Project High School...โครงการรัก แลกเปลี่ยนหัวใจ

จะเป็นอะไรไหมถ้าตอนนี้ฉันจะบอกว่า คราบเจ้าชายของโทโมะมันไม่เหลือแล้ว เขาเหมือนลิงไปแล้ว-*- ดูซิ

ตั้งแต่พาฉันขึ้นคอนโดได้วิ่งนำหน้าไปเลย

 

 

โทโมะ : ถึงแล้วค๊าบบ...

 

 

ฉันได้แต่ยิ้มพยักหน้าแล้วตามเข้าไป...

 

 

แก้ว : 0.0

 

 

เหวอคะ แก้วใจเหวอออ นี่ห้องผู้ชายเหรอ ไม่อยากเชื่อสายตัวเองเลย มันสะอาดวิ๊งยิ่งกว่าห้องของฉันสะอีก

โทโมะนายเป็นผู้ชายจริงเปล่า?_? ฉันได้ทีบุกสำรวจห้องเลยเดินที่โต๊ะเครื่องแป้ง หยิบเจลใสๆมาบีบเล่น เย็น

ชะมัดเลย

 

โทโมะ : แก้ววไม่ใฃช่อย่างนั้น

 

โทโมะทำหน้าตกใจสุดขีดที่ฉันเอาเจลมาป้ายที่ผม กะจะจัดให้ทรงผมให้หล่อกว่าโทโมะไปเลย

 

แก้ว : ทำไมอ่า (ทำตาปริบๆ)

 

โทโมะ : ยัยแม่มดขอเจ้าชายยย~เคยรู้เรื่องบ้างไหมเนี่ย(ลูบเจลที่ผมฉันออก)

 

แก้ว : เอาออกทำไม

 

ฉันรีบปัดมือโทโมะออกเบาๆ แต่มุมนี้โทโมะดูหน้าตาน่ารักมาก สายตาห่วงใยที่สงผ่านลูกตาดำขลับออกมามัน

ทำให้ฉันแทบเคลิ้ม เจ้าชายบ้าอย่าเที่ยวทำท่าทางเป็นหวงใครแบบนี้กับสาวงคนอื่นนะ หวงได้ยินไหม>///<

 

 

โทโมะ : มันเป็นเจลล้างหน้าเอาไปเซตผมได้ไง

 

แก้ว : อ้าวเหรอO..o

 

จุ๊บ><

 

เพี้ยย!!!

 

 

แก้ว : เจ้าชาย!! ฉวยโอกาสกับเค้าเหรอ+_+

 

 

ฉันตีไปที่ไหลกว้าง ก็ดูซิเผลอเป็นไม่ได้ จู่ๆมาขโมยจุบหน้าผากฉันอีกแล้ว

 

 

โทโมะ : ก็แม่มดของโทโมะอยากน่ารักทำไม

 

แก้ว  : ใครเป็นแม่มดของโทโมะเหรอ

 

 

ฉันทำหน้าเหรอหราใส่โทโมะ

 

 

โทโมะ : ไม่รู้เหรอว่าใคร???

 

โทโมะได้โปรดอย่าทำสายตาแบบนี้ ฉันไม่ชอบเลยจริงๆเวลาที่โทโมะทำสายตาแบบว่า>**< เขาเรียกว่า

อะไรอ่า หื่นเหรอ หรือเจ้าเลห์ หรือหมาป่า แว๊ก สรุปก็คือสายตาที่ไม่น่ารักเหมือนที่โทโฒะชอบทำ ฉันไม่ชอบ

มันเลย

 

 

แก้ว : แงๆทำสายตาแบบนี้ทำมายยย

 

 

ฉันทำท่าจะร้องไห้ใสโทโมะ

 

 

โทโมะ : โอ๋ๆไม่เอาน้า ไม่แกล้งแล้วJ

 

 

ยิ้มสวยๆ(ที่ผู้หญิงบางคนยังอาย) เรียวปากที่คลี่ยิ้มเริ่มโน้มลงมาใกล้มากขึ้น มากขึ้น

 

คลุกคลัก!!

