Sassy Girl ปากร้ายพาเจอรัก

 
"ยอมรับมาซะเถอะ ว่าเธอทำร้ายพลอยหน่ะ!!!"
 
"จะบ้าหรือไง ยัยบ้านั่นต่างหากที่ตบหน้าตัวเองน่ะ" ฉันลุกขึ้นเถียงเขาพลางชี้ไปที่ยัยนั่นที่กำลังยิ้มด้วยความสะใจที่เห็นฉันถูกโทโมะด่า =^=
 
                 โทโมะหันไปมองยัยนั่นิดหนึ่ง แต่ก็เห็นยัยนั่นกำลังร้องไห้และนั่งตัวสั่นอย่างกันแผ่นดินไหวที่ประะเทศไทย
 
                 ยัยนี่้ป็นจอมโจรพันหน้าหรือไงเนี่ย เปลี่ยนหน้าได้เร็วชะมัดยาก =_=
 
"เธอนั่นแหละที่บ่า จะมีคนที่ไหนเขาตบหน้าตัวเองแล้วนั่งร้องไห้บ้างล่ะ"
 
"ก็ยัยนั่นไงเล่า นี่นายฟังฉันนะ ฉันจะไปตบเขาทำไม ก็ในเมื่อ..."
 
                 ในเมื่อฉันไม่ได้ชอบนายนี่นา T^T~ แต่ฉันบอกไม่ได้ ไม่งั้นแผนปั่นหัวยัยคุณหนูนั่นแตกชัวร์ ๆ T^T
 
"ในเมื่ออะไร"
 
"ช่างมันเถอะ แต่ฉันจะบอกนายว่าฉันไม่ได้ทำยัยนั่นแม้แต่ปลายก้อยเลยด้วยซ้ำ"
 
"ฉันไม่เชื่อเธอหรอก พลอยถูกตบขนาดนั้น เธอบังคับพลอยไม่ให้บอกฉันว่าเธอทำใช่มั้ย" ...ไอ้หมอนี่ ...ดูละครมากเกินไปหรือเปล่า -0-
 
"มันชัดจะไปกันใหญ่แล้วนะ ฉันบอกแล้วไง ว่าฉันไม่ได้ทำอะไรยัยนั่น"
 
"พลอย กลับบ้านไปก่อนเถอะ เดี๋ยวผลเคลียร์เรื่องนี้ให้เอง" จู่ๆ โทโมะก็หันไปเสียงอ่อนกับยัยคุณหนูนั่น
 
"ค่ะ แต่พลอยขอร้องนะคะ ว่าอย่าทะเลาะกันเพราะพลอยเลย เขาไม่ได้ทำอะไรพลอยหรอกค่ะ" ยัยนั่นเก็บของก่อนจะค่ำครวญทิ้งท้าย แล้วแจ้นออกไปข้างนอกทันที
 
                 ฉันมองตามหลังไป ก่อนจะหันหน้ามาประจันหน้ากับนายนั่นต่อ
 
"เธอทำร้ายพลอยทำไม"
 
"ก็บอกแล้วไง ว่าฉันไม่ได้ทำอะไรยัยนั่น ไม่เคยคิดที่จะทำเลยด้วยซ้ำ ไม่เคย!!!!"
 
"ฉันไม่เชื่อ เธอมันก็ปีศาจดีๆ นี่เอง คิดทำร้ายคนอื่นตลอดเวลา"
 
เพี๊ยะ!!
 
                  ฉันตบหน้าไอ้บ้านั่นไปทีหนึ่งอย่างแรง
 
"ถ้าฉันทำ ฉันไม่ทำแค่นี้หรอกนะ ฉันจะทำให้มากกว่านี้อีก รู้เอาไว้ซะด้วย หึ!" ด่าจบก็เหยียดยิ้ม ก่อนจะวิ่งออกไปนอกห้องนอนของไอ้บ้างี่เง่านั่นทันที
 
