รักนี้ร้ายระดับเทพ 20+

     ผมสั่งให้คนขับรถหยุดรถรอดูจนกว่าเกรซจะเข้าตึกไป ผมขอยอมรับตรงนี้เลยว่าผมห่วงเกรซมาก หลังจากวันที่เกรซเข้าไปช่วยผมออกมาจากการโดนรุมของศรัตรู พวกมันจำหน้าเกรซได้เพราะฉะนั้นผมจึงต้องทำแบบนี้ ผมตัดสินใจอยู่นานเพราะเรื่องราวในอดีตที่ผมยังจำได้ดีว่าทำอะไรไว้ผมเลยกลัวว่าถ้าผมเข้ามาแบบดีๆเกรซคงไม่ยอม มันคือความผิดของผมเอง แม้วันนั้นผมจะเลือกเกรซแต่มันก็ยังทำให้เกรซเจ็บอยู่ดี ผมยอมรับผมมันเลว

"นายท่านจะเข้าบริษัทเลยมั้ยครับ"

"ยังก่อน ฉันอยากไปที่นึงก่อน"

"ครับ"

     เพียงเวลาไม่นานผมก็มายืนอยู่หน้าหลุมฝังศพของคนสำคัญที่สุดในชีวิตของผมอีกคน น้องชายฝาแฝดของผมเอง ใช่ ผมมีฝาแฝด เขาชื่อ"ภัทร" เขาเหมือนผมทุกอย่างทั้งหน้าตา รูปร่าง รอยยิ้ม น้ำเสียงหรือความฉลาด แต่สิ่งเดียวที่เขาไม่เหมือนผมเลยก็คือนิสัย ภัทรทั้งอ่อนโยน อบอุ่น และจริงใจ เขาใจดีกับทุกคนเสมอเขาจึงเป็นที่รักของทุกคนรวมถึง เกรซด้วยและภัทรก็คือคนที่เกรซแอบรักตัวจริง เพราะผมไม่เคยอยู่ที่เมืองไทย ผมโตที่นั่นเรียน ทำงานรวมทั้งใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นตลอด จึงทำให้ไม่ค่อยมีใครรู้ว่าเราเป็นฝาแฝดกัน

     เกรซเป็นรุ่นน้องของภัทรที่โรงเรียนมัธยม เกรซบอกชอบภัทรในวันที่ผมกลับมาพอดี ตอนนั้นผมรู้สึกถูกใจมากกับความกล้าหาญของเกรซ ทั้งๆที่รู้ว่าตัวเองป็นยังไง แต่ก็ยังกล้าที่จะพูดออกไปและผมก็รู้สึกสงสารในเวลาเดียวกันเพราะสิ่งเดียวที่ภัทรเกลียดก็คือกระเทยและก็ตามที่ผมคากเวลาเจอคนพวกนี้มาสราภาพรักภัทรก็จะตอบรับตามมารยาทเสมอ แต่คนที่ไปทุกครั้งก็คือผมเพราะภทรปฏิเสธคนไม่เก่งตรงข้ามกับผมที่ไม่เคยรักษาน้ำใจใคร เพราะฉะนั้นนั้นก็คือจุดเริ่มต้นแรกที่ผมได้รู้จักกับเกรซ ที่เป็นเกรซตัวจริงๆ

     เราไปเที่ยวกัน กินข้าว  ดูหนังฟังเพลงด้วยกันทำให้ผมเริ่มชอบเกรซมากขึ้น จนในที่สุดมารู้ตัวอีกทีผมรักเกรซเข้าซะแล้ว แต่ผมก็รู้สึกเจ็บทุกครั้งที่เกรซเรียกผมว่า ภัทร ผมจึงต้องทำให้เกรซเข้าใจว่าเกรซเข้าใจผิดมาตลอดจริงๆแล้วผมนะชื่อ ภีม แต่ความลับมันก็ไม่มีในโลก ใช่ ผมรู้และเพราะแบบนั้นผมจึงต้องกำจัดทุกสิ่งที่จะทำให้เกรซหายไปแม้กระทั่ง.........

.....น้องชายฝาแฝดของตัวเอง.....

     ผมฆ่าเขาทิ้งเพื่อที่จะกลายเป็นคนที่เกรซรักเพียงคนเดียว  แต่นั่นก็เป็นเหตุผลสุดท้ายที่ผมเลือกที่จะเหนี่ยวไกใส่น้องชายของตัวเอง เหตุผลหลักที่ผมทำน่ะหรอก็เป็นเพราะ ผู้หญิงคนนั้น คนเดียวที่ทำให้ความรักของผมกับเกรซต้องเป็นแบบนี้ ที่ทำให้ชีวิตผมต้องเป็นแบบนี้

.....เพราะเธอคนเดียว.....

"นายท่านครับ นายท่านครับ นายท่าน"

"ว่ายังไง"

"ขอประทานโทษครับที่ต้องทำเสียงดัง"

"ไม่เป็นไร มีอะไรก็ว่ามาเถอะ"

"คือตอนนี้เราใกล้สาย ในการประชุมโครงการใหม่แล้วน่ะครับ"

"งั้นหรอ ถ้าอย่างนั้นก็ได้เวลา ไปสักที" .....ฉันกลับมาแล้วน่ะ.....น้องชาย.....

     ผมวางช่อดอกกุหลาบสีขาวที่ผมซื้อตรงร้านทางเข้าวันก่อนมาที่นี่ กุหลาบสีขาวสำหรับคนที่แสนบริสุทธิ์อย่างภัทร ผมเลือกที่จะเดินหน้าโดยไม่หันกลับมามองอดีตข้างหลังอีก เพราะผมคิดว่าการตายของภัทรเป็นสิ่งที่ดี และก็ถูกต้องที่สุดแล้ว เพราะฉะนั้นการมาวันนี้ผมก็แค่จะมาบอกว่าผมกลับมาแล้ว ไม่ใช่การมาเคารพหลุมศพเพื่อสำนึกผิด หรือเพราะความคิดถึงใดๆ

.....ใชมันถูกต้องแล้ว.....เพราะถ้ามีแกอยู่คนที่เกรซรักอยู่วันนี้ก็ยังคงเป็นแก.....และมันก็คือโทษที่แกกล้าทำให้เกรซต้องเจ็บปวด ...แม้คนทำที่แท้จริงจะเป็นฉันก็ตาม.....แต่มันก็ถูกแล้วที่แกตายไปซะ หลังจากนี้ผมคงไม่มาที่โสโครกนี้อีก...ตลอดกาล.....

"อย่าลืมสั่งให้คนรายงานเรื่องของเกรซให้ฉันรู้ทุกๆชั่วโมงด้วยล่ะ"

"ครับนายท่าน"

"แล้วก็ สั่งพวกมันด้วยว่าให้พาเกรซซไปที่ร้านอาหารที่ฉันจองไว้ให้ตรงเวลา อย่าให้มีอะไรผิดพลาด ไม่อย่างนั้นฉันคงต้องจัดการตามโทษของพวกแกจริงๆ"

"ครับนายท่าน ผมจะย้ำไม่ให้พวกนั้นพลาดอีก เด็ดขาด"

"ดี เพราะฉันก็ไม่อยากเสียลูกน้องที่ทำงานร่วมกันมานาน"

"ครับนายท่าน"

                                   แล้วเจอกันนะเกรซ คนดีของพี่