Sassy Girl ปากร้ายพาเจอรัก
DAEHYUNNY
6) นายเป็นใคร OoO
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความฉันลากยัยเพื่อนบ้าผู้ชายมาที่หน้าบ้านฉัน เพราะมันมัวแต่กริ๊ดโปสเตอร์วงดงบังชินกิที่ติดตามอยู่ตาเสาไฟฟ้าแถวๆ ทางเข้าบ้านฉันอยู่นั่นแหละ -_-*
“อ่าว...กลับมาแล้วเหรอลูก พาเืพื่อนมาข้างบ้านด้วยเหรอ มาเข้าบ้านก่อนจ้ะ”แม่เดินออกมาเปิดประตูให้ฉัน เพราะฉันกดกริ่งหน้าบ้านจนมันจะพังอยู่แล้ว
พอฉันเข้ามาในบ้าน ฉันก็ถอดรองเท้านักเรียนไปวางไว้บนชั้นอย่างเช่นที่ทำอยู่ทุกครั้ง ...แต่สิ่งที่มันไม่เหมือนทุกครั้ง นั่นก็คือ มันมีรองเท้าผ้าใบของผู้ชายที่ไหนไม่รู้วางทับที่วางรองเท้าของฉันอยู่ จะว่าเป็นของคุณพ่อก็ไม่ใช่ เพราะรองเท้าของคุณพ่อก็วางอยู่ข้างล่างชั้นรองเท้า แถมดูจากดีไซน์รองเท้าผ้าใบนั่นมันน่าจะเป็นรองเท้าของเด็กวัยรุ่นมากกว่า
“อะไรของแกยะ ยัยแก้ว เมื่อไหร่แกจะวางรองเท้าซักทีเนี่ย ฉันยืนรอจนอัมพาตจะกินขาตายอยู่แล้ว -_-” ยัยเฟย์ที่ยืนอยู่ข้างหลังฉันพูดเร่งฉัน ฉันก็เลยจะเงื้อรองเท้านักเรียนหันไปฟาดหน้ามันซักที ฮึ่ย!...พูดมากจริง -_-
“แกดูนี้ดิ รองเท้าผ้าใบของใครก็ไม่รู้เอามาวางไว้บนที่วางรองเท้าของฉันอ้ะ”
“เอ่อ...อย่าหาว่าฉันอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะ ตั้งแต่ฉันเดินเข้ามาในบ้านแกเนี้ย ฉันมีลางสังหรณ์แปลกๆ ว่ะ -_-”
“ลางสังหรณ์อะไรของแก ลางสังหรณ์ว่ามีคนหล่ออยู่ใกล้ๆ น่ะเหรอ ยัยบ้า บ้าผู้ชายจนขึ้นสมองแล้วเนี่ย แกก็รู้นี่หว่าว่าฉันเป็นลูกคนเดียว ไม่มีพี่ ไม่มีน้อง แล้วมันจะมีคนหล่ออยู่ใกล้ฉันได้ยังไง -_- เอาสมองกลวกๆ ของแกคิดหน่อย”
“เฮ้ย! พูดจริงๆ นะเนี่ย ไม่ได้โกหก แกเชื่อฉันสิยัยแก้วแตกบ๊องแบ๊ว -_-”
“เลิกต่อท้ายชื่อฉันด้วยคำสุดออทิสติกนั่นได้แล้ว”
“แง่วว~~”
ฉันหยิบรองเท้าผ้าใบคู่นั้นออกมาจากชั้นวาง ก่อนจะเอารองเท้าตัวเองเข้าไปแทนที่
“ยัยเฟย์”
“อะไรอ่ะ ?”
“กรณีที่ฉันคิดมีอยู่สองอย่าง”
“มีอะไรบ้างอ่ะ -_-?”
“หนึ่ง ฉันอาจจะเป็นผู้ชชายก็ได้ แล้วพ่อกับแม่ก็กำลังจะบอกความจริงในวันนี้ก็เลยซื้อรองเท้าเตรียมมาปลอบใจฉัน -_-”
“-_-^^ ปัญญาอ่อน สมองกลวงเกิน แล้วกรณีที่สองหล่ะ”
“กรณีที่สอง ถ้าฉันไม่ใช่ผู้ชาย แม่ก็ต้องมีชู้!!!”
“ชะ...ชะ...ชู้ O_O !!!”
