Sassy Girl ปากร้ายพาเจอรัก

9.2

เขียนโดย DAEHYUNNY

วันที่ 19 กันยายน พ.ศ. 2555 เวลา 18.33 น.

  18 บท
  149 วิจารณ์
  28.38K อ่าน
แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

14) หล่อ VS หล่อ ประเดิมจูบ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

“ฉันขอโทษจริงๆ นะเคนตะ -_-^”


“ไม่เป็นไร เพื่อแก้วจัง T-T”

 

                       ฉันยืนมองสองคนนั้นที่กำลังหันหน้าเข้าหากัน แล้วคร่ำครวญกันราวกับโกโบริและองัศุมาลินที่จะได้ไปพบกันที่ทางช้างเผือก

 

                       ตอนนี้ฉันกำลังมีความสุขกับการที่ได้แกล้งให้ผู้ชายสองคนนี้ ที่แมนแบบร้อนเปอร์เซ็นต์ให้กลายเป็นเฟย์ชั่วคราว

 

“เอาล่ะนะ - -”

 

“เอาเลย T-T”

 

                        สิ้นเสียงของเคนตะ โทโมะก็หลับตาปี๋เหมือนไม่ต้องการจะเห็นทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกนี้อีกต่อไปแล้ว ส่วนเคนตะก็เช่นกันเขากำลังหลับตาแล้วยืนสั่นยิ่งกว่าเจ้าเข้า โทโมะค่อย ๆ สูดลมหายใจเข้าไอจนเต็มปอด แล้วเขาก็ประกบปากดับเคนตะทันที

 

                        อ๊าาา....จูบแล้ว พวกเขาจบกันแล้วว...กริ๊ดดด >< เคยเห็นแต่นักร้องเกาหลีจูบกันบนเวทีคอนเสิร์ต >///< แต่นี้มันต่อหน้าต่อตาฉันเลย ต่อหน้าฉัน!! โอ้ พระเจ้า...มันไม่มีอะไรวิเศษไปกว่านี้แล้วล่ะพ่อแม่พี่น้อง

 

                        ฉันน่าจะถ่ายรูปเอาไว้ ใช่! อย่างนี้มันต้องถ่าย ฮี่ๆ

 

                        เมื่อคิดได้ดังนั้นฉันก็หยิบโทรศัพท์มือถือที่อยู่ในกระเป๋ากางเกง ขึ้นมาถ่ายรูปไว้ทั้งภภาพนิ่งและวีดีโอ เอๆ It's Wonderful Boys. สิ่งมหัสจรรย์ที่ 8 ของโลก ฮ่า ๆ

 

                        รู้งี้โทรรียกยัยเฟยืใหมาดูชอตนี้ด้วยดีกว่า แต่ช่างเถอะ เดี๋ยวส่งรูปไให้มันดูก็ได้ ^^

 

“พอแล้วๆ พอๆๆ เดี๋ยวขนหนังสือไปให้ฉันที่หองด้วยนะ โฮะ ๆ ^O^ ” ฉันใช้มือป้องปากหัวเราะอย่างผู้ดีที่สุดในชีวิตที่เคยทำมา แล้วหันหลังเดินขึ้นห้องไป ปล่อยให้ผู้ชายสองคนยืนไม่พอใจอยู่ข้างล่าง

 

                       แต่ถ้าเกิดพวกเขาพอใจขึ้นมาละก็ โอ้...ไม่นะ เดี๋ยวฉันไม่ได้เป็นนางเอกหรอก ฉันชักกลัวพวกนั้นค้นพบตัวตนที่แท้จริงเจอกันจังเลยแฮะ ถ้าเกิดพวกเขาเกิดค้นพบขึ้นมาตอนนี้ละก็ ...T-T จบกัน! ฉันไม่ได้เป็นนางเอกแน่ ๆ

 

                       ฉันหันไปมองสองคนนั้นอีกรอบ เพื่อความมั่นใจว่าพวกเขาไม่ได้จ้องตากันด้วยสายตาหวานซึ้งปานน้ำผึ้งเดือนห้า ไม่งั้นฉันจะมีดไปจูรุ้ด...จูรุ้ด...ไอ้นักเขียนทิ้งทันที(อ้าว! งานเข้า =_=^)

 

                       โชคยังเข้าข้าง สวรรค์ยังอยากให้ฉันเป็นนางเอกอยู่ เพราะพวกเขากำลังมองหน้ากันราวกับจะกัดกันให้ตายกันไปข้างหนึ่ง ก่อนท่พวกเขาจะไปยกหนังสือคนละตั้ง แล้วเดินขึ้นบันไดมาที่ห้องฉันทันที

