Sassy Girl ปากร้ายพาเจอรัก

16

‘ เกมพนันขโมยหัวใจ ’

         ฉันเดินขึ้นชั้นห้องเรียนโดยมีโทโมะคอยโอบไหล่ฉันไว้ตลอดเวลา จนกระทั่งมาถึงห้องเรียนของฉัน เขาก็ยังเดินตามมานั่งข้างๆ ฉันด้วย

"กินข้าวก่อน เดี๋ยวอ่านหนังสือไม่รู้เรื่อง -__-" แล้วโทโมะก็เปิดกล่องอาหารออก ก่อนจะยื่นมาทางฉัน

"กริ๊ดดดดดด~ ยัยแก้ว แกไม่กินฉันกินเองก็ได้ >_< น่ากินชะมัดเลย" ยัยเฟย์ทำท่าทางกระดี๊กระด๊า เมื่อเห็นอาการเช้าที่โทโมะเตรียมมาให้ฉัน

"แต่ฉันจะให้แฟนฉันกินคนเดียว คนอื่นอย่ามายุ่ง -_-" โทโมะหันไปพูดใส่ยัยเฟย์ ก่อนจะยัดเยียดกล่องข้าวนั่นมาตรงหน้าฉัน

          ฉันเงยหน้ามองเขานิดหนึ่ง ซึ้งเขาก็ทำหน้าตาแป๋วแหวว แล้วพยักหน้าบอกให้ฉันกิน

"นายทำของอย่างนี้มาให้แก้วจังกินได้ยังไง มีแต่น้ำมันทั้งนั้น ดูสิไข่ดาวนี่นำหมันเยิ้มเชียว" เคนตะวิจารณ์ อาหารที่อยู่ภายในกล่องข้าวทันทีที่ฉันเปิดมันออก

"ก็ต้องได้รับไขมันมั่งดิ ยัยนี่ผอมแห้งแรงน้อยจนตัวจะปลิวอยู่แล้ว เพราะไอ้อาหารญี่ปุ่นชีวิจิตอะไรของนายนั่นแหละ" (ได้ข่าวว่านายก็เป็นคนญี่ปุ่น) โืทโมะเถียงกลับ

          ทั้งคู่หันมามองกันด้วยสายตา (  -_-) +++ (-_-  ) อาฆาตแค้นมาตั้งแต่ชาติปางก่อน และลุกขึ้นยืนเถียงกันอย่างเอาเป็นเอาตาย

 

"แต่อาการของผมก็มีคุณประโยชน์ ไม่มีไขมันส่วนเกินและคอเลสเตอรอลสูงจนเกินความจำเป็นของร่างกายแก้วจังนะ แต่ของนายมันมีแต่น้ำมันเยิ้มแบบนี้มีหวีงแก้วจังได้พองเป็นปลาวาฬอืดแน่ๆ "

 

          เอ่อ...เคนตะ นายยกตัวอย่างมาซะฉันนึกถาพออกเลยอ่ะ -_-^ มันอุบาทว์มากจริงๆ

 

"แต่มันก็ต้องมีบ้างแหละน่า ไขมันในอาหารที่ฉันเนี่ย ฉันเผื่อไว้วันอื่นที่แก้วไม่ได้กินไขมันเฉยๆ เฟ้ย !!! -_-"

 

          เอ่อ...โทโมะ ไขมันนี่มันแบ่งไปเผื่อวันอื่นได้ด้วยเหรอ นี่ไขมันนะ ไม่ใช่น้ำในโหนกอูฐ จะได้กักเก็บเผื่อวันอื่นได้น่ะ -_-^

 

"แต่ถ้าได้รับไขมันเยอะไป มันก็จะไม่ดีต่อสุขภาพนะ บางทีแก้วจังอาจจะกลายเป็นโรคอ้วน แล้วตามมาด้วยโรคแทรกซ้อนอื่นๆ อีก เช่น โรคไขมันอุดตันในเส้นเลือด โรคไขข้ออักเสบ และหลายๆ โรค รวมทั้งโรคหัวใจด้วย -__-"

 

