Sassy Girl ปากร้ายพาเจอรัก
DAEHYUNNY
14) หล่อ VS หล่อ ประเดิมจูบ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“ฉันขอโทษจริงๆ นะเคนตะ -_-^”
“ไม่เป็นไร เพื่อแก้วจัง T-T”
ฉันยืนมองสองคนนั้นที่กำลังหันหน้าเข้าหากัน แล้วคร่ำครวญกันราวกับโกโบริและองัศุมาลินที่จะได้ไปพบกันที่ทางช้างเผือก
ตอนนี้ฉันกำลังมีความสุขกับการที่ได้แกล้งให้ผู้ชายสองคนนี้ ที่แมนแบบร้อนเปอร์เซ็นต์ให้กลายเป็นเฟย์ชั่วคราว
“เอาล่ะนะ - -”
“เอาเลย T-T”
สิ้นเสียงของเคนตะ โทโมะก็หลับตาปี๋เหมือนไม่ต้องการจะเห็นทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกนี้อีกต่อไปแล้ว ส่วนเคนตะก็เช่นกันเขากำลังหลับตาแล้วยืนสั่นยิ่งกว่าเจ้าเข้า โทโมะค่อย ๆ สูดลมหายใจเข้าไอจนเต็มปอด แล้วเขาก็ประกบปากดับเคนตะทันที
อ๊าาา....จูบแล้ว พวกเขาจบกันแล้วว...กริ๊ดดด >< เคยเห็นแต่นักร้องเกาหลีจูบกันบนเวทีคอนเสิร์ต >///< แต่นี้มันต่อหน้าต่อตาฉันเลย ต่อหน้าฉัน!! โอ้ พระเจ้า...มันไม่มีอะไรวิเศษไปกว่านี้แล้วล่ะพ่อแม่พี่น้อง
ฉันน่าจะถ่ายรูปเอาไว้ ใช่! อย่างนี้มันต้องถ่าย ฮี่ๆ
เมื่อคิดได้ดังนั้นฉันก็หยิบโทรศัพท์มือถือที่อยู่ในกระเป๋ากางเกง ขึ้นมาถ่ายรูปไว้ทั้งภภาพนิ่งและวีดีโอ เอๆ It's Wonderful Boys. สิ่งมหัสจรรย์ที่ 8 ของโลก ฮ่า ๆ
รู้งี้โทรรียกยัยเฟยืใหมาดูชอตนี้ด้วยดีกว่า แต่ช่างเถอะ เดี๋ยวส่งรูปไให้มันดูก็ได้ ^^
“พอแล้วๆ พอๆๆ เดี๋ยวขนหนังสือไปให้ฉันที่หองด้วยนะ โฮะ ๆ ^O^ ” ฉันใช้มือป้องปากหัวเราะอย่างผู้ดีที่สุดในชีวิตที่เคยทำมา แล้วหันหลังเดินขึ้นห้องไป ปล่อยให้ผู้ชายสองคนยืนไม่พอใจอยู่ข้างล่าง
แต่ถ้าเกิดพวกเขาพอใจขึ้นมาละก็ โอ้...ไม่นะ เดี๋ยวฉันไม่ได้เป็นนางเอกหรอก ฉันชักกลัวพวกนั้นค้นพบตัวตนที่แท้จริงเจอกันจังเลยแฮะ ถ้าเกิดพวกเขาเกิดค้นพบขึ้นมาตอนนี้ละก็ ...T-T จบกัน! ฉันไม่ได้เป็นนางเอกแน่ ๆ
ฉันหันไปมองสองคนนั้นอีกรอบ เพื่อความมั่นใจว่าพวกเขาไม่ได้จ้องตากันด้วยสายตาหวานซึ้งปานน้ำผึ้งเดือนห้า ไม่งั้นฉันจะมีดไปจูรุ้ด...จูรุ้ด...ไอ้นักเขียนทิ้งทันที(อ้าว! งานเข้า =_=^)
โชคยังเข้าข้าง สวรรค์ยังอยากให้ฉันเป็นนางเอกอยู่ เพราะพวกเขากำลังมองหน้ากันราวกับจะกัดกันให้ตายกันไปข้างหนึ่ง ก่อนท่พวกเขาจะไปยกหนังสือคนละตั้ง แล้วเดินขึ้นบันไดมาที่ห้องฉันทันที
ฉันเปิดประตูห้องนอนให้พวกเขาเอาหนังสือเข้าไปเก็บบนโต๊ะอ่านหนังสือของฉัน ซึ่งอยู่ข้าง ๆ โต๊ะคอมพิมเตอร์ที่ถูกตั้งไม่ห่างจากเตียงเท่าไหร่ เพราะว่าถ้าฉันเพลียจะได้ปิดคอมพิวเตอร์ แล้วทิ้งตัวลงนอนทันที
“แก้วจัง ผมกลับห้องแแล้วนะ จะไปล้างปาก แหวะ จะอ้วก อ้วกกก...”
