Sassy Girl ปากร้ายพาเจอรัก

          ฉันตื่นขึ้นมาด้วยอาการสะลืมสะลือสุดๆ ก็ใช่ไง ฉันน่ะนอนอ่านหนังสือทั้งคืน จนตาจะคล้ามหมีแพนด้าเข้าทุกทีๆ แล้ว จะให้คนอื่นติวก็ไม่มีใครยอมติวให้ จะให้ฉันไปง้ออีตาโทโมะอย่างนั้นเหรอ -_- แค่ฝันยังไม่มีหนทางเลย!!! -_-'

          ตั้งแต่วันนั้น วันที่เขาเชื่อผู้หญิงอื่นที่ไม่ใช่ฉัน ฉันก็ไม่คุยกับเขา และไม่ แม้แต่จะมองหน้าเขา้เลยด้วยซ้ำ :P!!!

          ตอนนี้ในบ้านฉันมันก็เลยดูเงียบเหงาและสังเวงยังไงชอบกล...-____-^

          จะให้เคนตะติวให้ ก็เขินเขาชะมัด วันนั้นก็ไปร้องไห้ให้เขาเห็น และเหตุผลไม่อยากไปรบกวเขาอีกอย่างก็เพราะเขาน่ะเป็นนักเรียนใหม่ ต้องทำความเข้าใจกับบทเรียนให้มากๆ เข้าใจไว้จะดีกว่า ฉันเลยไม่อยากจะกวนเขาสักเท่าไหร่

          แต่ช่างเถอะ เมื่อคืนฉันก็ซดแบรนด์ไปเป็นโหล อ่านหนังสือเป็นตั้งๆ ทำแบบฝึกหัดเป็นหองๆ ถ้ายังสอบไม่ผ่าน ฉันจะเอาแบรนด์ที่ไปเหมามา เผามันทิ้งหน้าโรงเรียนเลย -.,-'

         ฉันลงบันไดมาในเครื่องแบบชุดนักเรียน ก็มีกลิ่นขนมปังปิ้ง ไข่ดาว และ ...ไส้กรอกลอยมาแต่ไกล เอื๊อก~ น้ำลายไหล กลิ่นเรียกน้ำย่อยชะมัดเลย - -*

          ฉันเลยรีบวิ่งลงไปที่ห้องครัวทันที

“เคนตะ วันนี้นายทำอะไรให้ภรรยากินจ๊ะ ^O^” ฉันวิ่งไปจ๊ะเอ๋เคนตะที่ห้องครัว ด้วยคำทักทายที่ฉันทักเขาเป็นประจำ แต่วันนี้เคนตะเปี๊ยนไป๊ OoO

          กลับเป็นนายโทโมะยืนอยู่แทน -0-!

“เคนตะออกไปโรงเรียนตั้งแต่เช้าแล้ว”

“ใคร ?”
 
“เคนตะไง -__-”
 
“...ใครถามนาย -__-”
 
“ชิ!”
 
"เชอะ!"
 
          ฉันเชิดหน้าใส่เขาทีหนึ่ง ก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋านักเรียน เพื่อออกไปใส่รองเท้าที่หน่าบ้าน ข้างช้ง ข้าวเช้าอะไรไม่กินมันแล้วเสียอารมณ์ชะมัด! -_-;
 
"แล้วนั่นเธอจะไปไหน"
 
"ไปโรงเรียน"
 
"กินข้าวก่อนดิ"
 
"ไม่กินแล้ว นายอยากกินก็กินเองดิ อ้อ..หรือไม่ก็ใส่ห่อแล้วเอาไปให้ยัยคุณหนูพลอยสุดที่รักนายก็ได้ ฉันไปล่ะ" ฉันพูดจบ ก็ใส่รองเท้าเสร็จพอดี ฉันเลยวิ่งไปที่ป้ายรถเมล์หน้าปากซอยทันที
 
 
.
.
 
"กริ๊ดดดด~~ ยัยแก้ว มาแต่เช้าเลยนะแก >_<"
 
"แก้วจังมาแล้วเหรอ ^^" เคนตะ เอ่อ...นายทำหน้าอื่นไม่เป็นแล้วใช่มั้ย
 
"จะกริ๊ดทำไมฟ่ะเนี่ย ไอ้เฟย์ หา!! แค่ฉันมาโรงเรียนเช้าแค่นี้ แกจะได้สามีเป็รดงบังชินกิหรือไงยะ"
 
"ได้ก็ดีสิยะ ว่าแค่แฟนแกล่ะ"
 
