกับยาวที่ไม่เกินน่องยาวกว่ามันจะตลกโชว์ช่วงขาจะดีกว่าน่ะค่ะ

แก้ว - โอ๊ยไม่เอาโป๊น่ะแก้วไม่ชอบ ขอแบบเรียบๆดูสบายๆ แต่ขอคล่องตัวหน่อยก็ดีมากเลยค่ะ

ไม่นานเท่าไหร่ทั้งหมดที่แก้วลองชุดก็ทั้งหมด ยี่สิบชุด ใช้เวลาร่วมสองชั่วโมง ก็ได้เพียงเดรสสีฟ้า แขนกุด ยาวเสมอเข่ากระโปรงสองชั้นด้านในสีฟ้าเข้มด้านนอกเป็นผ้าขาวโปร่ง ดูแล้วน่ารักมากๆ 

แม่มล - ได้ชุดแล้วต่อไปยัยกิ่งไปเลือกรองเท้ากัน

กิ่ง - งั้นไปร้านประจำของกิ่งกันแม่รองเท้าสวยๆเพียบ

แก้ว - ทำไมอ่ะ  อีแต๊ะสีแดงของแก้วสวยจะตายดูสิ ว๊ายยยยยย ยัยเจ๊จะลากเขาอีกทำมายยยย บ้านนี้รังแกเก๊าลากเขาไปเขาอย่างกะเขาเป็นตุ๊กตา 

ใช้เวลาอีกร่วมสองชั่วโมงทุกอย่างที่เป้นไปตามต้องการของแม่และพี่สาวแก้ว ได้ครบตามต้องการก็พากันกลับไปยังโรงแรมที่ทางบ้านแก้วจองเอาไว้เพื่อพักผ่อนในการเข้ามาทำธุระที่กรุงเทพทุกครั้ง เพราะปกติพ่อแม่และำี่พี่สาวของแก้วจะอยู่กันที่ภูเก็ตเนื่องจากทางบ้านของแก้วมีธุระิกิจโรงแรมที่นั้น มีแต่แก้วที่มาอยู่กรุงเทพกับพี่เอกที่เป็นญาติฝ่ายมารดาของแก้ว เพื่อมาช่วยงานที่แก้วอยากเรียนรู้ และมาเรียนที่กรุงเทพ 

แม่มล - พ่อพวกแม่กลับมากันแล้วทำอะไรอยู่เอ่ย แม่ซื้อขนมมาเพียบเลย

กิ่ง - ป๊ากิ่งมาแล้วจ้าาาาาา

แก้ว - หอมป๊าที แก้วคิดถึงป๊าสุดหล่อของแก้วใจจะขาด อ๊อยยย แจกมะเงกแก้วทำม่ายยย ป๊าใจร้ายทำกะสุดหล่อแบบนี้ได้ไง

พ่อหนึ่ง  - ก็มันน่านัก ยัยดื้อกลับมาก็ไม่บอกพ่อกับแม่กับพี่ หนีมาเองแล้วเนียนไปน่ะเราไอ่ตัวแสบ มาให้พ่อกอดหายคิดถึงหน่อยสิ สามปีไม่ยอมมาบ้าน อยู่แต่เมืองนอก นึกว่ากลับมาจะมีลูกเขยฝรั่งมาด้วยไหนกลับมาคนเดียวแบบนี้ได้ แล้วเจ้าเป้งล่ะไม่พามาด้วยรึไง ไอ่คู่ปลาท่องโก๋แกน่ะ เฮ่อ หน้าตาก็หล่อน่ะรายนั้นเสียอย่างเดียว

กิ่ง - อิอิ เสีียอยู่อย่างเดียว ดันกลายเป็นศรีภรรยาของยัยแก้ว เราไปได้ โอ้ยยัยน้องบ้าเจ็บน่ะ โยนมาได้หมอนเนี๊ยะ เชอะไปอาบน้ำแต่งตัวดีกว่าอีกครึ่งชั่วโมงจะถึงเวลานัดแล้ว แบร่ยัยม้าดีดกะโหลก

แก้ว - ป๊าอ่ะดูสิเจ๊มันว่าแก้วอ่ะ เชอะงอล ป๊าอ่า สนใจเก๊าหน่อยจิ อ่านหนังสืออยู่ได้

พ่อหนึ่ง - ก็มันจริงนี่ เอ่อ แก้วไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้วเดี๋ยวสายแย่พ่อแต่งตัวนานแล้ว หล่อไหม แม่เดี๋ยวเราต้องไปกันแล้วน่ะ ไปๆยัยแก้วเดี๋ยวสาย