“ใช่! ชู้นั้นแหละ” เมื่อคิดได้ดังนนั้นฉันก็จัดการวางรองเท้าผ้าใบนั่นลง ก่อนจะวิ่งเข้าไปในห้องกินข้าว ฉันเห็นพ่อกับแม่นั่งกินข้าวกับใครไม่รู้ -_-
“อ้าว...ลูกทำไมเก็บรองเท้ากันนานจัง นี่มานั่งทำความรู้จักกับเพื่อนแม่หน่อยสิลูก” แม่กวักมือเรียกฉันกับยัยแฟนต้าให้เข้าไปใกล้ ๆ
ฉันหันไปมองยัยเฟย์อย่างงๆ ก่อนจะเดินนำยัยเฟย์ไปหาแม่ที่กำลังยืนรอฉันอยู่
“แก้ว นี้คุณลุงทากาอิ และนี่ก็เพื่อนแม่สมัยเรียนที่อยู่นานาชาติ น้าอาโกะ”
“สวัสดีค่ะ”ฉันยกมือไหว้คนที่แม่แนะนำให้ฉันรู้จักอย่างงๆ นี่มันอะไรกันเหรอ -O-
“นี่ แก้วจังเหรอ น่ารักเหมือนตอนเด็กๆ เลยนะ” ยัยน้าอาโหะ อาแกะอะไรนั่นเอามือมาหยิกแก้มฉัย อ๊ายยยย...มันเจ็บนะนี่เห็นแก้มฉันเป็นโมะจิหรือไง ฉันปล่อยให้ยัยน้านั่นหยิกอยู่นาน จึงหันมาแนะนำยัยเฟย์ให้ญาติทั้งสองรู้จัก
“น้าอาโหะค่ะ นี่เพื่อนของหนู ชื่อเฟย์ค่ะ” ฉันดันตัวยัยเฟย์ให้มายืนอยู่ข้างๆฉัน
“น่ารักทั้งคู่เลย มา มากินข้างด้วยกัน นั่งก่อนๆ” ยัยน้านั่นบอกให้ฉันกับยัยเฟย์นั่งลงที่โต๊ะกินข้าว เพื่อนจะได้นั่งกินข้าวด้วยกัน
“เอ้า นั่งสิลูก เดี๋ยวกินข้าวเสร็จค่อยไปอาบน้ำก็ได้” แม่กดไหล่ฉันกับยัยเฟย์ให้นั่งลงเก้าอี้ว่างๆ สองตัวที่อยู่ตรงหน้าเราสองคน
ฉันกับยัยเฟย์มองหน้ากันโดยไม่ได้นัดหมายอย่างงงๆ กับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น
“คุณป้าฮะ ผมหาตะเกียบไม่เจอฮะ” เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังมาจากห้องครัวทำให้ฉันและยัยเฟย์ชะโงกหน้าขึ้นไปมองทันที
ฉันชะโงกไปเพราะความสงสัยว่าไอ้บ้านั่นมันเป็นใคร ส่วนยัยเฟย์ชะโงกหน้าไป เพราะความอยากรู้ว่าหมอนั่นมันหล่อหรือเปล่า -..- ฉันปลงกับชีวิตจริงๆ มีเพื่อนบ้าผู้ชายแบมัน -_-^
“เดี๋ยวป้าหาให้จ๊ะ” แม่ฉันตะโกนกลับไป ก่อนจะวิ่งเข้าไปในครัวบ้างซึ่งนั่นทำให้ฉันยิ่งสงสัยเข้าไปใหญ่ แต่ที่แน่ๆ... ไอ้ประเด็นชู้รักนั้นตัดทิ้งไปเลย -_-*
เพียงไม่นาน แม่ฉันก็เดินออกมา พร้อมกับผู้ชานคนหนึ่ง เขามีสีผมสีน้ำตาลเกือบทองไล่ระดับยุ่งๆ เขาใส่เสื้อกล้ามสีดำตัวใหญ่ สกรีนลายหัวกระโหลไขว้ ทันด้วยเสื้อเชิ้ตขาวแขนสั้น ส่วนท่อนล่าง เขาใส่กางเกงยีนส์ดีดำ ตามด้วยเข็มขัดสีเงินอย่างเท่!