          ฉึก~! แทงใจดำ -_-^
 
"ช่งไอ้บ้านั่นเหอะ ฉันไม่อยากคุยด้วย ว่าแต่...เคนตะ ทำไมนายไม่รอฉันก่อนอ่ะ"
 
"คือโทษทีนะ บังเอิญว่ามีธุระนิดหน่อย เลยต้องรีบมาก่อนอ่ะ เอ่อ...แก้วจัง เรามาทบทวนบทเรียนกก่อนสอบกันเถอะ เฟย์จังด้วย ^^" เคนตะหันมาชวนฉันกับยัยเฟย์อ่านหนังสือเรียนก่อนสอบอีกครั้ง
 
          เฮ้อ.... ทำไมฉันไม่เกิดมาเป็นโนบิตะฟะเนี่ย จะได้มีโราเอมอนมาช่วย ไม่ต้องมาท่องตำราเล่มหนาเท่าขนมชั้นแม่กินไล้แบบเนี้ย -_-^'
 
"แก้ว แฟนมาน่ะ" เสียงเพื่อนคนหนึ่งตะโกนอยู่หน้าห้อง ทำให้คิ้วฉันเริ่มขมวดเป็นปมผูกควายขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง -*-
 
          แต่ฉันก็ยังก้มหน้าลงอ่านหนังสือต่อไปเรื่อยๆ โดยไม่สนใจสิ่งมีชีวิตและสิ่งไม่มีชีวิตใดๆ บนโลกทั้งสิ้น
 
"ยัยแห้ว ฉันเอาข้าวมาให้ -_-" เสียงมรณะดังขึ้นข้างหลังฉัน ทำให้ฉันสะดุ้งเฮือกขึ้นมาอีกครั้ง ต่างกับยัเฟย์ที่กำลังดิ้นพล่านแล้วทำสีหน้าอย่างนี้ \(*_*)/ 
 
          ฉันทำเป็นไม่สนใจ พลางอ่านหนังาสือต่อไปเรื่อยๆ
 
"ฉันเอาข้าสเช้ามาให้ -_-" ไอ้บ้านั่นว่าพลางวางกล่องข้าวรูปหมีพูห์สีเหลืองสดใส แบบเด็กอนุบาลสามยังไม่กล้าใช้ (ขออภัยฉันชอบมิกกี้เมาส์ย่ะ) -_-^ ลงบนโต๊ะข้างๆ หนังสือฉัน แล้วเลื่อนเก้าอี้ข้างๆ ตัวฉันออก แล้วนั่งลงทันที
 
"กินดิ เธอยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้าเลยะ -_-^"
 
"นายให้ผิดคนหรือเปล่า -_-" ฉันพูดกับเขา โดยไม่มองหน้าเขาเลยแม้แต่น้อย แต่ถึงตาจะมองหนังสือ เนื้อหาเหล่านั้นก็ไม่ได้ซึมเข้ามาในหัวฉันเลยแม้แต่นิดเดียว
 
"ฉันเตรียมมาให้เธอ และก็ตะให้เธอคนเดียวด้วย เพราะงั้นกินข้าวนี่ซะ"
 
"ไม่กิน!! เฟย์ เคนตะไปอ่านหนังสือที่ดาดฟ้ากัน" ฉันตะโกนอย่างังจนทุกคนหันมามองเป็นตาเดียว พร้อมกับดึงมือของเคนตะ เพื่อเดินหนีไอ้บ้าโทโมะนั่นด้วย
 
           แต่ยังไม่ทันได้เดิน โทโมะก็ดึงมือของฉันเอาไว้ก่อน
 
"โกรธเหรอ ?" ฉันหันหน้ามามองโทโมะ ก็เจอกับคำถามที่เต็มไปด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ ของผู้ถาม ฉันจึงเชิดหน้าไปมองทางอื่นแทน
 
"..."
 
"ถึงโกรธฉันยังไง เธอก็อย่าทำร้ายตัวเองแบบนี้สิ กินข้าวเถอะนะ ฉันขอร้อง"
 
"..."
 