          หมายความว่า... ถ้าฉันกินอาหารกล่องนี้ ฉันจะตายใช่มั้ยเนี่ย T^T

 

"ก็แค่มื้อเดียว -__-"

 

"มื้อเดียวก็ส่งผลไปถึงอนาคตได้ อีกอย่างผมไม่อยากให้ลูกของผมที่เกิดกับแก้วจังเป็นโรคอ้วน -__-"

 

"ยัยนี่จะมีลูกกับนายได้ยังไง เขาต้องมีลูกกับฉันต่างหากเฟ้ย!!! ต่อให้ลูกฉันเกิดเป็นรคอ้วนฉันก็ไม่หวั่น เพราะเด็กตัวอ้วนตุ้ยนุ้ยน่ารักจะตาย -___-"

 

"ใครจะไปมีลูกกับพวกนาย หา!! =O="

 

"เธอไง!"

 

          ไอ้สองคนนั้นตอบออกมาพร้อมกัน เล่นเอาฉันต้องชะงักลงไปทันที

 

"ผมต่างหากที่เป็นสามีแก้วจัง -_-"

 

"ฉันเป็นแฟนแก้ว เดี๋ยวสักวันเขาก็ต้องหย่ากับนายแล้วมาแต่งงานกับฉัน"

 

"นี่ช่วยเงียบๆ กันหน่อยได้มั้ยเล่า ฉันจะอ่านหนังสือ =O=!!" ฉันตะโกนห้าม ศึกไอ้สองคนนั้นไปอีกครั้ง

 

"เธอนั้นแหละที่ต้องเงียบ นี่มันศักดิ์ศรีของลูกผู้ชายหน้าตาดี -O-!!!!" ไอ้สองคนนั้นพูดพร้อมกันอีกครั้ง เล่นเอาฉันอึ้งไปอีกรอบ

 

          พร้อมกันและเหมือนกันแม้กระทั่ง ศักดิ์ศรีของผู้ชายหน้าตาดี -____-^

 

"นายแค่แฟน อย่ามาเทียบกับฉันที่เป็นสามีเลยดีกว่าน่า -___-"

 

"นายก็แค่สามีปลอมๆ มีหลักฐานอะไรที่มายืนยัน หา -_-!!"

 

"นายมันก็แค่ได้เป็นแฟนเพราะตำแหน่งบ้า ๆ บอ ๆ อะไรนั่นเหมือนกันแหละน่า ไม่ใช่แฟนที่เกิดจาดความรักซะหน่อย -___-"

 

"ไอ้สามีอะไรของนายมันก็แค่สิ่งที่นายสมมติขึ้นมาเองน่ะแหละ เคยถามยัยนี่มั้ยว่าเขารักนายหรือเปล่า นายมันก็แค่เพื่อนตอนเด็กๆ ของยัยนี่ด้เท่านั้นแหละ"

 

"แต่ผมก็ยังรักเขา แต่นายไม่ได้รักเขา และเขาก็ไม่ได้รักนายแม้แต่น้อยอย่างนี้นายจะพูดได้ยังไง ว่าแก้วเป็นแฟนนาย -_-"

 

"คนเราน่ะมีความรู้สึกตลอดเวลา ถ้าคบกันแล้วก็อยู่ร่วมกันไปเรื่อยๆ มันก็ต้องมีสักวันที่เราจะรักกันจริงๆ แล้วก็คบกันแบบแฟนจริงๆ -__-"

 

"เท่ากับว่า นายจะสารภาพว่านายไม่ได้รักแก้วอย่างนั้นเหรอ -___-"

 

"เปล่าเลย ฉันตกหลุกรักยัยนี่ตั้งแต่ประกวด Sassy Girl แล้ว -__-"

 

           และทันทีที่เขาโพล่งประโยคนี้ออกมาเสร็จ ทุกคนในห้องก็ต่างทำหน้าตาและเสียงที่ตกใจ โดยเฉพาะยัยเฟย์ที่นั่งช็อกไปกับคำพูดที่นายโทโมะเพิ่งพ่นออกมา

 

"แต่ฉันเหนือกว่า เพราะฉันตกหลุกรักแก้วจังตั้งแต่ห้าขวบแล้ว -__-;"