“เฮ้ยๆ กลับไปอ้วกที่ห้องนายนู่น -_- อย่ามาอาเจียนใส่ห้องฉันนะ”
“อืมมม...” เคนตะพูดจบ ก็รีบวิ่งกลับห้องตัวไปทันที
“แล้วนายไม่กลับห้องหรือไง -_-” ฉันหันไปถามไอ้บ้าอีกคนที่กำลังหยิบกรอบรูปที่ตั้งอยู่บนหัวเตียงฉันขึ้นมาดูทีละรูป
“...”
“ไอ้บ้านี่ที่หอมแก้มเธอมันคือใคร -_-” จู่ๆ โทโมะหยิบรูปอันหนึ่งขึ้นมาให้ฉันดู
ในนั้นเป็นภาพสมัยที่ฉันยังเป็นเด็ก ๆ รู้สึกว่าจะถ่ายตอนที่ครอบครัวฉันไปเที่ยวที่ญี่ปุ่นกันมั้ง เป็นรูปฉันใส่กิโมโนแบบญี่ปุ่นอยู่ แล้วมีเด็กผู้ชายคนหนึ่งใส่ชุดยูกาตะกำลังหอมแก้มฉันอยู่
เอ...รูปใครหว่า -_-? จำไม่ได้แฮะ นี่ฉันกลายเป็นปลาทองไปจริงๆ แล้วมั้งเนี่ยทำไมความจำฉันถึงได้สั้นขนาดนี้ >O<
“ฉันถามว่ามันเป็นใคร -_-”
“ไม่รู้โวเย!!! แล้วนายจะถามเพื่อออะไรเนี่ย หา!! เป็นใครแล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย”
“ใช่ไอ้เคนตะหรือเปล่า” จู่ๆ เสียงของเขาที่แข็งกร้าวก็อ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด
“ทำไมนายถึงคิดว่าเป็นเคนตะ”
“ก็ฉันคยได้ยินว่าเธอกบมันรู้จักกันตั้งแต่เด้กๆ ฉันก็เลยคิดว่าเป็นอย่างนั้น”
“จะเป็นใครก็ช่างเถอะ ฉันจำไม่ได้แล้ว ว่าแต่...นายถามทำไม เป็นใครแล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย”
“ไม่ต้องรู้รายละเอียดลึกๆ ได้มั้ย รู้แค่ว่าฉันรู้สึกหงุดหงิดก็พอ” โทโมะพูดจบก็วางรูปลงแล้วเดินออกไปนอกห้องทันที
‘ไม่ต้องรู้รายละเอียดลึกๆ ได้มั้ย รู้แค่ว่าฉันรู้สึกหงุดหงิดกก็พอ’ พูดแบบนี้หมายความว่าไงอ่ะ หงุดหงิดงั้นเหรอ แล้วนายจะมาหงุดหงิดกับฉันทำไมเนี่ย
ฉันหยิบรูปนั้นขึ้นมาดูอีกครั้ง เอ...เคนตะงั้นเหรอ จะว่าไปก็พอเข้าเค้าแฮะ -_- แต่มันก็ยังนึกไม่ออกอยู่ดีง่ะ ช่างมันเหอะ คิดไปก็ปวดหัว ส่งรูปสุดวิเศษไปให้ยัยเฟยืดีกว่า อยากเห็นสีหน้าตอนมันช็อกจนกริ๊ดสลบชะมัด ฮ่า ๆ -..-
ฉันกดส่งทุกรูป รวมทั้งคลืปวีดีโอของสองหนุ่มนั่นไปยังเบอร์ยัยเฟย์ทันที
และทันที่ที่สถานะข้อความของฉันถูกตอบกลับว่าส่งถึงแล้ว เสียงโทรศัพท์ฉันก็ดังขึ้น
