รักนี้ร้ายระดับเทพ 20+

     หลังจากวันนั้นที่ฉันได้เจอกับพี่ภีมอีกครั้ง กว่าพี่ภีมจะยอมปล่อยฉันกลับบ้านก็ต้องพูดอยู่นาน หลังจากวันนั้นชีวิตของฉันก็ยังเหมือนเดิมจนถึงวันนี้พี่ภีมไม่มาตามตอแยจนฉันคิกว่าเรื่องวันนั้นมันคงเป็นแค่ฝันร้ายจริงๆ ในทุกคำคืนที่หลับตาลงความฝันที่ค่อยๆจางหายจนเกือบจะลบเลือนไปก็กลับมาชัดเจนอีกครั้งวันเวาลที่เปลี่ยนไปยาวนานถึง 12 ปี มันไม่เคยพอที่จะช่วยทำให้รอยแผลในใจของฉันกลับมาสมานได้ดังเดิมสักทีคงเพราะว่า มันโหดร้ายเกินไป ทรมานเกินไป จนฉันลืมไม่ลง มันยังคงเป็นเหมือนเงาที่คอยติดตามตัวฉันไม่ห่างกาย เจ็บจนเกินเจ็บ ทรมานจนเกินทรมาน ฝังรากลึกจนมันคงไม่ทางจางหายไป นั่นสิน่ะมันคงไม่มีวันนั้น
     
     ฉันเลิกคิดถึงเรื่องเดิมๆแล้วเอื้อมมือไปหยิบยานอนหลับที่หัวเตียงที่คิดว่ามันอาจจะช่วยให้ฉันสามารถนอนหลับพักผ่อนได้บ้างในคืนนี้แล้วกินเหมือนอย่างเคย ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่ฉันจะได้เลิกกินยาแบบนี้สักที เมื่อไหร่กันน่ะที่ฉันจะสามารถนอนหลับได้โดยไม่ต้องพึ่งยาพวกนี้ เพียงสิ้นความคิดไม่นานในที่สุดฉันก็เข้าสู่ห้วงนิทรา พรุ่งนี้คือวันฉันหวังว่ามันจะมาพร้อมกับอะไรดีๆใหม่ด้วยน่ะ
 
กา กา กา เช้าแล้วคนสวย เช้าแล้วคนสวย
 
     ฉันส่งมืออวบอิ่มของฉันไปกดปิดนาฬิกาปลุกที่รักรูปกาน้อยแสนหวานเพื่อปิดเสียงแสนคุ้นเคยของมันที่คอยปลุกฉันทุกเช้า เฮ้อออ เช้าวันใหม่นี้มันช่างมาไวจริงๆฉันลุกขึ้นบิดขี้เกียจเล็กน้อยแล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำแต่งตัวจะได้ลงไปรับประทานอาหารเช้าแสนอร่อย
 
"อรุณสวัสดิ์ค่ะนม"
 
"อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณเกรซ วันนี้ตื่นเช้าน่ะค่ะ"
 
"วันนี้มีสอบนักเรียนตอนเช้าน่ะค่ะ"
 
"ถ้าอย่างนั่นก็รีบกินข้าวเช้าน่ะค่ะจะได้รีบไป"
 
"ค่า..........เกรซโตแล้วน่ะค่ะ แถมยัง สวย รวยและฉลาดเว่อร์อีกด้วย"
 
"ค่ะ คนสวยของป้า"
 
"นมครับอย่าไปชมยัยเกรซมันมากสิครับเดี๋ยวมันก็ลอยได้กันพอดี และอีกอย่างอย่ามัวไปโกหกมันเลยครับ บอกไปเลยว่ามันน่ะทั้งอ้วนแล้วดำ แถมยังปากจัดอีก"
 
"ไอ้พี่ก้อง ไอ้พี่ชั่วมันจะมากไปแล้วน่ะ"
 
"ไม่มากหรอกฉันพูดเรื่องจริง"
 
"ไอ้พี่บ้ามาให้ตบเดี๋ยวนี้เลยน่ะ" และสงครามกลางห้องอาหารก็เริ่มขึ้นโดยมีนมนิ่มยืนคอนห้ามปรามอยู่ ข้างๆ และขณะที่พวกเรากำลังสนุกเสียงหนึ่งพร้อมหน้าของคนๆหนึ่งก็ทำให้พวกเราต้องชะงักไป พร้อมกับที่พี่ก้องใช้ตัวเองบังฉันเอาไว้จากคนตรงหน้า ฉันว่าพี่มันคงจะทำตามสัญชาตญานมากกว่าที่จะรูสึกตัว
 
