นักเลงหญิง กะ ไอ้เอ๋อ

 
ผมเดินเข้ามาในห้องเก็บของตามที่แก้วบอก  แต่เอะผู้หญิงที่ร่างน้อยบอบบางแบบน้องแก้วเนี่ยต้องมานั่งตัดหญ้าหรอว่ะเนี่ย ผมมองห้องเก็บของที่มืดแถมยังมีกลิ่นอับเชยออกมา มันช่างหน้ากลัวเหลือเกิน 
"นั้นไง เครื่องตัดหญ้า "ผมเห็นแล้ว มันอยู่ด้านในสุดเลย ผมรีบวิ่งเข้าไปหยิบ แต่ว่า 
"ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก นะ หนู อ๊ากกก ไปไกลๆ นะ หนู~~~~~~" จะมีใครรรู้บ้างครับว่าผมกลัวหนูที่สุดในชีวิตเลย แต่นั้นไม่เท่ากับว่า แสงริบหรี่ที่ประตูกำลังปิดลง เห้ยไอ้โทโมะมึงมัแต่พรรณนาไอ้ควายประตูปิดแล้วโว้ย!!!
ผมปีนขึ้นมาบนโต๊ะที่เต็มไปด้วยหยากไย่ มองไอ้หนูตัวใหญ่ สองตัว พร้อมกับ หนูตัวเล็กๆอีก 5ตัว วิ่งเล่นอยู่บนพื้น นี่คุณหนูครัยคุณหนูกะจะสร้างฐานทัพไว้ที่นี่เลยหรือไง ปล่อยกระผมไปเถ๊อะ!TT___TT
เนื้อผมไม่อร่อยหรอกนะครับ ถึงจะนุ่มชุมหวานยังไงแต่ก็ไม่อร่อยจริงๆๆ.....
"มะ มีใครอยู่ด้านนอกมั๊ยครับ ผมติดอยู่ในนี้"
"ช่วยด้วยครับ!!!!!"
"ลูกพี่!!!!"
 ผมตะโกนออกไปหลายรอบแล้วนะคอก็แห้งไปหมดแล้วด้วย แค่กๆๆ  ดูเหมือนจะไม่มีใครได้ยินเลย นี่ผมกลัวจริงๆนะนี่ก็ จะเที่ยงคืนแล้ว ห๊ะนี่ผมติดอยู่ที่นี่เกือบ  8 ชั่วโมงเลยหรอ พ่อแก้วแม่แก้วจะโมะด้วยคร้าบบบบบ
สักพักผมก็รู้สึกได้กลิ่น คล้ายๆกลิ่นธูปลอยออกมา นีมันใช่เลยผมกำลังจะโดนผีหลอกชัดๆ เที่ยงคืนผีมา อ๊ากกกกกกก ผมรีบลนลานหาอุปกรณช่วยอย่างเร่งด่วน ตอนนี้ครอบครัวหนูก็สลายหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ด้วย จะอยู่เป็นเพื่อนกันหน่อยก็ไม่ได้นะ
แกรกๆๆๆ ในที่สุดผมก็เจอไฟฉายอันเก่าๆอันนึง แต่มันก็พอจะใช้ได้บ้าง 
ลำแสงจากไฟฉายส่องสว่างให้มองเห็นในวงจำกัด บริเวณรอบตัวจึงมืดสนิทและเงียบสงบ ได้ยินกระทั่งเสียงลมหายใจ ความจริงบ้านของไอ้โมะก็เป็นบ้านไม้เรือนๆไทยแบบสมัยก่อนแบบนี้น่าจะได้ยินเสียงจิ้งหรีดเรไรร้องบ้างแต่นี่เงียบฉี่ 
สายลมเย็นก็เริ่มพัดผ่านผิวกายอีกครั้ง หากคราวนี้ไม่ได้มาแต่ความเย็นยะเยือกชวนน่าขนลุกขนพองเท่านั้น ยังมีเสียงหอนของสุนัขในระแวกใกล้เคียงดังระงมไปทั่ว 
แถมมันยังหอนอย่างโหยหวนรับช่วงกันเป็นทอดๆ จนอยากวิ่งไปเตะปากมันเสียทุกตัว โทษฐานทำให้ขวัญหนีดีฝ่อ 
