That not VIRGIN มีสิทธิ์อะไร? หัวใจนั่นของผมนะครับ
9.2
TKfacts
แชร์นิยายฟิคชั่น
4)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ70% ที่เหลือมาแล้ว. . .
หายไปนานเลยขอโทษจริงๆนะ *กราบ*
T[__________________]T
พอดียุ่งมากๆ ทั้งสอบนู่นนี่นั่น
ชีวิตม.3มันน่าเศร้าจริงๆค่ะ
.
.
เอาล่ะๆ ไปอ่านต่อเถอะ
ขอให้มีความสุขในการอ่านฟิค โทโมะแก้ว นะคะ
===========================================
โทโมะนั่งมองแก้วที่กำลังนั่งกินไอศกรีมสี่ลูกบนโคนอย่างเอร็ดอร่อย หลังจากเล่นเครื่องเล่นจนหนำใจแล้ว โทโมะและแก้วก็ท่าจะหมดพลังงานไปเยอะ ก็กะว่าไปซื้อขนมกินซะหน่อย จะว่าไปโทโมะก็เพิ่งรู้ว่าแก้วชอบกินขนมเกือบทุกชนิด ทั้งป็อปคอร์นรสเนย เครปนุ่มพิเศษที่เพิ่มวิปปิ้งครีมและผลไม้ และสายไหมสีสวยที่ดูแก้วจะถูกใจเป็นพิเศษเลยกินไปทั้งหมด 3 อัน
“นี่เธ..เอ่อ แก้ว ยังไม่อิ่มอีกเหรอ?”
“ใกล้จะอิ่มแล้วล่ะ”
ยะ ยังไม่อิ่มอีกเหรอวะ ???? =_________=
“แล้วนี่กินขนมไปตั้งเยอะตั้งแยะ ไม่กลัวอ้วนหรือไง”
“อ้วนเหรอ? ไม่หรอก..ต่อให้กินเสือทั้งตัว แก้วก็ไม่กลัวอ้วนหรอก”
“อย่าว่าแต่เสือเลย ต่อให้เธอกินช้างซักสามโขลงเธอก็คงไม่อ้วนหรอก”
“สามโขลงเลยเหรอ? แก้วกินไม่หมดหรอก ฮ่าๆ”
ฉึก! =///////////////////////////=
ร่างสูงหันหน้าหนี เขาไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ว่าทำไมพอเห็นแก้วหัวเราะหรือยิ้มหน้าตัวเองก็ร้อนผ่าวขึ้นมาทันที หายใจก็เหมือนจะไม่ทั่วท้อง มือไม้ก็สั่นแปลกๆ ในใจอย่างจะฟัดร่างบางตรงหน้านี่เหลือเกิน
เฮ้ย!! เดี๋ยวก่อนนะ! ผมไม่ได้หื่นขนาดนั้นนะ ฟัดของผมหมายถึงแกล้งต่างหาก =..=
“อ๊ะ!” เสียงอุทานเล็กๆของร่างบาง ทำให้โทโมะต้องหันไปมอง แล้วแทบอยากจะเอาหัวไปโขกเสาให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย อาการของร่างสูงเริ่มหนักไปใหญ่ เพราะไอศกรีมช็อกโกแลตเลอะที่ปลายจมูกรั้นๆของแก้ว มือบางยกขึ้นเช็ด ยิ่งเช็ดยิ่งเลอะเข้าไปใหญ่ จนโทโมะตัดสินใจยื่นผ้าเช็ดหน้าสีโปรดไปให้
นี่จงใจยั่วกันใช่มั๊ยเนี่ย ?
“อ..อ่ะ เอาไปเช็ดซะ”
“อ๋า ขอบคุณค่ะ กลับบ้านเดี๋ยวแก้วซักมาคืนให้”
“ไม่ต้องคืนหรอก ฉันมีหลายผืน”
“อ่า...”
