Project High School...โครงการรัก แลกเปลี่ยนหัวใจ

จะเป็นอะไรไหมถ้าตอนนี้ฉันจะบอกว่า คราบเจ้าชายของโทโมะมันไม่เหลือแล้ว เขาเหมือนลิงไปแล้ว-*- ดูซิ
ตั้งแต่พาฉันขึ้นคอนโดได้วิ่งนำหน้าไปเลย
 
 
โทโมะ : ถึงแล้วค๊าบบ...
 
 
ฉันได้แต่ยิ้มพยักหน้าแล้วตามเข้าไป...
 
 
แก้ว : 0.0
 
 
เหวอคะ แก้วใจเหวอออ นี่ห้องผู้ชายเหรอ ไม่อยากเชื่อสายตัวเองเลย มันสะอาดวิ๊งยิ่งกว่าห้องของฉันสะอีก
โทโมะนายเป็นผู้ชายจริงเปล่า?_? ฉันได้ทีบุกสำรวจห้องเลยเดินที่โต๊ะเครื่องแป้ง หยิบเจลใสๆมาบีบเล่น เย็น
ชะมัดเลย
 
โทโมะ : แก้ววไม่ใฃช่อย่างนั้น
 
โทโมะทำหน้าตกใจสุดขีดที่ฉันเอาเจลมาป้ายที่ผม กะจะจัดให้ทรงผมให้หล่อกว่าโทโมะไปเลย
 
แก้ว : ทำไมอ่า (ทำตาปริบๆ)
 
โทโมะ : ยัยแม่มดขอเจ้าชายยย~เคยรู้เรื่องบ้างไหมเนี่ย(ลูบเจลที่ผมฉันออก)
 
แก้ว : เอาออกทำไม
 
ฉันรีบปัดมือโทโมะออกเบาๆ แต่มุมนี้โทโมะดูหน้าตาน่ารักมาก สายตาห่วงใยที่สงผ่านลูกตาดำขลับออกมามัน
ทำให้ฉันแทบเคลิ้ม เจ้าชายบ้าอย่าเที่ยวทำท่าทางเป็นหวงใครแบบนี้กับสาวงคนอื่นนะ หวงได้ยินไหม>///<
 
 
โทโมะ : มันเป็นเจลล้างหน้าเอาไปเซตผมได้ไง
 
แก้ว : อ้าวเหรอO..o
 
จุ๊บ><
 
เพี้ยย!!!
 
 
แก้ว : เจ้าชาย!! ฉวยโอกาสกับเค้าเหรอ+_+
 
 
ฉันตีไปที่ไหลกว้าง ก็ดูซิเผลอเป็นไม่ได้ จู่ๆมาขโมยจุบหน้าผากฉันอีกแล้ว
 
 
โทโมะ : ก็แม่มดของโทโมะอยากน่ารักทำไม
 
แก้ว  : ใครเป็นแม่มดของโทโมะเหรอ
 
 
ฉันทำหน้าเหรอหราใส่โทโมะ
 
 
โทโมะ : ไม่รู้เหรอว่าใคร???
 
โทโมะได้โปรดอย่าทำสายตาแบบนี้ ฉันไม่ชอบเลยจริงๆเวลาที่โทโมะทำสายตาแบบว่า>**< เขาเรียกว่า
อะไรอ่า หื่นเหรอ หรือเจ้าเลห์ หรือหมาป่า แว๊ก สรุปก็คือสายตาที่ไม่น่ารักเหมือนที่โทโฒะชอบทำ ฉันไม่ชอบ
มันเลย
 
 
แก้ว : แงๆทำสายตาแบบนี้ทำมายยย
 
 
ฉันทำท่าจะร้องไห้ใสโทโมะ
 
 
โทโมะ : โอ๋ๆไม่เอาน้า ไม่แกล้งแล้วJ
 
 
ยิ้มสวยๆ(ที่ผู้หญิงบางคนยังอาย) เรียวปากที่คลี่ยิ้มเริ่มโน้มลงมาใกล้มากขึ้น มากขึ้น
 
คลุกคลัก!!
 