ผมรู้สึกขนลุกหนาวสันหลังวาบขึ้นมาซะเฉยๆ จึงรีบกวาดไฟฉายไปตามมุมต่างๆอย่างรวดเร็ว แต่ก็ไม่มีอะไรผิดปกติ ผิดสังเกตุมั๊ยละ ผมอยู่ในห้องเก็บของนะทางออกทุกทางปิดหมดแต่ ลมมันมาจากไหนกัน
เลยรีบเดินไปรอบๆ เพื่อหาทางออก 
"ถ้าออกทางประตุไม่ได้ ก็ต้องออกทางอื่นสิวะ ...หน้าต่างไง แหม่ ไอ้โทโมะเอ้ยยยฉลาดสุดๆไปเลยวะ ฮ่าๆ"ผมคุยกับตัวเองพลางฮำเพลงไปเรื่อยๆ 
ช้างงง ช้างๆๆ น้อง~~เคยเห็นช้าง รึป่าววว
~ช้างมัน ตัวโตไม่เบา จมูกยาวๆๆ ~~~@$#$%%^@@^&&(%$%^$#(())_&^$#%*
ลมเย็นปะทะใบหน้าอีกครั้งซ้ำยังแรงกว่าเดิมในขณะที่ของใช้บางอย่างที่น่าจะปลิวตามแรงลมได้กลับไม่กระดิกสักอย่าง ผมมายืนตรงหน้าต่างบานโทรมๆแถมมียันแปะติดไว้
ทำเอาผมขนลุกซุ่ไปอีก กลิ่นสาปบานอย่างที่ชวนเหม็นขึ้นจมูดทำเอาผมต้องรีบเปลี่ยนทิศทางอย่างรวดเร็ว
แต่สองเท้าผมก็ต้องหยุดเดินทันทีและรู้สึกถึงแรงกระแทกจากด้านหลัง 
ใจผมแทบหลุดออกจากตัวพร้อมสะดุดลมหายใจตัวเองจนตาเหลือก เมื่อเห็นเงานั้นที่อยู่ตรงหน้าต่างเคลื่อนเข้ามาใกล้หากไม่กี่เมตร
"ว๊ากกก ช่วยด้วยๆๆๆ" ผมๆไม่ไหวแล้ว ผมรีบถีบประตูห้องเก็บของนั้นออกจากรวดเร็ว ไอ้เงานั้นมันกำลังลอยตามผมมาอย่างน่าขนหัวลุก 
"เปิดสักทีสิวะ ปัง ปัง ปัง แห่กกๆๆ โว้ยยยย" 
ในที่สุดผมก็ออกมาได้ ผมวิ่ๆงๆๆจนไปถึงห้องๆที่เมื่อตอนเย็นแก้วนั่งอยู่ แต่พอไปถึงกลับต้องชะงัก นี่พวกนี้คิดจะทำอะไรกับผมกันแน่ พลันน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างดื้อๆสะงั้น แต๋วฉิบหายเลยไอ้โทโมะ ไอ้โง่เอ้ย ตลกกันมากใช่มั๊ยครับที่แกล้งความรู้สึกคนได้ขนาดนี้
"พวกมึงนี่ชักช้าวะแม่งงง รีบๆๆแต่หน้าดิวะ น้ำแดง เออ เท เข้าไปจะได้สมจริง "
"ไอ้เขื่อน นี่มึงแต่จูออนมาหาพ่องหรอห๊ะ !!!"
"อ้าว ลูกพี่ นี่แบบบนี้เขากำลังฮิตกันเลยนะ!"เขื้อนพูดทั้งนอนพลีกายแหวกว่ายให้สมจริง
"เออ น่ะ เร็วๆๆ เดี๋ยวไม่ทันการกันพอดี ว่าแต่ เสียงไอ้เอ๋อมันร้องหายไปแล้ววะ หึ ร้องยังกับถูกผีหรอกจริงๆเลย ฮ่าๆๆๆ" ฉันพูดทั้งนั่งแต่งหน้าศพให้กับเหล่าลูกน้อง ฉันรู้สึกเหมือนมีสายตาของใครกำลังจ้องฉันอยู่ 
เล่นเอาสะขนลุกเลย 
"มันกล้ามากนะที่มาถึงถิ่นกู  เอาเหอะ...ก็ดีเหมือนกันกูจะได้'ขย้ำมัน'ง่ายๆสบายๆ"
"ฮื่อๆๆ สนุกมากกันพอรึยังครับ !
 