โทโมะตัดสินใจลุกขึ้นยืน ก่อนจะฉุดข้อมือบางที่มัดลูกโป่งอยู่ และออกแรงดึงน้อยๆให้เดินร่างบางตามเขามา ร่างบางก็ลุกขึ้นตามอย่างว่าง่าย
“โทโมะ! ไอ้โมะ!!!” เสียงตะโกนที่ดังพอให้ร่างสูงได้ยิน แล้วหันไปมองตามต้นเสียง ก่อนจะเห็นเจ้าของเสียงวิ่งเข้ามาหา
“อะ ไอ้วิน 0___0”
“เออดิวะ แล้วสาวน้อยนี่ใครเนี่ย? น่ารักชะมัดเลยอ่า ><” ร่างใหญ่ยื่นหน้าเข้าหาร่างบางด้วยความสงสัย ใกล้ซะจนแก้วต้องหดหน้าหนี แววตาเจ้าเล่ห์ของผู้ชายคนนี้ทำแก้วขนลุกแปลกๆ
“เอ่อ..พี่โทโมะ”
“อุ้ย!พี่โทโมะด้วย แฟนเหรอวะ? แล้วน้องปลายฟ้าปลายฝนของแกอ่ะ ไม่เอาแล้วเหรอ?”
“หุบปากก่อนไอ้วิน! นี่น้องกู ไม่ใช่แฟน”
“อ่าวน้องหรอกเหรอ? มองไกลๆนึกว่าคู่รักมาเดทซะอีก ฮ่าๆๆๆๆ” ชายร่างใหญ่หัวเราะอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะเดินไปกอดคอโทโมะที่ยืนหน้ายับยู่ยี่ เขาเกลียดเวลาที่เจอคนรู้จักในเวลาส่วนตัวซะจริงๆ
“..........”
“ว่าแต่จะเดินไปไหนกันเนี่ย?”
“จะไปกินข้าวเที่ยง แกก็กลับไปได้แล้ว” โทโมะพูดปัด พลางโบกมือไล่อย่างรำคาญ พอร่างบางได้ยินเรื่องของกิน ตากลมๆก็ลุกวาวและสนอกสนใจมากขึ้นทันที แต่...
“ดีเลย! กำลังหิวอยู่พอดีเลย เลี้ยงด้วยละกัน ฮ่ะๆ”
“ไอ้!ไอ้....ฮึ่ย!!” โทโมะชี้หน้าเพื่อนรักที่กำลังเดินจูงมือแก้วเข้าร้านอาหารอย่างแค้นๆ สุดท้ายเขาก็ต้องเลี้ยงจนได้ เป็นแบบนี้ทุกทีสิน่า
“นี่..ชื่ออะไรเราน่ะ นั่งเงียบอยู่ได้”
“ชื่อแก้ว”
“อ่า...น้องแก้วยินดีที่ได้รู้จักนะ ฉันชื่ออัศวิน เรียกสั้นๆว่าวินก็ได้^^”
“อื้อ...”
“อื้อได้ไง ‘ค่ะ ’สิ น่ารักกว่าเยอะ”
“ค่ะ”
“ว๊ายน่ารักจัง จีบได้ป่ะเนี่ย? >//////////////<”
“พอเลยๆ จะกินอะไรก็รีบๆสั่ง กูรีบ - -“ โทโมะพูดแทรก ก่อนจะโยนแผ่นเมนูอาหารไปตรงหน้าอัศวินที่กำลังเขี่ยผมแก้วเล่นอย่างอารมณ์ดี
“ขี้หวง! เนอะแก้วเนอะ -3-“
“จะกินรึไม่กิน ไม่กินฉันกลับ!! ไปแก้วกลับบ้านกัน”
“กินคร้าบกิน โหดชะมัดเลยอ่าโทโมะจัง T______T” อัศวินทำหน้าน่าตาน่าสงสาร แต่โทโมะกลับมองว่าน่าเอาเท้าสวยๆ(?)ยันให้ตกเก้าอี้มากกว่า
“อย่าเรียกฉันด้วยชื่อนั้น! มันขนลุก!! = =”
“โทโมะจังเหรอ? คึ ฮะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” แก้วเผลอหัวเราะจนน้ำตาแทบไหล เมื่อได้ยินฉายาอันน่าอับอายของโทโมะเข้า ก่อนจะกลั้นหัวเราะแทบไม่ทันเมื่อเผลอไปสบสายตาดุๆของโทโมะที่มองมา
“-*-”
“เอ่อ..แก้วขอโทษ (. .)”
“น่าๆ อย่าทำหน้าแบบนั้นดิ น้องเค้าแค่หัวเราะเฉยๆ”
“ชิส์! จะกินอะไรก็รีบๆสั่งกัน”
“ครับๆ อ่า...ผมขอสเต็กปลาเพิ่มเฟรนช์ฟรายส์จานนึงครับ แล้วน้องแก้วล่ะ...?”
