Sassy Girl ปากร้ายพาเจอรัก

 

“ผมขอโทษคร้าบบบ...~O~!!!”

“ฉันขอโทษค้าาาาา...~O~!!!”

“พวกเรารักกันค้าาาา...~O~ / คร้าบบบบ...~O~!!!”

 

                 ตอนนี้ฉันกำลังยืนประจันหน้ากับไอ้บ้าลามกนั่น กลางสนามกีฬากลางแจ้ง โดยมีไม้อะไรอะไรสักอย่างวางอยู่บนไหล่ทั้งสองข้างของฉันกับไอ้บ้านั้น และมีแก้วน้ำที่มีน้ำอยู่ในนั้นประมาณครึ่งแก้วที่ห้อยอยู่ แล้วที่แย่ไปกว่านั้น ตอนนี้หน้าผากของฉันกับไอ้โรคจิตก็มีลูกโ่งสีเหลืองสดใสสว่างแจ่มจ้าวางกลั้นไว้อยู่

 

                 เหนือฟ้ายังมีจักรยาน เหนือมารยังมีจอมมาร เหนือปลาวาฬยังมีน้ำพุ -_-^^ สิ่งที่แย่ย่อมต้องมีสิ่งที่แย่กว่าคือฉันกับไอ้บ้านั้นต้องตะโกนประโยคบ้า ๆนั้นไปด้วย

 

                 โดยกฏิกาที่อาจารย์ตั้งไว้ให้คือ ให้ฉันกับไอ้บ้านั้นท่องประโยคเพี้ยๆข้างบนให้ครบ 100 รอบ โดยที่ไม่ให้ลูกโป่งที่อยู่หน้าผากหล่น หรือน้ำในแก้วหกเป็นอันขาด ไม่งั้นก็ต้องเริ่มท่องใหม่ตั้งแต่ต้น

 

                 โอ้...พระเจ้า แค่มองหน้าไอ้บ้านั้นแล้วพูดมันออกมาฉันก็จะบ้าตายอยู่แล้ว TOT แล้วนี่ยังจะให้มาท่องกลางแดดจ้า ๆ แบบนี้อีก แล้วจะให้แันยืนเฉยๆ ได้ยังไงกัน มันร้อนนะ TOT

 

                 ฉันกับไอ้บ้านั่นก็ท่องได้ยังไม่ถึงสิบรอบสักที เพราะ...ท่องไป ท่องมา...

 

“ผมขอโทษคร้าบบบ...~O~!!!”

“นี่นายปากเหม็นอ่ะ นายอย่าอ้าปากกว้างๆ ได้มั้ย กลิ่นปากเน่าๆ ของนายมันโชยเข้ามาในจมูกอ่ะ -_-”

“ทีเธอเหม็นอย่างกับปลาร้าเน่าฉันยังไม่บ่นเลย -_-”

“ถามจริงเถอะ นายกินหมาเน่าอืดฮิปโปกินพะยูนเน่าจมน้ำตายเป็นอาหารหรือไงยะ -_-”

“ฉันว่าอาจารย์คิดผิดที่ให้ยืนกลางแดดนะ เดี๋ยวจากที่ไม่สวยอยู่แล้วกลายเป็นโคตะระไม่สวยอีก อุ้มบ๊ะ! ตู้มบ๊ะ! ทะทะโท่งทุ่มโบ๊งเบ๊งเท่งบ๊งบ๊ะตุ้มโป๊ะแบะๆ ไง ฮ่า ๆ =_=” <<~ อะไรของแก

“กริ๊ดดดด...ทุ่มทะบ๊งเท่งอะไรของนายยะเก็บไว้พูดกับบรรพบุรุษของนายเถอะ”

 

                   และหลังจากการะปะทะคารมกำลังเดือดได้ที่อยู่นั่น มันก็จำเป็นที่ต้องมีการแสดงออกทางร่างายเล็กน้อย ไม่สิ -_- มันไม่ใช่เพียงเล็กน้อย แต่เข้าขั้นว่ามากเลยด้วยซำ -_-^

 

                   เพราะเริ่มมีการเอาแขนขึ้นตบหัวกัน และเริ่มมีการเตะกล่องดวงใจกันเกิดขึ้นและนั่นก็ทำให้...

 

ซ่าาาา...

                   น้ำในแก้วหก (ไม่ใช่แก้วเจ็ด -_-^) <<< พยายามจะฮา แต่เสียใจด้วยนะ มันแป้กสิ้นดี

 

                   ทำให้ฉันและเขาต้องหันหน้ามามองกัน แล้วเริ่มต้นท่องใหม่ทันที

 

                   กริ๊ดดดด...อาจารย์ระเบียบเลิศ(จำชื่อเก่าไม่ได้แล้ว)แกล้งคนสวยอ่ะ T-T

 

.

.

 

หกชั่วโมงผ่านไปจนได้เวลาเลิกเรียน

“ผมขอโทษคร้าบบบ...~O~!!!”

“ฉันขอโทษค้าาาาา...~O~!!!”