 
                                        
 
                             04
                                                   หลอกผีแต่เจอผีจริง
 
                                                  




 
ผมเดินเข้ามาในห้องเก็บของตามที่แก้วบอก  แต่เอะผู้หญิงที่ร่างน้อยบอบบางแบบน้องแก้วเนี่ยต้องมานั่งตัดหญ้าหรอว่ะเนี่ย ผมมองห้องเก็บของที่มืดแถมยังมีกลิ่นอับเชยออกมา มันช่างหน้ากลัวเหลือเกิน 
"นั้นไง เครื่องตัดหญ้า "ผมเห็นแล้ว มันอยู่ด้านในสุดเลย ผมรีบวิ่งเข้าไปหยิบ แต่ว่า 
 
"ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก นะ หนู อ๊ากกก ไปไกลๆ นะ หนู~~~~~~" จะมีใครรรู้บ้างครับว่าผมกลัวหนูที่สุดในชีวิตเลย แต่นั้นไม่เท่ากับว่า แสงริบหรี่ที่ประตูกำลังปิดลง เห้ยไอ้โทโมะมึงมัแต่พรรณนาไอ้ควายประตูปิดแล้วโว้ย!!!ผมปีนขึ้นมาบนโต๊ะที่เต็มไปด้วยหยากไย่ มองไอ้หนูตัวใหญ่ สองตัว พร้อมกับ หนูตัวเล็กๆอีก 5ตัว วิ่งเล่นอยู่บนพื้น นี่คุณหนูครัยคุณหนูกะจะสร้างฐานทัพไว้ที่นี่เลยหรือไง ปล่อยกระผมไปเถ๊อะ!TT___TTเนื้อผมไม่อร่อยหรอกนะครับ ถึงจะนุ่มชุมหวานยังไงแต่ก็ไม่อร่อยจริงๆๆ.....
 
"มะ มีใครอยู่ด้านนอกมั๊ยครับ ผมติดอยู่ในนี้"
 
"ช่วยด้วยครับ!!!!!"
 
"ลูกพี่!!!!"
 
 ผมตะโกนออกไปหลายรอบแล้วนะคอก็แห้งไปหมดแล้วด้วย แค่กๆๆ  ดูเหมือนจะไม่มีใครได้ยินเลย นี่ผมกลัวจริงๆนะนี่ก็ จะเที่ยงคืนแล้ว ห๊ะนี่ผมติดอยู่ที่นี่เกือบ  8 ชั่วโมงเลยหรอ พ่อแก้วแม่แก้วจะโมะด้วยคร้าบบบบบ
สักพักผมก็รู้สึกได้กลิ่น คล้ายๆกลิ่นธูปลอยออกมา นีมันใช่เลย!!ผมกำลังจะโดนผีหลอกชัดๆ เที่ยงคืนผีมา
' อ๊ากกกกกกก ผมรีบลนลานหาอุปกรณช่วยอย่างเร่งด่วน ตอนนี้ครอบครัวหนูก็สลายหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ด้วย จะอยู่เป็นเพื่อนกันหน่อยก็ไม่ได้นะ'แกรกๆๆๆ ในที่สุดผมก็เจอไฟฉายอันเก่าๆอันนึง แต่มันก็พอจะใช้ได้บ้าง 
 
ลำแสงจากไฟฉายส่องสว่างให้มองเห็นในวงจำกัด บริเวณรอบตัวจึงมืดสนิทและเงียบสงบ ได้ยินกระทั่งเสียงลมหายใจ ความจริงบ้านของคุณแก้วก็เป็นบ้านไม้เรือนๆไทยแบบสมัยก่อนแบบนี้น่าจะได้ยินเสียงจิ้งหรีดเรไรร้องบ้างแต่นี่เงียบฉี่ สายลมเย็นก็เริ่มพัดผ่านผิวกายผมทำเอาขนลุกซุ่ หากคราวนี้ไม่ได้มาแต่ความเย็นยะเยือกชวนน่าขนลุกขนพองเท่านั้น ยังมีเสียงหอนของสุนัขในระแวกใกล้เคียงดังระงมไปทั่ว แถมมันยังหอนอย่างโหยหวนรับช่วงกันเป็นทอดๆ จนอยากวิ่งไปเตะปากมันเสียทุกตัว โทษฐานทำให้ขวัญหนีดีฝ่อ
 ผมรู้สึกขนลุกหนาวสันหลังวาบขึ้นมาซะเฉยๆ จึงรีบกวาดไฟฉายไปตามมุมต่างๆอย่างรวดเร็ว แต่ก็ไม่มีอะไรผิดปกติ ผิดสังเกตุมั๊ยละ ผมอยู่ในห้องเก็บของนะทางออกทุกทางปิดหมดแต่ ลมมันมาจากไหนกันเลยรีบเดินไปรอบๆ  เพื่อหาทางออก 
"ถ้าออกทางประตุไม่ได้ ก็ต้องออกทางอื่นสิวะ ...หน้าต่างไง แหม่ ไอ้โทโมะเอ้ยยยฉลาดสุดๆไปเลยวะ ฮ่าๆ"ผมคุยกับตัวเองพลางฮำเพลงไปเรื่อยๆ 
ช้างงง ช้างๆๆ น้อง~~เคยเห็นช้าง รึป่าววว~ช้างมัน ตัวโตไม่เบา จมูกยาวๆๆ ~~~@$#$%%^@@^
&&(%$%^$#(())_&^$#%*
 