 

          และหลังจากที่เคนตะพ่นประโยคนี้ออกมา ทุกคนในห้องก็พากันทำหน้ายิ่งกว่าตกใจ แล้วกระซิบกระซาบกันไปต่างๆ นานา แล้วก็ชี้มาทางฉันด้วย T^T'

 

          อ๊าาาาาาาาาา~~ นี่ทุกคนกำลังคิดอะไรกับฉันอยู่นะ TOT ไอ้พวกบ้านี่ก็กรุณาหยุดทะเลาะกันเดี๋ยวนี้น้าาาาา...~

 

"งั้นเรามาพนันกันมั้ย -__-"

 

          คำพูดของโทโมะ ทำให้ทั้งห้องเงียบงันลงอีกครั้ง

 

"ได้เลย =__="

 

          คำตอบของเคนตะก็ยังทำให้ทุกคนเงียบกันอยู่เหมือนเดิม

 

"ใครทำให้แก้วบอกรักได้ก่อน คนนั้นชนะ!!"

 

         แล้วอีตาสองคนนั้นก็พูดขึ้นพร้อมกันดังลั่นห้อง

 

          ตอนนี้พวกเขากำลังจ้องหน้ากัน แล้วเริ่มมีเรดาร์เปรี๊ยะๆ (  -_-) +++ (-_-  ) ปรากฏขึ้นมาเป็นระยะๆ

 

          นี่พวกเขา...คิดจะทำอะไรกันล่ะเนี่ย พวกเขากำลีงจะท้าพนันกันอยู่ แถมเป็นพนันที่ดันมีฉันเป็นตัวตัวสินอีกต่างหาก จะปฏิเสธก็คงเป็นไปได้ยาก เพราะตอนนี้มีสักขีพยานเป็นเพื่อนนักเรียนในห้องฉันและห้องข้างเคียงรวมๆแล้วก็เกือบๆ ร้อยเห็นจะได้

 

          ไม่น้าาาาา.... ฉันไม่อยากเป็นชนวนพนัน >O<~

 

 

.

.

 

          หลังจากที่พวกเขาท้าพนันกันเป็นที่เรียบร้อยพร้อมกับสักขีพยานเกือบร้อยๆ คนแล้ว โทโมะก็กลับห้องเรียนไป ส่วนเคนตะก็ยังนั่งอยู่กับฉันเหมือนเดิม

 

          ฉันไม่กล้าแม้แต่จะหันไปมองหน้าเขาด้วยซ้ำ แล้วฉันจะทำยังไงดีล่ะ นี่เขาคือเด็กผู้ชายที่ฉันเคยชอบหรือไงกันนะ ฉันถึงได้ไม่กล้ามองหน้าเขาอ่ะ T^T แต่ถ้าเกิดใช่ ฉันจะทำยังไงดีล่ะ (?)

 

"แก้วจัง รับข้อสอบซะทีสิ"

 

          เคนตะที่นั่งอยู่ข้างหลังฉันเรียกสติฉันให้กลับคืนมา หลังจากที่ฉันนั่งเหม่ออยุ่นาน เขาก็ยื่นกระดาษข้อสอบ พร้อมกับกระดาษอะไรบางอย่างมาให้ฉัน

 

          ฉันวางกระดาษข้อสอบลง และหยิบกระดาษที่เคนตะยิ่นมาให้พร้อมกับข้อสอบ

 

‘เที่ยงนี้ ไปกินข้าวด้วยกันนะ ^^’

 

          ฉันอ่านข้อความในนั้นจบ ก็หันไปมองหน้าเจ้าของคำถามช้าๆ ก็พบว่าเขากำลังทำภาษามือบอกให้ฉันรู้ว่าไปกินข้าวกลางวันด้วยกันนะ ฉันคิดอยู่ครู่หนึ่งเลยพยักหน้าตอบเขาไป ก่อนจะก้มหน้าก้มตาลงไปทำข้อสอบที่เพิ่งได้รับมาอย่างตั้งใจ

 

          เพื่อเกรด 4 เพื่อค่าขนม สู้ๆ v(-.,-)v

 