“อ่า...แก้วอยากกินอันนี้”
“อันนี้เหรอ? มันเผ็ดนะ”
“อี๋...เผ็ดเหรอ ไม่เอาดีกว่า แก้วเอาอันนี้ละกัน”
“โอเคๆ อันนี้ไม่เผ็ดกินได้ ฮ่าๆ” ร่างสูงนั่งมองสองร่างตรงหน้าที่ดูเหมือนจะเข้ากันได้ง่ายซะเหลือเกิน และท่าทางอัศวินจะดูชอบแก้วไม่ใช่น้อย ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งหงุดหงิดใจ
เอ๊ะ? แล้วทำไมจะต้องหงุดหงิดด้วยเนี่ย??
“นี่มึงครับ? นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่นั่นแหล่ะ จะกินอะไรก็รีบๆสั่งดิ เดี๋ยวน้องแก้วจะหิว”
“แก้วหิวรึมึงหิว?”
“แก้วดิ เนอะๆ ><”
“กินกันไปเหอะ ฉันจะไปเข้าห้องน้ำ เดี๋ยวมา”
“แก้วไปด้วย!”
“น้องแก้วนั่งอยู่นี่แหล่ะ อยู่เป็นเพื่อนเค้าน๊า >3<” อัศวินฉุดมือแก้วเบาๆเมื่อแก้วทำท่าว่าจะลุกตามโทโมะไป ร่างบางหันมามองอัศวิน ก่อนจะยอมนั่งลงที่เดิม ปล่อยให้โทโมะไปเข้าห้องน้ำคนเดียว
นั่งรอไม่นานอาหารที่สั่งไปก็ถูกเสิร์ฟมา ควันอ่อนๆลอยอยู่เหนืออาหาร ส่งกลิ่นหอมชวนน้ำลายไหล ก่อนจะถูกมือใหญ่ดันไปตรงหน้าร่างบาง
“อ้ะ ทานสิ”
“พี่โทโมะยังไม่เลยอ่ะ”
“โอ้ย!ไม่ต้องไปห่วงมันหรอก เดี๋ยวมันก็มา”
“ฝนก็เริ่มตกแล้วด้วย...”
“เอาน่า...”
“...........”
“...........”
“เดี๋ยวแก้วมา แก้วจะไปหาพี่โทโมะ!”
TBC.
----------------------------------------------------
หายไปนานเลยขอโทษจริงๆนะ *กราบ*
T[__________________]T
พอดียุ่งมากๆ ทั้งสอบนู่นนี่นั่น
ชีวิตม.3มันน่าเศร้าจริงๆค่ะ
.
.
เอาล่ะๆ ไปอ่านต่อเถอะ
ขอให้มีความสุขในการอ่านฟิค โทโมะแก้ว นะคะ
===========================================
โทโมะนั่งมองแก้วที่กำลังนั่งกินไอศกรีมสี่ลูกบนโคนอย่างเอร็ดอร่อย หลังจากเล่นเครื่องเล่นจนหนำใจแล้ว โทโมะและแก้วก็ท่าจะหมดพลังงานไปเยอะ ก็กะว่าไปซื้อขนมกินซะหน่อย จะว่าไปโทโมะก็เพิ่งรู้ว่าแก้วชอบกินขนมเกือบทุกชนิด ทั้งป็อปคอร์นรสเนย เครปนุ่มพิเศษที่เพิ่มวิปปิ้งครีมและผลไม้ และสายไหมสีสวยที่ดูแก้วจะถูกใจเป็นพิเศษเลยกินไปทั้งหมด 3 อัน
“นี่เธ..เอ่อ แก้ว ยังไม่อิ่มอีกเหรอ?”