ลมเย็นปะทะใบหน้าอีกครั้งซ้ำยังแรงกว่าเดิมในขณะที่ของใช้บางอย่างที่น่าจะปลิวตามแรงลมได้กลับไม่กระดิกสักอย่าง ผมมายืนตรงหน้าต่างบานโทรมๆแถมมียันแปะติดไว้ทำเอาผมขนลุกซุ่ไปอีก กลิ่นสาปบานอย่างที่ชวนเหม็นขึ้นจมูดทำเอาผมต้องรีบเปลี่ยนทิศทางอย่างรวดเร็วแต่สองเท้าผมก็ต้องหยุดเดินทันทีและรู้สึกถึงแรงกระแทกจากด้านหลัง ใจผมแทบหลุดออกจากตัวพร้อมสะดุดลมหายใจตัวเองจนตาเหลือก เมื่อเห็นเงานั้นที่อยู่ตรงหน้าต่างเคลื่อนเข้ามาใกล้หากไม่กี่เมตร
"ว๊ากกก ช่วยด้วยๆๆๆ" ผมๆไม่ไหวแล้ว ผมรีบถีบประตูห้องเก็บของนั้นออกจากรวดเร็ว ไอ้เงานั้นมันกำลังลอยตามผมมาอย่างน่าขนหัวลุก 
"เปิดสักทีสิวะ ปัง ปัง ปัง แห่กกๆๆ โว้ยยยย" 
ในที่สุดผมก็ออกมาได้ ผมวิ่ๆงๆๆจนไปถึงห้องๆที่เมื่อตอนเย็นแก้วนั่งอยู่ แต่พอไปถึงกลับต้องชะงัก นี่พวกนี้คิดจะทำอะไรกับผมกันแน่ พลันน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างดื้อๆสะงั้น แต๋วฉิบหายเลยไอ้โทโมะ ไอ้โง่เอ้ย ตลกกันมากใช่มั๊ยครับที่แกล้งความรู้สึกคนได้ขนาดนี้
 
 
"พวกมึงนี่ชักช้าวะแม่งงง รีบๆๆแต่หน้าดิวะ น้ำแดง เออ เท เข้าไปจะได้สมจริง ""ไอ้เขื่อน นี่มึงแต่จูออนมาหาพ่องหรอห๊ะ !!!"
"อ้าว ลูกพี่ นี่แบบบนี้เขากำลังฮิตกันเลยนะ!"เขื้อนพูดทั้งนอนพลีกายแหวกว่ายให้สมจริง
"เออ น่ะ เร็วๆๆ เดี๋ยวไม่ทันการกันพอดี ว่าแต่ เสียงไอ้เอ๋อมันร้องหายไปแล้ววะ หึ ร้องยังกับถูกผีหรอกจริงๆเลย ฮ่าๆๆๆ" ฉันพูดทั้งนั่งแต่งหน้าศพให้กับเหล่าลูกน้อง ฉันรู้สึกเหมือนมีสายตาของใครกำลังจ้องฉันอยู่ เล่นเอาสะขนลุกเลย "มันกล้ามากนะที่มาถึงถิ่นกู  เอาเหอะ...ก็ดีเหมือนกันกูจะได้'ขย้ำมัน'ง่ายๆสบายๆฮ่าๆๆๆ ถึงเวลาหลอกมันให้ฉี่ราดวิ่งหัวโกลนเลยนะเว้ยย"
.
 
.
 
.
 
.
 
 
 
 
"...สนุกมากกันพอรึยังครับ !"