                  ฉันใช้หลังมือปาดน้ำอะไรสักอย่าง ที่กำลังไหลลงมาเปื้อนใบหน้า
 
                  ทำไมฉันรู้สึกร้อนๆ ที่ขอบตาล่ะ หรือว่า...ฉันกำลังร้องไห้ ใช่! ฉันกำลังร้องไห้ น้ำที่เปื้อนหน้าของฉันก็คือน้ำตา แล้วทำไมฉันต้องร้องไห้ด้วยล่ะ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงอ่อนแอสักหน่อย ก็แค่ไอ้บ้านั่นไม่เชื่อฉันแต่กลับไปเชื่อผู้หญิงอีกคนที่ฉันไม่ชอบเื้ท่านั้นเอง ทำไมฉันต้องร้องไห้ด้วยล่ะ
 
                  ฉันใช้หลังมือปิดใบหน้าที่กำลังร้องไห้ออกมาไม่ยอมหยุด ฉันไม่อยากให้ใครเห็นในตอนที่ฉันกำลังจะอ่อนแบบนี้
 
                  ฉันวิ่งเพื่อนจะเข้าห้องของตัวเอง แต่กลับวิ่งไปชนกับใครคนหนึ่ง
 
"เคนตะ" เงยหน้ามองผู้ที่ยืนอยู่ตรงหน้า พร้อมกับอุทานชื่อเขาออกมาอย่างแผ่วเบา
 
"ใครทำให้เธอร้องไห้น่ะ!" เขาใชนิ้วชี้ของเขามาปาดเบาๆ
 
"ไม่มีใครทำอะไรทั้งนั่น ฉันมันวุ่นวายเอง ไม่มีใครทำอะไรหรอก" ฉันส่ายหน้าเป็นคำตอบให้เขาอย่างช้าๆ
 
                  เคนตะดึงฉันเข้าไปกอด จนฉันรู้สึกถึงความอบอุ่นนั้น ความอบอุ่นของเคนตะที่กำลังถ่ายทอดให้ฉันผ่านอ้อมกอดนี้ ฉันรู้สึกถึงความห่วงใยและความรู้สึกอีกมากมายที่กำลังถูกถ่านทอดจากเขาเข้ามาสู่ตัวฉัน
 
"โทโมะ...ใช่มั้ย ?"
 
"..."
 
"ไม่ว่าใครจะทำเธอร้องไห้ หรือเจ็บช้ำต่างๆ"
 
"..."
 
"แต่ฉันคนนี้จะคอยดูแลและคอยเช็ดน้ำตาให้เธอเอง"
 
"..."
 
"แก้ว เธอเป็นแก้วที่ควรอยู่เฉยๆ โดยไม่สนใจใคร"
 
"..."
 
"แต่ถ้าเธอเป็นแก้วใบเดียง เธอก็จะรู้สึกเหงาและว้าแหว่"
 
"..."
 
"เธอกำลังต้องการใครสักคน"
 
"..."
 
"ถึงเธอจะไม่ต้องการฉัน แต่ฉันก็อยากจะรัก และอยากดูและแก้ว"
 
"..."
 
"ช่วยเปิดช่องว่ายในหัวใจ ให้ฉันเข้าไปอยู่เป็นเพื่อนของแก้วได้หรือเปล่า"
 
"..."
 
"ฉันขอเพียงแค่นี้ สิ่งเดียวท่ฉันอยากให้แก้วไ้ด้โปรดกรุณาแก่ผู้ชายคนนี้"
 
"..."
 
"ก่อนที่เขาจะจากโลกนี้ไป ด้วยความสงบ"
 
                  ฉันได้แต่ยืนร้องไห้อยู่ใน ‘อ้อมกอด’ ของเขาที่แสนอบอุ่น โดยที่ไม่เข้าใจความหมายของสิ่งที่เขาพูดให้ฉันฟังแม้แต่นอน แต่ฉันรู้สึกเพียงแค่ว่า...
 
                  อ้อมกอดนี้ สัมผัสนี้ เสียงเนี้ย ฉันเคยได้รับมันจากเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่ฉันเคยแอบชอบโดยมาตลอด
 
เคนตะ...
นายเป็นคนเดียวกับเด็กผู้ชายคนนั้นหรือเปล่า...
ถ้าใช่...
ฉันจะขอรักนายตลอดไป...
แต่ถ้าไม่ใช่...
ฉันก็อยากให้นายเข้ามาอยู่เคียงข้างฉันเหมือนเด็กผู้ชายคนนั้น...
 