 
แก้ว : อร๊าย โทโมะ><
 
 
ฉันบอกแล้วว่าอย่าทำหน้าตาน่ารักใส่ฉัน ก่อนที่โทโมะจะทันได้หอมฉันรีบพลิกตัวหลบ แต่ติดตรงที่โทโมะไม่
ยอมปล่อยล็อกตัวไว้แน่น แต่แก้วใจซะอย่างถึงฉันจะรัก เอ้ยไม่ๆหลงมากว่า>//< ไม่มีทางยอมง่ายๆหรอก
ยอมง่ายๆก็ได้ใจหน่ะซิ ด้วยความที่ตัวเล็กเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ฉันก็เลยมุด!! มุดเข้าไปในเสื้อโทโมะ(หื่อมุดเขา
เสื้อ) ใฃ่อย่าน้อยโทโมะก็หอมฉันไม่ได้แล้ว
 
 
โทโมะ : แก้วมอให้หอมหน่อยยย
 
แก้ว : ม่ายเอา~
 
โทโมะ : หอมหน่อยยยย~
 
แก้ว : เดี๋ยวๆโทโมะ กะแก้ว หาย ใจไม่ออก
 
 
ฉันส่งเสียงติดๆขัดๆออกไปทั้งๆที่หน้ายังไม่ยอมผละจากอกโทโมะ โทโมะตกใจรีบปล่อยตัวฉันออก
 
 
โทโมะ  : เป็นอะไรแก้ว!!
 
แก้ว : แบร่:P
 
 
สำเร็จ...ฉันก็แค่แกล้งเฉยๆ ว๊ากในที่สุดฉันก็หลุดจากเจ้าชายหมาป่าได้แล้ว แต่ที่นี้วุ้นวายใหญ่เมื่อ....
 
 
โทโมะ  : หลอกกันเหรอยัยแม่มด
 
แก้ว : แงๆปล่าวน้า
 
โทโมะ : มาให้ลงโทษเลย
 
 
โทโมะสาวเท้ายาวๆตามเข้ามาหาฉัน ฉันทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ถอยหลัง แงๆทำไงดีโทโมะนายน่ากลัวเกินไป
แล้ว ฉันไม่รู้โง่หรือบ้าแทนที่จะวิ่งหันหน้าดันวิ่งถอยหลัง โง่จริงๆและแล้ว...
 
โคร่ม!!!
 
 
โทโมะ : 555
 
 
โทโมะยืนขำฉันอย่างสะใจในขณะที่ฉันมองไปด้วยสายตาอาฆาต
 
 
แก้ว : หยุดขำเลยนะโทโมะ
 
โทโมะ : ไม่หยุด55555
 
 
 
เช้อไม่หยุดก็ช่าง ฉันค่อยๆพยุงร่างขึ้นแต่มันรู้สึกเหมือนเจ็บที่ข้อเท้าแปลกๆ
 
 
แก้ว : ซื้ดดด
 
 
ฉันซื้อเบาเมื่อผ่าเท้าสัมผัสกับพื้น รู้เลยว่าถ้าก้าวต่อต้องล้มแน่ๆ โทโมะหยุดขำทันทีแล้วมองมาทีฉันก่อนจะรีบ
วิ่งเข้ามา
 
 
แก้ว : ไม่ต้องเข้ามา
 
 
ฉันโกรธอยู่ไง เช้ออ งอนแล้ว โทโมะถึงกับหยุดฉะงักไปทันที ทำหน้าหงอยจ๋อยไปเลย ฉันก็ลังเลทำอะไรไม่
ถูกเดินก็ไม่ได้แงๆทำไงดี กรรมแท้ๆ
 
 
โทโมะ : แก้ว...เจ็บขาเหรอครับ
 
แก้ว : ไม่ต้องมาพูดดี ไม่เจ็บซะหน่อย (ค้อนใส่ไปอีกหนึ่งวง)
 
โทโมะ : อย่างอนกันซี~
 
แก้ว : โทโมะขำแก้วทำไม
 
โทโมะ : อะๆ ให้ขำคืนก็ได้คับ
 
แก้ว : ไม่เอา เช้ออ
 
โทโมะ : งั้นเดี๋ยวง้อได้ไหม แก้วเจ็บรึเปล่า
 
 
 
โทโมะมองมายังขาข้างที่เจ็บ เขามีญาณวิเศษเหรอรู้ได้ไงว่าฉันเจ็บขา?_? ฉันสายหน้าเบาๆแต่โทโมะไม่ยอม
เชื่อเดินเข้ามาจับที่ข้อเท้า
 