“ใกล้จะอิ่มแล้วล่ะ”
ยะ ยังไม่อิ่มอีกเหรอวะ ???? =_________=
“แล้วนี่กินขนมไปตั้งเยอะตั้งแยะ ไม่กลัวอ้วนหรือไง”
“อ้วนเหรอ? ไม่หรอก..ต่อให้กินเสือทั้งตัว แก้วก็ไม่กลัวอ้วนหรอก”
“อย่าว่าแต่เสือเลย ต่อให้เธอกินช้างซักสามโขลงเธอก็คงไม่อ้วนหรอก”
“สามโขลงเลยเหรอ? แก้วกินไม่หมดหรอก ฮ่าๆ”
ฉึก! =///////////////////////////=
ร่างสูงหันหน้าหนี เขาไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ว่าทำไมพอเห็นแก้วหัวเราะหรือยิ้มหน้าตัวเองก็ร้อนผ่าวขึ้นมาทันที หายใจก็เหมือนจะไม่ทั่วท้อง มือไม้ก็สั่นแปลกๆ ในใจอย่างจะฟัดร่างบางตรงหน้านี่เหลือเกิน
เฮ้ย!! เดี๋ยวก่อนนะ! ผมไม่ได้หื่นขนาดนั้นนะ ฟัดของผมหมายถึงแกล้งต่างหาก =..=
“อ๊ะ!” เสียงอุทานเล็กๆของร่างบาง ทำให้โทโมะต้องหันไปมอง แล้วแทบอยากจะเอาหัวไปโขกเสาให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย อาการของร่างสูงเริ่มหนักไปใหญ่ เพราะไอศกรีมช็อกโกแลตเลอะที่ปลายจมูกรั้นๆของแก้ว มือบางยกขึ้นเช็ด ยิ่งเช็ดยิ่งเลอะเข้าไปใหญ่ จนโทโมะตัดสินใจยื่นผ้าเช็ดหน้าสีโปรดไปให้
นี่จงใจยั่วกันใช่มั๊ยเนี่ย ?
“อ..อ่ะ เอาไปเช็ดซะ”
“อ๋า ขอบคุณค่ะ กลับบ้านเดี๋ยวแก้วซักมาคืนให้”
“ไม่ต้องคืนหรอก ฉันมีหลายผืน”
“อ่า...”
โทโมะตัดสินใจลุกขึ้นยืน ก่อนจะฉุดข้อมือบางที่มัดลูกโป่งอยู่ และออกแรงดึงน้อยๆให้เดินร่างบางตามเขามา ร่างบางก็ลุกขึ้นตามอย่างว่าง่าย
“โทโมะ! ไอ้โมะ!!!” เสียงตะโกนที่ดังพอให้ร่างสูงได้ยิน แล้วหันไปมองตามต้นเสียง ก่อนจะเห็นเจ้าของเสียงวิ่งเข้ามาหา
“อะ ไอ้วิน 0___0”
“เออดิวะ แล้วสาวน้อยนี่ใครเนี่ย? น่ารักชะมัดเลยอ่า ><” ร่างใหญ่ยื่นหน้าเข้าหาร่างบางด้วยความสงสัย ใกล้ซะจนแก้วต้องหดหน้าหนี แววตาเจ้าเล่ห์ของผู้ชายคนนี้ทำแก้วขนลุกแปลกๆ
“เอ่อ..พี่โทโมะ”
“อุ้ย!พี่โทโมะด้วย แฟนเหรอวะ? แล้วน้องปลายฟ้าปลายฝนของแกอ่ะ ไม่เอาแล้วเหรอ?”
“หุบปากก่อนไอ้วิน! นี่น้องกู ไม่ใช่แฟน”
“อ่าวน้องหรอกเหรอ? มองไกลๆนึกว่าคู่รักมาเดทซะอีก ฮ่าๆๆๆๆ” ชายร่างใหญ่หัวเราะอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะเดินไปกอดคอโทโมะที่ยืนหน้ายับยู่ยี่ เขาเกลียดเวลาที่เจอคนรู้จักในเวลาส่วนตัวซะจริงๆ
“..........”
“ว่าแต่จะเดินไปไหนกันเนี่ย?”
“จะไปกินข้าวเที่ยง แกก็กลับไปได้แล้ว” โทโมะพูดปัด พลางโบกมือไล่อย่างรำคาญ พอร่างบางได้ยินเรื่องของกิน ตากลมๆก็ลุกวาวและสนอกสนใจมากขึ้นทันที แต่...
“ดีเลย! กำลังหิวอยู่พอดีเลย เลี้ยงด้วยละกัน ฮ่ะๆ”
“ไอ้!ไอ้....ฮึ่ย!!” โทโมะชี้หน้าเพื่อนรักที่กำลังเดินจูงมือแก้วเข้าร้านอาหารอย่างแค้นๆ สุดท้ายเขาก็ต้องเลี้ยงจนได้ เป็นแบบนี้ทุกทีสิน่า
“นี่..ชื่ออะไรเราน่ะ นั่งเงียบอยู่ได้”
“ชื่อแก้ว”
“อ่า...น้องแก้วยินดีที่ได้รู้จักนะ ฉันชื่ออัศวิน เรียกสั้นๆว่าวินก็ได้^^”
“อื้อ...”
