นักเลงหญิง กะ ไอ้เอ๋อ

"เฮ้ยไอ้เอ๋อ!!!" นั้นเสียงลูกพี่แก้วนิ เสียงลูกพี่อีกแล้ว ลูกพี่จะมาไถ่เงินค่าขนมผมอีกแล้ว ทำไงดีนะ เมื่อวานก็ถูกไถเงินไปหลายร้อยแล้ว จนวันนี้เขาก็ไม่มีเงินแม้แต่จะกินข้าว เอาแล้วไงหน้าโหดๆโหมดเถื่อนๆของลูกพี่ กำลังเดินมาทางนี้ มือเล็กๆนั้นกำลังหักกระดูกนิ้วมือ ดังเปาะๆมาแต่ใกล ซวยไอ้โทโมะ!!! แกได้เจ็บตัวอีกแน่!  
"น้องโมะจ๋าาาา~~~-ขอตังค์กินหนมสักห้าร้อยดิวะ"ร่างเล็กแบมือขอกันอย่างหน้าด้านๆ  มือขวากระชากขอเสื้อนักเรียนจนกระดุมบนเม็กแรกกระเด็นขาดไปต่อหน้าต่อตา 
"มึงจะให้หรือไม่ให้" 
" ผะ ...ผม...ไม่มีเงิน..แล้วอ่ะครับพี่แก้ว" ว่าพรางล้วงกระเป็ากางเกงโชว์คนตรงหน้า ตังค์จะกินข้าวยังไม่มี ลูกพี่แก้วจะเอาอะไรกับผมครับ!!!! 
" แค่นี้ให้กัน ไม่ได้ใช่ไหม ได้มึง!! เย็นนี้รอกูที่เดิม ....มึงได้เจ็บตัวกลับไปฟ้องแม่แน่!"ร่างเล็กพูดเส็ดก็ปล่อยร่างสูงให้เป็นอิสระ ก่อนที่จะวิ่งเข้าไปเรียนอย่างรวดเร็วโดนไม่สนใจไอ้เอ๋อที่มันกำลังทำหน้าเคลิ้มไปกับกริยาบทของลูกพี่สุดที่รัก    
  ลูกพี่ออกตัวแรงตลอดเลยอะ ..... นัดงั้นหรอ พี่แก้วนัดผมงั้นหรอ.....เห้ออออยากกรีดร้องให้โลกรู้ น้องโมะรักพี่แก้วจริงๆเลยโว้ย!  
 
"เฮ้ยโทโมะ มาทำอะไรตรงนี้วะ" ป๊อปปี้หนุ่มหน้าตาดี ดีกรีเดือนโรงเรียนเพื่อนไอ้เอ๋อโมะ ตะโกนถามอย่างตกใจ หลังจากเห็นสภาพเพื่อนรักในคาบแว่นหนาๆ หน้าตาโชกไปด้วยรอยแผล กำลังยืนยิ้มให้กำกับยามเฝ้าประตูอย่างมีความสุข มันบ้าป่าววะ ยืนยิ้มอย่างนั้น เห้ย!!!อย่าบอกนะว่าไอ้โมะมันกำลังหว่านรัศมีสวาทให้กับพี่ยามอ่ะ ....ไม่จริงใช่มั๊ย!!!
"โมะ...โทโมะ..ไอ้โมะโว้ย!!!!" 
" คะ.. ครับ คณป๊อปปี้มีอะไรหรอครับ" ผมมองเพื่อนรักผมที่ยืนทำหน้าตาจิ้มลิ้นอย่างน่าเวทนา        ไอ้โทโมะมันชอบทำตัวอย่างนี้แหละครับ บ้านเราสองคนอยู่ติดกันเลยเป้นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่สมัยเด็กนู้นนนแหละ    ไอ้โทโมะมันไม่ใช่ไอ้เอ๋อแดกเหมือนกับที่เพื่อนๆในห้องล้อมันหรอกนะครับ อันนี้ผมรู้ดีเพราะมันน่ะฉลาดฉิบหายผมพิสูจน์มาแล้ว หลังจากเลิกเรียนตอนเย็นมันก็ไปช่วยพ่อมันทำงานที่บริษัทออกแบบครับ
เห็นไหมแม่งเจ๋งฉิบหาย บ้านก็รวยสะเออะอยากมาใช้ชีวิตแบบคนธรรมา ผมอยากรู้จริงๆเลยที่มึงเป็นอยู่ทุกวันนี้มันไม่ะรรมดาตรงไหนวะ รึมึงติดปีกบินมาเรียน หึ้ย!!!! แล้วนี้ก็อีกอย่างพ่อมันถอยแลมโบกินีรุ่นใหม่ล่าสุดออกมาให้เพราะมันสามารถวาดแบบโครงสร้างบริษัทต่างประเทศที่จะมาลงทุนในไทยได้หลายสิบล้าน แต่ดูมัน ดูมันพูดกับพ่อมันดิ 'พ่อผมอยากใช้ชีวิตเหมือนคนปกติเค้าบ้าง' มันคนละกันเรื่องเลย ผมอยากถามมันจริงๆมึงเกิดสับสนอะไรในชีวิตรึป่าววะ  
แล้วที่มันใส่แว่นหนาๆก็เพราะมันสายตาสั้นตั้งแต่เด็กอันนี้ยังโอเค แต่ที่มันแต่ตัวเอ๋อๆติดกระดุ่มทุกเม็ด เอาเข็มขัดสูงเหนือสะดื้อนี่!!! ป๊อปปี้รับไม่ได้อย่างแรง~~~~ 
                                      
