That not VIRGIN มีสิทธิ์อะไร? หัวใจนั่นของผมนะครับ

Chapter 3

Poppy Says.

“แก้วใจ ~”

“อะไรเหรอพี่โทโมะ?”  เสียงใสๆของแก้วดังขึ้นจนแก้วใจมาอยู่บ้านของพวกผมได้ซักพักก็ดูจะเหมือนพูดมากขึ้น ไม่ค่อยเก็บอะไรไปคิดคนเดียวเหมือนเมื่อก่อนแล้ว เพราะพวกเราทุกคนช่วยกันเยียวยาจิตใจที่มันแตกหักให้กับมามีค่าเหมือนเดิมอย่างที่ควรจะเป็น

นี่ขนาด1อาทิตย์ผ่านไปแล้ว ผมยังไม่หายแปลกใจที่จู่ๆไอ้โทโมะก็ยอมรับแก้วใจเป็นน้องสาว หลังจากที่เห็นรอยยิ้มอันสดใสสวยงามของน้องสาวคนใหม่ ผมเห็นก่อนหน้านั้นมันเหม็นขี้หน้าแก้วใจจะตาย จะว่าไปมันก็แปลกๆนะเออ แค่เห็นรอยยิ้มเองเรอะ? ที่ทำให้ไอ้โมะมันยอมรับแก้วใจอ่ะ =_=

ผมว่า...ไม่ใช่แค่นั้นหรอก

“วันนี้ฉันว่าง ไปเที่ยวสวนสนุกกันมั๊ย?”

“จริงเหรอ?”

“จริงสิ! ^^”

“ฉันไปด้วย!!”

“No No! คุณพี่ครับ ได้ข่าวว่าวันนี้ติดเรียนไม่ใช่รึไง? มีหน้าที่เรียนก็เรียนไปสิ ฉันจะไปกันสองคนพี่น้อง เนอะแก้วใจเนอะ?”

“ชิส์! -*-“

“ฮี่ฮี่ ว่าแต่..ทำไมพี่โทโมะถึงอยากจะไปเที่ยวสวนสนุกล่ะ?”

“เอ่อ..ก็คือฉัน คือ..เอ้อ! ก็ฉันอยากจะตอบแทนแก้วใจไง ที่ช่วยฉันทำความสะอาดห้องวันนั้นอ้ะ” อย่าเรียกว่าช่วยเลย เรียกว่าใช้กันมากกว่า =__= ก็พอมันปริปากขอร้องให้แก้วไปช่วยมันเช็ดตู้ ซักพักมันก็ลงมา ปล่อยให้แก้วใจทำคนเดียวเลย ดูมันสิ! แกล้งน้อง

แล้วยังมีอีกเรื่องที่ผมเห็นจะจะคาตาเลย ว่ามันกำลังกลั่นแกล้งแก้วใจของผม(?) คือไอ้โมะมันแอบตักผงแกงกระหรี่อย่างเผ็ดใส่ลงในชามมาม่า จากนั้นก็บอกให้แก้วลองชิม เท่านั้นแหล่ะครับ...เหอะๆ แก้วใจของผมก็ร้องซะลั่นบ้านเลย น้ำหูน้ำตาไหลซะจนผมสงสาร ถามว่าทำไมผมไม่ห้ามน่ะเหรอ?..ก็คือมันไม่ทันจริงๆครับ ยัยตัวเล็กนั่นก็คว้าชามไวซะเหลือเกิน เป็นไงล่ะ? 5555 (ไอ้นี่แอบสะใจ ==)

“อ๋อ”

“นี่ตาโทโมะ ดูน้องให้ดีๆล่ะ วันหยุดแบบนี้คนคงเยอะ ถ้าหลงกันเดี๋ยวจะยุ่ง” แม่ผมที่กำลังจิบชาร้อนๆอยู่หันมาพูดกับโทโมะ ผมหันไปมองร่างเล็กๆที่ดูเหมือนจะตื่นเต้นกับการไปสวนสนุกครั้งนี้ ดูตาสิเป็นประกายเชียว ฮ่าๆ : D

“พ่อครับ แม่ครับ ผมไปเรียนล่ะ แก้วใจพี่ไปเรียนล่ะ เที่ยวให้สนุกนะ”

“ตั้งใจเรียนด้วยนะพี่ป๊อปปี้ เดี๋ยวแก้วจะเที่ยวเผื่อ ^^”

“จ้าๆ..ไอ้โมะ! ดูแลน้องดีๆนะเว่ย ถ้าแก้วใจเป็นอะไรไปล่ะก็...”

“รู้แล้วล่ะน่า”

สังหรณ์ใจแปลกๆยังไงไม่รู้แฮะ.. 

End Poppy Said.

------------------------------------------------------

ผู้คนนับร้อยค่อยๆหลั่งไหลเข้ามาในสถานที่ที่เรียกกันว่าสวนสนุก ส่วนมากจะเป็นหมู่วัยรุ่นและเด็กๆที่ดูจะเบิกบาน รอยยิ้มและดวงตาที่ดูมีความสุขของเด็กๆทำเอาแก้วยิ้มตาม เธอเองก็เพิ่งเคยมาสวนสนุกเป็นครั้งแรกในชีวิตเนี่ยแหละ

โทโมะมองร่างบางข้างๆที่ดูจะตื่นเต้นกับการมาเที่ยวสวนสนุก ก่อนจะหัวเราะหึในลำคอ ก่อนจะดึงมือบางให้เดินเข้าไปข้างในหลังจากเสียเงินค่าเข้าและได้รับตั๋วยืนยันมา แก้วเดินตามโทโมะไปอย่างตื่นเต้น แต่แล้วต้องชะงักกึก เพราะร่างสูงที่เดินนำหน้าดันหยุดเดินโดยไม่บอกไม่กล่าว

“มีอะไรเหรอพี่โทโมะ?”

“ยืนรอพี่ตรงนี้แป๊บนึงนะ อย่าเดินไปไหนล่ะ” พูดจบ ร่างสูงก็รีบวิ่งออกไป ก่อนจะกลับมาพร้อมกับลูกโป่งหลากสีสันในมือ ก่อนจะคว้าข้อมือของแก้ว แล้วมัดปลายเชือกกับข้องมือบางๆนั่น

“อะไรเหรอ?”

“กันหลงน่ะ แล้วถ้าหลงกับฉันล่ะก็ให้ปล่อยลูกโป่งนี่ขึ้นฟ้าให้หมดเลยนะ”

“..อ๋อ”

“ถ้าไม่อยากหลงก็เดินตามฉันมาดีๆล่ะ”  เมื่อตกลงกันเสร็จ ร่างสูงก็คว้าข้อมือบางๆให้เดินตามมา โชคดีที่อากาศวันนี้ไม่ค่อยร้อน ฟ้าออกจะครึ้มด้วยซ้ำไป เลยทำให้ผู้คนดูจะไม่ค่อยคึกครื้นเท่าที่ควร เพราะสวนสนุกต้องคู่กับแดดจัดๆถึงจะสนุก

------------------------------

70% ที่เหลือยังไม่คืบหน้าจ้า ;______;

แวะมาอัพก่อน เดี๋ยวคนอ่านจะหายหมด

ก่อนอื่นต้องกราบขอประทานโทษจากทุกๆคนด้วยนะจ๊ะ

คือช่วงนี้ไม่ค่อยว่าง มัวแต่มุ่นอยู่กับการอ่านหนังสือทั้งวันเลย

ขอโทษด้วยจริงๆ แต่พอผ่านช่วงนั้นไปได้ก็สบายแล้วล่ะ #เนอะ?