 
แก้ว : โอ๊ยยยเจ็บนะโทโมะ
 
โทโมะ : ไหนว่าไม่เจ็บไง ขอดูหน่อย
 
 
นั่งยองๆลงแล้วแหง่นหน้ามามองฉันแล้วลุดขึ้นอุ้มฉันไปที่เตียง วางลงแผ่วเบ่า
 
 
โทโมะ  : วันนี้คุณหมอจะทำแผลให้นะJ
 
แก้ว : เชื่อได้ไหมเนี่ย~
 
โทโมะ : อย่าอื่นไม่รู้เชื่อได้ไหม แต่ใจโทโมะรับรองเชื่อได้แน่ๆJ
 
 
โทโมะนี่ชอบทำฉันเขินอยู่เรื่อยเลย แล้วอย่างนี้จะให้ฉันโกรธลงได้ไงเนี่ยย~
 
 
แก้ว : บ้า...
 
โทโมะ : ฮ่าฮ่าฮ่า เดี๋ยวทายาให้นะ
 
 
ยิ้มอีกแล้วยิ้มนี้ แก้วใจจะละลายแล้วน๊า~ ฉันไม่รู้ว่าอาการฉันมันออกแค่ไหนว่าเขิน คิดแล้วอายตัวเองเลย-*-
ถ้าโทโมะอ่านใจฉันได้ป่านนี้ต้องขำกลิ้งแน่ๆ เพราะฉันแพ้ความน่ารักเขาไปแล้ววว...
 
 
แก้ว : ยาหมดอายุรึเปล่าเนี่ย
 
 
ฉันรู้สึกร้อนๆที่ข้อเท้า ยอมรับตรงนี้เลยโทโมะมือเบามาก เบากว่ามือฉันที่เป็นผู้หญิงเสียอีก
 
 
โทโมะ : ไม่หรอกพึ่งซื้อมาเอง
 
 
ยิ้มอีกแล้วโอ๊ยบจะทาก็ทาไปซีจะยิ้มทำไม ฉันได้แต่บ่นอุบอิบไปเรื่อยจนโทโมะทาเสร็จ
 
 
โทโมะ : แม่มด~
 
แก้ว : อือ...
 
โทโมะ : อย่าทำหน้าอย่างนั้น
 
แก้ว : ทำหน้ายังไง
 
โทโมะ : ก็ทำแบบเนี่ย
 
 
นิ้วชี้เล็กจิ้มมาที่แก้มฉัน
 
 
แก้ว : แบบเนี่ยแบบไหน~
 
โทโมะ  : แบบที่น่าจูบไงหล่ะ ช๊ววบบบ
 
พลั่ก โครม!!!!!
 
แก้ว : โทโมะ!!!!
 
โทโมะ : โอ๊ยยยเจ็บนะแก้ว ถีบโทโมะทำไม~
 
 
โทโมะที่ตอนนี้ลงไปนอนกองอยู่ข้างล่างมองมายังแก้ว ฉันไม่ได้ตั้งใจแงๆ ก็โทโมะเล่นจู่โจมแบบนี้ฉันตกใจอ่า เมื่อกี้ที่โทโมะจะจูบฉันกลับไม่ได้จูบ ก็ฉันมันพวกมือเท้าไวต่อสัมผัสเลยถีบโทโมะซะกระเด็นเลย ฉันไม่ได้ตั้งใจน๊า ฉันค่อยๆคลาน
ลงจากเตียงจะไปช่วย แต่รู้สึกข้อเท้ายังไม่หายเจ็บเลย
 
 
 
โทโมะ : ไม่ต้องลงมา!!!!!!!
 
 
โทโมะตะคอกฉันนนน!!
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
.............................................................................................
มาแล้วมาแล้ว...มาแล้วค๊าบถึงแม้มันจะไม่มีอะไรเลยแต่ก็อยากให้อ่านัน อิอิ ไม่ค่อยได้เข้านานๆเข้าทีแฮ่ๆอย่าถึ่งลืมกันน๊า ใครเห็นบ้างอ่านแล้วเม้นหน่อยน๊าเดี๋ยวมาใหม่อิอิ ลืมกันไปรึยังค๊าบคิดถึงรีดเดอร์มากมาย
ปล.รักรีดเดอร์จ๊วฟฟฟฟฟฟฟ
 
 
 
 
 
(ปล.ฝากถึงพี่ก้าต้มน้ำ(ออกอากาศเลย55)น้องจะดอง ดอง  ดอง อีกก555)