 
 
 
 
"เฮ้ยไอ้เอ๋อ!!!" นั้นเสียงลูกพี่แก้วนิ เสียงลูกพี่อีกแล้ว ลูกพี่จะมาไถ่เงินค่าขนมผมอีกแล้ว ทำไงดีนะ เมื่อวานก็ถูกไถเงินไปหลายร้อยแล้ว จนวันนี้เขาก็ไม่มีเงินแม้แต่จะกินข้าว เอาแล้วไงหน้าโหดๆโหมดเถื่อนๆของลูกพี่ กำลังเดินมาทางนี้ มือเล็กๆนั้นกำลังหักกระดูกนิ้วมือ ดังเปาะๆมาแต่ใกล ซวยไอ้โทโมะ!!! แกได้เจ็บตัวอีกแน่!  "น้องโมะจ๋าาาา~~~-ขอตังค์กินหนมสักห้าร้อยดิวะ"ร่างเล็กแบมือขอกันอย่างหน้าด้านๆ  มือขวากระชากขอเสื้อนักเรียนจนกระดุมบนเม็กแรกกระเด็นขาดไปต่อหน้าต่อตา "มึงจะให้หรือไม่ให้" " ผะ ...ผม...ไม่มีเงิน..แล้วอ่ะครับพี่แก้ว" ว่าพรางล้วงกระเป็ากางเกงโชว์คนตรงหน้า ตังค์จะกินข้าวยังไม่มี ลูกพี่แก้วจะเอาอะไรกับผมครับ!!!! " แค่นี้ให้กัน ไม่ได้ใช่ไหม ได้มึง!! เย็นนี้รอกูที่เดิม ....มึงได้เจ็บตัวกลับไปฟ้องแม่แน่!"ร่างเล็กพูดเส็ดก็ปล่อยร่างสูงให้เป็นอิสระ ก่อนที่จะวิ่งเข้าไปเรียนอย่างรวดเร็วโดนไม่สนใจไอ้เอ๋อที่มันกำลังทำหน้าเคลิ้มไปกับกริยาบทของลูกพี่สุดที่รัก      ลูกพี่ออกตัวแรงตลอดเลยอะ ..... นัดงั้นหรอ พี่แก้วนัดผมงั้นหรอ.....เห้ออออยากกรีดร้องให้โลกรู้ น้องโมะรักพี่แก้วจริงๆเลยโว้ย!   "เฮ้ยโทโมะ มาทำอะไรตรงนี้วะ" ป๊อปปี้หนุ่มหน้าตาดี ดีกรีเดือนโรงเรียนเพื่อนไอ้เอ๋อโมะ ตะโกนถามอย่างตกใจ หลังจากเห็นสภาพเพื่อนรักในคาบแว่นหนาๆ หน้าตาโชกไปด้วยรอยแผล กำลังยืนยิ้มให้กำกับยามเฝ้าประตูอย่างมีความสุข มันบ้าป่าววะ ยืนยิ้มอย่างนั้น เห้ย!!!อย่าบอกนะว่าไอ้โมะมันกำลังหว่านรัศมีสวาทให้กับพี่ยามอ่ะ ....ไม่จริงใช่มั๊ย!!!"โมะ...โทโมะ..ไอ้โมะโว้ย!!!!" " คะ.. ครับ คณป๊อปปี้มีอะไรหรอครับ" ผมมองเพื่อนรักผมที่ยืนทำหน้าตาจิ้มลิ้นอย่างน่าเวทนา      
 ไอ้โทโมะมันชอบทำตัวอย่างนี้แหละครับ บ้านเราสองคนอยู่ติดกันเลยเป้นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่สมัยเด็กนู้นนนแหละ    ไอ้โทโมะมันไม่ใช่ไอ้เอ๋อแดกเหมือนกับที่เพื่อนๆในห้องล้อมันหรอกนะครับ อันนี้ผมรู้ดีเพราะมันน่ะฉลาดฉิบหายผมพิสูจน์มาแล้ว หลังจากเลิกเรียนตอนเย็นมันก็ไปช่วยพ่อมันทำงานที่บริษัทออกแบบครับ
เห็นไหมแม่งเจ๋งฉิบหาย บ้านก็รวยสะเออะอยากมาใช้ชีวิตแบบคนธรรมา ผมอยากรู้จริงๆเลยที่มึงเป็นอยู่ทุกวันนี้มันไม่ะรรมดาตรงไหนวะ รึมึงติดปีกบินมาเรียน หึ้ย!!!! แล้วนี้ก็อีกอย่างพ่อมันถอยแลมโบกินีรุ่นใหม่ล่าสุดออกมาให้เพราะมันสามารถวาดแบบโครงสร้างบริษัทต่างประเทศที่จะมาลงทุนในไทยได้หลายสิบล้าน แต่ดูมัน ดูมันพูดกับพ่อมันดิ 'พ่อผมอยากใช้ชีวิตเหมือนคนปกติเค้าบ้าง' มันคนละกันเรื่องเลย ผมอยากถามมันจริงๆมึงเกิดสับสนอะไรในชีวิตรึป่าววะ  
 