แก้ว - ค้าบผมมมมมมมม

จากนั้นไม่นานทั้งหมดก็เดินทางออกไปยังร้านอาหารญี่ปุ่นที่พวกเขาได้นัดหมายกับอีกกลุ่มหนึ่งและเมื่อเดินทางไปถึงก็เกิดเหตุการณ์ที่โลกมันกล๊มกลมก็คือ บ้านของโทโมะนั้นเอง และที่แปลกใจไม่ได้ก็คือ แก้วนั้นเอง

แม่โทโมะ - คุณมลค่ะทางนี้ค่ะแหม่วันนี้หนูกิ่งสวยเหมือนเคยเลยน่ะค่ะ ตาเคนไปรับน้องมานั่งสิ คุณหนึ่งกับคุณวิทย์คงเดินตามทีหลังใช่ไหมค่ะ

แม่มล - ใช่แล้วค่ะแล้วหนูมากิกับโทโมะล่ะค่ะ อ๊ะใช่ๆ ยัยแก้วมานี่ๆหลบทำไม ว่าแล้วก็ดันแก้วขึ้นมาเพื่อแนะนำให้รู้จักกัน นี่ยัยแก้วลูกสาวคนเล็กของมลค่ะแก้วนี่คุณคาโอรุจ๊ะ

แก้ว - สวัสดีค่ะคุณป้า 

แม่โทโมะ - อุ๊ยตายน่ารัก สวย สมแล้วที่หนูกิ่งชมไว้เยอะแยะเชียว หนูเรียนจบที่อังกฤษเหรอจ๊ะ

แก้ว - อ่าค่ะๆใช่ค่ะ 

แม่โทโมะ - งั้นเดี๋ยวเราเข้าไปที่ห้องที่พี่จองไว้ดีกว่าค่ะ หนูแก้วจ๊ะไปกันจ๊ะ เดี๋ยวป้าจะแนะนำลูกชายกับลูกสาวให้รู้จัก 

ในความรู้สึกของแก้วตอนนี้คือ ซวยแล้วตู งานงอก แม่พี่โทโมะดันเจือกจำตูไม่ได้ ไม่พอพี่โทโมะยังตามมากินข้าวด้วย พุทธโธสังโฆๆ งานนี้ไอ่แก้วตายแน่ๆ ใครก็ได้ช่วยแก้วที 

              และเมื่อทุกอย่างกำลังไปได้สวย เมื่อแม่โทโมะเห็นหน้าค่าตาแก้วครั้งแรกก็รู้สึกถูกใจมากๆเพราะแก้วสวยน่ารักแถมฉลาด ดูยังไงๆก็น่าเหมาะสมกับลูกชายคนเล็กของหล่อนยังไงยังงั้น แต่เมื่อถึงสถานที่นัดหมายความก็ดันแตกจนได้เมื่อโทโมะทักแก้วด้วยความตกใจและดีใจจนทำให้ความจริงเปิดเผย แม่โทโมะก็หน้าเสียทันที เพราะนึกย้อนไปเมื่อสามปีก่อนก็เสียใจ และแก้วเองก็เอาแต่เงียบอยู่แล้วก็เงียบไปอีก แต่มีสิ่งหนึ่งที่ดังชัดเจนมาจากปากโทโมะที่คุยกับแม่แก้วยิ่งทำให้แก้วยิ่งเงียบไปกว่าเดิมนั้นคือ

แม่มล - นี่โทโมะบอกน้าว่าไงน่ะลูก น้าฟังไม่ผิดใช่ไหมที่เราบอกว่า เรากำลังตามจีบลูกสาวน้าอยู่

โทโมะ - ใช่แล้วครับ ผมตามตั้งนานไม่ยอมใจอ่อนสักที ผมไม่รู้เลยน้องแก้วก็ไม่ยอมตกลงสักที

พ่อหนึ่ง - ฮ่าๆ ยัยแก้วก่อนมาร้านอาหารพูดเยอะเป็นต่อยหอย มาถึงเจอตาโมะเงียบกริบแบบนี้...เป็นไปได้ไง

พ่อโทโมะ - หนูแก้วนี่น่ารักน่ะครับ มิน่าลูกชายผมถึงติดงอมแงม ผมก็ว่าช่วงนี้เหมือนมันมีความรัก ที่ไหนได้ไม่พ้นลูกสาวบ้านนี้จริงๆว่าไงคุณคิดเหมือนผมไหมที่รัก

แม่โทโมะ - นั่นสิน่ะ น่ารักทั้งพี่ทั้งน้องเลย

แม่มล - คุณพี่เป็นอะไรรึเปล่าสีหน้าดูแย่ๆ ไม่สบายรึเปล่าค่ะ เราทานข้าวมาก็นานแล้วให้คุณพี่ไปพักผ่อนดีกว่าไหมค่ะ หน้าตาดูซีดๆ

กิ่ง - หนูก็ว่างั้นแหละค่ะ งั้นเคนจิกิ่งว่าเราแยกย้ายกันดีกว่า กิ่งว่าให้แม่เคนจิพักก่อนดีกว่าไหม แก้วเดี๋ยวรอพี่ส่งพ่อกับแม่ก่อนน่ะพี่จะไปส่งเรากลับบ้านพี่เอก

โทโมะ - เดี๋ยวผมไปส่งแก้วเองดีกว่าครับ พอดีผมมีนัดกับพี่เอกเรื่องเพลงใหม่ด้วยน่ะครับ

กิ่ง - งั้นเหรอ พี่ฝากแก้วด้วยน่ะโทโมะ พ่อค่ะแม่ค่ะพี่มากิ เคนจิงั้นกิ่งกับพ่อแม่ขอตัวกันก่อนน่ะค่ะ สวัสดีค่ะ 

           ไม่นานทุกคนก็แยกย้ายกันไปพักผ่อนของใครของมัน โทโมะที่อาสาไปส่งแก้วนั้น......

แก้ว - พี่โกหกเจ๊เรื่อง งานใช่ไหม ร้ายนักน่ะพี่อ่ะ แก้วดูตารางแล้วพวกพี่ได้พักยาวสองอาทิตย์ กว่าจะเริ่มงานใหม่ ว๊ายยดึงอีกแล้ว วันนี้เจอแต่ดึงๆลากๆเนี๊ยะ

โทโมะ - บ่นมากน่ะครับ เดี๋ยวจับหอมแก้มสะเลยดีไหม ไปครับเดี๋ยวพี่ส่งถึงหน้าห้องนอนเลย แก้วรู้ไหมวันนี้วินาทีแรกที่แก้วเดินเข้ามาในห้องอาหาร พี่แทบไม่อยากเชื่อเลยว่า เป็นแก้วของพี่ แก้วสวยจนพี่เกือบลืมหายใจ

แก้ว - แล้วทำไม ไม่ลืมหายใจ ตายไปเลยล่ะ 

โทโมะ - ถ้าพี่ตายพี่ก็ไม่ได้ใช้ชีวิตอยู่กับแก้วพี่คงไม่ยอมแน่ๆพี่ขอยื่นข้างแก้วไปนานๆก่อนที่พี่จะตายดีกว่าครับ

แก้ว - แหวะ อย่ามาเลี่ยนมากได้ไหมค่ะ 

โทโมะ - แก้ว ฟังน่ะครับ พี่รักแก้ว มาก มากจนพี่คิดว่าพี่พร้อมที่ดูแล แก้วได้แล้ว แก้วให้โอกาสพี่ได้ไหมครับ คบกันน่ะครับ

แก้ว - แก้ว...........ขอดูๆไปก่อนได้ไหม ยังไม่อยากใช้คำว่าแฟน ในตอนนี้ แก้วขอเวลาอีกนิดได้ไหม

โทโมะ - รออีกหน่อยพี่รอได้ ขอแค่ปลายทางของพี่คือแก้ว จุดสุดท้ายของพี่คือแก้วไม่เปลี่ยนไปไหนพี่ยอมครับ

โอ๊ยยยยยย มดกัดๆๆ โทโมะหวานเว่อร์ ไรเตอร์แต่งไปขนลุกไป ฮ่าๆๆ

อย่าๆๆๆยังๆๆ เรื่องมันยังไม่จบ ใครรู้สึกสงสารแม่โทโมะบอกหน่อยน่ะ

สำหรับไรเตอร์ ทั้งสงสารทั้งสมน้ำหน้าเลยอ่ะ แต่แกคงสำนึกอยู่น่ะอิอิ

ไว้เดี๊ยวต่อกันใหม่แล้วกันเนอะ คืนนี้ฝันดีกันน่ะค่ะรีดเดอร์ ม๊วฟฟฟฟฟฟฟ >X,<