Sassy Girl ปากร้ายพาเจอรัก

                       ฉันลากยัยเพื่อนบ้าผู้ชายมาที่หน้าบ้านฉัน เพราะมันมัวแต่กริ๊ดโปสเตอร์วงดงบังชินกิที่ติดตามอยู่ตาเสาไฟฟ้าแถวๆ ทางเข้าบ้านฉันอยู่นั่นแหละ -_-*

“อ่าว...กลับมาแล้วเหรอลูก พาเืพื่อนมาข้างบ้านด้วยเหรอ มาเข้าบ้านก่อนจ้ะ”แม่เดินออกมาเปิดประตูให้ฉัน เพราะฉันกดกริ่งหน้าบ้านจนมันจะพังอยู่แล้ว

                        พอฉันเข้ามาในบ้าน ฉันก็ถอดรองเท้านักเรียนไปวางไว้บนชั้นอย่างเช่นที่ทำอยู่ทุกครั้ง ...แต่สิ่งที่มันไม่เหมือนทุกครั้ง นั่นก็คือ มันมีรองเท้าผ้าใบของผู้ชายที่ไหนไม่รู้วางทับที่วางรองเท้าของฉันอยู่ จะว่าเป็นของคุณพ่อก็ไม่ใช่ เพราะรองเท้าของคุณพ่อก็วางอยู่ข้างล่างชั้นรองเท้า แถมดูจากดีไซน์รองเท้าผ้าใบนั่นมันน่าจะเป็นรองเท้าของเด็กวัยรุ่นมากกว่า

“อะไรของแกยะ ยัยแก้ว เมื่อไหร่แกจะวางรองเท้าซักทีเนี่ย ฉันยืนรอจนอัมพาตจะกินขาตายอยู่แล้ว -_-” ยัยเฟย์ที่ยืนอยู่ข้างหลังฉันพูดเร่งฉัน ฉันก็เลยจะเงื้อรองเท้านักเรียนหันไปฟาดหน้ามันซักที ฮึ่ย!...พูดมากจริง -_-

“แกดูนี้ดิ รองเท้าผ้าใบของใครก็ไม่รู้เอามาวางไว้บนที่วางรองเท้าของฉันอ้ะ”

“เอ่อ...อย่าหาว่าฉันอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะ ตั้งแต่ฉันเดินเข้ามาในบ้านแกเนี้ย ฉันมีลางสังหรณ์แปลกๆ ว่ะ -_-”

“ลางสังหรณ์อะไรของแก ลางสังหรณ์ว่ามีคนหล่ออยู่ใกล้ๆ น่ะเหรอ ยัยบ้า บ้าผู้ชายจนขึ้นสมองแล้วเนี่ย แกก็รู้นี่หว่าว่าฉันเป็นลูกคนเดียว ไม่มีพี่ ไม่มีน้อง แล้วมันจะมีคนหล่ออยู่ใกล้ฉันได้ยังไง -_- เอาสมองกลวกๆ ของแกคิดหน่อย”

“เฮ้ย! พูดจริงๆ นะเนี่ย ไม่ได้โกหก แกเชื่อฉันสิยัยแก้วแตกบ๊องแบ๊ว -_-”

“เลิกต่อท้ายชื่อฉันด้วยคำสุดออทิสติกนั่นได้แล้ว”

“แง่วว~~”

                        ฉันหยิบรองเท้าผ้าใบคู่นั้นออกมาจากชั้นวาง ก่อนจะเอารองเท้าตัวเองเข้าไปแทนที่

“ยัยเฟย์”

“อะไรอ่ะ ?”

“กรณีที่ฉันคิดมีอยู่สองอย่าง”

“มีอะไรบ้างอ่ะ -_-?”

“หนึ่ง ฉันอาจจะเป็นผู้ชชายก็ได้ แล้วพ่อกับแม่ก็กำลังจะบอกความจริงในวันนี้ก็เลยซื้อรองเท้าเตรียมมาปลอบใจฉัน -_-”

“-_-^^ ปัญญาอ่อน สมองกลวงเกิน แล้วกรณีที่สองหล่ะ”

“กรณีที่สอง ถ้าฉันไม่ใช่ผู้ชาย แม่ก็ต้องมีชู้!!!”

“ชะ...ชะ...ชู้ O_O !!!”