‘ถึงแม้ว่า ...นายอาจจะไม่ใช่เขาก็ตามที...’
 
[ Kenta's Part ]
 
                   ผมกอดแก้วจังไว้แบบที่จะไม่ยอมให้เธอหายไปไหนอีก หลังจากที่ผมไม่เคยคิดจะบอกความรู้สึกของผมออกไปตั้งแต่สิบสองปีก่อน
 
                   ถ้าผมบอกเธอไป....
 
                  บางทีเ่ราะอาจจะรักกัน เราอาจจะติดต่อกัน ซึ่งนั่นเป็นสิ่งหนึ่งที่ผมอยากจะทำก่อนตาย
 
                  เวลาของผม ผู้ชายคนหนึ่งที่อายุเพียงสิบแปดปี มันยังคงเหลืออีกมาก ใช่! ...มันเหลืออีกเยอะ และมากพอที่ผมจะทำอะไรเพื่อนผู้หญิงตัวเล็กคนนี้ที่กำลังสลบเหมือนอยู่ในอ้อมกอดของผมก็ได้
 
                  ผมทำให้เธอมีความสุขที่สุด ก่อนที่ผมจะจากแบบไม่มีวันกลับมา
 
                  ถึงเวลามันยังอีกยาวนาน ...แต่สำหรับผมมันเหลือน้อยเหลือเกิน
 
                  ช่วงเวลานี้ผลได้แค้มองผู้หญิงตัวเล็กคนนนี้ต้องไปเป็นแฟนคนอื่น ต้องรักกับคนอื่น ต้องร้องไห้เพราะคนอื่น แต่ผมก็ยังอดทน
 
                  แม้ว่าผมจะทำได้เพียงแค่แอบรักเธอ...
 
                  ต่อให้ผมต้องจาย...
 
                  ผมก็พร้อมที่จะตาย...ขอแค่เพียงได้รักเธอ...ก็พอ
 
"โทโมะ" ผมอุทานชื่อผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าของผมเบาๆ
 
"ยัยนั่นเป็นอะไร"
 
"ร้องไห้..จนสลบไปน่ะ" ผมพูดพลางอุ้มตัวของแก้วขึ้นมาไว้บนอ้อมแขน
 
"..."
 
"นายทำอะไรให้เธอร้องไห้" ผมอุ่มแก้ว ก่อนจะใช้ตัวผลักประตูเช้าไปเบาๆ แต่ก็ดูจะไม่เป็นผล โทโมะจึงเข้ามาเปิดประตูห้องของแก้วให้
 
                  ผมมองหน้าเขานิดหนึ่ง ก่อนจะพาร่างของแก้วลงไปนอนบนเตียงในห้องนอนในห้องนอนของเธอเอง
 
"ที่จริง คนที่ควรร้องไห้สมควรเป็นฉันมากกว่า" โทโมพูดพลางเอามือถูใบหน้าที่มีรองแดงเป็นปื้น คล้ายคนถูกตบหน้ามา
 
                  เอ่อ...สงสัยจะเป็นแก้วจัง -_-^
 
"ถามจริงเถอะ นายทำอะไรให้แก้วจังร้องไห้"
 
"ก็...ตอนที่ฉันขึ้นมาบนห้อง ก็เห็นพลอยนั่งร้องไห้อยู่ แล้วก็มีรอยบนใบหน้าเหมือนคนถูกตบน่ะ ฉันก็คิดว่ายัยนี่ไปตบพลอย เลยคาดคั้นถามความจริง แต่ยัยนี่ก็เอาแต่ปฏิเสธ แถมยังบอกว่าพลอยตบหน้าตัวเองอีก ยิ่งกว่านั้น ก่อนออกมายังตบหน้าฉันซะชาอีก"
 
"แล้ว...นายเชื่อใคร"
 
"ฉันก็ต้องเชื่อพลอยดิ"
 
"ผู้หญิงที่ชื่อพลอยเป็นอะไรกับนาย"
 