“ฮัลหลิว”
(หลิวกับป้าแกน่ะสิ รูปกะคลิปพวกนี้หมายความว่าไงย่ะ >O<)
“ก็หมายความว่าอย่างนั้น อย่างที่แกเห็นน่ะแหละ ฮ่า ๆ นึกแล้วขำชะมัด ^O^”
(ไม่จริง เทพบุตรของฉันไมใช่เกย์นะยะ บอกมาเลย ทำไมพวกเขาถึงได้ลุกมาเลียนแบบแจจุงกับยุนโฮ สามีของฉันในอดีตชาติยะ)
“เออ ๆ บอกก็ได้ ก็เมื่อเช้าอ่ะนะ ฉันกะจะให้ไอ้สองคนนั้นอ่ะติวให้ฉันแต่ไอ้พวกนั้นเอาแต่ทะเลาะกัน ฉันก็เลยให้พวกเขาจูบกันสร้างความสมานฉันทืไง”
(โหดร้าย ทำกับเทะบุตรฉันได้ลงคอ TOT)
“เออน่า ว่าแต่ตอนนี้แกอยู่ไหนเนี่ย”
(อ่อ...ตอนนี้ฉนอยู่ทะเล หนุ่มๆ เต็มชายหาดเลยล่ะแก หล่อๆ ล่ำๆ ทั้งนั้น น่าโซ้ยมากเลยแก -.,-) ไม่ต้องอธิบายก็รู้ว่าหน้มันหื่นแค่ไหน
“จะโซ้ยคนหล่ออะไรของแกก็เชิญ แต่ฉันมีเรื่องอยากถามแกนิดหนึ่งอะ”
(เรื่องอะไร ถ้าเป้นเรื่องเกี่ยวกับผู้ชาย แฟนตาสุดสวยผู้นี้รู้ทุกเรื่อง >.,<)
นี่ฉันโชคดีหรือโชคร้ายฟะเนี่ยที่มีเพื่อบ้าผู้ชายอย่างมัน -_-^
“คือว่า...ถ้ามีผุ้ชายคนหนึ่งเขามาเห็นภาพของเรากับผู้ชายคนอื่น แล้วถามเซ้าซี้ว่าผู้ชายในรูปเป็นใคร พอเราถามเหตุผลเขาก็บอกว่ารู้สึกหงุดหงิด มันหมายความว่ายังไงหรอ”
(ถ้าตามหลักการนะ ผู้ชายคนนั้นน่ะแค่ต้องการแสดงความเป็นเจ้าของ ยิ่งถ้าเขาเป็นแฟนเรา เขาจะรู้สึกหงุดหงิดมาก หรือง่ายๆ ก็แสดงว่าผู้ชายคนนั้นหึง!!)
“หะ...หึงเหรอ OoO!!”
(ใช่ หึง! ว่าแต่...ทำไมแกถึงถามเรื่องนี้กับฉันว่ะ ร้อยล้านปีแสงแกจะถามฉันครั้ง หรือว่า...ฮั่นแน่...หนุ่มในบ้านแกคนไหนพูดใส่ล่ะ สามีหรือแฟนจ๊ะ)
“บะ...บ้า -///- ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่ถามเฉย ๆแค่นี้นะเว้ย!”
(เออ..แค่นี้ก็แค่นี้แหละ แหม...แหย่นิดเดียว เขินเลยนะแก แม่ Sassy จอมวายร้ายอย่างเพื่อนฉันจะมีแฟนแล้วโว้ย!!)
“ถ้าแกยังไม่หยุดพูดเรื่องนี้ฉันจะเดินไปจับแกกดทะเล -_-*”
(ว้าย! น่ากลัว ถ้าคิดว่ากดได้ก็มากดสิยะ อ๊าย... >_< ผู้ชายหล่อ ฉันไปแล้วนะ จะไปหาคนทาครีมกันแดดให้)
และทันทีที่มันเจอผู้ชายหน้าตาดี มันก็ตัดสายฉันทิ้งทันที -_-^
หึงงั้นเหรอ -_-?
