Project High School...โครงการรัก แลกเปลี่ยนหัวใจ

ป๊อปปี้ : ไม่เป็นไร
 
 
ถึงปากจะบอกว่าไม่เป็นไรแต่ดวงตามันฉายชักออกมาว่าเค้าเสียใจ
 
มากแค่ไหน แล้วจะให้ฉันทำอย่างไรในเมื่อเวลามันผ่านมาเนินนาน
 
แล้วฉันจำไม่ได้
 
 
 
ฟาง : ขอโทษนะป๊อปปี้ แต่ฟาง...
 
ป๊อปปี้ : อืม ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร
 
 
 
พูดจบก็เดินหันหลังออกไป ใจฉันมันกระตุกวืบลงไป ฉันบอกว่าฉันจำ
 
เค้าไม่ได้แต่ไม่ได้แปลว่าฉันจะไม่อยากจำถ้าเลือกได้ฉันก็ไม่อยากลืม
 
มัน ที่ฉันยอมแลกบัดดี้กับเฟย์นั่นก็เพราะฉันอยากได้ป๊อปปี้เป็นบัดดี้
 
ต่างหากหล่ะ
 
 
 
ฟาง : ป๊อปปี้เดี๋ยวก่อน
 
 
เค้าชะงักเท้าแล้วหันกลับมา
 
 
ฟาง : เราเริ่มกันใหม่ได้ไหมคราวนี้ฟางสัญญาว่าจะไม่มีวันลืม
 
 
ถึงแม้ว่าจะจำอะไรไม่ได้แต่ก็พอจะรู้ว่าเราสองคนผูกพันธ์กันมาก ไม่
 
สายเกินไปใช่ไหมที่ฉันจะบอกว่าฉันหลงรักเค้าอีกครั้ง
 
 
ป๊อปปื้ : ...
 
 
ฟาง : สัญญา
 
 
 
ฉันยืนนิ่งรอฟังคำตอบจากเค้า มันคงยากป๊อปปี้เสียความรู้สึกไปแล้ว
 
ฉันกลับไปแก้ใขอะไรไม่ได้ แต่อย่างน้อยขอแค่ได้บอกเค้าว่าตอนนี้ฉัน
 
เองก็รู้สึกดีๆกับเค้าเหมือนกัน ป๊อปปี้เดินตรงมาหาฉัน จู่ก็ขว้าร่างฉัน
 
เข้าไปกอดแน่น การกระทำที่รวดเร็วจนฉันตั้งตัวไม่ทันแรงกอดที่แนบ
 
แน่นและอบอุ่นทำให้ฉันอดใจไม่ได้ที่จะกอดตอบ ความอบอุ่นที่คุ้นเคย
 
อ้อมกอดที่โหยหาเหมือนเจอเจ้าของ อยากหยุดเวลาแค่ตรงนี้ที่มีแค่
 
เราสองคน คราวนี้เค้าก็คงไม่โกรธไม่ปั้นหน้ายักษ์ใส่ฉันอีกแล้วสินะ
 
 
 
ป๊อปปี้ : สัญญาแล้วห้ามเปลี่ยนใจนะ
 
ฟาง : อืม
 
 
 
พอถึงตอนนี้ฉันไม่เข้าใจว่าเรากำลังคุยกันถึงเรื่องอะไร เรื่องของอดีต
 
หรือเรื่องของปัจจุบัน
 
 
 
ป๊อปปี้ : ป๊อปชอบฟางนะ ไม่ซิรักมาตั้งนานแล้ว
 
 
 
เค้าพูดอะไรออกมารู้ตัวบ้างรึเปล่า คำสารภาพทำให้ฉันอยู่ในสภาพชา
 
 
ไปทั้งตัวทำอะไรไม่ถูก นี้รึเปล่าที่เค้าเรียกอาการนี้ว่าการเขิน ใจเต้น
 
แรงใบหน้าร้อนผ่าวเหมือนมีใครเอาไฟมาล้น
 
 
 