          ....ทำไปได้ยังไม่ถึงสามข้อ

 

"ยัยแก้วเธอนั่งไหน" เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นที่หน้าห้อง ทำใหทุกคนหันไปมองจุดนั้นเป็นจุดเดียวรวมถึงฉันด้วย ก้เพราะว่าอีตานั่นมันเอ่ยชื่อฉันออกมาไง

 

          พอเงยหน้าไปมอง ก็เลยได้รู้ว่าเป็นใคร -.,-'

 

"ฉันนั่งอยู่นี่ ถ้าไม่ได้ตาบอดก็คงเห็น -_-"

 

"โทษที ฉันมองไม่เห็น เธอมันไม่มีอะไรหน้าจดจำ"

 

"ไอ้...ไอ้ผู้ชายปากเสีย นายจะว่าฉันไม่สวยก็พูดมาตามตรงเถอะ ไม่ต้องมาหลอกด่าฉันหรอก" ตอนนี้ฉันลุกพรวดจากเก้าอี้ แล้วยืนด่าไอ้บ้าโทโมะนั่นทันที

 

          เหอะๆ สงสัยใช่มั้ย (?) ว่าทำไมอาจารย์คุมสอบไม่ด่า ก็ดูสิ Sassy Girl & Sassy Guy กำลังยืนด่ากันอยู่ ขืนเข้าไปห้ามมีหวังคนห้ามได้โดนด่าไปด้วยแน่ๆ เพราะงั้นอาจารย์ก็เลยไม่ค่อยอยากจะเสี่ยงสักเท่าไหร่ในการมาห้ามพวกฉัน

 

"อันนั้นน่ะมุก"

 

"..."

 

"ที่จริง...ฉันมองไม่เห็นเธอ เพราะฉันตาบอด"

 

"ตาบอดตงไหนไม่ทราบ นายสายตาดีกว่าฉันอีก -_-"

 

"เธอไม่เคยได้ยินประโยคนี้เหรอ ว่าความรักมันทำให้คนตาบอดน่ะ ฉันน่ะ...รักเธอซะแล้ว ฉันก็เลยตาบอดจนมองไม่เห็นเธอ"เขาพูดพร้อมขยิบตาให้ฉันทีหนึ่ง ซึ่งอาการนั่นก้ทำให้นักเรียนในห้องพากันร้ิงโห่ร้องวี๊ดวิ้วใส่เป็นการใหญ่

 

          ส่วนฉันก็ยืนหน้าแดงเป็นลูกมะเขือเทศอยู่กับโต๊ะเรียนด้วยอาการ 'อึ้งๆ'

 

         เชื่อเถอะ ต่อให้ผู้ชายคนนั้นเป็นผู้ชายที่เราเกลียดเข้าไส้แค่ไหน (แต่ต้องหล่อ หน้าตาดี!!) แต่ถ้าเขามาพูดอย่างนี้ใส่เรา รายไหนรายนั้น ถ้าไม่หน้าแดงก็ต้องลองไปเช็กเพศตัวเองให้ดีๆ แล้วล่ะ -/ / /-

 

"มะ...มีอะไร -/ / /-"

 

"คอว่ากลางวันนี้ ฉันจะชวนเธอไปกินข้าวน่ะ ไปด้วยกันนะ -/ / /-" โทโมะถามฉันไป หน้าแดงไป

 

"ไม่ได้! ก็ฉันชวนแก้วจังก่อนแล้วนี่นา >O<" เคนตะลุกขึ้นยืนคัดค้านการไปกินข้าวกลางวันของฉันกับนายโทโมะ อย่างโจ่งแจ้ง จนเพื่อนทั้งห้องเริ่มจัลตามองมาที่เราสามคนเป็นจุดเดียว

 

"ไม่สนอ่ะ ก็ฉันมาชวนที่หลัง ยังไงแก้วก็ต้องไปกับฉันอ่ะ -_-^"

 

          เอ่อ... งงแฮะ คนที่มาทีหลัง แล้วทำไมได้กินข้าวกับฉันอ่ะ -__-^';

 