 

 

แก้ว : อร๊าย โทโมะ><

 

 

ฉันบอกแล้วว่าอย่าทำหน้าตาน่ารักใส่ฉัน ก่อนที่โทโมะจะทันได้หอมฉันรีบพลิกตัวหลบ แต่ติดตรงที่โทโมะไม่

ยอมปล่อยล็อกตัวไว้แน่น แต่แก้วใจซะอย่างถึงฉันจะรัก เอ้ยไม่ๆหลงมากว่า>//< ไม่มีทางยอมง่ายๆหรอก

ยอมง่ายๆก็ได้ใจหน่ะซิ ด้วยความที่ตัวเล็กเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ฉันก็เลยมุด!! มุดเข้าไปในเสื้อโทโมะ(หื่อมุดเขา

เสื้อ) ใฃ่อย่าน้อยโทโมะก็หอมฉันไม่ได้แล้ว

 

 

โทโมะ : แก้วมอให้หอมหน่อยยย

 

แก้ว : ม่ายเอา~

 

โทโมะ : หอมหน่อยยยย~

 

แก้ว : เดี๋ยวๆโทโมะ กะแก้ว หาย ใจไม่ออก

 

 

ฉันส่งเสียงติดๆขัดๆออกไปทั้งๆที่หน้ายังไม่ยอมผละจากอกโทโมะ โทโมะตกใจรีบปล่อยตัวฉันออก

 

 

โทโมะ  : เป็นอะไรแก้ว!!

 

แก้ว : แบร่:P

 

 

สำเร็จ...ฉันก็แค่แกล้งเฉยๆ ว๊ากในที่สุดฉันก็หลุดจากเจ้าชายหมาป่าได้แล้ว แต่ที่นี้วุ้นวายใหญ่เมื่อ....

 

 

โทโมะ  : หลอกกันเหรอยัยแม่มด

 

แก้ว : แงๆปล่าวน้า

 

โทโมะ : มาให้ลงโทษเลย

 

 

โทโมะสาวเท้ายาวๆตามเข้ามาหาฉัน ฉันทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ถอยหลัง แงๆทำไงดีโทโมะนายน่ากลัวเกินไป

แล้ว ฉันไม่รู้โง่หรือบ้าแทนที่จะวิ่งหันหน้าดันวิ่งถอยหลัง โง่จริงๆและแล้ว...

 

โคร่ม!!!

 

 

โทโมะ : 555

 

 

โทโมะยืนขำฉันอย่างสะใจในขณะที่ฉันมองไปด้วยสายตาอาฆาต

 

 

แก้ว : หยุดขำเลยนะโทโมะ

 

โทโมะ : ไม่หยุด55555

 

 

 

เช้อไม่หยุดก็ช่าง ฉันค่อยๆพยุงร่างขึ้นแต่มันรู้สึกเหมือนเจ็บที่ข้อเท้าแปลกๆ

 

 

แก้ว : ซื้ดดด

 

 

ฉันซื้อเบาเมื่อผ่าเท้าสัมผัสกับพื้น รู้เลยว่าถ้าก้าวต่อต้องล้มแน่ๆ โทโมะหยุดขำทันทีแล้วมองมาทีฉันก่อนจะรีบ

วิ่งเข้ามา

 

 

แก้ว : ไม่ต้องเข้ามา

 

 

ฉันโกรธอยู่ไง เช้ออ งอนแล้ว โทโมะถึงกับหยุดฉะงักไปทันที ทำหน้าหงอยจ๋อยไปเลย ฉันก็ลังเลทำอะไรไม่

ถูกเดินก็ไม่ได้แงๆทำไงดี กรรมแท้ๆ

 

 

โทโมะ : แก้ว...เจ็บขาเหรอครับ

 

แก้ว : ไม่ต้องมาพูดดี ไม่เจ็บซะหน่อย (ค้อนใส่ไปอีกหนึ่งวง)

 

โทโมะ : อย่างอนกันซี~

 

แก้ว : โทโมะขำแก้วทำไม

 

โทโมะ : อะๆ ให้ขำคืนก็ได้คับ

 

แก้ว : ไม่เอา เช้ออ

 

โทโมะ : งั้นเดี๋ยวง้อได้ไหม แก้วเจ็บรึเปล่า

 

 

 

โทโมะมองมายังขาข้างที่เจ็บ เขามีญาณวิเศษเหรอรู้ได้ไงว่าฉันเจ็บขา?_? ฉันสายหน้าเบาๆแต่โทโมะไม่ยอม

เชื่อเดินเข้ามาจับที่ข้อเท้า

 

 

แก้ว : โอ๊ยยยเจ็บนะโทโมะ

 