“ใช่! ชู้นั้นแหละ” เมื่อคิดได้ดังนนั้นฉันก็จัดการวางรองเท้าผ้าใบนั่นลง ก่อนจะวิ่งเข้าไปในห้องกินข้าว ฉันเห็นพ่อกับแม่นั่งกินข้าวกับใครไม่รู้ -_-

“อ้าว...ลูกทำไมเก็บรองเท้ากันนานจัง นี่มานั่งทำความรู้จักกับเพื่อนแม่หน่อยสิลูก” แม่กวักมือเรียกฉันกับยัยแฟนต้าให้เข้าไปใกล้ ๆ

                       ฉันหันไปมองยัยเฟย์อย่างงๆ ก่อนจะเดินนำยัยเฟย์ไปหาแม่ที่กำลังยืนรอฉันอยู่

“แก้ว นี้คุณลุงทากาอิ และนี่ก็เพื่อนแม่สมัยเรียนที่อยู่นานาชาติ น้าอาโกะ”

“สวัสดีค่ะ”ฉันยกมือไหว้คนที่แม่แนะนำให้ฉันรู้จักอย่างงๆ นี่มันอะไรกันเหรอ -O-

“นี่ แก้วจังเหรอ น่ารักเหมือนตอนเด็กๆ เลยนะ” ยัยน้าอาโหะ อาแกะอะไรนั่นเอามือมาหยิกแก้มฉัย อ๊ายยยย...มันเจ็บนะนี่เห็นแก้มฉันเป็นโมะจิหรือไง ฉันปล่อยให้ยัยน้านั่นหยิกอยู่นาน จึงหันมาแนะนำยัยเฟย์ให้ญาติทั้งสองรู้จัก

“น้าอาโหะค่ะ นี่เพื่อนของหนู ชื่อเฟย์ค่ะ” ฉันดันตัวยัยเฟย์ให้มายืนอยู่ข้างๆฉัน

“น่ารักทั้งคู่เลย มา มากินข้างด้วยกัน นั่งก่อนๆ” ยัยน้านั่นบอกให้ฉันกับยัยเฟย์นั่งลงที่โต๊ะกินข้าว เพื่อนจะได้นั่งกินข้าวด้วยกัน

“เอ้า นั่งสิลูก เดี๋ยวกินข้าวเสร็จค่อยไปอาบน้ำก็ได้” แม่กดไหล่ฉันกับยัยเฟย์ให้นั่งลงเก้าอี้ว่างๆ สองตัวที่อยู่ตรงหน้าเราสองคน

                   ฉันกับยัยเฟย์มองหน้ากันโดยไม่ได้นัดหมายอย่างงงๆ กับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

“คุณป้าฮะ ผมหาตะเกียบไม่เจอฮะ” เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังมาจากห้องครัวทำให้ฉันและยัยเฟย์ชะโงกหน้าขึ้นไปมองทันที

                   ฉันชะโงกไปเพราะความสงสัยว่าไอ้บ้านั่นมันเป็นใคร ส่วนยัยเฟย์ชะโงกหน้าไป เพราะความอยากรู้ว่าหมอนั่นมันหล่อหรือเปล่า -..- ฉันปลงกับชีวิตจริงๆ มีเพื่อนบ้าผู้ชายแบมัน -_-^

“เดี๋ยวป้าหาให้จ๊ะ” แม่ฉันตะโกนกลับไป ก่อนจะวิ่งเข้าไปในครัวบ้างซึ่งนั่นทำให้ฉันยิ่งสงสัยเข้าไปใหญ่ แต่ที่แน่ๆ... ไอ้ประเด็นชู้รักนั้นตัดทิ้งไปเลย -_-*

                  เพียงไม่นาน แม่ฉันก็เดินออกมา พร้อมกับผู้ชานคนหนึ่ง เขามีสีผมสีน้ำตาลเกือบทองไล่ระดับยุ่งๆ เขาใส่เสื้อกล้ามสีดำตัวใหญ่ สกรีนลายหัวกระโหลไขว้ ทันด้วยเสื้อเชิ้ตขาวแขนสั้น ส่วนท่อนล่าง เขาใส่กางเกงยีนส์ดีดำ ตามด้วยเข็มขัดสีเงินอย่างเท่!

                   ขนาดฉันยังมองว่าหล่อเลย -_- ฉันจึงหันไปมองอาการของยัยเฟย์ที่นั่งชักดิ้นชักงออยู่ที่เก้าอี้ ด้วยอาการระริ้กระรี้ ยิ่งกว่าปลากระดี่ได้น้ำแร่ซะอีก -_-''

“แก้วจัง ^O^” ผู้ชายคนนั้นหันมาเห็นฉัน ก็วิ่งตรงดิ่งเข้ามากอดฉันทันที “แก้วจังน่ารักจังเล้ยยยยย~^^” ไอ้บ้านั้นกอดฉันที่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ เหมือนกับไม่ได้เจอกน้าฉันเป็นแปดสิบชาติ

มีต่ออีก 50 % น้ะจ้ะ ^^" อัพแค่นี้ก่อนพรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียน ')

“ปล่อยยยยย...>O<” ฉันพยายามผลักร่างใหญ่ๆ ที่กำลังกอดฉันแน่น จนลมหายใจภายในท้องฉันเดินไม่ค่อนสะดวก กริ๊ดดดด...นี่นายจะฆาตกรฉันหรือง้ายยยยย...>O<~

                      คงไม่ต้องบรรยายนะว่าตอนนี้ยัยเฟย์มีอาการเป็นยังไง -_- (บรรยายเหอ -_-;;) โอเคๆ ตอนนี้ยัยเฟย์กำลังแทะเก้าอี้ไม้บ้านฉันเล่น เพื่อนกันเสียงกริ๊ดหลุดลอดและกำลังนั่งสั่นกึกๆ อยู่บนเก้าอี้ด้วยความอิจฉาฉัน -_-''

“แก้วจัง จำฉันได้ป่ะ ^^” พอไอ้บ้านั่ปล่อยตัวฉันก็ยื่นหน้ามาถามฉันทันที

“ไม่ได้ แล้วมีเหตุผลอะไรที่ฉันต้องจำ -_-”

“T-T ใจร้าย... นี่แก้วจังยังจำฉันไม่ได้จริงๆ เหรอ”

“นายเป็นใคร ตั้งแต่เกิดมาหน้าตาสวยขนาดนี้ -_- ฉันยังไม่เคยเจอหน้านายเลย”

“ฉันเคนตะไง ตอนเด็กๆ เธอเคยเล่นกับฉันที่ญี่ปุ่นด้วยล่ะ จำไม่ได้เกรอ T-T”

“ขอเวลาฉันระลึกชาติสักร้อยปีแล้วนายค่อยมาถามฉันก็แล้วกัน”

“T-T แง้~~” ไอ้บ้านั่นเดินหน้าบูดไปนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับฉัน พร้อมกับก้มกน้าก้มตากินราเม็งที่วางอยู่ตรงหน้า

                    ชิส์! หน้าตาก็ดีอยู่หรอก แต่ปัญญาอ่อนอย่างกันเด็กออทิสติก -_- นี่ฉันเคยรู้จักกับหมอนี่ด้วยเหรอเนี่ย!!! ทำไมนึกไม่ออกเลยแฮะ -O-

.

.

นั่งกินกันไปได้สักพัก

“มลจ๊ะ เดี๋ยวฉันกับคุณทากาอิขอตัวกลับก่อนนะ นี่ก็หกโมงกว่าแล้ว ฉันต้องรีบไปเก็บของที่บ้านน่ะ” คุณน้าอาโกะก้มมองนาฬิกาข้อมือ พลางบอกกับแม่ฉัน ก่อนจะเดินควงแขนอีตาลุงทากาอินั่นออกไป แต่ที่ทำให้ฉันแปลกใจอยู่อย่างหนึ่งคือ -_- ... ทำไมอีตาเคนตะนี่ไม่ได้ด้วย -O-!!! ... จนคุณน้าทั้งสองคนออะไปเป็นที่เรียบร้อย ไม่เหลือแม้แต่เงาแล้ว อีตานี่ก็ไม่มีมีม่าจะลุกแม้แต่น้อย  - -' นี้มันยังไงกันแน่เนี่ย

“นี่นาย -_-”

“อะไรแก้วจัง ^^ จำผมได้แล้วหรอ”

“ยัง แต่ฉันมีเรื่องจะถาม -_,-”

“เรื่องอะไรอ่ะ”

“ทำไมนายไม่กลับบ้านกับพ่อแม่ของนายอ่ะ”

“เรื่องอะไรที่ผมต้องกลับ”

“หมะ...หมายความว่ายังไง -_-?”

“ก็ในเมื่อบ้านผมอยู่ที่นี่ แล้วแก้วจังจะให้ผมไปไหนอีกล่ะครับ ^o^”

“หมายความว่า...”

“ลูกเข้าใจถูกแล้วหล่ะ แก้ว ^^” แม่หันมายิ้มแล้วพูดกับฉันอย่างอารมณ์ดี

“...”

“เคนตะ จะมาเป็นหนึ่งในสมาชิกของบ้านเราอีกคนจ้ะ ^-^”

ไม่นะ...

“เคนตะ จะมาเป็นหนึ่งในสมาชิกของบ้านเราอีกคนจ้ะ ^-^”

ไม่จริงนะ...

“เคนตะ จะมาเป็นหนึ่งในสมาชิกของบ้านเราอีกคนจ้ะ ^-^”

“ไม่จริ๊งงงงงงงงงงงง...>O<~~~” ช่วงวินาทีนั่นฉันกริ๊ดออกมาลั่นบ้าน จนทุกคนต้องรีบเอามือมาปิดหูเอาไว้

...แม่นะแม่!!! จะเอาไอ้เคนตุง(เอ้ย! เคนตะ) มาอยู่ในบ้านทำมายยยยย...>O<~

อ๊ะ อีก 50 >< มาแว้วววววววววววววววววว ') ยังไงก้อย่าลืมเม้นให้เค้าน้ะ ^O^

คนอ่านแล้วไม่เม้น เค้าเรียกว่า ‘ส่อง!’ ยังไงก็อย่าลืมเม้นนะจ๊วพพ ๆ