‘ไม่ต้องรู้รายละเอียดลึกๆ ได้มั้ย รู้แค่ว่าฉันรู้สึกหงุดหงิดก็พอ’ นะ...นะ...นี่ อย่ากบอกว่าโทโมะนั่นหึงฉัน ไม่จริงน่า -/ / /- เขายังมียัยพลอยอะไรนั่นเป็นแฟนอยู่แล้วนี่ แล้วเขาจะมาหึงฉันทำไม หลักการของยัยเฟย์ผิดแน่ ๆ เลย
แต่...มันก็น่าคิดเหมือนกันแฮะ -_- เอ๊ะ! แล้วฉันจะไปคิดทำไมฟะเนี่ย อ่านหนังสือดีกว่า
คิดได้ดังนั้น ฉันก็ลุกจากเตียงหยิบหนังสือมานั่งอ่านทันที
ก๊อก ๆ
เสียงเคาะประตูห้องฉันดังขึ้น ฉันจึงปิดหนังสือแล้วลุกไปเปิดประตูทันที
ชิ! นึกว่าใคร ที่แท้ก็อีตาโทโมะนี่เอง -_-
“มีอะไรอีกล่ะ -_-”
“ก็มาทวงข้อแลกเปลี่ยนไง ^^”
“สีหน้านายดูระรื่นแปลกๆ ชอบกล -_-”
“ก็นะ ขอเข้าไปในห้องก่อนละกัน ^^ ” พอพูดจบ ก็เดินเข้ามาในห้อวฉันทันที
อ๊าาา...ฉันยังไม่อนุญาตให้นายเข้ามา นายจะเข้ามาทำม้ายยยย ...>O< แต่รู้สึกว่าเขาจะไม่ได้ใส่ใจกับความคิดฉันเลยแม้แต่น้อย เพราะเขากลับเดินเข้ไปนั่งบนเตียงฉันอย่างหน้าตาเฉย
“นี่ ปิดประตูห้องด้วยดิ” โทโมะนั่นสั่งฉนพร้อมกับหยิบรูปที่อยู่บนหัวเตียงมาดูอีกรอบ
ฮึ่ย... -_-* ห้องใครกันแน่ะ ใครเป็นเจ้าของบ้านฟ้าาา.... >O<
“นายอยากได้อะไร เร็วๆ รีบๆ บอก ฉันจะได้ไปอ่านหนังสือ -_-”
โทโมะลุกขึ้นยืน แล้วเดินมาหาฉันทันที ฉันจึงถอยหลังหนีเขา แต่ดุจะไม่มีผลในการให้ชีวิตฉันอยู่รอดซะแล้ว TOT เพราะตอนนี้หลังฉันชิดกับประตูห้องเป็นที่เรียบร้อยแล้ว โดยมีมือขวาของเขากันตัวฉันไว้อยู่ ส่วนตัวของเขากำบังทางหนีทีไล่ฉันได้มิดเชียว ในเวลานี้ฉันไม่มีที่จะแล่นหนีอีกแล้ว TOT
“นะ...นายจะทำอะไร -/ / /-”
“ช่วยถอดแว่นก่อนสัก 10 วินาทีได้ป่ะ”
“ฉันสายตาสั้น ถ้าฉันถอดออก ฉันก้ไม่เห็นหน้านายดิ -_-”
“ยัไงเธอก็ต้องเห็นหน้าฉัน แต่ตอนนี้เธอถอดมันออกก่อนได้ป่ะ”
“...”
“มันจูบไม่ถนัดเท่าไหร่อ่ะ”
เขาพูดจบก็ใช้มือซ้ายถอดแว่นของฉันออก แล้วก็ค่อยๆ โน้มหน้าหล่อๆ ลงมาใกล้ ๆ ฉัน ก่อนจะประกบริมฝีปากของเขากับปากฉัน
ใช่! เขาพูดถูก ถึงฉันจะสายตาสั้น แต่ตอนนี้หน้าเขาอยู่ห่างกับฉันไม่ถึง 3 เซนติเมตร ฉันเห็นหน้าเขาได้ชัดแจ๋วเลย
มือของฉันที่เคยแนบอยู่ข้างลำตัว ตอนนี้มันบีบชายเสื้อเขาจนแน่น ก่อนจะค่อย ไ คลายลงไปพร้อมกับสติที่ดับวูบของฉันด้วย
มาอัพหนึ่งตอน >O< ตามคำขอของใครสักคน 555 อัพแล้วน้ะ ^O^ '
- โมะจูบแก้วจนเป็นลมเลย OoO ' โหดร้ายยย -3-
ปล. เจอกันตอนหน้าาาาาาาาาาา เลยคร้าบ !
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