"ฉันขอโทษที่ฉันไม่เชื่อเธอ แต่ว่า... เอ่อ... ฉันขอโทษนะ -/ / /- เราคืนดีกัน แล้วกลับมาเป็นแฟนที่น่ารักเหมือนเดิมนะ" อีตานั่นว่าพลางชูนิ้วก้อยตัวเองขึ้นมา
 
          ฉันหันมามองโทโมะอย่างงงๆ
 
"อะไรของนาย เป็นเกย์หรือไง ถึงได้ชูนิ้วก้อยขึ้นมาน่ะ -_-^"
 
"คืนดีกันนะ"
 
          อ๊ากกกก~...อย่ามาออดอ้อนแบบนั้นะ
 
"ไม่!! No!! แปลว่าไม่!! ไม่ๆๆๆ ม่ายยยยย~"
 
          ฉันตะโกนลั่นห้องอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะเดินหนีฉันออกไปข้างนอกห้อง
 
          เหลือไว้แต่ความงุนงง และปรัศนีที่กำลังปลิ่วว่อนเต็มห้องเรียน
 
"แกงอนเขามาไปหรือเปล่าอ่ะยัยแก้ว เขาเดินหนีออกไปแล้วอ่ะ TOT" ยัย้ฟย์ชะเง้อมองตามโทโมะอย่างอาลัยอาวรณ์
 
          เฮ้อ...ฉันถอนหายใจ แล้วทิ้วตัวนั่งลงบนโต๊ะอย่างเนือยๆ เชอะ! ถ้าง้อแค่นี้ไม่ได้ก็ไม่ต้องง้อ ฉันไม่สนเหมือนกันแหละ
 
          ฉันนั่งอ่านหนังสือต่อไปได้แค่บรรทัดเดียว
 
(ช่วงต่อไป ฮะ...เฮ้ย!! เข้ามาได้ไงฟะ) จู่ๆ ดีเจประชาสัมพันธ์ของฌรงเรียนก็เริ่มมีอะไรผิดปกติไป จนนัดเรียนทั้งโรงเรียนเริ่มสงสัยและซุบซิบไปต่างๆ นานา
 
(พังประตูเข้ามาไงเล่า -_-)
 
(ไม่ได้ ออกไปเลยนะเว้ย!) เสียงทะเลาะกันของคนสองคน ทำให้ฉันเริ่มสนใจสิ่งผิดปกติขึ้นมาเล็กน้อย
 
(แก้ว เธอยังฟังประชาสัมพันธ์นี่อยู่ใช่มั้ย)
 
(ฮะ...เฮ้ย! นายจะทำอะไรอ่ะ ออกไปเลยนะ)
 
(ไม่ออก ถ้าไม่อยากตายก็หุบปากไป -_-)
 
          พอฉันรู้ว่าใครที่อยู่ในห้องประชาสัมพันธ์ ก็ก้มหน้าไปอ่านหนังสือต่อ ไม่เหมือนกับคนอื่นๆ ที่วิ่งไปดูที่ระเบียงกันหมดแล้ว ว่าเกิดอะไรขึ้นกับประชาสัมพันธ์
 
(แก้ว ฉันรู้ว่าสิ่งที่ฉันทำ มันดูไม่น่าให้อภัยสักเท่าไหร่ แต่ฉันก็อยากจะขอโทษเธออยู่ดี)
 
"แก้ว" ยัยเฟย์ที่นั่งอยู่ตรงหน้าฉัน จับมือฉันแล้วเขย่าเบาๆ ให้ฉันรู้สึกตัว แต่ฉันรู้สึกตัวตลอดเวลา เพียงแต่ว่าตอนนี้ฉันไม่อยากจะรับรู้อะไรเฉยๆ ก็เท่านั้นเอง
 
          ฉันก้มลงอ่านหนังสือต่อแบบที่ไม่สนใจใคร โดยมีสายตาของเคนตะคอยมองตลอดเวลา
 
(ฉันขอโทษเธอเป็นพันคำ เป็นล้านคำ เธอก็คงจะไม่ยกโทษให้ฉัน แต่ฉันก็อยากจะพูดมัน)
 
(...มองฉัน สักหน่แยได้ไหม... นะหันมามองนิดเดียวก็พอ ดูซิ ว่าใครมาง้อ...เฝ้ารอเธอนานแล้วรู้หรือเปล่า)
 
          เสียงเพลงนิ้วก้อยถูกร้องขึ้นสดๆ ดังออกมาจากห้องประชาสัมพันธ์
 
(...รู้นะรู้...ว่าเธอกำลังคิดถึงฉันอยู่ สายตาเธอนั่นไงที่มันฟ้องแล้วเมื่อไหร่เธอจะยอมใจอ่อน เห็นใจเถอะข้อร้อง อย่างอนไปเลย...)
 
(อยากจะขอเพียงอยากจะขอแค่นิ้วก้อยเธอ อย่าทำเขินมาเกี่ยวกันไว้แค่นิ้วก้อยเอง จับือฉันไว้อย่างเดิม มาเริ่มต้นกันใหม่ ยังรักฉันใช่มั้ย อย่าให้ฉันรอ...)
 