และที่มันใส่แว่นหนาๆก็เพราะมันสายตาสั้นตั้งแต่เด็กอันนี้ยังโอเค แต่ที่มันแต่ตัวเอ๋อๆติดกระดุ่มทุกเม็ด เอาเข็มขัดสูงเหนือสะดื้อนี่!!! ป๊อปปี้รับไม่ได้อย่างแรง~~~~ =///=
 
 
 
" ได้เวลาเรียนแล้วมายืนเอ๋อทำไมหน้าตึก ม.6 วะ"
 
" ปะ...ป่าว ครับ" เฮ้ยยยยพูดแค่นี้ทำไมถึงหน้าแดงวะโทโมะ !!! 
 
 
 
                                                           .................
 
 
 
หลังโรงเรียน ที่เดิม เวลาเดิม กับ 
 
" โอ๊ย!!!_~~~~ยยยยย " ร่างสูงกระเด็นไปกระแทกกับผนังกำแพงอย่างจัง ใบหน้าคมเหยเกไปด้วยความเจ็บปวด มองผู้กระทำด้วยสายตาปรือปรายไปทางลูกพี่แก้วที่กำลังปัดฝุ่นที่รองเท้าผ้าใบ 
 
 
 
" เบื่อวะ....เล่นกับมึงเนี่ย " ฉันมองหน้าไอ้เอ๋ออย่างปลงๆ เบื่อฉิบหาย ดูดินี่ขนาดซ่อมแล้วมันยังมาทำหน้ายั่วสั้นxีนอีก!!! คนอะไรยอมให้คนอื่นซ่อมได้ตลอดเวลา อ่อนแอจริงๆเลย เกียจนักพวกอ่อนนแอแบบนี้ เห็นแล้วมันอยากกระทืบ!!ให้จมดินนัก หึ่ย!!พูดแล้วโมโห!ไอ้เอ๋อมันค่อยๆคานไต่กำแพงขึ้นมาด้วยไปหน้ายิ้มแย้ม ปากแตกยังไม่พอใช่ไหม เดี๋ยวปัด!เลาะฟันออกสัดสามสี่ซี่สะนิ  
 
"ลุกพี่แก้วฮะ เย็นแล้วกลับบ้านกันเลยไหม  ผมหิวแล้วอะ เราไปหาอะไรกินกันดีกว่า" พูดจบข้อมือบางก็ถูกฉุดกระชากไปอย่างรวดเร็ว เห้ย!!!ๆไหนมันบอกไม่มีเงินวะ แล้วไหน อะไร งง ลูกน้องฉันหายไปไหนหมด!!ลูกพี่มันกำลังถูกไอ้เอ๋อโมะลากไปแล้วเนี่ย!!!!  ช่วยด้วยโว้ยยยย
 
 
" ปล่อยกู!!! " 
 
" ผมไม่ปล่อย ลุกพี่แก้วต้องไปกินข้าวกับผม" 
 
"ปล่อย!!!"
 
"ไม่...ไปกินข้าว!กับผม" 
 
ดูมันขู่......."มึงคิดว่ามึงเป็นใครวะไอ้เอ๋อ"
 
 
"ผม!!...เป็น    "
 
"น้องแก้วคับ  มาทำอะไรตรงนี้ป็อปปี้รอนานแล้วนะ!"
 
-------------------------------------------------------------------------------------------