โทโมะ : ไหนว่าไม่เจ็บไง ขอดูหน่อย

 

 

นั่งยองๆลงแล้วแหง่นหน้ามามองฉันแล้วลุดขึ้นอุ้มฉันไปที่เตียง วางลงแผ่วเบ่า

 

 

โทโมะ  : วันนี้คุณหมอจะทำแผลให้นะJ

 

แก้ว : เชื่อได้ไหมเนี่ย~

 

โทโมะ : อย่าอื่นไม่รู้เชื่อได้ไหม แต่ใจโทโมะรับรองเชื่อได้แน่ๆJ

 

 

โทโมะนี่ชอบทำฉันเขินอยู่เรื่อยเลย แล้วอย่างนี้จะให้ฉันโกรธลงได้ไงเนี่ยย~

 

 

แก้ว : บ้า...

 

โทโมะ : ฮ่าฮ่าฮ่า เดี๋ยวทายาให้นะ

 

 

ยิ้มอีกแล้วยิ้มนี้ แก้วใจจะละลายแล้วน๊า~ ฉันไม่รู้ว่าอาการฉันมันออกแค่ไหนว่าเขิน คิดแล้วอายตัวเองเลย-*-

ถ้าโทโมะอ่านใจฉันได้ป่านนี้ต้องขำกลิ้งแน่ๆ เพราะฉันแพ้ความน่ารักเขาไปแล้ววว...

 

 

แก้ว : ยาหมดอายุรึเปล่าเนี่ย

 

 

ฉันรู้สึกร้อนๆที่ข้อเท้า ยอมรับตรงนี้เลยโทโมะมือเบามาก เบากว่ามือฉันที่เป็นผู้หญิงเสียอีก

 

 

โทโมะ : ไม่หรอกพึ่งซื้อมาเอง

 

 

ยิ้มอีกแล้วโอ๊ยบจะทาก็ทาไปซีจะยิ้มทำไม ฉันได้แต่บ่นอุบอิบไปเรื่อยจนโทโมะทาเสร็จ

 

 

โทโมะ : แม่มด~

 

แก้ว : อือ...

 

โทโมะ : อย่าทำหน้าอย่างนั้น

 

แก้ว : ทำหน้ายังไง

 

โทโมะ : ก็ทำแบบเนี่ย

 

 

นิ้วชี้เล็กจิ้มมาที่แก้มฉัน

 

 

แก้ว : แบบเนี่ยแบบไหน~

 

โทโมะ  : แบบที่น่าจูบไงหล่ะ ช๊ววบบบ

 

พลั่ก โครม!!!!!

 

แก้ว : โทโมะ!!!!

 

โทโมะ : โอ๊ยยยเจ็บนะแก้ว ถีบโทโมะทำไม~

 

 

โทโมะที่ตอนนี้ลงไปนอนกองอยู่ข้างล่างมองมายังแก้ว ฉันไม่ได้ตั้งใจแงๆ ก็โทโมะเล่นจู่โจมแบบนี้ฉันตกใจอ่า เมื่อกี้ที่โทโมะจะจูบฉันกลับไม่ได้จูบ ก็ฉันมันพวกมือเท้าไวต่อสัมผัสเลยถีบโทโมะซะกระเด็นเลย ฉันไม่ได้ตั้งใจน๊า ฉันค่อยๆคลาน

ลงจากเตียงจะไปช่วย แต่รู้สึกข้อเท้ายังไม่หายเจ็บเลย

 

 

 

โทโมะ : ไม่ต้องลงมา!!!!!!!

 

 

โทโมะตะคอกฉันนนน!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

.............................................................................................

มาแล้วมาแล้ว...มาแล้วค๊าบถึงแม้มันจะไม่มีอะไรเลยแต่ก็อยากให้อ่านัน อิอิ ไม่ค่อยได้เข้านานๆเข้าทีแฮ่ๆอย่าถึ่งลืมกันน๊า ใครเห็นบ้างอ่านแล้วเม้นหน่อยน๊าเดี๋ยวมาใหม่อิอิ ลืมกันไปรึยังค๊าบคิดถึงรีดเดอร์มากมาย

ปล.รักรีดเดอร์จ๊วฟฟฟฟฟฟฟ

 

 

 

 

 

(ปล.ฝากถึงพี่ก้าต้มน้ำ(ออกอากาศเลย55)น้องจะดอง ดอง  ดอง อีกก555)