"ไม่เอา แก้วจังรับปากกับฉันแล้วนี่นา ว่าจะไปกินกับฉันอ่ะ T-T" เคนตะหันหน้ามามองฉันแบบอ้อนวอนฉันด้วยสีหน้าที่เหมือนคนที่กำลังร้องไห้

 

          อย่าทำหน้าอย่างน้านนนนนน~...มันทำให้ฉันใจอ่อนนน... TOT~

 

"ไม่สนอ่ะ ยัยปีศาจาจเธอต้องไปกินข้าวกับฉัน ไม่งั้นคืนนี้ฉันฉุดเธอเข้าห้องนอนแน่"

 

          อ๊าาาา...นายพูดอะไรออกมา ไอ้ผูเชายปากอย่างกับปลิงลูกครึ่งน้ำจืดกับน้ำเต็ม

 

"วี้ดวิ้ว~ ฉุดเข้าห้องนอนอ่ะ ฉุดไปทำอะไร" เสียงโห่แซวออกจากไอ้แข่ว -__-^ เพื่อนนักเรียนชายของฉันคนหนึ่งดังขึ้น ทำให้โทโมะหันไปมองทันที

"ฉุดไปฆ่าแกมั้ง ไอ้หัวขี้ -__- ถามจริงเถอะ ตอนเช้าก่อนมาโรงเรียน ใช่เวลาเอาหัวจุมโถส้วมที่อุดมไปด้วยอึเหลืองอร่ามนานเท่าไหร่ หา!! อ้อ! เผอิญว่าฉันไม่ชอบสีเหลือง ถ้าพรุ่งนี้แกยังไม่เปลี่ยนสีผม ฉันจะตามไปยัดแกลงโถส้วมที่บ้าน ไอ้หัวขี้"

          ทันทีที่ไอ้บ้าโทโมะด่าเสร็จ สถานการณ์ภายในห้องก็เงียบลงอีกครั้งหนึ่ง ตอนนี้ทุกคนกำลังดูอาการของไอ้แข่ว -__-^ ฉันล่ะเอือมกับชื่อมันจริงๆ อยู่โรงเรียนนานาชาติหน้าตาก็ออกจะไฮโซดันชื่อแข่ว แต่ก็เอาเถอะ...

          เพราะตอนี้ทุกคนกำลังเงียบสนิท เพื่อดูอาการของไอ้แข่ว -__-^

"-_-"

 

"=_="

 

"T-T"

 

"TT-TT"

 

"TTOTT แง้~ ผมจะไปเปลี่ยนสีผมเดี๋ยวนี้ล่ะคร้าบบบ~ ฮือๆๆๆ TOT" จู่ๆ มันก็ปล่อยโฮออกมา แล้ววิ่งหนีออกนอกห้องเรียนไปทันที

 

          โทโมะถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะหันมาคุยกับฉันต่อ

 

"ไปกินข้าวกลางวันกับฉันเถอะ -_-"

 

"ฉันไม่ให้ไป -_-"

 

"ฉันถามแก้วไม่ได้ถามนาย -_-"

 

"แต่ฉันจะตอบแทนอ่ะ มีปัญหาอะไรหรือเปล่า >O<"

 

"มี!! เพราะแก้วต้องไปกับฉัน -_-"

 

"ก็ไม่ให้ไปอ่ะ"

 

"ก้จะให้ไปอ่ะ "

 

"โว้ยยยย...>O< หุบปากกันซะทีเซ่...ไปกันทั้งคู่นี่แหละ จะได้จบๆ กันไปซะที >O<!!"