ฟาง : ขอบคุณนะป๊อปที่รู้สึกดีๆ แต่ฟางไม่รู้ว่าที่เป็นอยู่มันเรียกว่า
 
อะไร
 
 
ป๊อปปี้ : ไม่เป็นไรป๊อปจะรอ ไว้ฟางแน่ใจแล้วค่อยบอกป๊อปก็ได้
 
 
 
จากผู้ชายที่ดูจริงจังตลอดเวลา เงียบขรึมดูมีหลักการไปหมด ตอนนี้
 
เหลือเพียงผู้ชายที่ดูอบอุ่น ฉันรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก หลายคนคงรู้แล้ว
 
ว่าฉันแลกบัดดี้กับเฟย์เพราะฉะนั้นบัดดี้ฉันก็คือป๊อปปี้ ฉันล้วงไปใน
 
กระเป๋าเสื้อที่ซ่อนอยู่ข้างใน หยิบปากกาที่มีปลอกเป็นตุ๊กตาหมีพูว์ตัว
 
เล็กๆอยู่ส่งให้เค้าไป
 
 
 
ป๊อปปี้ : อะไรเหรอ
 
ฟาง : ของขวัญชิ้นสุดท้ายจากบัดดี้ไง
 
ป๊อปปี้ : เป็นบัดดี้ป๊อปเหรอ
 
ฟาง : ใช่
 
 
ป๊อปปี้ยิ้มกว้างให้มา มันเป็นยิ้มที่หาดูได้ยากจริงๆ นี้เป็นครั้งแรกที่ฉัน
 
เห็นป๊อปปี้ยิ้มอย่างมีความสุขที่สุด เค้าก็หยิบกล่องสีเหลี่ยมสีน้ำตาล
 
ส่งมาให้
 
 
 
ป๊อปปี้ : ให้บัดดี้ของป๊อปเช่นกันครับ
 
 
ฉันรับกล่องมาถือแล้วพลิกดูไปมามันเป็นกล่องที่ห่อด้วยกระดาษสี
 
น้ำตาลหม่นผูกไว้ด้วยด้ายสีเดียวกันมันหนักมากฉันพยามจะแกะออก
 
อย่างเบามือที่สุดเพื่อไม่ให้กระดาษขาด
 
 
ป๊อปปี้ : ไว้แกะที่บ้านก็ได้นะ ตอนนี้ดึกมากแล้วกลับบ้านกันเถอะ
 
 
ไม่ต้องบอกก็พอจะรู้ว่าเค้ายังไม่อยากให้ฉันแกะมันออกมาตอนนี้ ที่
 
บ้านก็ที่บ้านฉันเดินตามไปที่รถของเค้าและมนที่สุดฉันก็ได้รู้ว่าในตอน
 
แรกทำไมป๊อปปี้ถึงไม่ค่อยชอบฉัน และก็อีกว่าฉันอาจกำลังมีแฟนเป็น
 
ตัวเป็นตน:)
 
+
 
+
 
+
 
 
 
~♥ TOMO PART♥~
 
 
 
โทโมะ : แก้วถึงแล้วนะ
 
 
ผมส่งเสียงปลุกแม่มดน้อยของผม ยิ่งดูก็ยิ่งน่ารัก ไม่รู้ว่าไปหลงรักเธอ
 
เข้าตอนไหนตั้งแต่เมื่อไหร่แต่ตอนนี้รู้อย่างเดียวว่าเธอมาขโมยหัวใจ
 
ผมไปเรียบร้อยแล้ว คิดแล้วก็ขำตัวเองผมเองก็ผ่านผู้หญิงสวยๆมาก็
 
มากแต่ไม่ยักจะติดใจ จะมีก็แต่เธอคนนี้แหละติดตาและตรึงใจ ร่างบาง
 
ขยับตัวเล็กน้อยเพื่อให้นอนได้สบายขึ้น ดูซิเหมือนเด็กพึ่งหย่านม
 
ใหม่ๆไม่มีผิดเลยเชี่ยว
 
 
 