 

                        ฉันเปิดประตูห้องนอนให้พวกเขาเอาหนังสือเข้าไปเก็บบนโต๊ะอ่านหนังสือของฉัน ซึ่งอยู่ข้าง ๆ โต๊ะคอมพิมเตอร์ที่ถูกตั้งไม่ห่างจากเตียงเท่าไหร่ เพราะว่าถ้าฉันเพลียจะได้ปิดคอมพิวเตอร์ แล้วทิ้งตัวลงนอนทันที

 

“แก้วจัง ผมกลับห้องแแล้วนะ จะไปล้างปาก แหวะ จะอ้วก อ้วกกก...”

 

“เฮ้ยๆ กลับไปอ้วกที่ห้องนายนู่น -_- อย่ามาอาเจียนใส่ห้องฉันนะ”

 

“อืมมม...” เคนตะพูดจบ ก็รีบวิ่งกลับห้องตัวไปทันที

 

“แล้วนายไม่กลับห้องหรือไง -_-” ฉันหันไปถามไอ้บ้าอีกคนที่กำลังหยิบกรอบรูปที่ตั้งอยู่บนหัวเตียงฉันขึ้นมาดูทีละรูป

 

“...”

 

“ไอ้บ้านี่ที่หอมแก้มเธอมันคือใคร -_-” จู่ๆ โทโมะหยิบรูปอันหนึ่งขึ้นมาให้ฉันดู

 

                        ในนั้นเป็นภาพสมัยที่ฉันยังเป็นเด็ก ๆ รู้สึกว่าจะถ่ายตอนที่ครอบครัวฉันไปเที่ยวที่ญี่ปุ่นกันมั้ง เป็นรูปฉันใส่กิโมโนแบบญี่ปุ่นอยู่ แล้วมีเด็กผู้ชายคนหนึ่งใส่ชุดยูกาตะกำลังหอมแก้มฉันอยู่

 

                         เอ...รูปใครหว่า -_-? จำไม่ได้แฮะ นี่ฉันกลายเป็นปลาทองไปจริงๆ แล้วมั้งเนี่ยทำไมความจำฉันถึงได้สั้นขนาดนี้ >O<

 

“ฉันถามว่ามันเป็นใคร -_-”

 

“ไม่รู้โวเย!!! แล้วนายจะถามเพื่อออะไรเนี่ย หา!! เป็นใครแล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย”

 

“ใช่ไอ้เคนตะหรือเปล่า” จู่ๆ เสียงของเขาที่แข็งกร้าวก็อ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด 

 

“ทำไมนายถึงคิดว่าเป็นเคนตะ”

 

“ก็ฉันคยได้ยินว่าเธอกบมันรู้จักกันตั้งแต่เด้กๆ ฉันก็เลยคิดว่าเป็นอย่างนั้น”

 

“จะเป็นใครก็ช่างเถอะ ฉันจำไม่ได้แล้ว ว่าแต่...นายถามทำไม เป็นใครแล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย”

 

“ไม่ต้องรู้รายละเอียดลึกๆ ได้มั้ย รู้แค่ว่าฉันรู้สึกหงุดหงิดก็พอ” โทโมะพูดจบก็วางรูปลงแล้วเดินออกไปนอกห้องทันที

 

                       ‘ไม่ต้องรู้รายละเอียดลึกๆ ได้มั้ย รู้แค่ว่าฉันรู้สึกหงุดหงิดกก็พอ’  พูดแบบนี้หมายความว่าไงอ่ะ หงุดหงิดงั้นเหรอ แล้วนายจะมาหงุดหงิดกับฉันทำไมเนี่ย 

 

                        ฉันหยิบรูปนั้นขึ้นมาดูอีกครั้ง เอ...เคนตะงั้นเหรอ จะว่าไปก็พอเข้าเค้าแฮะ -_- แต่มันก็ยังนึกไม่ออกอยู่ดีง่ะ ช่างมันเหอะ คิดไปก็ปวดหัว ส่งรูปสุดวิเศษไปให้ยัยเฟยืดีกว่า อยากเห็นสีหน้าตอนมันช็อกจนกริ๊ดสลบชะมัด ฮ่า ๆ -..-

 

                        ฉันกดส่งทุกรูป รวมทั้งคลืปวีดีโอของสองหนุ่มนั่นไปยังเบอร์ยัยเฟย์ทันที

 

                        และทันที่ที่สถานะข้อความของฉันถูกตอบกลับว่าส่งถึงแล้ว เสียงโทรศัพท์ฉันก็ดังขึ้น

 