 

 

 

          ตอนนี้ฉันกำลังนั่งอยู่ในโรงอาหาร โดยมีผู้ชายสองคนกำลังนั่งจ้องหน้ากันราวกับจะกินเลือกกันอยู่               (  -_-)+++(-_-  ) ตรงหน้าฉัน ซึ่งนั่นก็ทำให้โรงอาหารเงียบยิ่งกว่าป่าช้าวัดไผ่อีก (วัดไผ่ = ละไว้ในฐานเข้าใจ)

 

          ทั้งๆ ที่มีอาหารวางเรียงรายอยู่ตรงหน้าฉัน ทำไมฉันกินไม่ลงเลยสักคำเดียวนะ มันแปลกประหลาดมาก ใช่! เพราะฉันต้องคอยระวังรักษาการณ์ไม่ให้พวเขาฆาตกรรมกันในโรงอาหารแห่งนี้ไง =_=

 

"นี่ พวกนายกินข้าวกันซะทีเซ่ ฉันหิวข้าว (~O~)"

 

"เธอหิวก็กินไปก่อนดิ กระเพาะเธอไม่ใช่กระเพาะฉัน (  -_-)++" โทโมะตอบฉันในขณะที่ยังจ้องตากับเคนตะอยู่

 

"แก้วจังกินก่อนเถอะ ฉันยังไม่หิว ++(-_-  )" เคนตะตอบขึ้นบ้าง

 

"แต่ฉันมากินข้าวกับพวกนาย ไม่ได้มานั่งกูพวกนายฆ่ากันตายกลางโรงอาหารนะ TTOTT"

 

"มันก็เรื่องของเธอ (  -_-)++++(-_-  )!!" ทั้งสองคนกำลังจ้องตาเพื่อจะสูบชีวิตอีกฝ่ายอยู่ตอบพร้อมกันเสียงดัง เล่นซะฉันแทบบ้านไปเลยทีเดียว T-T

 

          ฉันนั่งมองอยู่สักครู่หนึ่ง

 

"ถ้าพวกนายไม่ยอมกินข้าวกันนะ ฉันจะให้พวกนายทำแบบนั้นกลางโรงอาหารนี่แหละ -O-!!" ทันทีที่พูดจบ มือของทั้งคู่ก็จับช้อนแล้วตักอาหารขึ้นมาทันที แต่สายตาของพวกเขาก็ยังจ้องกันอยู่ดี -_-^^;;

 

          นี่ถ้ามันจะเลิกจ้องกันสักห้าวิ มันจะตายหรือเปล่าเนี่ย -_-^

 

          พวกเขากำลังอ้าปากเอาข้าวเข้าปาก แล้วเคี้ยวช้าๆ แต่หนักแน่น ราวกับกำลังเคี้ยวม้ามของอีกฝ่ายอยู่ T-T ดูมันน่ากลัวยังไงชอบกลอ่ะ

 

          นักเรียนที่อยู่ภายในโรงอาหารต่างจ้องมาที่โต๊ะฉันเป็นหนึ่งเดียว จนแทบจะไม่กินข้าวกันเลยด้วยซ้ำ ฉันเลยกระซิบบอกสองคนนั้นทันที

 

"นี่พวกนายเลิกจ้องตาเหมือนจะฆ่ากันตายซะทีเถอะ คนอื่นเขามองหมดแล้ว รู้ตัวหรือเปล่า ฉันอายเขา T-T"

 

          ทั้สองคนได้ยินสิ่งที่ฉันพูดก็ลุกขึ้นพร้อมกัน ก่อนจะหันหน้าไปคนล่ะทิศละทาง และตะโกนนออกมาอย่างดังลั่นโรงอาหารว่า...

 

"ใครไม่อยากตาย ก็กินข้าวกันไป นี่มันเรื่องของหัวใจ คนอื่นไม่เกี่ยว!!!" พอพูดจบ ทั้งคู่ก็ลงมาจ้องหน้ากันเหมือนเดิม -[ ]-

 

          โอยยยย~ ...ฉันอยากจะบ้าตาย เมื่อไหร่ช่วงพักกลางวันจะหมดเวลาซะทีเนี่ย ฉันไม่อยากดูศึกนองเลือก กระเทยควายยิม TOT

 

------------------------------------------------------

 

สวัสดีตอนบ่ายเจ้าาาาาา ~ >[]< '

เอามาฝากอีกสักตอนเพื่อจะมีคนลืมอ่ะน่ะ  .,,,,

...เอาล่ะไม่มีอะไรล่ะ >.,<'

ขอตัวกลับไปอ่านนิยายของคนอื่นก่อนนะเจ๊ะ :PP

 

Date : 05-12-2012

Time : 13:50 P.M. '