"ในสายตาคนทั่วๆไป เขาคิดว่าฉันเป็นแฟนกับพลอย ในสายตาของเพื่อนที่สนิทๆ กัน ก็คิดว่าฉันเป็นเพื่อนสนิทกับพลอย แต่ในความคิดฉัน ฉันคิดกับพลอยแค่น้องสาว ก็เลยดูแลเทคแคร์เธอตลอด"
 
"แล้วทำไมนายถึงได้เชื่อพลอย"
 
"นี่นายเป็นฮาคุบะ ซุงุรุหรือไงเนี่ย ถึงได้มาคาดคั้นฉันจัง -_-^"
 
(*ฮาคุบะ ซุงุรุ นักสือบมัธยมปลายชื่อดังของทางภาคกลาง ในการ์ตุฯโคนันเจ้าหนูยอดนักสืบ)
 
"ตอบมาเถอะน่า..."
 
"โอเคๆ ก็ภาพที่ฉันเห็น พลอยกำลังนั่งร้องไห้ แถมหน้ายังมีรอยถูกตบอีก แล้วนายจะให้ฉันคิดยังไงอ่ะ ให้ฉันคิดว่าพลอยตบหน้าตัวเองเพื่อเรียกร้องความสนใจจากฉันอย่างนั้นเหรอ บ้าไปแล้วน่า ใครจะยอมติ๊งต๊อง ใช้เซรีบรัมคิดนิดหนึ่ง -_-"
 
"แต่ฉันเชื่อแก้ว"
 
"ทำไมฟะ -_-"
 
"ก็แก้วเขาไม่ได้ชอบนายไม่ใช่หรือไง เรื่องอะไรที่เขาต้อง ‘ลดตัวต่ำ’ลงไปทำร้ายผู้ชายเกาะแกนายด้วย ใช้สมองคิดนิดหนึ่ง -_-"
 
"..."
 
"บางทีเขาอาจจะตบหน้าตัว เพื่อให้นายเกลียดแก้วก็ได้"
 
"ฉันก็ไม่รู้..."
 
"แต่ฉัน..."
 
                   ผมละสายตาจากแก้วจังที่กำลังหลับแบบไม่รู้เรื่องรู้ราว ไปมองที่นายโทโมะที่ยืนพิงประตูอยู่
 
"นายอะไร ?"
 
"ฉันอยากให้นายขอโทษแก้วจัง นายทำได้หรือเปล่า"
 
"..."
 
"ถึงฉันจัไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์นั้นโดยตรง แต่ฉันก็อยากให้นายขอโทษแก้ว ฉันไม่อยากเห็นแก้วจังร้องไห้"
 
"..."
 
"เวลาที่เราเจ็บ คนที่รักเราเจ็บยิ่งกว่า"
 
"..."
 
"เหมือนกับฉันรักแก้ว เห็นแก้วร้องไห้ ใจมันทรมารยิ่งกว่าเอาไฟมาลนอีก"
 
"..."
 
"ฉันรู้ว่านายไม่ได้รักแก้ว แต่ได้โปรดเห็นใจคนที่รักเธอด้วย"
 
"..."
 
"ฉันขอร้องเถอะนะ"
 
                  ผมมองหน้าโทโมะอยู่นาน เพื่อรอคำตอบจากปากของเขา โทโมะทำท่าครุ่นคิดอยู่นาน
 
"...ก็ได้ ถือว่าเห็นแก่นายแล้วกัน งั้นฉันกลับห้องแล้วนะ" โทโมพูดจบก็เดินออกไปข้างนอก ทิ้งให้ผมอยู่ในห้องกับแก้วจังตามลำพัง
 
                  ผมมองใบหน้าที่มีผมตกลงมาบนใบหน้าเล็กน้อย ก่อนจะค่อย ๆปัดมันออกอย่างเบามือ
 
"ฉันรักเธอนะ แก้วจัง"
 



 
และแล้วตอนนี้ก็ผ่านไปด้วยดี -0- '' 
 
- แบบว่าต้องขอบคูนเคนตะมาก ๆน่ะจ้ะ ที่เข้ามาในฉากนี้ ฮะ ๆ >V<
 
ปล... :) เจอกันตอนหน้าาาาาาาาาาาาาาา ค้าบผม ^'___'^
แล้วเจอกันจุ้บบบบๆ -3- ##