[นิ้วก้อย - kotic. (เกิดคิดถึงขึ้นมาจัดด >O<)]
 
          เสียงเพลงนั้นจบลงไปอย่างง่ายดาย พร้อมทั้งเสียงที่เงียบสนิททั้งโรงเรียน
 
(แก้ว ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ ยกโทษให้ฉันได้หรือเปล่า)
 
          ตอนนี้เพื่อนๆ ในห้องทุกคน กำลังมองฉันเป้นจุดเดียว เพื่อฟังคำตอบจากปากของฉัน
 
          แต่ฉันก็ยังนิ่งเงียบ ไม่ใส่ใจกับทุกสิ่งที่ทุกคนกำลังเฝ้าคอย
 
(ฉัน...รักเธอนะ แก้ว)
 
          เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง ทำให้ทุกคนหันมาจ้องฉันอีกรอบหนึ่งด้วยความลุ้นละทึกระคนอิจฉา
 
"เฮ้อ~..." ฉันถอนหายใจออกมาอีกรอบ พลางปิดหนังสือเล่มหนานั้น ก่อนจะลุกขึ้นยืน แล้วเดินออกไปข้างนอกห้อง
 
"แก้ว แกจะไปไหนน่ะ" ยัยเฟย์ตะโกนตามหลังฉันมา
 
          แต่เสียใจ ตอนนี้ฉันไม่มีแม้แต่กะจิตกะใจที่จะตอบคำถามของใครเลยทั้งสิ้น
 
          ฉันเดินผ่านหนัาห้องเรียนของนายโทโมะก็เจอยัยพลอย อะไรนั่นยืนอยู่ ฉันเลยแกล้งเดินไปชนไหล่ยัยนั่นเบาๆ พร้อมทั้งพูดพอให้เจ้าตัวได้ยิน
 
"ทีนี้เธอรู้หรือยัง ว่าใครสำคัญกับโทโมะกว่ากัน" ฉันหยุดพูดใส่ยัยนั่นที่กำลังถลึงตาด้วยความโมโหใส่ฉันอยู่ ก่อนจะเดินลงบันไดไปที่ห้องประชาสำพันธ์ข้างล่างท่ามกลางสายตาของนักเรียนทั้งโรงเรียน
 
          ฉันเดินไปหยุดอยู่ที่ห้องห้องประชาสัมพันธ์ ก่อนจะชี้นิ้วตะโกนด่าอย่างดังว่า...
 
"ยกโทษให้แล้ว ถ้านายยังไม่ออกมา ก็อย่ามาคุยกับฉันอีกเลย!!"
 
          ฉันยืนรอดูสถานการณ์อยู่ครู่หนึ่ง ประตูห้องประชาสัมพันธ์ก็ค่อยๆ เปิดออกพร้อมกับร่างสูงโปร่งของผู้ชายคนหนึ่ง นายโทโมะนั่นเอง -_-
 
"หายงอนแล้วใช่ป่ะ" โทโมะวิ่งมาถามฉัน
 
"มันก็แค่แผนการปั่นหัวยัยคุณหนูเท่านั้นแหละ โฮะๆ ขอบใจมากๆ เลยนะที่ช่วยพูดคำว่ารักฉันน่ะ เพราะมันทำให้แฟนนายตาลุกวาวเป็นไฟจนแทบเผาฉันได้อยู่แล้ว" ฉันพูดกับโทโมะเบาๆ
 
"ก็เป็นเป็นแฟนฉันอยู่แล้วไม่ใช่หรือไงเล่า ป่ะ...ขึ้นห้องเรียนกันเถอะ" โทโมะว่าพลางโอบไหล่ฉันเดินขึ้นอาคารเรียน
 
          ฉันเลยทำท่าโอนอ่อนผ่อนตาม ฮ่าๆ สะใจชะมัดที่ได้แกล้งปั่นหัวยัยคุณหนูนั่น
 
 
------------------------------------------------------
 
วันนี้วันพ่อ >O< อารมณ์ดีหน่อย ;)) เรากะจะมาอัพ
เรื่องนี้ให้หนึ่งตอน กับอีกอีกเรื่องสองตอน
ไม่รู้ว่ามีใครลืมเราหรือยังนะ ^[++]^'
วันพ่อปีนี้ใครกราบพ่อแล้วบ้าง ~ . ?? (ยังไม่ตื่นกันเบยยยย~)
ฮะๆ งั้นก็ฝากไว้แค่นี้นะ
 
Date : 05-12-2012
Time 10.00 A.M. '
 
อย่าลืมกันนะ ' ><,,