“ฮัลหลิว”

 

(หลิวกับป้าแกน่ะสิ รูปกะคลิปพวกนี้หมายความว่าไงย่ะ >O<)

 

“ก็หมายความว่าอย่างนั้น อย่างที่แกเห็นน่ะแหละ ฮ่า ๆ นึกแล้วขำชะมัด ^O^”

 

(ไม่จริง เทพบุตรของฉันไมใช่เกย์นะยะ บอกมาเลย ทำไมพวกเขาถึงได้ลุกมาเลียนแบบแจจุงกับยุนโฮ สามีของฉันในอดีตชาติยะ)

 

“เออ ๆ บอกก็ได้ ก็เมื่อเช้าอ่ะนะ ฉันกะจะให้ไอ้สองคนนั้นอ่ะติวให้ฉันแต่ไอ้พวกนั้นเอาแต่ทะเลาะกัน ฉันก็เลยให้พวกเขาจูบกันสร้างความสมานฉันทืไง”

 

(โหดร้าย ทำกับเทะบุตรฉันได้ลงคอ TOT)

 

“เออน่า ว่าแต่ตอนนี้แกอยู่ไหนเนี่ย”

 

(อ่อ...ตอนนี้ฉนอยู่ทะเล หนุ่มๆ เต็มชายหาดเลยล่ะแก หล่อๆ ล่ำๆ ทั้งนั้น น่าโซ้ยมากเลยแก -.,-) ไม่ต้องอธิบายก็รู้ว่าหน้มันหื่นแค่ไหน

 

“จะโซ้ยคนหล่ออะไรของแกก็เชิญ แต่ฉันมีเรื่องอยากถามแกนิดหนึ่งอะ”

 

(เรื่องอะไร ถ้าเป้นเรื่องเกี่ยวกับผู้ชาย แฟนตาสุดสวยผู้นี้รู้ทุกเรื่อง >.,<)

 

                         นี่ฉันโชคดีหรือโชคร้ายฟะเนี่ยที่มีเพื่อบ้าผู้ชายอย่างมัน -_-^

 

“คือว่า...ถ้ามีผุ้ชายคนหนึ่งเขามาเห็นภาพของเรากับผู้ชายคนอื่น แล้วถามเซ้าซี้ว่าผู้ชายในรูปเป็นใคร พอเราถามเหตุผลเขาก็บอกว่ารู้สึกหงุดหงิด มันหมายความว่ายังไงหรอ”

 

(ถ้าตามหลักการนะ ผู้ชายคนนั้นน่ะแค่ต้องการแสดงความเป็นเจ้าของ ยิ่งถ้าเขาเป็นแฟนเรา เขาจะรู้สึกหงุดหงิดมาก หรือง่ายๆ ก็แสดงว่าผู้ชายคนนั้นหึง!!)

 

“หะ...หึงเหรอ OoO!!”

 

(ใช่ หึง! ว่าแต่...ทำไมแกถึงถามเรื่องนี้กับฉันว่ะ ร้อยล้านปีแสงแกจะถามฉันครั้ง หรือว่า...ฮั่นแน่...หนุ่มในบ้านแกคนไหนพูดใส่ล่ะ สามีหรือแฟนจ๊ะ)

 

“บะ...บ้า -///- ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่ถามเฉย ๆแค่นี้นะเว้ย!”

 

(เออ..แค่นี้ก็แค่นี้แหละ แหม...แหย่นิดเดียว เขินเลยนะแก แม่ Sassy จอมวายร้ายอย่างเพื่อนฉันจะมีแฟนแล้วโว้ย!!)

 

“ถ้าแกยังไม่หยุดพูดเรื่องนี้ฉันจะเดินไปจับแกกดทะเล -_-*”

 

(ว้าย! น่ากลัว ถ้าคิดว่ากดได้ก็มากดสิยะ อ๊าย... >_< ผู้ชายหล่อ ฉันไปแล้วนะ จะไปหาคนทาครีมกันแดดให้)

 

                         และทันทีที่มันเจอผู้ชายหน้าตาดี มันก็ตัดสายฉันทิ้งทันที -_-^

 

                         หึงงั้นเหรอ -_-?