"เล่นอะไรกันแต่เช้า เสียงดังไปถึงข้างนอกเลย"
 
"พี่ภีม/ไอ้ภีม/คุณภีม" เราทั้งสามคนพูกชื่อคนตรงหน้าพร้อมกันด้วนความคาดไม่ถึง
 
"ใช่ฉันเอง"
 
"แกมาทำไม"
 
"ฉันก็กะจะมาฝากท้องตอนเช้ากับอาหารแสนอร่อยของนมนิ่มสักหน่อยน่ะสิ"
 
"หึ คนรวยอย่างแก แค่หาอาหารเช้ากินฉันว่าคงไม่เหนือบ่ากว่าแรงแกหรอกมั้ง"
 
"ก็ใช่ แต่ฉันไม่ได้กินฝีมือนมนิ่มตั้งนานฉันก็เลยอยากกินและก็กะมาทักทายเพื่อนเก่าด้วย แล้วอีกอย่างฉันก็จะมารับเกรซไปส่งที่โรงเรียนด้วย"
 
"พวกเราคงไม่ขอรับน้ำใจจอมปลอมของแกหรอก และก็ฉันไม่มีเพื่อนอย่างแก ส่วนยัยเกรซน่ะ ฉันซึ่งเป็นพี่ไปส่งน้องตัวเองทุกวันอยู่เลวเก็บน้ำใจสกปรกของแกกลับไปเถอะ"
 
"แต่การที่ฉันจะไปรับไปส่งเกรซมันก็คงไม่ใช่เรื่องผิดอะไรใช่มั้ย"
 
"มันจะไม่ผิดหรอกถ้าแกไม่ได้ทำเรื่องชั่วๆไว้ ตอนนี้อย่าว่าแต่ไปส่งเลยแค่ปลายเล็บของยัยเกรซ ฉันก็จะไม่ให้แกแตะ"
 
"ก้อง  แกก็รู้ว่าฉันน่ะเคยแตะมากกว่าปลายเล็บของเกรซอีก ใช้มั้ยเกรซ"
 
"ไอ้ภีม แก!" สิ้นคำพูดของพี่ภีมพี่ก้องก็พุ่งหมัดเข้าใส่พี่ภีมจนฉันห้ามไว้ไม่ทันจนมันไปกระทบที่มุมปากของพี่ภีมเต็มๆจบเลือดอาบ
 
"แกไม่ควรทำแบบนี้น่ะ  จัดการ" เมื่อคำสั่งหลุดออกจากปากชายชุดดำทั้งหมดก็เข้ามารุมพี่ก้องจนต้องลงไปนอนกับพื้น ฉันที่ช่วยอะไรไม่ได้แม้จะพยายามช่วยแล้วก็ตาม
 
"ว่าไงเกรซ อยากไปกับพี่มั้ย หรือ ว่าอยากดูพี่เกรซตายตรงนี้"
 
"พี่บอกให้ลูกน้องของพี่หยุดได้แล้ว เพราะเกรซกำลังจะไปสาย"
 
"ยัยเกรซไม่ต้อง"
 
"ไม่เป็นไรพี่ก้อง เกรซดูแลตัวเองได้" ฉันหันไปมองหน้าร่างสูงตรงหน้าแล้วถามด้วยเสียงติดกร้าวนิดๆว่า
 
"จะไปได้รึยัง" ร่างสูงมองหน้าฉันอยู่สักพักแล้วหันไปออกคำสั่งกับลูกน้องของตน
 
"พอได้แล้ว ไปเตรียมรถ"
 
     ฉันเข้ามานั่งในรถหรูที่เคลื่อนออกมาได้สักพักแต่ก็ยังคงเงียบ และไม่คิดจะปริปากพูดอะไรจนพี่ภีมเอ่ยเสียงทำลายความเงียบขึ้นขึ้นมา
 
"เย็นนี้พี่จะมารับ รอพี่ด้วย" ฉันยังคงเงียบไม่แม้แต่จะหันไปมองหน้าคนพูด
 
"และพี่จะให้คนคอยตามเกรซทุกฝีก้าว อย่าได้คิดจะหนี หรือไปกับใคร ไม่อย่างนั้นผลจะเป็นยังไงเกรซก็คงรู้ดี"
 
     ฉันยังคงฟังเพียงผ่านๆเมื่อรูอยู่แล้วว่าเถียงไปดื้อไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาสู้เงียบไว้ดีกว่า ฉันทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่างรถแล้วคิดได้ว่า หลังจากนี้ต่อไป ชีวิตที่แสนสงบสุขของฉันมันคงไม่มีวันกลับมาอีกแล้วสิน่ะ
 
                                   ลาก่อนความสงบสุขของฉัน