“อื้อได้ไง ‘ค่ะ ’สิ น่ารักกว่าเยอะ”
“ค่ะ”
“ว๊ายน่ารักจัง จีบได้ป่ะเนี่ย? >//////////////<”
“พอเลยๆ จะกินอะไรก็รีบๆสั่ง กูรีบ - -“ โทโมะพูดแทรก ก่อนจะโยนแผ่นเมนูอาหารไปตรงหน้าอัศวินที่กำลังเขี่ยผมแก้วเล่นอย่างอารมณ์ดี
“ขี้หวง! เนอะแก้วเนอะ -3-“
“จะกินรึไม่กิน ไม่กินฉันกลับ!! ไปแก้วกลับบ้านกัน”
“กินคร้าบกิน โหดชะมัดเลยอ่าโทโมะจัง T______T” อัศวินทำหน้าน่าตาน่าสงสาร แต่โทโมะกลับมองว่าน่าเอาเท้าสวยๆ(?)ยันให้ตกเก้าอี้มากกว่า
“อย่าเรียกฉันด้วยชื่อนั้น! มันขนลุก!! = =”
“โทโมะจังเหรอ? คึ ฮะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” แก้วเผลอหัวเราะจนน้ำตาแทบไหล เมื่อได้ยินฉายาอันน่าอับอายของโทโมะเข้า ก่อนจะกลั้นหัวเราะแทบไม่ทันเมื่อเผลอไปสบสายตาดุๆของโทโมะที่มองมา
“-*-”
“เอ่อ..แก้วขอโทษ (. .)”
“น่าๆ อย่าทำหน้าแบบนั้นดิ น้องเค้าแค่หัวเราะเฉยๆ”
“ชิส์! จะกินอะไรก็รีบๆสั่งกัน”
“ครับๆ อ่า...ผมขอสเต็กปลาเพิ่มเฟรนช์ฟรายส์จานนึงครับ แล้วน้องแก้วล่ะ...?”
“อ่า...แก้วอยากกินอันนี้”
“อันนี้เหรอ? มันเผ็ดนะ”
“อี๋...เผ็ดเหรอ ไม่เอาดีกว่า แก้วเอาอันนี้ละกัน”
“โอเคๆ อันนี้ไม่เผ็ดกินได้ ฮ่าๆ” ร่างสูงนั่งมองสองร่างตรงหน้าที่ดูเหมือนจะเข้ากันได้ง่ายซะเหลือเกิน และท่าทางอัศวินจะดูชอบแก้วไม่ใช่น้อย ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งหงุดหงิดใจ
เอ๊ะ? แล้วทำไมจะต้องหงุดหงิดด้วยเนี่ย??
“นี่มึงครับ? นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่นั่นแหล่ะ จะกินอะไรก็รีบๆสั่งดิ เดี๋ยวน้องแก้วจะหิว”
“แก้วหิวรึมึงหิว?”
“แก้วดิ เนอะๆ ><”
“กินกันไปเหอะ ฉันจะไปเข้าห้องน้ำ เดี๋ยวมา”
“แก้วไปด้วย!”
“น้องแก้วนั่งอยู่นี่แหล่ะ อยู่เป็นเพื่อนเค้าน๊า >3<” อัศวินฉุดมือแก้วเบาๆเมื่อแก้วทำท่าว่าจะลุกตามโทโมะไป ร่างบางหันมามองอัศวิน ก่อนจะยอมนั่งลงที่เดิม ปล่อยให้โทโมะไปเข้าห้องน้ำคนเดียว
นั่งรอไม่นานอาหารที่สั่งไปก็ถูกเสิร์ฟมา ควันอ่อนๆลอยอยู่เหนืออาหาร ส่งกลิ่นหอมชวนน้ำลายไหล ก่อนจะถูกมือใหญ่ดันไปตรงหน้าร่างบาง
“อ้ะ ทานสิ”
“พี่โทโมะยังไม่เลยอ่ะ”
“โอ้ย!ไม่ต้องไปห่วงมันหรอก เดี๋ยวมันก็มา”
“ฝนก็เริ่มตกแล้วด้วย...”
“เอาน่า...”
“...........”
“...........”
“เดี๋ยวแก้วมา แก้วจะไปหาพี่โทโมะ!”
TBC.
----------------------------------------------------
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.8 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.8 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.9 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