“พวกเรารักกันค้าาาา...~O~!!!/คร้าบบบบ... ~O~!!!”

ในที่สุดเราสองคนเราสองคนก็ท่องรอบที่ 99 ได้แล้ว

 

                 อ๊าาา..~อีกรอบเดียวนะ ฉันก็จะได้พ้นจากวิบากกรรมที่ปากฉันมันก่อไว้ได้สักที T-T

 

“ ผมขอโืษคร้าบบบบ...~O~”

“ฉันขอโทษค้าาาาา...~O~”

“พวกเรารักกันค่าาาา...~O~ / คร้าบบบ...~O~!!!”

“ไชโย!!!”

 

                 และหลังจากท่องรอบที่ 100 เสร็จ ฉันกับไอ้บ้านั่นตะโกนออกมาด้วยความดีใจพร้อมๆ กัน ฉันเลยหันไปเชิดหน้าใส่ไอ้บ้านั่นอีกรอบ

 

                 ก่อนจะเตรียมตัววิ่งไปหายัยเฟย์ที่น่าจะรอฉันอยู่ที่หน้าโรงเรียน

 

“เดี๋ยวดิ จะรีบไปไหนเหรอ” ไอ้บ้านั่นเรียกฉันเอาไว้ก่อน ฉันจึงชะงักเื้ท้าหันมาคุยกับไอ้หมอนี่ก่อน 

“จะรีบไปหาป้านายมั้ง -O-!!! ” มันคงไม่ใช่การคุย แต่มันเป็นการกันมาทะเลาะกันต่อซะมากกว่า -_-^

“เธอชื่ออะไร ได้ยินยัยกระเบนนั้นเรียกเธอว่า แห้ว หรืออะไรเนี่ยแหละ”

“กริ๊ดดดด...ฉันชื่อแก้วต่างหากล่ะ แก้วใบใสๆ บางๆ หน้าถนุถนอม ถ้านายไม่รู้จักก็หัดยกระดับสายตาจากที่มองแต่ชั้นในผู้หญิงขึ้นมามองโลกภายนอกบ้าง -_-”

“แก้วน่ะฉันรู้จัก แต่ผู้หญิงอย่างเธอจะเปลี่ยนชื่อเป็น ยัยแห้ว แต้ว หรือไม่ก็ แก้วแตกมากกว่า”

“กริ๊ดดดด...นายเปิดฟารฒสุนัขไว้ในปากหรือไงยะ แล้วชื่อนายดีเด่นนักหรือไงถึงได้เที่ยวมาเปลี่ยนชื่อให่ชาวบ้านชาวช่องเขาแบบนี้ -_-^”

“ฉันชื่อโทโมะ โทโมะที่แปลว่าเพื่อนหน่ะ” <<~ มั้งนะ จำไม่ได้แล้ว TOT'

“สำหรับฉัน นายมันเป็นเพื่อนที่แย่ที่สุด รู้เอาไว้ด้วย ! -O-!!! ไอ้โดโซะ!”

“ฉันชื่อโทโมะ ไม่ได้ชื่อโดโซะ เรียกชื่อฉันให้ดี ๆหน่อยยัยแก้วแตก”

“ไอ้โดโซะ!!!”

“โทโมะคะ โทโมะไปส่งพลอยที่บ้านหน่อยสิค่ะ”ยัยพลอยพลายอะไรนั้นเดินเข้ามาเรียกไอ้โดโซะจากทางด้านหลัง พอเขาหันไปมองก็ส่งยิ้มหวานให้ทันที

“งั้นฉันไปก่อนนะ ยัยแก้วแตก ฉันจะคอยตามก่อกวนชีวิตเธอทุกชาติทุกภพเลย คอยดูสิ”

“ชาตินี้ขออย่างให้เจอนายเป็นครั้งที่สองเลย ไอ้โดโซะ!!!” ฉันพูดจบก็รีบวิ่งไปที่ประตูหน้าโรงเรียนทันที แต่ก็ยังไม่วานหันไปมองยัยพลอยกับไอ้หมอนั่นที่เดินไปด้วยกัน กะหนุงกะหนิง อี๋อ๋อออเซาะกัน แหม...จะมาเดินข้างกันใก่เสียเวลาทำไมเล่า ไม่อุ้มพอาเข้าโรงแรมให้รู้แล้วรู้รอดเลยเล่า! -_-*

 

.

.

 

“ยัยเฟย์...=O=!!!” ฉันตะโกนเรียกยัยเฟย์เสียงดัง จนคนทั้งป้ายรถเมล์ รวมทั้งยัยเฟย์ก็หันมามองแฉันเป็นตาเดียวกัน

 

ฉันเห็นยัยเฟย์ก็รีบวิ่งไปหาทันที

 

“แกจะตะโกนทำไมยัยแก้ว ถึงฉันจะหน้าด้านแต่ก็มียางอายนะยะ เอ้า! กระเป๋านักเรียนแก!” ยัยนั่นบ่นฉันเป็นการใหญ่ ก่อจะยื่น(โยนซะมากกว่า)กระเป๋านักเรียนจาคอปมาให้แัน

“ยางอายบนหน้าแก ฉันว่ามันสึกไปหมดแล้วนะยัยเฟย์ -_-^”

“ปากแกนี่จัดได้ทุกๆที่เลยนะ พูดอย่างนี้มาตบกันเลยมั้ยฮ๊า!!!”