ขนาดฉันยังมองว่าหล่อเลย -_- ฉันจึงหันไปมองอาการของยัยเฟย์ที่นั่งชักดิ้นชักงออยู่ที่เก้าอี้ ด้วยอาการระริ้กระรี้ ยิ่งกว่าปลากระดี่ได้น้ำแร่ซะอีก -_-''
“แก้วจัง ^O^” ผู้ชายคนนั้นหันมาเห็นฉัน ก็วิ่งตรงดิ่งเข้ามากอดฉันทันที “แก้วจังน่ารักจังเล้ยยยยย~^^” ไอ้บ้านั้นกอดฉันที่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ เหมือนกับไม่ได้เจอกน้าฉันเป็นแปดสิบชาติ
มีต่ออีก 50 % น้ะจ้ะ ^^" อัพแค่นี้ก่อนพรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียน ')
“ปล่อยยยยย...>O<” ฉันพยายามผลักร่างใหญ่ๆ ที่กำลังกอดฉันแน่น จนลมหายใจภายในท้องฉันเดินไม่ค่อนสะดวก กริ๊ดดดด...นี่นายจะฆาตกรฉันหรือง้ายยยยย...>O<~
คงไม่ต้องบรรยายนะว่าตอนนี้ยัยเฟย์มีอาการเป็นยังไง -_- (บรรยายเหอ -_-;;) โอเคๆ ตอนนี้ยัยเฟย์กำลังแทะเก้าอี้ไม้บ้านฉันเล่น เพื่อนกันเสียงกริ๊ดหลุดลอดและกำลังนั่งสั่นกึกๆ อยู่บนเก้าอี้ด้วยความอิจฉาฉัน -_-''
“แก้วจัง จำฉันได้ป่ะ ^^” พอไอ้บ้านั่ปล่อยตัวฉันก็ยื่นหน้ามาถามฉันทันที
“ไม่ได้ แล้วมีเหตุผลอะไรที่ฉันต้องจำ -_-”
“T-T ใจร้าย... นี่แก้วจังยังจำฉันไม่ได้จริงๆ เหรอ”
“นายเป็นใคร ตั้งแต่เกิดมาหน้าตาสวยขนาดนี้ -_- ฉันยังไม่เคยเจอหน้านายเลย”
“ฉันเคนตะไง ตอนเด็กๆ เธอเคยเล่นกับฉันที่ญี่ปุ่นด้วยล่ะ จำไม่ได้เกรอ T-T”
“ขอเวลาฉันระลึกชาติสักร้อยปีแล้วนายค่อยมาถามฉันก็แล้วกัน”
“T-T แง้~~” ไอ้บ้านั่นเดินหน้าบูดไปนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับฉัน พร้อมกับก้มกน้าก้มตากินราเม็งที่วางอยู่ตรงหน้า
ชิส์! หน้าตาก็ดีอยู่หรอก แต่ปัญญาอ่อนอย่างกันเด็กออทิสติก -_- นี่ฉันเคยรู้จักกับหมอนี่ด้วยเหรอเนี่ย!!! ทำไมนึกไม่ออกเลยแฮะ -O-
.
.
นั่งกินกันไปได้สักพัก
“มลจ๊ะ เดี๋ยวฉันกับคุณทากาอิขอตัวกลับก่อนนะ นี่ก็หกโมงกว่าแล้ว ฉันต้องรีบไปเก็บของที่บ้านน่ะ” คุณน้าอาโกะก้มมองนาฬิกาข้อมือ พลางบอกกับแม่ฉัน ก่อนจะเดินควงแขนอีตาลุงทากาอินั่นออกไป แต่ที่ทำให้ฉันแปลกใจอยู่อย่างหนึ่งคือ -_- ... ทำไมอีตาเคนตะนี่ไม่ได้ด้วย -O-!!! ... จนคุณน้าทั้งสองคนออะไปเป็นที่เรียบร้อย ไม่เหลือแม้แต่เงาแล้ว อีตานี่ก็ไม่มีมีม่าจะลุกแม้แต่น้อย - -' นี้มันยังไงกันแน่เนี่ย
“นี่นาย -_-”
“อะไรแก้วจัง ^^ จำผมได้แล้วหรอ”
“ยัง แต่ฉันมีเรื่องจะถาม -_,-”
“เรื่องอะไรอ่ะ”
“ทำไมนายไม่กลับบ้านกับพ่อแม่ของนายอ่ะ”
“เรื่องอะไรที่ผมต้องกลับ”
“หมะ...หมายความว่ายังไง -_-?”
“ก็ในเมื่อบ้านผมอยู่ที่นี่ แล้วแก้วจังจะให้ผมไปไหนอีกล่ะครับ ^o^”
“หมายความว่า...”
“ลูกเข้าใจถูกแล้วหล่ะ แก้ว ^^” แม่หันมายิ้มแล้วพูดกับฉันอย่างอารมณ์ดี
“...”
“เคนตะ จะมาเป็นหนึ่งในสมาชิกของบ้านเราอีกคนจ้ะ ^-^”
ไม่นะ...
“เคนตะ จะมาเป็นหนึ่งในสมาชิกของบ้านเราอีกคนจ้ะ ^-^”
ไม่จริงนะ...
“เคนตะ จะมาเป็นหนึ่งในสมาชิกของบ้านเราอีกคนจ้ะ ^-^”
“ไม่จริ๊งงงงงงงงงงงง...>O<~~~” ช่วงวินาทีนั่นฉันกริ๊ดออกมาลั่นบ้าน จนทุกคนต้องรีบเอามือมาปิดหูเอาไว้
...แม่นะแม่!!! จะเอาไอ้เคนตุง(เอ้ย! เคนตะ) มาอยู่ในบ้านทำมายยยยย...>O<~
อ๊ะ อีก 50 >< มาแว้วววววววววววววววววว ') ยังไงก้อย่าลืมเม้นให้เค้าน้ะ ^O^
คนอ่านแล้วไม่เม้น เค้าเรียกว่า ‘ส่อง!’ ยังไงก็อย่าลืมเม้นนะจ๊วพพ ๆ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