โทโมะ : แก้วถึงบ้านแล้วนะไปนอนในบ้านเถอะ
 
 
 
จับแขนเรียวแล้วเขย่าเบาๆเผื่อว่าเธอจะตื่น แต่ความคิดผมคงผิดรู้ทั้งรู้
 
ว่าคนตัวเล็กตรงหน้านี้ถ้าลองได้หลับแล้วหล่ะก็เรียกยังไงก็ไม่ตื่น
 
ช้อนร่างบางขึ้นมาแนบอกก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดประตูเดินย่องเข้าบ้าน
 
ไปให้เบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะเห็นเลาๆว่าพ่อและแม่อยู่บ้านด้วย
 
ถ้าเจอผมคืนนี้มีหวังตายคาปืนลูกซองแน่นอน พอพ้นห้องของพ่อและ
 
แม่แก้วมาผมก็เร่งฝีเท้าพาแก้วเข้าไปในห้องของเธอทันที
 
 
 
แอ๊ด~
 
 
วางร่างบางลงกับที่นอนนุ่มพอเนื้อสัมผัสโดนที่นอนคนตัวเล็กก็ง้อตัว
 
เข้าเหมือนกุ้งแล้วควานหาผ้าห่มขึ้นมาคุมร่างอย่างน่าเอ็นดู
 
 
 
แก้ว : อืมมมมิกกี้~
 
 
ในจังหวะที่ผมกำลังจะห่มผ้าให้ เธอก็ขว้าคอผมและเหนี่ยวผมให้ลง
 
ไปนอนข้างๆมือเล็กโอบกอดคอผมไว้จนแน่นขาเรียวยาววาพาดขาผม
 
เหมือนจะล็อกเอาไว้ไม่ให้ไปไหน ชุดที่เธอใส่มันล่อแหลมเอามากๆยิ่ง
 
ตอนนอนตะแคงแล้วหันหน้ามาหาผมหัวใจแทบหยุดเต้น ถ้าไปทำอน่า
 
งนี้กับคนอื่นเธอไม่รอดแน่ ที่ผมต้องท่องตอนนี้ก็คืออดทน ผมพยายาม
 
อย่างถึงที่สุดที่จะไม่แอบมองตรงนั้นของเธอแต่ผิวขาวๆก็ช่างยั่วยวน
 
ตาถ้าปล่อยไว้อย่างนี้ผมตบะแตกแน่ๆ ผ้าที่มีอยู่ทั้งหมดถูกผมยกขึ้นมา
 
ปิดหน้าอกอวบ ร่างบางก็เหลือเกินดันออกอย่างเดียวมือก็เหนียวเป็น
 
บ้าแกะเท่าไหร่ก็ไม่ออก
 
 
 
โทโมะ : แก้ว...โมะจะต้องกลับบ้านนะปล่อยก่อน
 
 
แก้ว : มิกกี้~
 
 
 
กอดแน่นกว่าเดิมสงสัยจะติดตุ๊กตาเอามากๆเพราะเห็นตุ๊กตามิกกี้เมาส์
 
ที่นอนเกลี่อนที่นอนไปหมดทั้งตัวเล็กตัวใหญ่ แต่ตัวที่เธอเลือกกอด
 
คืนนี้มันมีชีวิตนะ ได้แต่คิดในใจ ไม่ปล่อยก็นอนมันที่นี้ก็ได้มั๋ง สอดตัว
 
เองลงใต้ผ้าห่มผืนเดียวกับเธอมือเล็กที่โอบอยู่บริเวณหน้าอกทำให้ผม
 
อดใจไม่ได้หอมแก้มเธอไปหนึ่งฟอดแล้วค่อยโอบเธอไว้หลวมๆแล้วก็
 
หลับตามไป...
 
 
 
 
 
 
......................................................................
 
อัพแล้วนะค๊าฝากด้วยอ่านแล้วเม้นโหวดกันบ้างนะ
 
รักลีดเดอร์จ๊วฟฟม๊วฟฟฟ