“เออน่า ยังไงฉันก็พูดความจริงอยู่แล้วนี่นา”

“นั่นปากหรือชักโครกยะ ไม่รู้ล่ะ คืนนี้ฉันจะไปอ่านหนังสือสอบที่บ้านแก”

“ไม่ต้องอ้างว่าจะไปอ่านหนังสือก็ได้มั้งยะ แกก็แค่จะไปข้างเย็นกินที่บ้านฉันกินใช่มั้ย ฉันรู้อยู่หรอกน่า ”

“ชิ เกลียดจริงๆ คนรู้ืันเนี่ย -_- ป่ะ ขึ้นรถเหอะ รถเมล์มาพอดีเลย” ว่าแล้วยัยนั่นกูฉุดฉันขึ้นไปบนรถเมล์คันนั้นทันที

 

.

.

 

“ไอ้เฟย์!!!”ฉันหันไปตะคอกใส่ยัยเฟย์ ที่กำลังนั่งหลับตาพริ้มอย่ามีความสุข

“อ๊ายยยย...อะไรของแกย่ะยัยแก้ว เกิดสติแตกขึ้นมาอีก OoO!!!”

“ไอ้ผู้ชายที่ยืนเถียงฉันเมื่อเช้าใครว่ะ หน้าคุ้นๆ หน้าอย่างกับบอกไม่ถูกอ่ะ”

“นี่แก สมองปลาทองหรือเปล่าเนี้ย ก็พ่อเทะบุตรสุดหล่อ ขวัญใจสาวๆ ทั้งโรงเรียน นายโทโมะไงฉันถามแกจริงเหอะ แกมัวเอาแต่หัวไปตจุ่มอยุ่กับโถส้วมหรือไงยะแกถึงไม่รู้จักนายโทโมะสุดหล่อสามีในอนาคตของฉันน่ะ - -”

“เมื่อเช้าโดนเขาด่าแล้วยังไม่เข็ตอีกหรือไงยะ -_- ยัยกระเบนถูกรถสิบล้อเหยียบ”

“กริ๊ดดดดด...นังเพื่อนบ้า! คำ่านี่ให้สามีฉันด่าคนเดียวอ่ะ ที่แกบอกว่าคุ้นๆ หน้าเขาน่ะแกไม่ต้องแปลกใจหรอกยะ ก็ปีก่อนเขา้ขึ้นไปประกวด Sassy Guy ประจำโรงเรียนเหมือนแกไง”

“เออ ๆๆ ว่าแต่ยัยผู้หญิงเข้ามาประครองไอ้บ้านั้นมันเป็นใครอ่ะ”

โป๊กก!!

“อะไรของแกเนี่ยยัยเฟย์ TOT”

“เรียกเจ้าชายในฝันของฉันว่าไอ้บ้านั่นได้ไงยะ ส่วนยัยนั่นเป็นเพื่อนสนิทของโทโมะ แต่เค้ามาช่าวแว่วๆ มาว่า คู่นี้เป็นแฟนกัน”

“อย่างนี้แกก็เป็นเมียน้อยเขาน่ะสิ -_-”

“มะเหงกให้นี่...เมียน้อยหรือยะ อย่างฉันต้องเป็นเมียหลวงอย่างด็อกเตอร์วิการดาย่ะ”

“อย่าแกเป็นได้แค่ด็อกว่า ยัยเฟย์ ส่วนเตอร์เอาไว้ชาติหน้าแล้วกัน -_-”

“กริ๊ดดด...ยัยเพื่อนปากเสีย ฉันไม่คุยกับแกแล้ว ฉันไปนอนฝันว่ากำลังอยู่ในอาณาจักรฮาเร็มของหนุ่มๆ ดงบังชินกิ SJ Shinee แล้วก็ บรรดา 2 PM อยู่ดีกว่าคุยกับแกแล้วเสียอารมณ์”

 

‘ไม่ต้องนอนแล้ว จะถึงบ้านฉันอยุ่แล้ว เร็ว เตรียมตัวลง -_-’ ฉันหันไปโบกยัยเฟย์ที่เตรียมจะเข้าอาณาจักรฮาเร็มกับบรราดาหนุ่มๆ เกาหลีด้วยอารมณ์หมั่นไส้มันเต็มที่

 

---

โอ๊ะ ><' มาอัพแล้วจ้า :) ห่างเหินกันไป(ไม่ค่อย)นานเท่าไหร่ :]]'

เรามาอัพให้แล้วไม่รู้ว่ามีคนจะยังอ่านอยู่หรือเปล่า ไปแล้วนะ คิก ๆ

ม๊วฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ :'3