 

                         ‘ไม่ต้องรู้รายละเอียดลึกๆ ได้มั้ย รู้แค่ว่าฉันรู้สึกหงุดหงิดก็พอ’  นะ...นะ...นี่ อย่ากบอกว่าโทโมะนั่นหึงฉัน ไม่จริงน่า -/ / /- เขายังมียัยพลอยอะไรนั่นเป็นแฟนอยู่แล้วนี่ แล้วเขาจะมาหึงฉันทำไม หลักการของยัยเฟย์ผิดแน่ ๆ เลย

 

                          แต่...มันก็น่าคิดเหมือนกันแฮะ -_- เอ๊ะ! แล้วฉันจะไปคิดทำไมฟะเนี่ย อ่านหนังสือดีกว่า

 

                          คิดได้ดังนั้น ฉันก็ลุกจากเตียงหยิบหนังสือมานั่งอ่านทันที

 

ก๊อก ๆ

 

                          เสียงเคาะประตูห้องฉันดังขึ้น ฉันจึงปิดหนังสือแล้วลุกไปเปิดประตูทันที

 

                       ชิ! นึกว่าใคร ที่แท้ก็อีตาโทโมะนี่เอง -_-

 

“มีอะไรอีกล่ะ -_-”

 

“ก็มาทวงข้อแลกเปลี่ยนไง ^^”

 

“สีหน้านายดูระรื่นแปลกๆ ชอบกล -_-”

 

“ก็นะ ขอเข้าไปในห้องก่อนละกัน ^^ ” พอพูดจบ ก็เดินเข้ามาในห้อวฉันทันที

 

                         อ๊าาา...ฉันยังไม่อนุญาตให้นายเข้ามา นายจะเข้ามาทำม้ายยยย ...>O< แต่รู้สึกว่าเขาจะไม่ได้ใส่ใจกับความคิดฉันเลยแม้แต่น้อย เพราะเขากลับเดินเข้ไปนั่งบนเตียงฉันอย่างหน้าตาเฉย

 

“นี่ ปิดประตูห้องด้วยดิ” โทโมะนั่นสั่งฉนพร้อมกับหยิบรูปที่อยู่บนหัวเตียงมาดูอีกรอบ

 

                         ฮึ่ย... -_-* ห้องใครกันแน่ะ ใครเป็นเจ้าของบ้านฟ้าาา.... >O<

 

“นายอยากได้อะไร เร็วๆ รีบๆ บอก ฉันจะได้ไปอ่านหนังสือ -_-”

 

                       โทโมะลุกขึ้นยืน แล้วเดินมาหาฉันทันที ฉันจึงถอยหลังหนีเขา แต่ดุจะไม่มีผลในการให้ชีวิตฉันอยู่รอดซะแล้ว TOT เพราะตอนนี้หลังฉันชิดกับประตูห้องเป็นที่เรียบร้อยแล้ว โดยมีมือขวาของเขากันตัวฉันไว้อยู่ ส่วนตัวของเขากำบังทางหนีทีไล่ฉันได้มิดเชียว ในเวลานี้ฉันไม่มีที่จะแล่นหนีอีกแล้ว TOT

 

“นะ...นายจะทำอะไร -/ / /-”


“ช่วยถอดแว่นก่อนสัก 10 วินาทีได้ป่ะ”

 

“ฉันสายตาสั้น ถ้าฉันถอดออก ฉันก้ไม่เห็นหน้านายดิ -_-”

 

“ยัไงเธอก็ต้องเห็นหน้าฉัน แต่ตอนนี้เธอถอดมันออกก่อนได้ป่ะ”

 

“...”

 

“มันจูบไม่ถนัดเท่าไหร่อ่ะ”

 

                        เขาพูดจบก็ใช้มือซ้ายถอดแว่นของฉันออก แล้วก็ค่อยๆ โน้มหน้าหล่อๆ ลงมาใกล้ ๆ ฉัน ก่อนจะประกบริมฝีปากของเขากับปากฉัน

 

                       ใช่! เขาพูดถูก ถึงฉันจะสายตาสั้น แต่ตอนนี้หน้าเขาอยู่ห่างกับฉันไม่ถึง 3 เซนติเมตร ฉันเห็นหน้าเขาได้ชัดแจ๋วเลย

 

                       มือของฉันที่เคยแนบอยู่ข้างลำตัว ตอนนี้มันบีบชายเสื้อเขาจนแน่น ก่อนจะค่อย ไ คลายลงไปพร้อมกับสติที่ดับวูบของฉันด้วย

 


 

มาอัพหนึ่งตอน >O< ตามคำขอของใครสักคน 555 อัพแล้วน้ะ ^O^ '


- โมะจูบแก้วจนเป็นลมเลย OoO ' โหดร้ายยย -3-

ปล. เจอกันตอนหน้าาาาาาาาาาา เลยคร้าบ !

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.2 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.2 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.2 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา